kab 1024x658 1
in ,

Maestro: Πώς γυρίζεται μία ωμή σκηνή ενδο-οικογενειακής βίας

Το βράδυ της Πέμπτης το τηλεοπτικό κοινό υποκλίθηκε στο ταλέντο της Μαρίας Καβογιάννη, παρακολουθώντας μια σκηνή για την οποία όλοι γνωρίζουμε τι περιγράφει, αλλά πολλοί τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν συμβαίνει δίπλα τους

“Προτιμώ να τη δω στην κάσα, παρά να μου γίνεις αδερφή. Θα τη σκοτώσω, αν μου έχεις γίνει αδερφή”.

Όσες διαφωνίες και αν υπάρχουν με το σεναριακό σύμπαν του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και κυρίως την παρούσα τηλεοπτική αφήγησή του, όσο κι αν κλωτσάνε κάποια πράγματα στο νέο πολυσυζητημένο σίριαλ του (ας το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή, να έχει “τρέξει” η πλοκή, για να έχει νόημα η διαφωνία), μια συγκεκριμένη σκηνή από το επεισόδιο της Πέμπτης, το 2ο του Maestro στο Mega, δεν βγαίνει εύκολα από το μυαλό, δεν το ξεχνάνε ούτε τα μάτια ούτε τα αυτιά.

Γράφτηκαν ύμνοι στο Twitter γι’ αυτή τη σκηνή, για την ερμηνεία της Μαρίας Καβογιάννη ειδικότερα, στον ρόλο μιας γυναίκας, που υφίσταται άγρια ενδο-οικογενειακή βία, που η ζωή της βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο, όχι κάτι που δεν ξέρουμε τώρα πια, όχι κάτι που δεν υπάρχει σε ημερήσια βάση στην ειδησεογραφία της χώρας και παγκοσμίως.

Την ίδια στιγμή και πριν συνέλθει ο τηλεθεατής από το σοκ της σκηνής, είχε να αντιμετωπίσει κάτι πολύ γνώριμο, την ομοφοβία, απλώς, τουλάχιστον όσοι δεν γνώριζαν ή δεν είχαν σχετική εμπειρία, τώρα ήξερε επακριβώς πώς αντιδρά / συμπεριφέρεται / και ποιος ο λόγος που εκφέρει ο “παλαιάς κοπής” γονιός που -παραδοσιακά πικρά- προτιμά τον γιο του στο χώμα, παρά ομοφυλόφιλο. Ενίοτε προτιμά τον θάνατο γενικώς, παρά την αποδοχή της φύσης των παιδιών του. 

Και είναι κάπως οξύμωρο και εντυπωσιακό συνάμα το πώς είναι δυνατόν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να έχει συνηθίσει στο “τέρας”, να γυρίζει την πλάτη σε τέτοιες ειδήσεις τώρα πια που σκάνε απανωτά στο δελτίο ειδήσεων, να κλείνει τα αυτιά όταν ακούει άγριους, ανατριχιαστικούς καβγάδες από τα διπλανά διαμερίσματα, να απομακρύνεται από τη φρίκη τρέχοντας όταν συμβαίνει κάπου κοντά του, αλλά να αποσβολωνόμαστε και να υποκλινόμαστε στο ταλέντο μιας ηθοποιού που μας πετάει κατάμουτρα αυτό από το οποίο πολλοί τρέχουν να ξεφύγουν: τη δυστυχία των άλλων, τη φρικτή κακοποίηση γυναικών και παιδιών, τόσο κοντινή και τόσο μακριά μας (έτσι νομίζουμε), ταυτόχρονα… 

Πώς, όμως, γυρίζεται μια σκηνή ενδο-οικογενειακής βίας; Τι υλικά χρειάζεται ένας σκηνοθέτης, μία τηλεοπτική παραγωγή, εκτός από μερικούς καλούς ηθοποιούς και πραγματική όρεξη -αυτό το αναγνωρίζουμε- να αναπαρασταθεί μία από τις πιο φρικτές συνθήκες της σύγχρονης ζωής που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν χιλιάδες γυναίκες, με κάποιες από αυτές να μην καταφέρνουν να επιβιώσουν;

Ο δημιουργός του Maestro, Χριστόφορος Παπακαλιάτης, μιλώντας στο podcast της σειράς για τα γυρίσματα της συγκεκριμένης σκηνής παρέθεσε, αποσπασματικά και με κάποιο δικαιολογημένο άγχος, περιστατικά και πληροφορίες για τον τρόπο που “χορογραφούνται” τέτοια άγρια σκηνικά και προκειμένου να αποτυπωθούν με ασφάλεια στην κάμερα. Άλλωστε, οι αναγνώσεις πολλές και οι κίνδυνοι παρανόησης άλλοι τόσοι: εδώ έχουμε έναν πατέρα – αφέντη, μία μάνα τυπολογικά υπεύθυνη για τη σεξουαλική ταυτότητα του γιου τους και έναν γιο ομοφυλόφιλο. Πολλά σοβαρά ζητήματα σε μία σκηνή λίγων λεπτών. Ας δούμε, όμως, πώς το οραματίστηκε ο δημιουργός:

“Νομίζω ότι το κομμάτι της ενδο-οικογενειακής βίας που εδώ πέρα συστήνεται για πρώτη φορά πολύ έντονα, ήταν για ‘μένα σεναριακά το εφαλτήριο, ο λόγος που πυροδοτούνται όλα τα κακά που έρχονται. Ενός κακού μύρια έπονται ήδη από το προηγούμενο επεισόδιο, απ’ όταν πήγε ο Φάνης στον Χαράλαμπο. Από εκεί με τους δύο πατεράδες, εκεί ξεκίνησε όλο, όταν του είπε ό,τι του είπε για τους γιους. Ο Φάνης, ο πατέρας κατά λάθος τα έκανε όλα. Και εκεί πέρα ήταν για εμένα σεναριακά η ευκαιρία να εξερευνήσω την περιοχή ενός ανθρώπου… αυτού που λέμε ‘ο απαίδευτος’. Που γίνεται βίαιος, που έχει άρνηση όπως έλεγε και ο Ορέστης στην αφήγησή του. Ότι η βία πολλές φορές είναι η μόνη λύση για να διαχειριστούμε κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, που είναι αλλιώς απ’ ό,τι θέλουμε να είναι. Ήταν ένα πολύ δύσκολο επεισόδιο για εμένα από πολλές πλευρές. Και σεναριακά ήταν ένα δύσκολο επεισόδιο γιατί δεν είχα καταπιαστεί ποτέ τόσο έντονα με ένα τέτοιο θέμα και δεν μπορούσα να το περάσω επιδερμικά για να το θίξω και να το αφήσω. Για τον λόγο του ότι αυτό επηρεάζει πάρα πολύ την πλοκή. Αλλά ευτυχώς, Παναγία μου, ευτυχώς, ήμουν πάρα πολύ τυχερός που είχα τη Μαρία την Καβογιάννη, τον Γιάννη τον Τσορτέκη, τον Γιώργο τον Μπένο και όλες αυτές οι σκηνές γυρίστηκαν – που δεν έχω ξαναγυρίσει ποτέ στη ζωή μου τέτοιες σκηνές. Είχα πάρα πολύ μεγάλο άγχος για το πώς θα το γυρίσω αυτό. Δεν είχα ιδέα!

Μέσα από το Maestro, στην καρδιά μιας εποχής που βρίθει περιστατικών ενδο-οικογενειακής βίας και γυναικοκτονιών, πήραμε για πρώτη φορά από αυτό που ονομάζουμε mainstream ελληνική τηλεόραση μία ρεαλιστική απεικόνιση του “τέρατος” της διπλανής πόρτας. Και αυτό είναι μια παρήγορη αρχή, μήπως αρχίσουμε και ακούμε καλύτερα και βλέπουμε πιο καθαρά και εμπλεκόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε στη διάσωση του επόμενου θύματος γυναικοκτονίας.

Ναι μεν έκανα πρόβες, αλλά αυτά είναι κάπως οργανικά, δηλαδή είναι να βγει και εκείνη τη στιγμή κάτι. Και ευτυχώς αυτό βγήκε. Ακόμη και την ώρα που βλέπω το δεύτερο επεισόδιο στο μοντάζ, είναι στιγμές που τρομάζω. Έλεγα ‘πω πω τώρα, αυτό είναι τόσο βίαιο, να το αφήσουμε;’. Όλοι μου είπαν, όσους συμβουλεύτηκα ότι είναι πάρα πολύ ωραίο, να μην έχω τέτοιο άγχος και ότι θα πάει καλά. Προσπάθησα να μην προσβάλλω πολύ, προσπάθησα να μη σοκάρω πολύ, αλλά δεν μπορούσα και ένα τόσο λεπτό θέμα να το περάσω επιδερμικά. Είναι από τις πιο ρεαλιστικές, τις πιο δύσκολες στιγμές που έχω σκηνοθετήσει και λέω ξανά ότι αν δεν ήταν η Μαρία που ήταν αριστουργηματική ηθοποιός και ο Γιάννης, και φυσικά και ο Γιώργος… Να σου πω κάτι πολύ αστείο; Τη μέρα που γυρίζαμε το ξύλο με την αλυσίδα, ήταν όλοι πάρα πολύ μαγκωμένοι, εγώ πολύ φοβισμένος, πώς το γυρνάμε αυτό; Βέβαια για όλο είχε γίνει προετοιμασία, είχε γίνει πρόβα, είχε γίνει χορογραφία, η αλυσίδα ήταν ψεύτικη, όλα είχαν ελεγχθεί από την παραγωγή, όλα! Αλλά ξαφνικά, τελειώνει η σκηνή και υπάρχει μια απόλυτη ησυχία και εκεί ακούγεται κάποιος να λέει: Εμάς Παπακαλιάτη μας είπαν να ‘ρθουμε να γυρίσουμε και γυρίζουμε Οικονομίδη. Τι ‘ν’ αυτά, ρε παιδιά;”

Αυτό το τελευταίο που ειπώθηκε ως αστείο και για να “σπάσει” η βαριά ατμόσφαιρα που έτσι κι αλλιώς επέβαλε η σκηνή, ας το κρατήσουμε.

Κυρίως, επειδή, όντως, για την ενδο-οικογενειακή βία κυρίως “μιλούσε” ο Οικονομίδης στο σινεμά. Τέτοιου είδους βία, όχι ασόβαρα, αλλά κάπως χωρίς συναισθηματικό βάθος είχαμε δει στην τηλεόραση κυρίως μέσα από αστυνομικές σειρές τύπου “10η εντολή”. “Ανατομία ενός εγκλήματος” και πάει λέγοντας.

Γι’ αυτό δεν μιλάς, γιατί δεν θες να σε φαντάζονται με μελανιές

Οπότε, ναι, μέσα από το Maestro, στην καρδιά μιας εποχής που βρίθει περιστατικών ενδο-οικογενειακής βίας και γυναικοκτονιών, πήραμε για πρώτη φορά από αυτό που ονομάζουμε mainstream ελληνική τηλεόραση μία ρεαλιστική απεικόνιση του “τέρατος” της διπλανής πόρτας. Και αυτό είναι μια παρήγορη αρχή, μήπως αρχίσουμε και ακούμε καλύτερα και βλέπουμε πιο καθαρά και εμπλεκόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε στη διάσωση του επόμενου θύματος γυναικοκτονίας.

Ίσως βοηθήσει προς αυτό το ταλέντο της κυρίας Καβογιάννη. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο, όσοι μέχρι σήμερα δεν γνωρίζαμε πώς είναι μία τέτοια σκηνή “ενδο-οικογενειακής βίας”, τώρα ξέρουμε και πώς είναι και τι μπορούμε να κάνουμε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια