Μαζί με το Με κομμένη την ανάσα του Γκοντάρ, το έργο που εγκαινίασε τη nouvelle vague κι έβγαλε το γαλλικό σινεμά στους δρόμους, στον κόσμο, στους ανθρώπους που μιλάνε κανονικά κι αισθάνονται… σαν άνθρωποι κι όχι σαν χαρακτήρες ταινιών (παραδόξως, από δυο σκηνοθέτες που λάτρευαν το παλιό σινεμά των στούντιο, αλλά θέλησαν να το διαρρήξουν). Τα 400 Χτυπήματα έδωσαν νέα διάσταση στην έννοια της ταινίας ενηλικίωσης, με τον χαρακτήρα alter ego του Τριφό, τον έφηβο Αντουάν Ντουανέλ, μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή εκδοχή της αντάρτικης ανομίας του Χόλντεν Κόφιλντ, ένα παραβατικό νέο παιδί που αδημονεί ν’ αποδράσει από έναν σκληρό περίγυρο που επιμένει να τον τιμωρεί, αντί να τον καταλάβει. Αξέχαστος χαρακτήρας σε μια γλυκόπικρη ταινία, ίσως η πρώτη που κοίταξε ένα παιδί στα μάτια, χωρίς να το λυπάται και να το ωραιοποιεί.