Τρία χρόνια και μια πανδημία μετά, η κατάσταση της υγείας της Κατερίνας Βρανά βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, μια διαδικασία που ωστόσο απαιτεί τεράστια προσπάθεια και ψυχικό σθένος από την ίδια, καθώς έχει επηρεαστεί ο μυϊκός συντονισμός, η όραση και η ομιλία της, σίγουρα όμως δεν έχει πειραχτεί στο ελάχιστο το πηγαίο χάρισμά της να σε κάνει να κλαις από τα γέλια με το «καλημέρα». Ο τρόπος βέβαια που στρέφει την κατάσταση που βιώνει προς το μέρος της, τόσο στο ίδιο το stand-up show «Staying Alive – Σχεδόν Πέθανα», που επιστρέφει ανανεωμένο, με νέο κύκλο παραστάσεων στα τέλη Αυγούστου, όσο και στην κάθε της κουβέντα, είναι, πέρα από λυτρωτικός, και μια ξεκάθαρη απόδειξη της ευφυΐας της.
«Πώς προσεγγίζεις έναν άνθρωπο με τόσο ισχυρό, συχνά ισοπεδωτικό, χιούμορ;» σκεφτόμουν πριν πάω να τη συναντήσω στο σπίτι της στο Μαρούσι, όταν από ένα ολιγόλεπτο τηλεφώνημά μας είχα καταλάβει ήδη τι με περιμένει. «Επιστρατεύοντας το δικό σου, όσο διαθέτεις, τέλος πάντων» ήταν η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου, και το αποτέλεσμα είναι σίγουρα μια από τις πιο απολαυστικές, για μένα, κουβέντες που έχω κάνει ως τώρα σε αυτή τη δουλειά.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε εξάλλου με «μια γελοία φωτογράφιση» που η ίδια η Κατερίνα πρότεινε να στήσουμε στην ταράτσα του σπιτιού της, και για να κάνουμε κάτι διαφορετικό αλλά και γιατί πολύς κόσμος θα αναγκαστεί φέτος να κάνει καλοκαίρι στις ταράτσες και τα μπαλκόνια του. Ως props χρησιμοποιήθηκαν μια πλαστική πισίνα, ένα «μίζερο πουλί ελληνικής ταράτσας» (μπαλόνι), ένα ποτιστήρι και ένα κοκτέιλ με ομπρελίτσα.
Το μόνο που δεν απομυθοποιείται είναι ο πόνος. Ο πόνος είναι πόνος, ό,τι κι αν έχεις περάσει, είναι αχρείαστος και εν έτει 2020 δεν τον έχουμε ανάγκη. Δήλωση, γράψ' το.
— Είμαι σίγουρος ότι έχεις βαρεθεί να απαντάς σε ερωτήσεις σχετικά με την υγεία σου.
Όχι, καθόλου, γιατί κάθε φορά που με ρωτάνε είμαι σε άλλο στάδιο.
— Ωραία, εγώ θα σε ρωτήσω λίγο αργότερα γι' αυτό. Μέχρι τότε θες να κάνουμε ένα παιχνίδι για αρχή, να προσποιηθούμε ότι δεν έχει συμβεί τίποτα;
Τέλεια! Και ότι απλώς έχω μεθύσει και μιλάω έτσι, σαν μεθυσμένη.
— Ναι, ότι είσαι λίγο dizzy. Πώς περνάς τις μέρες σου, καλοκαίρι στην Αθήνα, μέχρι να ξεκινήσουν οι εμφανίσεις σου, τέλη Αυγούστου;
Αυτό που φοβόμασταν, όχι μόνο εγώ αλλά και όσοι ασχολούμαστε με live παραστάσεις, ήταν ότι ο κορωνοϊός θα μας πάει πίπα-κώλο το καλοκαίρι. Τώρα προσπαθούμε να δούμε πώς μπορούμε, μέσα στον στενό χρόνο που μας δίνουν τα ανοιχτά θέατρα, να ανεβάσουμε παραστάσεις, οπότε ασχολούμαι με αυτό.
— Μέχρι τις 25/8, που είναι η πρεμιέρα του νέου κύκλου παραστάσεων του «Σχεδόν Πέθανα», έχεις κάνει ή θα κάνεις τροποποιήσεις στα κείμενα; Θα είναι δηλαδή μια νέα βερσιόν ή θα δούμε αυτούσια την περσινή παράσταση;
Έχουν μπει δυο-τρία καινούρια κομμάτια και έχουν αφαιρεθεί μερικά παλιά. Αλλά είναι πάνω-κάτω τα ίδια, γιατί, προς μεγάλη μου έκπληξη, Αλέξανδρε, δεν το έχει δει όλο το πανελλήνιο αυτό το εκπληκτικό σόου και νιώθω ότι ακόμα πολύς κόσμος δεν ξέρει τι έπαθα. Δεν είναι ανάγκη βέβαια να το μάθουν όλοι. Αλλά υπάρχει κόσμος που ακόμα με βλέπει και με ρωτάει και λαμβάνω μηνύματα που λένε «χθες σε γνώρισα, απ' το YouTube, και τρελάθηκα που αρρώστησες. Ήταν ατύχημα;». Όχι, δεν ήταν ατύχημα! Οπότε πιστεύω ότι έχει δυναμική. Για λίγο ακόμα, όχι για πολύ, γιατί κάπως το να μένεις να περιγράφεις τα ίδια πράγματα σε κολλάει κι εσένα τον ίδιο στο παρελθόν, και είμαι φοβερά έτοιμη να κάνω μερικά βήματα μπροστά.
— Πώς βίωσες την καραντίνα;
Πέρασα τέλεια. Ήμουν πολύ χαλαρή, επειδή ήταν παγκόσμιο όλο αυτό, ένιωθα ότι είχε αφαιρεθεί η πίεση να πρέπει να κάνεις κάτι, γιατί οι παγκόσμιοι ανταγωνιστές θα σε φάνε. Όλοι περνούσαν το ίδιο. Δεν είναι ότι μόνο εγώ δεν δούλευα, δεν δούλευε κανείς, όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού. Αυτό μείωσε πολύ το άγχος να ανέβεις επαγγελματικά. Αύξησε βέβαια το άγχος του οικονομικού θέματος και προφανώς τους τσακωμούς μέσα στο σπίτι, γιατί είσαι όλη μέρα μες στο σπίτι.
Έβαζα τη Μαργαρίτα να δοκιμάσει να ετοιμάσει American pancakes, φτιάξαμε banana bread, αυγά ποσέ με σολομό και μπριός, το πρωί –όταν λέω «φτιάξαμε», εννοώ η Μαργαρίτα και η Φωτεινή (σ.σ. οι δύο κυρίες που βοηθούν την Κατερίνα), εγώ είμαι ανάπηρη–, δοκιμάσαμε διάφορες συνταγές, σος ολαντέζ για να φάμε eggs Benedict... Από ένα σημείο κι έπειτα ήταν και οι δύο σε φάση «δεν μας χέζεις, ρε Βρανά». Δεν μπορούσα να πάω και για φυσικοθεραπείες, που τις μισώ και πρέπει να τρέχω σε Πόρτο Ράφτη, Δροσιά, Βριλήσσια, Παπάγου...
— Α, την κάνεις τη βόλτα σου.
Περνάω πολύ ωραία στο αμάξι μου! Είναι πάρα πολύ κουραστικό. Ήταν ωραίο, λοιπόν, να μην έχω αυτό το τρέξιμο. Είχα άπειρο χρόνο να κωλοβαρέσω. Και άκουσα πάρα πολλά βιβλία, γιατί δεν μπορώ ακόμα να διαβάσω.
— Πολλοί από εμάς, αν δεν έχουμε περάσει κάποιο σοβαρό θέμα υγείας, με τον κορωνοϊό μπορεί να έχουμε φρικάρει εντελώς. Εσύ πώς την είδες τη φάση, όταν είχες κοντέψει τόσο πρόσφατα να πεθάνεις;
Πέρασα πολύ ήρεμα γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.
— Απομυθοποίησες τα πάντα δηλαδή;
Το μόνο που δεν απομυθοποιείται είναι ο πόνος. Ο πόνος είναι πόνος, ό,τι κι αν έχεις περάσει, είναι αχρείαστος και εν έτει 2020 δεν τον έχουμε ανάγκη. Δήλωση, γράψ' το.
— Πώς πιστεύεις ότι θα είναι το stand-up τη μετα-κορωνοϊό εποχή; Θα επηρεαστεί θεματολογικά σε μεγάλο βαθμό;
Όχι πολύ, όπως ήταν θα είναι. Θα περάσει και αυτό. Θα κάνουμε ένα-δύο αστειάκια με βάση όσα περάσαμε. Το αγαπημένο μου είναι: «Επέζησα από διάτρηση εντέρου, ολική παράλυση, τύφλωση, και θα πεθάνω από γρίπη; Άντε και γαμήσου». Κάπως έτσι. Δηλαδή άμα πάω από κορωνοϊό, θα τσατιστώ πάρα πολύ.
— Θα είναι λίγο άδικο.
Τόσο κόπο έκανα, θα με φάει μια γρίπη; Όχι, ρε πούστη. Κοίτα, νομίζω ότι το stand-up θα επανέλθει κανονικά γιατί σε κάποια φάση θα κανονικοποιηθεί ο κορωνοϊός και θα γίνει άλλη μια γρίπη.
[Στο σημείο αυτό εμφανίζεται η μητέρα της, και η Κατερίνα κάνει τις συστάσεις.]
Μ' αγαπάει πάρα πολύ η μαμά μου.
Μαμά: Έχω πεθάνει από την αγάπη που της έχω.
Κάναμε τις πόζες μας και τώρα τα λέμε.
Μαμά: Μπράβο, μπράβο, φεύγω από τη μέση.
Αχ, τι κρίμα. Θες κάτι άλλο; Γιατί δουλεύουμε εδώ.
Μαμά: Αφού δουλεύεις, μη σε ενοχλώ, Κατερίνα μου. Άντε παράτα μας!
— Ok, πες μου τώρα, σοβαρά, σε τι κατάσταση είσαι; Βελτιώνεσαι μέρα με τη μέρα, σωστά;
Ναι, είμαι πάρα πολύ καλά, όπως είδες μπορώ να σταθώ όρθια για 30 δευτερόλεπτα σχεδόν. Το θέμα μου είναι ισορροπίας και συντονισμού. Οι μύες μου είναι δυνατοί, αν δεν είχα θέμα ισορροπίας θα περπατούσα, και αν δεν είχα θέμα συντονισμού, θα μιλούσα και θα έβλεπα καλά.
— Αυτά όλα τα δουλεύεις με τη φυσικοθεραπεία; Είναι μια διαδικασία in progress;
Ναι, αυτό που έπαθα δεν μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ακριβώς το έπαθα, οπότε και το πότε θα γίνω καλά δεν έχει ταβάνι. «Τώρα, Κατερίνα μου, πάνω σου είναι». «Αχ, τι ωραία!».
— Υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεσαι;
Όχι, υπάρχουν στιγμές που κουράζομαι και με πιάνει το «γαμώτο», ειδικά με τα μάτια. Δηλαδή έπρεπε και τα μάτια; Δεν μπορώ να πάω σινεμά, να δω σειρές, να διαβάσω βιβλία, να δουλέψω λάπτοπ. Ε, γάμα μας, ρε φίλε. Για να ανεβάσω ένα ποστ στο Instagram, είναι 500 άνθρωποι από πάνω μου.
— Επίσης δεν μπορείς να δεις τον κόσμο να γελά από κάτω. Αυτό;
Τον ακούω όμως. Ποτέ δεν τον έβλεπα πολύ καλά, λόγω φώτων. Όταν στο Βεάκειο, το '18 (σ.σ. στην παράσταση «V for Vrana» που ήταν η πρώτη της επί σκηνής εμφάνιση μετά την περιπέτεια της υγείας της) σηκώθηκαν όλοι όρθιοι και χειροκροτούσαν, δεν μπόρεσα να το δω – μεγάλη μαλακία γιατί δεν ξέρω πότε ξανά θα σηκωθούν 2.000 άνθρωποι να με χειροκροτήσουν. Λαέ μου! Γενικά όλα πάνε καλύτερα, απλώς πολύ αργά.
— Το θέμα του πιθανού «μαγκώματος» που έχει ο κόσμος όταν σε βλέπει πλέον, να σου απευθυνθεί εντελώς χύμα, το κλασικό που όταν βλέπουμε κάποιον σε ανάγκη, σε αναπηρία, είμαστε κάπως προσεκτικοί, επιφυλακτικοί ίσως, πώς θα του απευθύνουμε τον λόγο, τι θα του πούμε, σε έχει κουράσει;
Η παράσταση έχει βοηθήσει πολύ και με αντιμετωπίζουν πολύ άνετα.
— Γενικά ποια είναι η γνώμη σου για την πολιτική ορθότητα; Στις μέρες μας είναι μεγάλη αυτή η συζήτηση, γιατί από τη μια υπάρχει η τεράστια ανάγκη κάποια θέματα να τοποθετηθούν σε νέες βάσεις, να χρησιμοποιούμε τη σωστή ορολογία, να μην προσβάλλουμε, να είμαστε πολιτικά ορθοί, από την άλλη καταστρέφει την κωμωδία αυτό το πράγμα;
Όχι, καθόλου. Το έχει πάρει στραβά πολύς κόσμος. Η πολιτική ορθότητα ξεκινά από το να μην προσβάλλεις κάποιον άλλο χωρίς λόγο. Άμα θες να τον προσβάλλεις, υπάρχουν άπειροι τρόποι, δεν θα σε σταματήσει κανείς. Δεν μπορείς να πεις εμένα γκαβή, μουγκή, κουτσή, μόνο εγώ μπορώ να πω τον εαυτό μου γκαβό, μουγκό, κουτσό. Αν με πει κάποιος άλλος, να πα' να γαμηθεί. Είναι έλλειψη σεβασμού προς το τι έχω περάσει, πού είμαι τώρα και πώς με επηρεάζει αυτό. Εμένα προσωπικά, πες, δεν με επηρεάζει τόσο.
Οπότε στην κωμωδία, μπορείς να διακωμωδήσεις τα πάντα, αρκεί να μην προσβάλλεις. Τα αστεία γύρω από τον βιασμό, ας πούμε, πρέπει να έχουν στόχο τον βιαστή, όχι το θύμα. Προσπάθησε να μην πηγαίνεις προς τα κάτω. Πάντα προς τα πάνω. Επειδή για πολύ καιρό δεν μπορούσα να κάνω παλαμάκια, εγώ γέλαγα πολύ, αλλά αν κάποιος άλλος επιχειρούσε να κάνει πλάκα με την έλλειψη συντονισμού μου, θα σπαζόμουν. Εγώ μπορώ να αυτοσαρκαστώ, εσύ, μαλάκα, από πού κι ως πού;
— Για να αυτοσαρκαστείς, βέβαια, πρέπει να διαθέτεις και μια σχετική ευφυΐα. Εκεί νομίζω είναι το θέμα. Οι άνθρωποι που απλά κοροϊδεύουν τους άλλους δεν νομίζω ότι μπορούν να αυτοσαρκαστούν εύκολα και να το γυρίσουν πάνω τους.
Καθόλου. Έχουν πολύ μεγάλη σοβαροφάνεια, φοβούνται να φανούν ευάλωτοι. Έχουν κόμπλεξ, θέματα γύρω από τον εαυτό τους, και πώς τους αντιλαμβάνεται ο κόσμος, το οποίο είναι πολύ φυσιολογικό όταν είσαι έφηβος. Όταν μπαίνεις στην εφηβεία το παν είναι να είσαι κουλ και να σε πάρουν στα σοβαρά, γιατί «κανείς δεν με καταλαβαίνει, μαλάκα». Όταν έχεις αυτή τη συμπεριφορά στα 40, ε, έλεος! Έχεις πολύ ψηλά τα φρούρια και δεν χρειάζεται.
Στην Ελλάδα είμαστε πολύ περίεργοι με τις αρρώστιες και τις αναπηρίες και δεν τις αντιμετωπίζουμε φάτσα. Οι Έλληνες γιατροί φοβούνται να σου πουν ότι έχεις καρκίνο, θα σου πουν «ξέρετε, είναι κάτι πιο σοβαρό». Πες το, άνθρωπε, δεν είναι κακό πράγμα!
— Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλη σοβαροφάνεια, δεν έχουμε;
Πάρα πολύ μεγάλη.
— Πόσο ξενέρωτοι είναι οι Έλληνες πολιτικοί, που δεν έχουν καμία αίσθηση του χιούμορ;
Και να έχουν δεν θα τη δείξουν ποτέ. Εγώ νομίζω ότι αρκετοί έχουν. Πέρα από αυτό, δεν είναι άνετοι ούτε στο μικρόφωνο. Δεν έχω ακούσει ομιλία Έλληνα πολιτικού που να μπορούσα να την ακολουθήσω μέχρι το τέλος. Να μην κάνω switch off. Φοβούνται, και δεν το καταλαβαίνω καθόλου.
Ο Ομπάμα στην Αμερική πήγε κι έκανε podcast με έναν κωμικό στο γκαράζ του. Ποια η περίπτωση να κάνω εκπομπή και να μου έρθει ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης και να 'ναι άνετοι; Μηδέν! Και να θέλανε δεν θα μπορούσαν, ανήκουν σε μια γενιά που έχει μεγαλώσει με άλλες προσδοκίες χιούμορ. Άσε που θα πέσει φοβερό κράξιμο γιατί έχουμε πάρα πολλούς συνταξιούχους ενεργούς ψηφοφόρους, που σκέφτονται διαφορετικά. Δεν θα τολμήσει κανείς τους να χάσει αυτό το τεράστιο κομμάτι. Οπότε δεν είναι ο εαυτός τους.
Εκεί βγαίνει αυτή η σοβαροφάνεια που την κράζουμε όλοι οι κωμικοί, αλλά εγώ τους νιώθω. Δεν μπορεί να γυρίσει κάποιος από αυτούς και να πει «δεν με χέζετε;».
— Πόσο λυτρωτικό θα ήταν, ε;
Εντελώς!
— Θεωρείς ότι η σοβαροφάνεια είναι πρόβλημα και για το ελληνικό stand-up comedy;
Για την κωμωδία γενικότερα. Η νέα γενιά έχει αρχίσει και αυτοσαρκάζεται. Μέχρι τώρα οι κωμικοί σπάνια σάρκαζαν τον εαυτό τους. Σάρκαζαν τον Έλληνα, την Ελληνίδα μάνα, τα στερεότυπα. Το να μπορείς να το στρέψεις στον εαυτό σου είναι μεγάλο προτέρημα.
— Έχουμε stand-up comedy που αξίζει στην Ελλάδα; Εκτός από σένα, που είσαι γαμάτη, οι υπόλοιποι λένε τίποτα;
[ξεκαρδίζεται] Για το πόσο λίγοι είμαστε, έχουμε πάρα πολύ ταλέντο. Πέντε νοματαίοι, ένας κι ένας. Έχοντας ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο, ξέρω ότι η πηγή ταλέντου στην Ελλάδα είναι τεράστια. Έχουμε έμφυτο χιούμορ, νομίζω, όταν δεν μας τρώει η σοβαροφάνεια και το να κοροϊδέψουμε τους άλλους, βγαίνει ένας πολύ λεπτός σαρκασμός και μια ειρωνεία που τα λατρεύω. Το ελληνικό Twitter είναι πολύ καλό σε αυτό.
— Αυτός είναι και ο λόγος που στις δικές σου παραστάσεις τα γυρνάς, ουσιαστικά, όλα πάνω σου;
Ναι, αυτό κάνω, αυτό με κάνει και γελάω. Θυμάμαι ακόμα κι όταν ήμουν πολύ χάλια, στην εντατική, στη Μαλαισία, κάθε πρωί έβαζα τα κλάματα. Το 'χα ανάγκη, έψαχνα να βρω πράγματα και σκέψεις που θα με κάνουν να κλάψω. Με ξεκούραζε. Ερχόντουσαν οι νοσοκόμες και μου έλεγαν «Katerina, don't cry» και εγώ φώναζα «γάμα με, ρε κούκλα μου, άμα δεν κλάψω τώρα, πότε θα κλάψω;». Άσε με να το ζήσω λίγο. Μ' αρέσει πάρα πολύ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και αυτά που περνάω, και αυτό που θέλω στις παραστάσεις να νιώσει ο άλλος είναι ότι είμαστε μια παρέα που έχουμε πάει για καφέ – αλλά μιλάω κυρίως εγώ.
— Γιατί κάποιος να έρθει να δει το «Staying Alive» – εκτός από το για να μάθει τι πέρασες;
Νομίζω επειδή στην Ελλάδα είμαστε πολύ περίεργοι με τις αρρώστιες και τις αναπηρίες και δεν τις αντιμετωπίζουμε φάτσα. Οι Έλληνες γιατροί φοβούνται να σου πουν ότι έχεις καρκίνο, θα σου πουν «ξέρετε, είναι κάτι πιο σοβαρό». Πες το, άνθρωπε, δεν είναι κακό πράγμα!
Είναι μια παράσταση που θα σε κάνει να αντιμετωπίσεις τις φοβίες με πάρα πολύ γέλιο και πάρα πολύ χέσιμο. Γιατί το πρόβλημα ξεκίνησε από το έντερο, οπότε έχω χέσει... Πάρι, δεν φαντάζεσαι πόσο... (σ.σ. απευθύνεται στον φωτογράφο, Πάρι Ταβιτιάν, που είναι παρών, αλλά δεν συμμετέχει στη συζήτηση) Διάτρηση εντέρου. Μου είχαν βάλει ειλεοστομία και όταν μου τη βγάλανε, μου είπαν «τώρα, Κατερίνα, θέλουμε να ενεργηθείς κανονικά». «Dude, please, το 'χω, είμαι πάρα πολύ καλή στο χέσιμο». Και ακολούθησα το «είπαν στη γριά να χέσει, κι αυτή ξεκωλώθηκε».
— Ποιο είναι το πιο σκληρό αστείο που έχεις κάνει επί σκηνής; Κάτι που ενδεχομένως το σκέφτηκες μετά και είπες «αυτό ήταν πολύ χοντρό».
Δεν έχει υπάρξει κάτι τέτοιο. Αν το σκεφτώ, δεν θα το πω. Χοντρό σημαίνει αυτόματα «άσ' το».
— Όταν ετοιμάζεις νέο υλικό, ποιος είναι ο πρώτος που το ακούει;
Φίλοι μου κωμικοί, που έχουν μια άλλη οπτική. Αν έχω κολλήσει κάπου, τους λέω τι σκέφτομαι, μου λένε τη γνώμη τους και δυο μέρες μετά θα το δοκιμάσω επί σκηνής. Λειτουργεί σαν φίλτρο αυτό. Όταν κολλάω συνήθως συμβαίνει αυτό, όταν έχω κάτι έτοιμο, βγαίνει απευθείας στο κοινό.
— Εσύ τι κερδίζεις από το να κάνεις τόσο κόσμο να γελά;
Τι εννοείς;!; Το γέλιο είναι τρελό ναρκωτικό! Είναι καθαρό MDMA, σου σκάει κατευθείαν σαν κύμα αγάπης. Ιδίως σε περιπτώσεις που αρχίζω κι εγώ να γελάω, κι επειδή γελάω, γελάει το κοινό πιο πολύ, και επί δύο λεπτά καθόμαστε σαν μαλάκες και γελάει ο ένας με τον άλλο. Είναι τόσο ωραίο αυτό, με γεμίζει χαρά. Το να είμαι πάνω στη σκηνή είναι όνειρο ζωής. Είμαι πολύ εξωστρεφής άνθρωπος. Δεν είχα που δεν είχα ντροπές, μετά από αυτή την αρρώστια έχει εξαλειφθεί κάθε αίσθηση ντροπής. Μου έχουν μείνει πλέον, νομίζω, πολύ λίγα κόμπλεξ.
— Όπως; Υπάρχει κάτι για το οποίο δεν κάνεις πλάκα;
Όχι, για όλα κάνω πλάκα. Αλλά, ας πούμε, δεν σταμάτησε ποτέ να με νοιάζει η εμφάνισή μου. Ακόμα κι όταν ήμουν άρρωστη, σκεφτόμουν «το βυζί μου είναι πεσμένο; Γιατί δεν μου βάλατε σουτιέν;». Μ' αρέσει πολύ να έχω καλή εμφάνιση, μ' αρέσουν τα αξεσουάρ, σκουλαρίκια, βραχιόλια, όσο πιο κιτς και γκλάμουρ, τόσο καλύτερα. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να βγω με τρίχες στη φωτογράφιση και να πω ότι δεν με νοιάζει, τύπου «είμαστε φυσικές γυναίκες, με τρίχα στη μασχάλη». Όχι, με νοιάζει, λέιζερ.
— Είσαι ένας άνθρωπος που έχει κάνει stand-up comedy στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το εργαλείο σου είναι η γλώσσα σου, που έχει επηρεαστεί, και μιλάς πιο αργά. Πώς κατάφερες να προσαρμοστείς και να μην αλλοιωθεί το χιούμορ σου;
Αλλοιώθηκε πάρα πολύ, οι παραστάσεις μου κρατάνε πολύ παραπάνω! Περιέργως, συνειδητοποίησα πόσο βιαζόμουν πριν, ομιλητικά, να βγάλω υλικό. Τώρα που τα λέω πιο αργά, σκάνε καλύτερα τα αστεία. Και το κοινό είναι μαζί μου.
— Δέκα χρόνια τι σε έχουν μάθει σε αυτήν τη δουλειά;
Να μη φοβάμαι την αποτυχία. Είναι τεράστιο μέρος της δουλειάς η χυλόπιτα στη μούρη. Το stand-up είναι πολύ απογυμνωτικό, είσαι εσύ και το κοινό. Δεν υποδύεσαι κάποιο ρόλο. Είναι μερικοί βέβαια που κάνουν stand-up ως περσόνες. Όταν κάνεις stand-up ως ο εαυτός σου έχεις ή δεν έχεις την απόλυτη αποδοχή, εκείνη τη στιγμή, είναι άμεσο. Όταν έρχεται το «μπα, δεν νομίζω», κι έρχεται από ξένους που έχουν πληρώσει να σε δούνε, είναι...
— ... πολύ σκληρό, ε; Πέρα από το ότι ακούγεται ντροπιαστικό.
Είναι γάμησέ τα. Το λέμε «θάνατο» στη δική μας slang. Πέθανες, αγνός θάνατος, όταν δεν γελάει το κοινό. Όταν ήμουν σε κώμα, έβλεπα όνειρα ότι ήμουν σε μία παράσταση στο Τορόντο και πέθαινα, δεν γέλαγε κανείς. Όταν συνήλθα είπα, «αχ, πάλι καλά, ήταν όνειρο – απλώς πεθαίνω πραγματικά».
— Όταν γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο στο κοινωνικό σου περιβάλλον καταλαβαίνεις από την αρχή αν έχει χιούμορ ή όχι;
Ψιλο-ναι.
— Τους τεστάρεις;
Όχι, καθόλου, γιατί αλλιώς ποιο το νόημα του «interaction»; – γαμώ τα αγγλικά μου, σόρι Πάρι, τα ελληνικά μου είναι «broken». Το θέμα είναι να έχουν χιούμορ συμβατό με το δικό μου. Κάποιος μπορεί να έχει χιούμορ αλλά να μη μ' αρέσει εμένα.
— Ποια είδη χιούμορ δεν σου αρέσουν, πέρα από το προσβλητικό που είπαμε πριν;
Ναι, το προσβλητικό με χαλάει πάρα πολύ, όταν αρχίζουν αστεία για μαύρους, εβραίους, γκέι, πουτάνες – άρα όλες τις γυναίκες. Με κουράζει πάρα πολύ, είναι «dude».
— Νομίζω ότι είναι και πολύ εύκολο, κάπως.
Κι επίσης έχουμε αλλάξει αιώνα, έλεος, φίλε, γιατί είσαι ακόμα εκεί;
— Ας πούμε, το πιο εγκεφαλικό χιούμορ, όπως αυτό που έχει ο Λάνθιμος στις ταινίες του, σου κάνει;
Ναι, γελάω, αλλά και πάλι, καμιά φορά, δεν ξέρω αν παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά. Ο Λάνθιμος είναι πολύ καλό παράδειγμα. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη αν γελάω εκεί που θέλει να γελάσω. Αν τον γνώριζα, νομίζω ότι θα ήταν αρκετά συμβατό το χιούμορ μας σε μια συζήτηση. Δεν μ' αρέσει επίσης το χιούμορ που είναι πολύ της παρέας, που το πιάνουν μόνο τρεις άνθρωποι, που κάνουν συνέχεια πλάκα κι εσύ είσαι εκτός, το «έπρεπε να 'σουν εκεί». Ε, δεν ήμουνα, περίμενε να φύγω και κάν' το.
— Το πρόστυχο χιούμορ, το κατά βάση σεξουαλικά φορτισμένο;
Εξαρτάται, γιατί το πρόστυχο χιούμορ μπορεί να κρύβει έντονο σεξισμό, και με χαλάει αυτό πάρα πολύ. Δηλαδή το ότι οι γυναίκες έχουν πονοκέφαλο και δεν θέλουν σεξ. Φίλε, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΕΣ ΠΗΔΑΣ.
— Έλα να κλείσουμε με μια ευχή για τον νέο κύκλο παραστάσεών σου.
Εύχομαι να πάνε υπέροχα, να έρθει κόσμος και να περάσουμε τέλεια, το περιμένω πώς και πώς. Τα ανοιχτά θέατρα τα λατρεύω, με αρχή το Βεάκειο που θα θυμάμαι πάντα ως την επανεκκίνηση της καριέρας μου, μετά το σχεδόν θανατικό μου. Θα πηγαίνω να βάζω λουλούδια στο Βεάκειο, ξέρεις, πώς βάζουν στις γωνίες, εκεί που έχει πεθάνει κάποιος;
Staying Alive - Σχεδόν Πέθανα
Τρ. 25/8, 21:00, Βεάκειο Θέατρο - Πειραιάς
Παρ. 28/8, 21:00, Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου
Δευ. 31/8, 21:00, Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη - Βύρωνας
Τετ. 2/9, 21:00, Τεχνόπολις Ηρακλείου Κρήτης
Πέμ. 3/9, 21:00, Τεχνόπολις Ηρακλείου Κρήτης
Τρ. 8/9, 21:00, Θέατρο Πέτρας - Πετρούπολη
Σάβ. 12/9, 21:00, Κιν/θέατρο Εξωραϊστική - Βόλος
Κυρ. 13/9, 21:00, Κιν/θέατρο Εξωραϊστική – Βόλος
Κατερίνα Βρανά, best of: Φέτα, sex και αναπηρία
(Best of από τις περφόρμανς «Φέτα με τη Βασίλισσα», «About Sex» και «Staying Alive - Σχεδόν Πέθανα»)
Σάβ. 26/9, 20:30, Κήπος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών