ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

3 μήνες.Δε ξέρω πως κύλησε ο χρόνος και το ημερολόγιο θα δείξει Απρίλη. Για μένα έχει σταματήσει κάπου τέλος Δεκέμβρη. Εκείνες τις μαύρες μέρες, που ζούσα τις τελευταίες στιγμές μαζί σου. Εσύ, ταλαιπωρημένη πάνω σε ένα κρεβάτι, να παλεύεις με όλες τις δυνάμεις σου να γίνεις καλά. Εγώ, να μην μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι φεύγεις. Θυμάμαι εκείνο το ψυχρό διάδρομο του νοσοκομείου και εκείνο το χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από το γραφείο των νοσηλευτών, να μου θυμίζει ότι είναι Χριστούγεννα και να σκέφτομαι πως τις επόμενες γιορτές δε θα τις περάσουμε μαζί. Εκείνη την παραμονή δε μου τραγούδησες τα κάλαντα, ούτε το σπίτι πλημμύρισε με τις μυρωδιές από τα φαγητά και τα γλυκά σου. Πάλεψες γενναία έως τις τελευταίες στιγμές. Σαν ένας γενναίος πολεμιστής που ρίχτηκε στο πεδίο της μάχης. Αλλά, η μάχη ήταν άνιση γιατί ο εχθρός ήταν επιθετικός. Δεν πειράζει μαμά, οι ήρωες ακόμη και όταν πέφτουν στη μάχη και πάλεψαν με λιονταρίσια ψυχή, πάλι ήρωες παραμένουν. Η ζωή μου άλλαξε και χωρίζεται σε δυο κεφάλαια. Στη ζωή μαζί σου και στη ζωή με την απουσία σου. Μου έμαθες τα πάντα. Δε με έμαθες όμως το κυριότερο, να ζω χωρίς εσένα.Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Το κουτί των παιδικών μου αναμνήσεων σφραγίστηκε.   Κανένας άλλος δε θυμάται ποτέ περπάτησα, ποτέ μίλησα, τη πρώτη μέρα στο σχολείο. Άραγε ποτέ σε πρωτοείπα μαμά;Μου λείπουν εκείνα τα μεσημέρια, μετά το σχολείο. Από το δρόμο σε ρωτούσαμε τι φαγητό έχουμε. Φασολάκια απαντούσες. Και ξεκινούσε η γκρίνια.Κάθε μεσημέρι γύρω από το τραπέζι μας έκανες να γελάμε. Νομίζω πως ότι ξέρω για σένα το έμαθα σε εκείνο το ξύλινο τραπέζι. Κάποιες Κυριακές ήθελες να πάμε στην εκκλησία. Προφανώς σου γκρινιάζα. Στην εφηβεία, στη φάση της αμφισβητήσης με πίεζες να κοινωνήσω. Δεν ήθελα. Ούτε τώρα θα πάω. Τι να πρωτοθυμηθώ απο σένα; Ο σημαντικότερος άνθρωπος ήσουν και θα είσαι.Ακόμα κοιτάζω από το μπαλκόνι το δρόμο, μήπως και σε δω να έρχεσαι από το σουπερμάρκετ φορτωμένη και αργότερα να σε ρωτήσω "Τι θα μαγειρέψεις μαμά;". "Φασολάκια".Αχ βρε μαμά. Μου έφυγες νωρίς.