Άνεργος. Μπροστά στο Facebook. Όλη μέρα...

Facebook Twitter
36

FACEBOOK

Στις 10.00 ήταν εκεί. Και στις 11.00 ήταν εκεί. Και στις 12.00 εκεί θα ‘ναι. Τον βλέπεις. Το στίγμα του. Τα likes που «χτυπάει» σε φίλους και γνωστούς. Τα βίντεο που ποστάρει. Τα σκορ και τις πίστες που περνάει τη μία μετά την άλλη. Bubble Witch Saga 68, Bubble Witch Saga 69, χαρίζει «ζωούλες», βοηθάει στην «ανοικοδόμηση» κάστρων στο Castleville, στέλνει «καλημέρες».

Για λίγο χάνεται. Μπορεί να τσεκάρει τα e-mails του, κάποια απάντηση, ίσως, από τα εξακόσια βιογραφικά που έστειλε, αλλά τίποτα.

Σε βλέπει κι εκείνος. Like από ‘δω, like κι από εκεί, like και παραπέρα. Μόνο likes. Δεν σου μιλάει. Φοβάται. Δύο πράγματα: μην του ζητήσεις δουλειά, ακόμη και ένα «έχε με στο νου σου», τον τρομοκρατεί και μετά να παραδεχτεί ότι είναι  κι εκείνος άνεργος. Δεν έχει σημασία που οι άλλοι 450 φίλοι του στο Face είναι άνεργοι ή απλήρωτοι ή και τα δύο ή ακόμη χειρότερα δουλεύουν απλήρωτοι για μήνες. Όχι. Όταν το παραδέχεται φωναχτά, για την ακρίβεια γραπτά, - ένα μήνυμα στο inbox είναι κάτι που μπορεί να μη διαγράψεις και ποτέ -, πονάει περισσότερο.

Και μετά είναι και οι πιθανές απαντήσεις του παραλήπτη σε μία τέτοια παραδοχή. «Υπομονή», «κουράγιο», «κάτι θα γίνει», «κι αυτό θα περάσει», «ο καλός δεν χάνεται» είναι ατάκες λοβοτομής. Και μετά όλα εκείνα τα "πιλάφια" αυτοβοήθειας για ανέργους, όλα εκείνα τα spam mail για «ημέρες καριέρας», «σεμινάρια δημιουργητικότητας», «δεύτερες ευκαιρίες»...Τα έχει ακούσει  όλα τόσες φορές, όταν τα βλέπει και γραμμένα, ζαλίζεται, ανακατεύεται, δεν θέλει.

Γιατί μπαίνει; Γιατί μένει τόσες ώρες; Για να μη νιώθει μόνος; Αφού φοβάται. Δεν θέλει επαφές. Δεν πειράζει. Ο κόσμος εξακολουθεί να κινείται στην μπάρα κύλισης του Face. Κάτι είναι κι αυτό. Η ελπίδα σε κόκκινα τετραγωνάκια στα «μηνύματα», στις «ειδοποιήσεις» και στα “friend requests”.

Δεν είναι ότι κατασκοπεύει παλιούς φίλους, γνωστούς και συναδέλφους, δεν είναι επιλογή, του ‘γινε, όμως, συνήθεια. Παλιά, ξυπνούσε, έπινε καφέ, ντυνόταν βιαστικά και έφευγε για δουλειά. Τώρα λείπουν τα δύο τελευταία και κρατιέται από τις ζωές των άλλων που όσο πάει, όμως, μοιάζουν με τη δική του.

Προσπαθεί να μην απελπίζεται, να μη «σκαλώνει» σε ηλίθιες συμβουλές, - «βγες, ντύσου, πήγαινε μια βόλτα!»- (πού να πάει, μεγάλε μου, πόσες βόλτες να πάει πια, πόσο να γυρίσει και με τι λεφτά;), προσπαθεί να βρει κάτι ατακαδόρικο να ποστάρει, που, όμως, να ‘ναι και ανώδυνο, μην ανοίξει μεγάλο πατιρντί στα σχόλια, μην εκτεθεί, μην υπάρξει χαραμάδα να δουν οι άλλοι στη ζωή του.

Κάποιες μέρες μελαγχολεί, «ανεβάζει» τραγούδια απ’ το "You Tube" το ένα «καπάκι» με τ’ άλλο, πεθαίνει – καίγεται για λίγα likes παραπάνω, αποδοχή το λένε στην κανονική ζωή και εκεί άμα δεν την έχει πάντα, μπορεί και σκασίλα του, εδώ τον πειράζει, τον ενοχλεί, πότε πότε τον εξαγριώνει.

Άλλες μέρες, έχει κέφια, κάνει σχόλια, γράφει κατεβατά, νιώθει ότι συμμετέχει, μαθαίνει νέα και μετά ένα σχόλιο, ένα άθλιο emoticon αποδοκιμασίας μέσα στον μικρόκοσμο του ψηφιακού Χουλκ, τον γκρεμίζει απ’ την καρέκλα. Το δωμάτιο του πέφτει στενό, ξεφυσάει, γελάει με τον εαυτό του που τον ρίχνουν πράγματα που παλιότερα θα τα ξέχναγε στο επόμενο λεπτό, τώρα τα βλέπει «κρεμασμένα» στον «τοίχο» του και πρέπει να φανεί και γενναίος, να μην τα σβήσει.

Τον βλέπεις. Διαβάζει άρθρα, πηδάει από το ένα site στο άλλο, βιάζεται να «σβήσει» από το timeline του τα σκορ από τα παιχνίδια που έπαιξε, από τα καμένα groups που μπήκε από περιέργεια, μην προλάβει κανείς να μαντέψει πόσες άδειες ώρες γεμίζουν ένα δικό του 24ωρο «χωρίς προφανές αντικείμενο απασχόλησης», μαθαίνει νέα, η μία γέννησε, ο άλλος αρρώστησε, κάποιος πέθανε, κάποιος μπετόβλακας «κλαίει» διαδικτυακά κάποιον που δεν γνώρισε ποτέ.

Αλλάζει και ξαναλλάζει τη φωτογραφία του προφίλ του, τη διορθώνει, ανεβάζει παλμούς, όταν το “unfriend finder” του φτύνει στο πρόσωπο πόσοι του άδειασαν τη γωνιά σήμερα, τσακίζεται να καταλάβει αν τον «ξέκαναν» από φίλο ή απλώς, έκαναν κάτι που εκείνος κωλώνει: έσβησαν το προφίλ τους.

Η μέρα τελειώνει, κι αυτή η μέρα τελειώνει, θυμάται τη Ζατέλλη που σε μια συνέντευξη της έλεγε ότι «οι μέρες περνάνε, οι ώρες δεν περνάνε», κοιτάει δυο πτυχία κορνιζαρισμένα στον πραγματικό του τοίχο, φωτογραφίες από γραφεία που πέρασε, δουλειές που δούλεψε, συνάδελφοι, τι να ‘γιναν όλοι αυτοί;

«Περνάνε, όπως περνάω; Μαζεύουν στα κρυφά απλήρωτους λογαριασμούς από το γραμματοκιβώτιο και χάνονται στα κλεφτά στην εσωτερική σκάλα για να μην πέσουν μούρη με μούρη με τη διαχειρίστρια;».

Αν δεν ντρεπόταν, αν ήξερε πώς να μην ντρέπεται, ένας Θεός ξέρει ΓΙΑΤΙ ντρέπεται, θα σκανάριζε κανά δυο τέτοια και θα τα ‘τριβε στη μούρη της «φίλης» που ακόμη ανεβάζει φωτογραφίες από ακρογιαλιές και δειλινά με λεζάντες “halara potakia stin Oia” και 846 likes από κάτω. Δεν θα το κάνει, εννοείται.

Αυτό που ζει, δεν επιδέχεται ούτε share ούτε comments. Και όχι, δεν ζηλεύει. Και είναι ακόμη δυνατός. Για πόσο – ακόμη – δεν ξέρει. Θα το μάθει αύριο. Ανοίγοντας κόκκινα τετραγωνάκια ειδοποιήσεων και πληκτρολογώντας άγκιστρα και τριάρια σε όσους τον θυμούνται. Για ώρες. Για όλη τη μέρα. Μπροστά στο Facebook.

36

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Ευτυχώς που ήρθε αυτό το άρθρο προκειμένου να ισορροπήσει το άλλο το 'ανέμελο' και γεμάτο 'νοσταλγία', με το "μίτινκγ της Δευτέρας"...http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/29255Δύο αντίθετες όψεις της ελληνικής πραγματικότητας...
Ακόμη κ εγώ που δόξα τω θεώ δουλεύω ευτυχώς ακόμα, ταυτίστηκα. Λόγω εθισμού, και πιστέψτε με είναι δύσκολο να απεξαρτηθείς. Όσες ελεύθερες ώρες κι αν έχω όταν εχω εδώ τις τρώω.
"Κυρία Μπουχαχα", νομίζω ότι για μη άνεργη αρκετά ασχολήθηκες..Φαντάσου τι θα έκανες αν ήσουν ανεργη αγαπουλα,άλλα λες όμως(γράφεις) και άλλα κάνεις...
i'm wasting my young years που λέει κ το τραγούδι. κ είναι τα καλύτερα μου ρε γαμώτο, τα πιο παραγωγικά μου..εκεί λίγο πριν τα 30.η ζωή μου κάποτε είχε μπει στις ράγες τώρα πια απλά έχει αδρανοποιηθεί, έχει μείνει στάσιμη, κ γω ακόμα εδώ να θέλω αλλά να νιώθω ότι δε μπορώ πια.να βλέπω το βλέμμα των γονιών μου όταν τους ρωτάνε οι φίλοι τους τι κάνω κ να πονάω. κ να μη βλέπεις απάντηση στα βιογραφικά..κ να ανναρωτιέσαι γτ σπούδασες, αν έχασες το χρόνο κ τα χρήματα των γονιών σου, αν έκανες λάθος επιλογές, γιατί δεν ξανάφυγες στο εξωτερικό τότε που μπορούσες, αν αν αν αν...κ να ρωτάνε τι κάνω τόσες ώρες με αυτό το μαραφέτι.ε λοιπόν ξέρετε κάτι; αυτό το μαραφέτι μόλις με έκανε να αισθανθώ λίγο καλύτερα γνωρίζοντας ότι δεν είμαι μόνος μου.κ που μέσα από την ανωνυμία μίλησα για πράγματα που δεν τολμώ να μοιραστώ με κανέναν, λόγω ντροπής...
Μήπως αντί να κρύβεται κανείς είναι καλύτερα να προσπαθήσει να κάνει κάτι, έστω το όσο μπορεί, για να κάνει αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο; Αφού δεν έχει χρήματα και δουλειά να βοηθήσει κάποιους που έχουν ακόμα περισσότερο ανάγκη με "νόμισμα" τον χρόνο που ξοδεύει τσάμπα στο καταθλιπτικό του τίποτα; Άν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας, ας κάνουμε για αρχή κάτι για τους άλλους. Αυτό που θα κινήσουμε, θα έρθει κάποια στιγμή να μας κινήσει.
Είναι τόσο δύσκολο να ξεπεράσεις αυτή την κατάθλιψη. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ίσως μεγαλύτερη δύναμη, τί να πώ; Και με συχωρείς, καταλαβαίνω ότι έχεις καλή πρόθεση αλλά κάτι τέτοια σχόλια μπορούν να σε τσακίσουν: προσωπικά δεν έχω καθόλου ενέργεια πλέον. Υπάρχουν μέρες που είναι καλές. Κάποιες μέρες όμως ακόμα και το να κάνω ένα ντους το πρωΐ μου φαίνεται σαν κάτι το ακατόρθωτο. Υπάρχουν μέρες που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κοιμάμαι γιατί είναι οι μόνες στιγμές που ηρεμεί το μυαλό μου και δεν σκέτομαι τίποτα. Γιατί το υπόλοιπο διάστημα σκέφτομαι συνέχεια το πώς ζούσα, το πώς ζώ και το τί με περιμένει.Ναι, ο εθελοντισμός είναι αναγκαίος αλλά χρειάζεται αποθέματα ενέργειας, υγείας και ψυχικής δύναμης. Ένας άνεργος χωρίς υποστήριξη που θα τα βρει όλα αυτά; Κι όταν κάποιος άνεργος προσπαθεί να βρει το κουράγιο να σηκωθεί και να συνεχίσει, κι αυτό είναι κάτι που γίνεται κάθε μέρα από την αρχή, και διαβάζει για "τον χρόνο που ξοδεύει τσάμπα στο καταθλιπτικό του τίποτα", ειλικρινά, που θα βρει το σθένος να τα κάνει όλα αυτά;
Χτυπησες φλεβα,οχι μονο ειδα τον εαυτο μου μεσα στο κειμενο,αλλα τρομαξα και με το ποσοι αλλοι ειναι στην ιδια θεση και ποσο μεσα στο μυαλο μας μπηκες...απελπισια,σημαδια των καιρων και απομονωση...
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την δαιμονοποίηση του internet,του facebook,του twitter κλπ...Είμαι συνδεδεμένος σχεδόν απο τις αρχές του (στην Ελλάδα τουλάχιστον)και ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την προσπάθεια απο κάποιους να αποδειξουν πως το διαδίκτυο απομονώνει τους ανθρώπους,καταστρέφει σχέσεις κλπ...Σε όλα τα πράγματα υλικά και μη, που υπάρχει κατάχρηση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο,απομόνωση απο το περιβάλλον μας είτε αυτή λέγεται εξάρτηση απο το ποτό,είτε απο το φαγητό(ναι καλά διαβάζετε)είτε ακόμη εξάρτηση και απο κάποιον άνθρωπο..Επιπλέον η ανεργία δεν εμφανίστηκε τώρα...ήταν ήδη υψηλή,αυτό που εμφανίστηκε τώρα είναι η αδυναμία μας να αγοράσουμε τα ακριβά πράγματα που μας πετάνε στην μάπα καθημερινά...Τέλος στο διαδίκτυο υπάρχουν ευκαιρίες εργασίας,αρκεί να ξεκολήσει κάποιος απο τη καραμέλα "ήμουν λογιστής για 20 χρόνια άρα θα πρέπει να βρω δουλειά λογιστή".Η εκπαίδευση και η απόκτηση δεξιοτήτων δεν πρέπει να σταματάει ποτέ.Σκεφθηκατε πως ο σωστός τρόπος για να βρεις εργασία ίσως δεν είναι απλά να στέλνεις βιογραφικά,αλλά να εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου;Έιδικά στο διαδίκτυο αυτό μπορεί να γίνει δωρεάν..
Το facebook δεν μας " εκανε " τιποτα. Δε μας μετετρεψε σε τίποτα. Δε μας άλλαξε και μας μεταμόρφωσε σε αυτό που είμαστε σήμερα (μέσω facebook) . Το facebook ειναι ενα εργαλείο, ένας προβολικός μηχανισμός αυτου που είμαστε πραγματικα. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Απλά πλέον ΦΑΙΝΕΤΑΙ. Η "ανεργη" πραγματικότητα που περιγράφηκε είναι θλιβερή. Πραγματική (χα, εμένα θα μου πεις ;; ) αλλά θλιβερή. Ο κοσμος του άνεργου - ένας πραγματικός κόσμος - μπλεγμένος με το κοσμο των like , unfriend και message me . Η πραγματικη ζωή, η σκληρη συναισθηματική πραγματικότητα του άνεργου και η ψευτικη επιφανειακή facebookfriendλική αντιμετώπιση της.." Ελα μωρε, κανεις δε χάνεται "
Ρεαλιστική συνοπτική περιγραφή της καθημερινής ζωής εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας...και δυστυχώς -λίγο ή πολύ- όλοι μας νοιώθουμε βαθιά μέσα μας το απαίσιο συναίσθημα της ανεργίας...της παρελθούσης, της νυν, της μελλοντικής...
αληθινό, αλλά όχι για όλους. Κοντεύω να κλείσω χρόνο ανεργίας. Το internet στην αρχή ήταν μια ευκαιρία για δουλειά, μετά έγινε απλά ενημέρωση (πάντα για τα επαγγελματικά μου), κατέληξε άσκοπο χάσιμο χρόνου. Δεν ποστάρω, δεν χαζεύω. Παίρνω τηλέφωνα, κάνω αιτήσεις στο εξωτερικό και όπου αλλού βρώ. Το πολύ δύο ώρες την ημέρα. Μετά θα πάω βόλτα το γιό μου. Όχι δεν του είπα ότι ο μπαμπάς είναι άνεργος. Γιατί ο μπαμπάς έχει να κάνει "έργο". Να είναι καλά, να το παλεύει, να ψάχνει οτιδήποτε θα κάνει τη ζωή τους να μην απομακρυνθεί από την προηγούμενη κατάσταση. Δύσκολα όλα αυτά, πολύ δύσκολα. Κάποτε πηγαίναμε διακοπές όπου θέλαμε, κάποτε βγαίναμε τρεις φορές την εβδομάδα, κάποτε το γάλα του "μικρού" ήταν απλώς επίσκεψη στο super market. Τώρα ο μπαμπάς πρέπει να βρει τρόπους να μη φανεί η έλειψη, η αδυναμία. Δεν είμαι άνεργος. Έχω σπουδαίο έργο μπροστά μου και αναζητώ (επιπλέον) εργασία. Όμορφο πάντως το κείμενο σου. Λειτούργησε ως "παλμός σκανδαλισμού".
Πώς να δικαιολογήσεις αυτή την στάση ζωής? Ίσως οι λύσεις να βρίσκονταν, αν δεν βγαίναμε για μια απλή βόλτα, αλλά για συνάντηση και δράση. Συλλογικές δράσεις που δεν κοστίζουν τίποτα. Συνεργασία, εξωστρέφεια, να χεις ένα χέρι να σε κρατήσει στα δύσκολα. Αλλά δεν θέλουμε συνοδοιπόρους πια. Καλύτερα μόνοι μας μπροστά σε μια οθόνη να παρατηρούμε τις ζωές των άλλων, και να αναμένουμε το μάννα εξ ουρανού. Σε αυτή την πιο παραγωγική ηλικία.Κρίμα τα νιάτα μας που λένε.Κρίμα..
Απόλυτα ρεαλιστικό. Δυσκολεύεσαι βέβαια να το κάνεις like ή/και share γιατί το inbox θα γεμίσει με φοβισμένες ερωτήσεις φίλων τύπου 'εμένα έφερες στο μυαλό σου όταν το διάβασες, ε;' και άντε να τους πείσεις ότι το πόσταρες για την ωμή καταγραφή αυτής της σκληρής πραγματικότητας και μόνο.