Το να φιλοσοφείς πάνω σε κάτι που ελάχιστα γνωρίζεις ήταν ανέκαθεν επιστήμη που «χωράει» πολλούς.
Ειδικά σήμερα και ειδικά, αν αυτό το «κάτι» είναι η ανεργία (και το πώς θα βρεις δουλειά), η πιθανότητα του να πέσεις πάνω σ’ έναν expert «καργέρας», είναι ευθέως ανάλογη με το να πέσεις μούρη με μούρη με τον διαχειριστή σου.
Ο expert είναι συνήθως ο προϊστάμενος / συνάδελφος που δεν θα ήθελες ποτέ να κάθεται στο διπλανό από το δικό σου γραφείο / γκισέ / πόστο.
Είναι εκείνος που έχει άποψη γι’ αυτό που κάνεις, ενώ δεν έχει ιδέα πώς γίνεται, αυτός που φωνάζει για περισσότερη δουλειά, ενώ σ’ αυτήν προσέρχεται για να φάει / πει κανά αστείο περάσει την ώρα του (αφού πρώτα σε αξιολογήσει) και πάει στο καλό, είναι ο ίδιος που θα σε πείσει ότι «σκοτωνόταν» στη δουλειά όλη μέρα, ενώ απλώς σε κοίταγε...
Προχθές, με μία τέτοια expert (και μάλιστα αρθρογράφο!), συμπέσαμε σε φιλική παρέα, αδύνατον να μην την προσέξεις. Χειρονομούσε με τέτοια ένταση και είχε βάλει τόσο πάθος και τόση οκτάβα στη φωνή, που λίγο ήθελε να προσηλυτιστούμε. Να πειστούμε όλοι μαζί για τις «νέες ευκαιρίες» (που γεννά η κρίση βεβαίως – βεβαίως...), για τη διαφημιστική ανάκαμψη (που, να τη, έρχεται!) που «προσπάθεια θέλει και υπομονή, πάμε όλοι μαζί» (για μια Ελλάδα νέα, οχι αυτό δεν το ‘πε, αλλά κοντά ήταν).
Και το ‘χε ξεκινήσει τι ωραία, σκεφτόμασταν με τα πλαστικά ποτούλια μας στα χέρια: ότι σήμερα είναι τόσο ζόρικα τα πράγματα που 1 εργαζόμενος αντιστοιχεί σε 3 (σωστό), που, κοινώς, 1 βγάζει τη δουλειά τριών με την αμοιβή του ανειδίκευτου (ολόσωστο) και που όταν σε καλούν για «προαγωγή» (ναι, το είπε), είναι η ώρα να δείξεις τι αξίζεις (ένα φρύδι σηκωμένο, δύο, τρία, δέκα!) και όταν σου αναθέτουν κάτι το οποίο δεν γνωρίζεις ή είναι μακριά από το αντικείμενο σου, πρέπει να ξεκαθαρίζεις ότι αυτό ΔΕΝ είναι η δουλειά σου και να επιστρέφεις ήρεμα στο πόστο και τη βάρδια σου ή να διαπραγματεύεσαι το «επιπλέον» της αμοιβής σου σταθερά, κατηγορηματικά και ζητώντας συμβόλαιο, κάποια γραπτή συμφωνία, «για ονομα του Θεού, επιτέλους, δεν είμαστε στην Ουγκάντα, έχω γράψει άπειρες φορές γι’ αυτά τα πράγματα».
(Όλα τα παραπάνω, χωρίς τελεία, άνω τελεία έστω, απνευστί, χωρίς «ε...εε...ε» και με σπουδές HR μόνον).
Κάτι «χρακ, χρουκ» από τσαλακωμένα ποτηράκια ακούστηκαν, οι περίεργοι – μπας και φωτιστούμε – διαλύσαμε προς τις 4 γωνιές του φιλικού σπιτιού, σπιτιού ανθρώπου που είπε να γιορτάσει μαζί μας το ότι βρήκε δουλειά μετά από 2,5 χρόνια στην ανεργία, πιάσαμε κουβέντες που δεν θέλανε... εξειδίκευση, Grammys, Μενεγάκη, Miley Cyrus – Justin Bieber, τέτοια ανώδυνα.
Γιατί μέσα στο σπίτι του φίλου που γιόρταζε την «έξοδο» του στο φως που λέγεται «μισθός», όπου είχαν μαζευτεί καμιά 20αριά εργαζόμενοι – «πολυεργαλεία», με πτυχία, γλώσσες και προϋπηρεσίες, με προσωπικά «πάρε – δώσε» ο καθένας με την ανεργία, άλλος λίγο, άλλος πολύ, έγινε σαφές ότι δεν υπήρξε ούτε ένας με την υπομονή να εξηγήσει στην expert που μιλούσε για “dream jobs” (sic), ότι στις δουλειές, σήμερα, είτε είσαι είτε δεν είσαι.
Το να «είσαι» με τους όρους «σου» και να «διαπραγματεύεσαι», προφανώς είναι κάτι κερδισμένο (ασυζητητί με λαϊκούς αγώνες), αλλά εφαρμόζεται σε ιδανικές δουλειές, με ιδανικές συνθήκες που θέλουν productive minds (sic) και όχι «κουπί» 14ωρου. Και πολύ συγνώμη και απολύτως ειλικρινά, αυτές οι δουλειές είναι λίγες.
Κατά τα λοιπά, όλοι νιώσαμε λίγο από την Ουγκάντα, αφού φοβηθήκαμε να εξηγήσουμε στην expert ότι το «ωράριο καταστήματος», δεν είναι όρος, είναι ιδέα.
Και ότι κρύβει πολλά περισσότερα πίσω από την ταμπέλα, ισχύει δε και στην παρούσα φάση, για τα περισσότερα ελληνικά μαγαζιά, είτε έχουν βιτρίνες είτε όχι.
Κοινώς, δεν υπάρχει ωράριο, δεν υπάρχει «δεν μπορώ» ή «δεν ξέρω», δεν υπάρχει διαπραγμάτευση και το... «σταθερά και κατηγορηματικά», μεταφράζεται σε «όχι» και ισοδυναμεί με απόλυση.
Προσωπικά, ποτέ δεν εμπιστεύομουν τους experts, τους experts «καργέρας» ή τους καριερίστες experts.
(Μου ‘γινε μάθημα, όταν πριν από χρόνια ένας media expert, προϊστάμενος ρεπορτάζ media σε καθημερινή εφημερίδα με διαβεβαίωνε, έγραφε και υπέγραφε ρεπορτάζ ότι δεν θα κλείσει το Alter και δεν θα πάψει να εκπέμπει η ΕΡΤ).
Επίσης, προσωπικά, συμπαθώ απεριόριστα τους αισιόδοξους ανθρώπους, τους positive thinkers (sic), που "πούλα – πούλα" ένα παραμύθι στο τέλος το πιστεύουν κι αυτοί, κυρίως επειδή τα εγχειρίδια τους για καλή πρώτη εντύπωση σε job interview τους έχουν κάνει πλούσιους.
Υπό την προϋπόθεση ότι δεν "μπουκώνουν" το e-mail μου, με newsletters spam-οειδούς συχνότητας, ενημερώνοντας με για τεχνικές διαπραγμάτευσης και σίγουρης προαγωγής, που – ενδεχομένως– δεν θα μου χρησιμεύσουν ποτέ.
Άλλωστε, όσο μπορεί κάποιος να κάνει τα στοιχειώδη (να δουλεύει 3 βάρδιες, να συνεννοείται σε απλά πασαλιμανιώτικα ελληνικά, χωρίς συμβόλαια και περιττολογίες και να βγάζει δουλειά για 3), θα μπορεί πάντα να συντηρεί τουλάχιστον 2 διευθυντές, που πληρώνονται τα τρίδιπλα, για να επιρρίπτουν ευθύνες ακόμη και σε τομείς που δεν αποτελούν αντικείμενο του, άρα θα έχει πάντα μία θέση στην διατροφική αλυσίδα. Σωστά;
σχόλια