Παρά την πιεστική χρήση των εφέ, των επίμονων ήχων και του σκοτεινού σχεδιασμού παραγωγής, ο Πίτερ Κόρνγουελ δεν μπορεί με τίποτε να κρύψει τη χρεοκοπία του σεναρίου μιας ταινίας που ξεσηκώνει το σπίτι στο Άμιτιβιλ, την ασθένεια του παιδιού και τον παπά με το καπέλο στον Εξορκιστή, καθώς και την παντελή έλλειψη αληθοφάνειας για μια ιστορία που υποτίθεται πως βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Δηλαδή, ένας έφηβος πέθαινε από καρκίνο, η οικογένεια του είχε τη φαεινή ιδέα να μετακομίσουν σε ένα πρώην γραφείο κηδειών/νεκροτομείο τίγκα στα κουτσουρεμένα πτώματα, όπου καλούσαν τα πνεύματα και εμφανίζονταν εκτοπλάσματα. Και αφού το έμαθαν γιατί δεν έφευγαν τρέχοντας από κει; Στο μείον της ενοχλητικά μείον ταινίας, η ελεεινή, τελείως αναίσθητη ερμηνεία της ακκιζόμενης Βιρτζίνια Μάντσεν, που θαυμάσαμε στο Πλαγίως.