Βιρτζίνια Γουλφ: Δευτέρα ή Τρίτη
«Πρώτο μας έργο και πρωταρχική δουλειά είναι να συλλάβουμε το νόημα της γραφής»
Το Δευτέρα ή Τρίτη είναι το βιβλίο που κρύβεται βαθιά στο ασυνείδητο κάθε βιβλιόφιλου και επανέρχεται κάθε φορά που η συζήτηση επιστρέφει στο ζήτημα της έκφρασης, της φαντασίας, της τέχνης ή της γραφής.
Παρότι αφορά την πρώιμη περίοδο της Γουλφ, με ημερομηνία έκδοσης μόλις το 1921, συνιστά την πιο σημαντική ενδεχομένως συλλογή διηγημάτων της, ακριβώς γιατί αποκαλύπτει, στην αρχή τους, τα βασικά ερείσματα της τέχνης της μέσα από τα μεγάλα ερωτήματα για το πρόσωπο του συγγραφέα και την απελευθέρωση των εκφραστικών του ορίων, τη φαντασία που οφείλει να είναι πάντα αχαλίνωτη και το ελάχιστο που αποκτά διαστάσεις μεγαλείου, όταν δεν περιορίζεται από τους κανόνες της πραγματικότητας.
Τα σπάργανα της έκφρασης και του επεξεργασμένου αυτοματοποιημένου λόγου, του περίφημου stream of consciousness, που θα ανοίξουν τον δρόμο για τον Φάρο ή τα Κύματα, βρίσκονται ακριβώς σε αυτήν τη διαμαντένια συλλογή που κυκλοφορεί σε όμορφη μετάφραση Γιώργου Μπαρουξή από τις εκδόσεις Ποικίλη Στοά (οι οποίες, σημειωτέον, μας έχουν χαρίσει μια σειρά από αριστουργηματικές μικρές ιστορίες, όπως εκείνες μιας ιδανικής συνομιλήτριας της Γουλφ και άσπονδης φίλης, της Κάθριν Μάνσφιλντ).
Εκπληκτικό το θάμβος των περιγραφών και η ανάδειξη του πρωτεϊκού βλέμματος της συγγραφέως που διαπερνά κάθε μικρή λεπτομέρεια, αποκαλύπτοντας τη δύναμη της αφήγησης: «Σε τελική ανάλυση, γιατί να μη γεννιέσαι εκεί όπως εδώ, ανήμπορος, άφωνος, να μην μπορείς να εστιάσεις την όρασή σου, να ψηλαφείς τις ρίζες των χορταριών μπροστά στα ποδοδάχτυλα των Γιγάντων; Όσο για το να ξέρεις ποια είναι δέντρα και ποια είναι άντρες και γυναίκες, ή αν υπάρχουν τέτοια πράγματα, δεν θα είσαι σε θέση να το κάνεις για πενήντα χρόνια πάνω-κάτω. Δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο από χώρους από φως και σκοτάδι, που θα του τέμνουν χοντρά κοτσάνια, και αρκετά πιο ψηλά ίσως, ροδόσχημες κηλίδες με απροσδιόριστο χρώμα –μουντά ροζ και μπλε– τα οποία, καθώς περνά ο χρόνος, γίνονται πιο σαφή, γίνονται – δεν ξέρω τι....».
Εδώ δίνονται και οι απαντήσεις για το ζήτημα της γραφής ‒ειδικά στα περίφημα Δευτέρα ή Τρίτη και Άγραφο Μυθιστόρημα‒ και αποκαλύπτεται η ικανότητα της Γουλφ να τρυπώνει σε μια καρφίτσα, να πετά μαζί με τους ερωδιούς, να εισχωρεί στη σκέψη μιας γυναίκας στο τρένο, να κρύβεται πίσω και κάτω από τα βρύα, να παρατηρεί οτιδήποτε μπορεί να αποκαλύπτεται με τις διαστάσεις του θαύματος.
Όπως έλεγε χαρακτηριστικά η ίδια, «πρώτο μας έργο και πρωταρχική δουλειά είναι να συλλάβουμε το νόημα της γραφής» εννοώντας πως η ύψιστη αποστολή του συγγραφέα είναι να ζήσει ακόμα και τη φαντασμαγορία του τίποτα για να τη μετατρέψει σε μεγάλη τέχνη. Και αυτό η ίδια το κατάφερε με το παραπάνω.
