ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 5 χρονια σε σχεση, κι εχω πιασει τον εαυτο συχνα απογοητευμένο, διοτι παρατηρώ κοιτωντας πισω αλλα και τωρα πως νιωθω πως είμαι δεδομένη. Δεν αναζητά χρονο μαζι μου, δεν επιδιώκει εκεινες τις ωραιες βόλτες μας, δεν τον βλεπω να καίγεται. Δεν μπορω να πω πως δε με αγαπα η δε με θελει, δεν ξερω ισως ειναι φασεις, απλά μου δινει την αίσθηση πως δεν ειμαι προτεραιότητα, κι οχι δεν υον επνιξα ποτε, δεν κρεμάστηκα πανω του, εχω τη ζωη μου κι εγω, απλα αναζητω κι εγω σαν ανθρωπος στη σχεση μου να με αγαπα να με νοιάζεται και να το νιωθω, θελω να μου ετοιμάσει μια έκπληξη, θελω να σκεφτεί κατι για να με κανει χαρούμενη, ειδικα τελευταία περναω δυσκολα, μένω με τη μαμα μου που αντιμετώπισε θεματα υγειας, και εγω δουλευω προσπαθώντας να βγαλω τα εξοδα, ισως να αρχισα να παραπονιεμαι και να κλαιγομαι ναι το εκανα αλλα πιστευα πως σε εκεινον μπορω, πίστευα πως εχω το δικαιωμα να νιωσω αδύναμη, κι αυτος ενιωσα πως δε με στηρίξε και πως μετα απο αυτη την ένδειξη αδυναμιας μου αρχισε να βαριέται η να μρ θεωρει δεδομενξ δεν ξερω. Τα λεω μπερδεμένα σίγουρα, δεν ξερω αν οσα λεω ειναι κατανοητα οπως θα ηθελα. Απο δικη μου πλευρά προσπαθούσα κι εγω να τον κανω χαρούμενο, σταματησα καπου κι εχασα κι εγω την ορεξη μου ομως. Το συζήτησα ναι αλλα μου λεει πως δεν ξερει τι εχει του φαινονται ολα περιεργα αλλα πως σε σχεση νε μενα δεν αλλαξε κατι. Τα λογια του ομως δε με πείθουν, καθώς το βλεπω το νιωθω πως κατι άλλαζει, δεν ξερω ειλικρινα.Α21