ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
2.7.2019 | 02:32

Απόγνωση και αδιέξοδος.

Θέλω να σας πω κάποια πράγματα ώστε όλο αυτό επιτέλους να βγει από μέσα μου. Πολλά χρόνια τώρα έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον και να μοιραστώ αυτά που έχω περάσει. Και βρήκα την ευκαιρία σε εσάς.Το όνομα μου αρχικά είναι Μαρια και ειμαι 32 ετών.Δεν έζησα καλά παιδικά χρόνια. Ζούσα σε μια οικογένεια, η οποία βρισκόταν μέσα στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ από την μεριά του πατέρα. Όλο ξύλο, κλείδωμα στο δωμάτιο κτλ κτλ. Η μάνα μου στον κόσμο της, χωρίς να την νοιάζει τίποτα, παρά μόνο το πάθος που είχε για τον πατέρα μου, παρά την συμπεριφορά του. Μεγάλωσα και ακόμα και 20 χρόνων που ήμουν, εμένα ακόμα σε αυτό το σπίτι. Και ξανά τα ίδια. Για όλα έφταιγα εγώ και η μάνα μου. Αν δεν έβρισκε την δόση του μας χτυπούσε. Και η μάνα μου συνέχεια έλεγε την φράση "χτυπά μας, αλλά μην μας αφήσεις". Δεν έμαθα ποτέ και δεν κατάλαβα ποτέ, για ποιο λόγο τα έλεγε αυτά σε έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν μας πρόσφερε τίποτα απολύτως.. Αναγκαστικά και έπιασα δουλειά τότε, ώστε να του τα δίνω να με αφήνει ήσυχη. Αλλά εκείνος ήθελε και αλλά και αλλά και αλλά, και αν δεν έβρισκα όσα ήθελε, έτρωγα ξύλο. Ένα πρωί λοιπόν σηκώθηκα και είπα στον εαυτό μου "από σήμερα τέλος αυτό το μαρτύριο, από σήμερα φεύγεις από το σπίτι" και το έκανα. Μετα απο 25 ολοκληρα χρονια πηρα αυτη την μεγαλη αποφαση. Η μανα μου μου έλεγε, "μείνε και άλλο να δουλέψεις. Να μην του λείψει τίποτα" αλλά εγώ πήρα αυτή την μεγάλη απόφαση και έφυγα. Υπόφερα όλα αυτά τα χρόνια, Αλλά μέχρι και πριν 5 μήνες, νιώθω ότι δικαιώθηκα. Μετα τον θάνατο του πατέρα μου. Πρώτη φορά ένιωσα ασφάλεια, έφυγαν αυτοί οι δαίμονες που με κυριαρχούσαν μέσα μου. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω. Έκλαψα όταν πέθανε. Δεν νομίζω να είναι λογικό μετά από τόσα που πέρασα μαζί του αλλα εκλαψα. Ένα πράγμα βέβαια συγχαίρω τον εαυτό μου. Το ότι δεν έμπλεξα σε ουσίες, το ότι στάθηκα στα πόδια μου, παρόλο που έφτασα σε απόγνωση και αδιέξοδο.
7
 
 
 
 
σχόλια
Άνθρωποι σαν εσένα κρύβουν μεγαλείο ψυχής και μια τεράστια εσωτερική δύναμη, που μπορεί να αντιμετωπίσει και τα πιο δύσκολα εμπόδια. Θαυμασμός και σεβασμός, είναι τα ελάχιστα που μπορώ να σου πω.
Είναι τρομερά δύσκολο να μεγαλώνεις σε τόσο νοσηρό περιβάλλον με τέτοιους γονείς που και το θύμα του πατέρα σου υπήρξε θύτης δικό σου. Αυτή η ιστορία στην ουσία της εμένα χωρίς να είναι δικό μου βίωμα άμεσα μου είναι πολύ οικεία οπότε πραγματικά είσαι πολύ-πολυ δυνατή. Έχεις πολύ καλή δικαιολογία να αφήσεις να σε καταστρέψεις αλλά ενδεχομένως κι άλλα άτομα κι όμως επιλέγεις κάτι άλλο. Θέλει πολλή δύναμη και αρκετοί προκειμένου να μην αμφισβητησουν ακόμη και τέτοιους γονείς... Ας το αφήσουμε. Καλή σου μερα και χαίρομαι πολύ που υπάρχουν άτομα σαν εσένα. Σε θαύμασα με κάθε ειλικρίνεια και με συγκίνησες. Να είσαι καλά με κάποιες διευκολύνσεις, τις αξίζεις με το παραπάνω.
Η πιο δυνατή και αληθινή εξομολόγηση που διάβασα τους τελευταίους 2 μήνες. Μαρία κατάφερες το ακατόρθωτο γι'άλλους. Πάλεψες με Τέρατα, τα οποία προσπαθούσαν να σε κρατήσουν στον πάτο της θάλασσας και όμως κατάφερες και βγήκες στην επιφάνεια, μόνη σου. Το μπράβο είναι το λιγότερο που μπορώ να σου πω. Σίγουρα θα υπάρχουν πληγές αλλά είσαι πραγματική μαχήτρια.Υποκλίνομαι στο θάρρος σου και εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, η ζωή από εδώ και έπειτα, να σου δείξει την φωτεινή της πλευρά και να την ζήσεις όπως πραγματικά επιθυμείς, σου αξίζει.
Σκληρή ιστορία, σκληρό παιδί κι εσύ που μεγάλωσες σε τέτοιο περιβάλλον αλλά βρήκες το δρόμο σου. Παράδειγμα για όσους τα βρίσκουν όλα έτοιμα στο πιάτο, και νομίζουν έτσι είναι η ζωή.Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί η μητέρα σου είχε αυτή την αυτοκαταστροφικη τάση. Θα έπρεπε να σε πάρει και να φύγετε από μικρή.
Ένα μεγάλο μπράβο στον εαυτό σου κ από μένα που παρα τα οσα τράβηξες βρηκες την δύναμη κ κοιτάς μπροστά..στο ότι έκλαψες είναι οτι φυσιολογικοτερο γιατί οτι κ να ήταν αυτός ο άνθρωπος.. υποσυνείδητα κ μόνον ηταν ο πατερας σου.. ίσως έκλαψες επίσης που σκεπτόμενη ολα όσα τράβηξες ευχηθηκες να ειχαν γίνει αλλιως τα πράγματα.. πολλά ίσως!Σημασία έχει ότι δεν έμπλεξες κ κοιτάς μπροστά!!!να είσαι έτσι πάντα!!!