ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν σήμερα,ήταν η μέρα που την γνώρισα.Η ημέρα που μου άλλαξε τη ζωή μου,την έκανε πιο φωτεινή,αισιόδοξη,αλλα κατέληξε να γίνει πιο μαύρη και απο την πίσσα.Την γνώρισα μεσω μια κοινής μας φίλης.Αργότερα βέβαια έμαθα οτι είχαν και συγγένεια.'Ερωτας κεραυνοβόλος απο την πρώτη στιγμή.Δεν ήταν τόσο όμορφη,δεν είχε το υπέροχο σώμα,είχε όμως αυτο το κάτι που με τράβαγε σαν μαγνήτη,εναν υπέροχο χαρακτήρα,τον αέρα της''κυρίας'' της ''αρχόντισας''.Ακομη και σημερα αν με ρωτήσεις,δεν ξέρω να σου δώσω μια ειλικρινή απάντηση.Ξέρω απλά οτι χανόμουνα στα μάτια της,στον τροπο που με κοίταζε,που μου μιλούσε, που με άγγιζε.Στον τρόπο που είχε να με στηρίζει στα δύσκολα.Δύσκολα τα οποία δεν άρχισαν να έρθουν.Ο θάνατος του Πατέρα μου που τόσο αγαπούσα και τον είχα σαν πρότυπο ,με διέλυσε.Μόνον αυτον είχα και την κοπέλα μου.Μητέρα δεν έχω ,μας άφησε οταν εγώ ήμουνα ακόμα μικρός.Δεν είχα κανέναν αλλον.Τα χρόνια πέρασαν.Πέρασαν 5,πέρασαν 10.φτάσαμε τα 18 χρόνια μαζί.Μια ολόκληρη ζωή.Μια ζωή με αρκετές πίκρες,πολλές αποτυχίες,αλλα με στήριγμα ο ενας στον αλλον τις ξεπερνάγαμε κάθε φορά.Ήταν τόσα πολλά τα χτυπήματα της άτιμης ζωής που δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε κεφάλι,δεν μπορούσαμε να δημιούργησουμε και εμείς,να ανοίξουμε το σπιτάκι που ονειρεύομασταν,να κάνουμε την οικογένεια που ονειρευόμασταν.Κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση,να πάμε κόντρα σε όλες τος προβλέψεις.Αρραβωνιαστήκαμε,ετοιμαζόμασταν για γάμο.Έχοντας πλέον φάει απανωτές ''σφαλιάρες'' απο αυτο που λέμε ζωή,είχα αρχίσει πλέον να είμαι αισιόδοξος,Κατάφερα και μπήκα σε μια δουλειά την οποία λάτρευα και η οποία μας εξασφάλιζε οικονομικά.Φυσικά και εκείνη δούλευε αλλα ο μισθός που έπαιρνε ήταν απλά εξευτελιστικός για τις ώρες που δούλευε και όμως δεν παραπονιόταν.Κάναμε σχέδια.Κακώς.Η μοίρα δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα.Μας έβλεπε και γέλαγε μαζί μας.Χάνω την δουλειά μου στο χειρότερο χρονικό σημείο.Απο εκει και ύστερα...το χάος.όλα πήραν την κάτω βόλτα.Προσπάθωντας να σταθω στα πόδια μου,έχοντας την πίεση συγγενών και ''φίλων'' καταρρέω.Σηκώνομαι και πάλι,δεν το βάζω κάτω,μπορώ.Σκεφτόμουνα.Μπορώ.Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήρθε απο εκει που δεν το περίμενα,Απο τον μοναδικό άνθρωπο που θα έδινα και την ζωή μου αν χρειαζότανε.Δύο λέξεις.''Θέλω να χωρίσουμε''.Νόμιζα οτι μου έκανε πλάκα,δεν ήθελα να το πιστέψω.Την έβλεπα με δακρυσμένα μάτια και όμως μου το ξαναείπε δεύτερη φορά,''Θέλω να χωρίσουμε,δεν μπορώ να είμαι αλλο μαζί σου,θέλω να ζήσω πράγματα που δεν έζησα''.Μου φάνηκε σαν κακόγουστο αστείο.Δεν είναι δυνατόν.Πρέπει να μου κάνει πλάκα.Δεν ήταν όμως.Σήμερα θα κλείναμε 20 Χρόνια μαζί.2 χρόνια μακριά μου,ακόμα μαζεύω τα κομμάτια που σκόρπισε.Οργή,μίσος,θυμός τον πρώτο χρόνο,έδωσαν την θέση τους στην ηρεμία,ανασυγκρότηση,χρόνο.Χρόνο στον εαυτό μου να συνέλθει.Μίσησα τον εαυτο μου,εκείνη όχι.Πως θα μπορούσα άλλωστε;,Πάτησα στα πόδια μου ξανά,θα συνεχίσω γιατί έτσι πρέπει.Δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ, άλλωστε;ήταν και είναι ο έρωτας της ζωής μου.Ένα κομμάτι πέθανε μαζί της.Υπάρχει ακόμα το άλλο μισό ομως και με αυτο συνεχίζω.Εύχομαι στο μέλλον να μπορέσω να το ξαναζήσω αυτο το συναίσθημα,αυτο που μου λείπει περισσότερο και να αλλάξω την ημερομηνία.Προς το παρών..Χρόνια μας πολλά,χαρούμενη επέτειο.Την θυμάμαι κάθε Χρόνο σαν και σήμερα,όπως πάντα.Να είσαι καλά όπου και να σαι,ότι και να κάνεις. 6-7-2000.