Χρειάστηκε πολύς καιρός για να αρχίσω να ραπάρω στη μάνα μου, να χώνω, να της δείξω κομμάτια μου, στίχους μου, πόσο μάλλον να της βάλω να ακούσει τραγούδι ολοκληρωμένο. Με ακούει όταν ραπάρω –ακόμα και στο μπάνιο‒ και έχει πολλά αγαπημένα κομμάτια. Αυτό που μου λέει πάντα είναι ότι της αρέσει που δεν πολυβρίζω στα κομμάτια. Της βάζω συχνά να ακούει καλλιτέχνες από τη δική μου γενιά και θεωρεί πολύ αντιαισθητικό το να βρίζεις. Της αρέσει ο τρόπος που παίζω με τους στίχους. Στη φωτό περπατάω με τον Napo 610. Περπατάω συνέχεια γιατί δεν μου αρέσει καθόλου να κάθομαι στο σπίτι, είμαι άνθρωπος που θέλω να βγαίνω όλη την ώρα έξω.  

Ο αγαπημένος Napo 610 έχει έρθει από την Κέρκυρα, οπότε κατεβαίνουμε στο κέντρο να δει την πόλη. Ξεκίνησα να φτιάχνω κομμάτια στη Β’ Γυμνασίου, με πολύ ακραίο τρόπο. Γενικά, ήμουν, είμαι και θα είμαι μέχρι να πεθάνω θερμός υποστηρικτής των Above The Hood. Τους λατρεύω, είναι το καλύτερο συγκρότημα και το 2018, όταν βγήκε το «Όραμα» και έγινε η πρώτη παρουσίαση του δίσκου στη Θεσσαλονίκη, πήγα στο live τους. Ήταν το πρώτο live που πήγα και είδα την ενέργεια που έβγαλαν, το vibe, την αγάπη που δώσανε στον κόσμο, και η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι θέλω κι εγώ μια μέρα να είμαι εκεί πάνω. Ήταν φανταστικοί. Ήταν 2 Νοέμβρη και την επόμενη μέρα, 3/11/18, ξεκίνησα να γράφω. Για έναν χρόνο ψαχνόμουν από δω και από κει, μαζεύαμε λεφτά με κάποιους συμμαθητές μου για να πάρουμε μια κάρτα ήχου, ένα μικρόφωνο. Όλοι άσχετοι, δεν ξέραμε τίποτα, σκέψου ότι ηχογραφήσαμε τα πρώτα μας κομμάτια από Audacity!

Στα γυρίσματα του «Tank», τη στιγμή που μόλις έχει έρθει ο SSKiN, οπότε πέσαμε όλοι πάνω του να του εξηγήσουμε τι και πώς όσον αφορά το concept. Είναι ο Mayjay, ο Μίχα, ο Μάριος (ο Αλβανός κολλητός μου), ο Ftma Designs και ο Johzs. Το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησα το 2019, δεκατεσσάρων χρονών, ήταν το «Κάπου χαμένοι», boom bap τελείως ‒ στην αρχή έγραφα πιο old school-ιές. Το κομμάτι αυτό έχει μια πολύ πονεμένη ιστορία, γιατί την ίδια μέρα που βγήκε έσπασα το σαγόνι μου. Λιποθύμησα στο σχολείο και έπεσα με τα μούτρα κάτω στο τσιμέντο. Δεν το χάρηκα καθόλου, γιατί μπήκα στο νοσοκομείο, έκανα χειρουργεία, για έναν μήνα δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου και δεν έτρωγα. Εξαιτίας αυτού του συμβάντος, όμως, πήρα πολύ μεγάλη υποστήριξη. Στα σχόλια κάτω από το βίντεο όλοι έγραφαν «περαστικά», γιατί είχε βγει η «βρόμα» ότι μπήκα στο νοσοκομείο.

Μαζί με τον Stolou ξυπνάμε Wake and Bake, απλώς δεν ήξερα ότι με βγάζουν φωτό την ώρα που ουρλιάζω στο «Cherry». Δεν είμαι πολύ ήρεμος άνθρωπος, εκνευρίζομαι πάρα πολύ εύκολα. Με εκνευρίζει πάρα πολύ π.χ. όταν κάποιος αργεί στα ραντεβού του, δεν μπορώ, διαολίζομαι, δίνω πέντε-δέκα λεπτά περιθώριο. Με εκνευρίζει όταν ένα release καθυστερεί ή όταν ένα session ακυρώνεται, όταν αλλάζουν τα σχέδια σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το στούντιο. Θέλω όταν είναι για δουλειά όλα να πηγαίνουν ρολόι. Με εκνευρίζει η αναποφασιστικότητα γενικά, θέλω αυτός με τον οποίο συνεργάζομαι να είναι επίσης αποφασισμένος, να έχει συγκεκριμένους στόχους, όπως εγώ. Το βλέπω πολύ επαγγελματικά και no hate, respect σε αυτούς που απλώς κάνουν ραπ επειδή είναι η φάση, αλλά έχω όραμα και θέλω όσοι δουλεύουν μαζί μου να έχουν κι εκείνοι όραμα.

Εδώ έχω στηθεί για ένα πλάνο με απότομο ζουμ στο «Tank». Απ’ τις αγαπημένες μου φωτό. Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ μπεσάτος και πάρα πολύ χύμα, αν έχω να σου πω κάτι, θα σου το πω μες στα μούτρα, γιατί πιστεύω ότι η αλήθεια πονάει, αλλά είναι το καλύτερο και για σένα. Έχω ζήσει τόσο πολλά που δεν με αγγίζει η κριτική, για μένα είναι big flex το ότι θα πάω σχολείο και θα έχω συνέντευξη στη LiFO, ενώ οι μισοί μου συμμαθητές δεν ξέρουν τι θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους. Είναι win, γιατί κάποιοι εδώ και χρόνια με βλέπουν από τη hate οπτική. Έχω φάει πάρα πολύ μπούλινγκ και πάρα πολλή κριτική για τη μουσική μου στο σχολείο. Δεν φαντάζεσαι. Με κορόιδευαν, μου έλεγαν «παράτα το, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ γιατί είσαι άχρηστος, δεν το 'χεις, για ποιον λόγο κάνεις ραπ;». Κορόιδευαν τα τραγούδια μου, τραγούδαγαν τους στίχους μου και με χλεύαζαν.

Εν τέλει, το μπιτ μου άρεσε, οπότε έχω πάρει το ηχείο και κάνω διορθώσεις στο κουπλέ που έχω γράψει και σκέφτομαι τι κολλάει τι όχι, και πώς να το συνεχίσω. Μέχρι τη Β’ Γυμνασίου έβγαινα στη γειτονιά μου, στην Ανάληψη, και είχα την παρέα μου εκεί, αλλά με αυτούς «σπάσαμε». Μετά ήμουν σε μια φάση της ζωής μου που δεν μπορούσα να ταιριάξω εύκολα με ανθρώπους, γιατί είμαι πολύ περίεργος χαρακτήρας, οπότε πέρασα από διάφορα μέχρι να καταλήξω στη σημερινή μου παρέα. Τα οκτώ-εννιά άτομα που συναναστρέφομαι τώρα είναι σαν δεύτερή μου οικογένεια, τους έχω επιλέξει και με έχουν στηρίξει από την αρχή, απ’ όταν με γνώρισαν. Από τα άτομα της παλιάς παρέας μου δεν μιλάω με κανέναν πλέον.