10 εκνευριστικά πράγματα: Στο Σινεμά!

Facebook Twitter
21

Σινεμά

 

10. Τα «40' νωρίτερα».
Είναι ο default χρόνος που σου λένε να είσαι εκεί για να πάρεις εισιτήριο από τηλεφωνική κράτηση. Για να μην είμαστε άδικοι, στην όλη διαδικασία υπάρχει μία λογική. ΑΛΛΑ: το 40λεπτο (ή 30λεπτο σε ορισμένες περιπτώσεις) είναι ένας προβληματικός χρόνος. Τόσο λίγος που δεν προλαβαίνεις να φας/πιεις καφέ-μπίρα, τόσο πολύς που βαριέσαι.

9. Το διάλειμμα (εκεί που δεν το περιμένεις).
Μερικές φορές είναι σωτήριο (τουαλέτα, τσιγάρο κλπ), άλλες πάλι σκέτη ξενέρα. Ειδικά όταν πρόκειται για διάλειμμα που δεν έχει «μελετηθεί» καθόλου και σε κόβει στη μέση της ατάκας.

8. Ο ψόφος.
Συμβαίνει στα multiplex το καλοκαίρι. Το air condition στους 18 βαθμούς Κελσίου και θες μπουφανάκι τον Αύγουστο.

7. Οι τιμές στο μπαρ.
Ας υποθέσουμε ότι οι τιμές των εισιτηρίων είναο οk. Αλλά να πληρώνεις το πατατάκι 4 ευρώ (!) είναι μάλλον υπερβολικό...

Ποπ-κορν

 

 

6. Αυτοί που κάθονται στη θέση σου.
Αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό, εντάσσεται στις χιλιάδες κατηγορίες ιδιοτροπιών μου και αγγίζει τα όρια του ψυχαναγκασμού. Δε με εκνευρίζει τόσο το να χρειαστεί να ζητήσω από κάποιον να μετακινηθεί επειδή κάθεται στην αριθμημένη θέση μου, αλλά εκεί που ταράζομαι είναι όταν μου ζητάει εκείνος να «κάτσω κάπου αλλού, μωρέ». Μόρα και κασίδα.

5. Ο ενοχλητικός διπλανός.
Μιλάει, κουνιέται κάθε 5 δευτερόλεπτα, τρώει ό,τι πιο κρατσανιστό κυκλοφορεί, χτυπάει το κινητό του που ΔΕΝ έχει βάλει στο αθόρυβο κλπ. Και για να σας προλάβω: ΝΑΙ, τα έχω κάνει όλα κατά καιρούς και ζητώ ειλικρινά ΣΥΓΓΝΩΜΗ.

4. Οι παρέες παιδιών.
Όχι όλων των παιδιών. Της ηλικίας 12-16. Όταν βρίσκονται όλοι μαζί σε κλειστό χώρο, με κλειστά φώτα, αφηνιάζουν. Μιλάμε για υστερία. Τσιρίζουν, σχολιάζουν, πλακώνονται στα χαστούκια (αυτό πάλι;) και εννοείται πως δεν πρέπει επ' ουδενί να κάνεις το λάθος να τους κάνεις παρατήρηση. Θα ανοίξεις τις πύλες της Κολάσεως και το κουτί της Πανδώρας ομού.

3. Οι... στραβές οθόνες.
Φαινόμενο που συναντάμε συνήθως στους συνοικιακούς κινηματογράφους (από όσους απέμειναν). Σε κάποιους, η οθόνη δεν είναι οθόνη, αλλά απομίμηση. Το πανί, δεμένο στις τέσσερις γωνίες, κάνει μία ωραιότατη κούρμπα και ξαφνικά όλα μοιάζουν γνωστά: βλέπεις και πάλι τηλεόραση το 1990 και το μόνο που λείπει είναι το σεμεδάκι της μαμάς.

κλακέτα

2. Αυτοί που μπαίνουν ενώ έχει ξεκινήσει η ταινία.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τύπους, που μέσα στα σκοτάδια ψάχνουν πού θα καθίσουν. Κεφάλια περνάνε από μπροστά σου, τρως το φακό μες στη μούρη, ξεβολεύεσαι για να περάσουν, σε ξενυχιάζουν, μετακομίζεις μπουφάν και τσάντες από μέρος σε μέρος για να εξυπηρετήσεις κλπ. Και το πλέον γκαντεμοκρουσμένο: εκείνη την ώρα είναι που θα έρθει να κάτσει μπροστά σου το δίμετρο το νταγλάρι, να σε αποτελειώσει.

1. Οι άβολες θέσεις.
Ανακαλώ το παραπάνω. Υπάρχει κάτι χειρότερο. Μία θέση που είναι στενή, σκληρή, χαμηλή κλπ. Στριφογυρνάς όλη την ώρα, προσπαθώντας να βρεις την κατάλληλη στάση που θα σε κάνει να μη μουδιάζουν τα πόδια σου, να βολέψεις τα χέρια σου, να στηρίξεις το κεφάλι σου, να βλέπεις τους υπότιτλους κλπ, μπας και καταφέρεις να συγκεντρωθείς και στο εργάκι.

Bonus εμπειρία: Εννοείται ότι τα έχω ζήσει όλα, αλλά εκεί που κόντεψα να πιαστώ μαλλί με μαλλί ήταν μία φορά σε γνωστό multiplex, αρκετά χρόνια πριν, όταν έφαγα «πόρτα» με την παρέα μου, καθώς είχαμε λυσσάξει τότε, να δούμε το «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» το οποίο είχε κριθεί ακατάλληλο για ανηλίκους. Ευτυχώς για μας, οι συνοικιακοί κινηματογράφοι δεν τηρούσαν και πολύ τα ηλικιακά όρια. Δυστυχώς για τους υπόλοιπους θεατές που αναγκάστηκαν να δουν την ταινία με ένα μάτσο 15χρονα να κακαρίζουν (Ναι, ντρέπομαι, είπαμε... Συγγνώμη!).

[Πείτε και σεις!]

21

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

16 σχόλια
Αξεπέραστη εμπειρία: αφού έχει φάει παράγοντας dolby surround sound με τα νάτσος και τα πατατάκια να καθαρίζει τα δόντια του και να ακούγεται συνέχεια "τστστστστστσ". Για μπουνιά.
Μου έχει τύχει φάση, σε θερινό, να κάθεται δίπλα σαραντάρης, μπλαζέ, που δεν σταματάει να καπνίζει ΠΟΤΕ! Έχει μάλιστα υπολογίσει, με μαθηματική ακρίβεια, πως ακριβώς θα κρατάει το τσιγάρο, ώστε ο καπνός να έρχεται κατευθείαν μέσα στη μούρη μου. Και να μην καταλαβαίνει χριστό το όργιο! Τι επιτηδευμένο βηχάκι έριξα, τί κεραυνοβόλα βλέμματα, τίποτα!! Και αν πας να του πεις και τίποτα, θα σου πετάξει ένα: "σε ανοικτό χώρο είμαστε!" και άντε μετά εσύ να μην αρχίσεις τα καντήλια! + ο τύπος που κλωτσάει από το πίσω κάθισμα είναι μακράν ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί και σου συμβαίνει πάντα! ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΕΧΕΙΣ ΣΠΑΣΜΟΥΣ?
Νομίζω ότι το χειρότερο που μου έχει τύχει είναι οι παρέες παιδιών που δεν σταματάνε να μιλάνε, γελάνε, σχολιάζουν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.Άλλο τραγικό που έχει τύχει δεν περιλαμβάνει παρέα ή άτομο αλλά ολόκληρη οικογένεια. Οι αθεόφοβοι είχαν μαζί τους και μωρό 3-4 ετών το οποίο επαναλάμβανε κάθε ατάκα της ταινίας φυσικά στην δική του γλώσσα. Ενώ ο πατέρας της οικογένειας δεν σταμάτησε να μιλάει και να χτυπάει το κάθισμα μου με τα πόδια του. Και σε αυτά βάλτε ότι μύριζαν και τα παπούτσια του. Ε δεν θέλω και τίποτα άλλο.
Το ζήτημα δεν είναι να παρεδεχτείς ότι δεν το έκανες και εσύ κάτι αντίστοιχο ποτέ. Όλοι μας πάνω-κάτω έχουμε κάνει τέτοιου είδους ''ατοπήματα''. Το ζήτημα είναι να παραδεχτείς ότι ήταν λάθη.
Για μένα είναι τα πόδια του από πίσω που χτυπάνε την πλάτη της καρέκλας σου. Και ακόμα χειρότερα είναι όταν έχει αργήσει και περιμένεις το επόμενο χτύπημα επεξεργάζοντας την ατάκα που θα του πεις για να το κόψει. @Midnight Rambler Για ποιο λόγο να σου τη σπάνε οι ξέμπαρκοι και αυτοί που προτιμούν τις προσφορές; Η μαζική δραστηριότητα του κινηματογράφου είναι για υποψιασμένους θεατές υψηλού εισοδήματος;
Γέλασα πάρα πολύ με το σχόλιο σου, μα έχεις τόσο δίκιο! (σε 10' φεύγω για σινεμά εντωμεταξύ, ας ετοιμάσω ατάκες κατσαδιάσματος από τώρα μην χάνω κ την ταινία!)
Ό,τι πιο εκνευριστικό είναι οι ξέμπαρκοι! Αυτοί που ξεκίνησαν να δουν ταινία τύπου transformers αλλά βρήκαν εισητήριο στο Amour (ας πούμε). Απλά επειδή είχε προσφορά η τάδε εταιρία κινητής τηλεφωνίας πέρασαν μια βόλτα απ κάποια αλυσίδα εμπορικών κέντρων-κινηματογράφων. Εννοείται πως ξεχάσατε αυτούς που μιλούν στο κινητό!! Φρίκη!
Είχα πάει τους γονείς μου να δούμε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών την επιστροφή του βασιλιά. Ο πατέρας μου καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας έλεγε δυνατά "Χριστίνα που τον έχουμε δει αυτόν, Χριστίνα που έχουμε δει την άλλη" μέχρι που άρχισε να λέει ο κόσμος "λέγε ρε Χριστίνα να τελειώνουμε" και προς το τέλος της ταινίας όπου ο Φρόντο δεν πετάει το δαχτυλίδι και κάνει πίσω αρχίζει ο πατέρας μου να λέει "το μαλακισμένο και δεν το πέταξε που έχουν περάσει των παθών τους το τάραχο" και να γελάει όλη η αίθουσα υστερικά. Μεγάλες στιγμές!!
Πηγα να δω Λαρς φον Τριερ (γιατι ειμαι και της βαριας κουλτουρας ωρες-ωρες) με μια φιλη και κατα τη διαρκεια της ταινιας "μου σηκωθηκε" με ολους αυτους τους ξεβρακωτους που ετρεχαν πανω κατω.
Σχετικό με το #1, είμαι ραντεβουδάκι σε θερινό κινηματογράφο στη Γλυφάδα, ταράτσα, και δεδομένου ότι είμαι το διμετρο ντερεκι που ενοχλεί εσένα που κάθεσαι πίσω μου, έχω χωθεί όσο γίνεται πιο χαμηλά στην κλασική μεταλλική καρέκλα με τα πλαστικά κρόσσια. Επειδή έχω γίνει σαν οχτώ αποφασίζω να βάλω ποδαράκια στην μπροστινή καρέκλα. Μετά από λίγο αισθάνομαι την ταράτσα να βουλιάζει (είχαν σπάσει τα πλαστικά) και βρίσκομαι σφηνωμένος στον μεταλλικό σκελετό της καρέκλας με τα πόδια στον αέρα και επειδή οι καρέκλες ήταν δεμένος μεταξύ τους, έχω παρασύρει και τους διπλανούς μου επάνω μου! Μεγάλες στιγμές
Σε ενοχλεί το κομπολόϊ στο σινεμά εεε; κάτσε να σου τύχει κομπολογάτος στην όπερα (Λυρική Σκηνή, μελόδραμα, φαλακρός τύπος με γυαλιά "ηλιακός θερμοσίφωνας" στο κεφάλι και κομβολόγιο με τις χάνδρες να μετατοπίζονται αργά ή γοργά, ανάλογα με το τέμπο της ορχήστρας!)
Θα πρεπε να ψηφιστεί νομοσχέδιο που να απαγορεύει την είσοδο σε κάγκουρες οι οποίοι κατά τη διάρκεια της ταινίας και ιδιαίτερα σε αισθησιακές σκηνές, θυμούνται να ξεχειλίσουν από αντρίλα, πετώντας πανέξυπνες ατάκες που σκοτώνουν ρινόκερο, ενώ ξεσκαλώνουν από τα δόντια τα κολλημένα ποπ κόρν με εξ ίσου αισθησιακούς ήχους. Παιδιά την άλλη φορά μπάστε και τα μηχανάκια μέσα στην αίθουσα να τα μαρσάρετε. Μη μασάτε
Εκτός ότι χτυπάνε τα κινητά, το κορυφαίο είναι ότι τα σηκώνουν κιόλας και μιλάνε σαν να μη τρέχει τπτ. Το έχω "ακούσει" αρκετές φορές.Εγώ πάλι θα έβαζα την έλλειψη διαλείμματος στα multiplex. Μη σε πιάσει κατούρημα.... ή το άγχος να μη σε πιάσει που το πας... Πάντως είναι ένας από τους λόγους που τα αποφεύγω όσο γίνεται.
για μενα τα πιο ενοχλητικα ειναι το "6. Αυτοί που κάθονται στη θέση σου" και το "4. Οι παρέες παιδιών." ειδικα το 4. το ειχαμε παθει 2 φορες στην προβολη του Χομπιτ πέρυσι και "αγιοποίησα" τον Ηρωδη εκει την νυχτα!!!