Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ένα βράδυ Σαββάτου, ο άνθρωπος σας, κάποιος δικός σας, ένας άνθρωπος μιας κάποιας ηλικίας – κούφια η ώρα που το συζητάμε – χρειάζεται επειγόντως νοσοκομείο. Η πίεση έχει «καβαλήσει» το 22, οι καρδιακοί παλμοί ξεφεύγουν, το ζάχαρο έχει βγει στο μπαλκόνι και χαιρετάει τους περαστικούς και καλείτε ασθενοφόρο, διότι οι αισθήσεις χάνονται, ο πανικός είναι πλέον παρών.
Παρά τον χαμό που επικρατεί στα επείγοντα τα Σαββατόβραδα, οι άνθρωποι στο ΕΚΑΒ είναι, όπως πρέπει να είναι (ψύχραιμοι, ευγενείς, κοντά σας με λίγα λόγια), έρχονται όσο πιο γρήγορα μπορούν, παίρνουν πίεση, αξιολογούν την κατάσταση και αποφασίζουν πλέον ότι –ναι – είναι αναγκαία η μεταφορά. Κλειδιά, χαρτιά, βιβλιάρια υγείας, μπουφάν ανά χείρας και «γραμμή» για το ασθενοφόρο. Εσείς και ο άνθρωπος σας, μαζί στο όχημα και έτοιμοι για το νοσοκομείο. Μόνο που το ασθενοφόρο δεν παίρνει μπροστά. Έμεινε. Δεν «περπατάει»...
Ας φύγουμε τώρα από τη σφαίρα της υπόθεσης. Όλο αυτό δεν είναι υπόθεση. Ας πούμε ότι συνέβη το περασμένο Σάββατο. Και ότι 4 άνθρωποι (ο ασθενής, ο συνοδός του και οι δύο γλυκύτατοι νοσηλευτές του ΕΚΑΒ) ζήσανε παρέα τον πανικό και την ξεφτίλα του συστήματος Υγείας που «κοκκάλωσε» το ασθενοφόρο σ’ ένα στενάκι, έξω από το σπίτι του ασθενή και προσπαθούσαν να ειδοποιήσουν από τη μία την... οδική βοήθεια κι από την άλλη «έτερο όχημα» του ΕΚΑΒ για να παραλάβει το περιστατικό.
Απ’ τον ασύρματο θέλοντας και μη, να ακούς τις συνομιλίες. Ότι είναι η δεύτερη φορά που, μέσα σε λίγες μέρες, το (συγκεκριμένο) όχημα «μένει». Ότι είναι επείγον. Και όλα τα διαδικαστικά, τέλος πάντων. Ας μη συνεχίσουμε με (μελοδραματικές) λεπτομέρειες. Όλα καλά, χάρη στην παρέμβαση άλλου αγαπημένου προσώπου, που πέρασε όλα τα κόκκινα, χωρίς σειρήνα, «έσπασε» πρωτόκολλα και 4ωρες αναμονές περιστατικών στα «επείγοντα» κάποιας κλινικής και πίεση και καρδιά, ξαναβρέθηκαν, εκεί που έπρεπε να βρίσκονται.
Ας μείνουμε λίγο στο τι θα γινόταν, αν στην «καρότσα» του ασθενοφόρου που «έμεινε» (τα στοιχεία του στη φωτογραφία), υπήρχε ένα καραμπινάτο έμφραγμα (που για ‘κει το πηγαίναμε), ένα τροχαίο που ντιλάριζε λεπτό με λεπτό με τον άλλο κόσμο, κάτι τέλος πάντων που δεν σήκωνε ούτε «ψυχραιμία» ούτε «πίστωση χρόνου».
Έκανα μία κουβέντα με τον οργανωτικό γραμματέα των εργαζομένων στο ΕΚΑΒ, Χρήστο Μπαρκονίκο. Απολύτως ρεαλιστικά, χωρίς «κορώνες» και απόπειρες εντυπωσιασμού, μου εξήγησε τα αυτονόητα (που τα προσυπογράφω κιόλας): το υψηλό επίπεδο ετοιμότητας του προσωπικού του ΕΚΑΒ, την ανθρωπιά και τις ευαισθησίες του, νέοι άνθρωποι που σώζουν την παρτίδα με το φιλότιμο και την εξειδίκευση τους.
Μου εξήγησε και άλλα, όμως, που για εμένα – την άπειρη – δεν είναι καθόλου αυτονόητα, για εκείνους, όμως, που οδηγούν τον «στόλο» των αθηναϊκών ασθενοφόρων είναι καθημερινότητα. Για παράδειγμα, ότι το ΕΚΑΒ, το σωτήριον έτος 2014, διαθέτει 65 οχήματα (ασθενοφόρα και μονάδες) που καλούνται να εξυπηρετούν Αθήνα – Πειραιά – Κόρινθο.
Και ότι πρόκειται για οχήματα που είναι στους δρόμους από το 2003 (!), με άπειρα service και ελέγχους (σ.σ.: 18 με 20.000 ελέγχους για το κάθε όχημα!), που είναι λογικό να «μένουν», αφού πλέον είναι οχήματα παλιά που βγάζουν 3 βάρδιες την ημέρα, τόσα χρόνια, χωρίς σταματημό! «Το επείγον έχει χαθεί», μου λέει, «ο ρόλος του ΕΚΑΒ δεν εξυπηρετείται. Σκεφτείτε ότι το 2007, οι εφοπλιστές με τη διαδικασία της δωρεάς προσέφεραν 90 ασθενοφόρα, τα οποία πήγαν επαρχία».
Και κάπως έτσι – αντιλαμβάνομαι – απέκτησε κάποια ασθενοφόρα η επαρχία, που τόσο «αστεία» μας φαίνεται μέσα από σειρές και ανέκδοτα. Μου εξηγεί κι άλλα ο άνθρωπος: ότι έγινε διαγωνισμός για νέα οχήματα το 2007 που κηρύχθηκε άγονος, ότι είναι αποκλειστικά θέμα διαγωνισμού να φύγουν τα παλιά και κατακουρασμένα οχήματα από τους δρόμους, ότι κανονικά η Αθήνα θα έπρεπε να έχει 100 ασθενοφόρα, αλλά...
Τον ακούω, βαδίζοντας πάνω κάτω στον διάδρομο ενός νοσοκομείου. Το μάτι μου πέφτει πάνω σ’ έναν νεαρό που «ακουμπάει» διακριτικά καρτούλες σε "παρκαρισμένα" φορεία δεξιά και αριστερά του διαδρόμου.
Η μία καρτούλα γράφει «Ασθενοφόρα – Διακομιδές σε Αθήνα και επαρχία 24 ώρες το 24ωρο».
Η άλλη επισημαίνει το αξιόμαχο του στόλου της είτε πρόκειται για "επείγουσα διακομιδή" είτε για "προγραμματισμένη".
Μια κυρία απέναντι μου, εξηγεί κατάκοπη και αναστατωμένη, ότι χρειάστηκε να περιμένει 2 ώρες το ασθενοφόρο, λόγω των πολλών περιστατικών. Τον ρωτάω, αν λόγω αυτής της κατάστασης, «χάθηκε» ποτέ άνθρωπος. «Μέχρι στιγμής, όχι», μου απαντάει. Και εκεί σκέφτομαι το αξιόμαχο των ανθρώπων που περνάνε 10 και 12 ώρες στο τιμόνι αυτών των οχημάτων και κάνουν τις δικές τους προσωπικές ταρζανιές και υπερβάσεις για να μη χρειαστεί να κλάψεις εσύ (σ.σ.: Δημήτρη, Βαγγελιώ, γιατρέ Β.Σ., σας ευχαριστώ πολύ. Πολύ, όμως!).
Φαντάζομαι, ο κύριος υπουργός είναι ενήμερος για όλο αυτό το εύτακτον χάος και ποντάρει πολλά στο φιλότιμο ανθρώπων που δεν ξέρει – και λόγω υποχρεώσεων, βεβαίως, βεβαίως – δεν θα γνωρίσει ποτέ.
Επίσης, υποθέτω, ότι ο υπουργός γνωρίζει το κόστος ενός τέτοιου οχήματος: από 65.000 έως 100.000 ευρώ, έκαστον. Κρίση και ακρίβεια, ας περιμένουμε τον διαγωνισμό.
σχόλια