ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.6.2019 | 12:40

Η εξομολογησεις μιας παχυσαρκης.

Δυστηχως μεγαλωσα σε μια οικογενεια με αρκετα θεματα ψυχολογικα και απο μικρη ηλικια μεγαλωσα γρηγορα σε καποια θεματα. Ο πατερας εξωτερικο εγω σπιτι με ψυχικα αρρωστη μαμα που ειχε εναν εγωιστικο/ναρκισιστικο χαρακτηρα για κερασακι στην τουρτα,αρνιοταν να μαγειρεψει και τρελενοταν μεχρι και προσφατα αν πλησιαζα την κουζινα να μαγειρεψω παθαινοντας κρισεις και να λεει ασυναρτησιες.Εγω ηθελα να ασχοληθω με διαφορα χομπι κτλπ αλλα με εμποδιζε και με απονθαρρυνε με την δικαιολογια οτι εγω δεν εχω φτιαχτει για αυτα. Με αποτελεσμα εγω να μεγαλωσω με το να τρωω μαλακιες τωρα σε πιο παιδακι αν δωσεις παγωτο η πατατακια η σουβλακι θα πει οχι; Και να κανω καθιστικη ζωη με το μονο πραγμα να φροντιζω την μητερα μου οταν μεγαλωσα λιγο παραπανω και να παρω αρκετα κιλα. Ειχα κανει αποπηρες να τα χασω αλλα χωρις βοηθεια και στηριξη τι να κανει ενα 14χρονο; Δυστηχως ολα πηγαν χειροτερα διοτι η κατασταση της ολο και χειροτερευε και επρεπε να νοσηλευτει. Εγω με στενοχωρια,αγχος και κακη διατροφη πηρα παραπανω κιλα... μεχρι τα τελη του λυκειου οπου αγανακτησα της εβαλα χερι και ορισα ορια και ξεκινησα να χανω κιλα. Ειχα φτασει τα 120 και ενιωθα απαισια και με μισουσα. Ετσι σιγα σιγα αρχισα τον αγωνα μου και αφου εφυγα και απο το τοξικο περιβαλλον που ζουσα τωρα ειμαι 95 κιλα κι θελω να φτασω 70. Εχω ακομη δρομο αρκετο αλλα ειμαι περηφανη για τον εαυτο μου. Με αυτο το κειμενο θελω να πω να μην τα παρατατε και να προσπαθειτε, να μην αφηνετε τοξικους ανθρωπους να σας χαλανε και να σας αρρωσταινουν και σε οσους εχουν η θελουν να κανουν παιδια σας εγκληπαρω:Μαγειρευετε στα παιδια σας εστω τα βασικα και υγειηνα μην τα αφησετε να πεσουν σε ανθυγειηνα φαγηταΝα τα υποστηριζετε μην τα απονθαρρυνετε απο μικρη ηλικια διοτι βαριεστε η δεν θελετε να βοηθησετε το παιδι σας να κανει δραστηριοτητες.Και να μην κρινουμε τα ατομα με παραπανω κιλα διοτι δεν ξερουμε τις ιστοριες πισω απο το πως πηραν αρκετα κιλα διοτι δεν ισχυει οτι ολοι ειναι «πειναλες» και θελουν να τρωνε τα παντα. Υ.Γ: δεν κλαψουριζω απλως ηθελα να μοιραστω την ιστορια μου με αλλα ατομα ιδιαιτερα νεους γονεις οπου καποιες φορες τεινουν να συμβαλλουν σε μελλοντικα προβληματα υγειας των παιδιων τους.
10
 
 
 
 
σχόλια
Έθεσες το πολύ σημαντικό ζήτημα της ψυχικής υγείας των γονιών, το οποίο είναι ακόμη σημαντικότερο από την πρακτική φροντίδα που παρέχουν στα παιδιά τους (και αυτή πολύ σημαντική βέβαια). Κανένα παιδάκι δεν πρέπει να ταλαιπωρείται από τον γονέα του. Άνθρωποι που έχουμε ζήσει τέτοιες καταστάσεις, παραμένουμε πάντοτε ευαίσθητα παιδιά αλλά με φοβερή θέληση στη ζωή. Είναι μέσα σου αυτή η δύναμη γιατί έζησες δύσκολες καταστάσεις και τα κατάφερες. Θα τα καταφέρεις και τώρα, είμαι σίγουρη.
Δες αν έχεις θυρεοειδή.Εγώ ζύγιζα 110 κιλά.Είχα υποθυρεοειδισμό.Έκοψα εντελώς το βραδυνό,το πρωί έναν ελληνικό,το μεσημέρι ένα φλυτζάνι φαγητό ,το απόγευμα ένα γιαούρτι.Γυμναστική αν ντρέπεσαι να βγεις έξω κάνε DVD.
Από τους γονείς-εκμεταλλευτές-βασανιστές φεύγουμε συνοπτικά και κάνουμε την καρδιά μας πέτρα.Η νέα ζωή μετράει περισσότερο από μια.παλιά,και μάλιστα αποτυχημένη.
Λυπάμαι που πρέπει να γίνεται διευκρίνηση ότι κάποιος άνθρωπος δεν κλαίγεται για κάτι που και να έκλαιγε, να ένιωθε άσχημα, να έβγαζε παράπονο θα έρθουν κάτι σκληρόπετσοι να του πουν ότι αυτοί άντεξαν καλύτερα ή ξέρουν άτομα με μεγαλύτερες δυσκολίες και δεν κάνουν έτσι. Η μάχη που δίνεις δεν είναι μόνο με τα κιλά και το ξέρεις, κι άλλοι αδύνατοι, μπορεί να έχουν διαταραγμένοι σχέση με το φαγητό και να κρύβεται πίσω από αυτό ένα συναισθηματικό υπόβαθρο. Και ναι, δεν ξέρει ο καθένας μας τι περνάει κάποιος. Αλλά και πεινάλας να είναι, για ποιον γμημένο λόγο μπορεί κάποιος να έρθει να κοροϊδέψει, δεν έχω καταλάβει τι ενοχλούν τα κιλά των άλλων αν δεν κάθεται πάνω σου! Υ.Γ. Το υστερόγραφο μου κάνει λίγο δείγμα ενοχικής προδιάθεσης, ειδικός δεν είμαι, ξέρω ότι είμαι τρομερά επεξηγηματική γιατί είμαι ενοχική. Μπορεί να μην σε αφορά, μπορεί και όχι, αλλά αν είσαι κι εσύ, εύκολα μπλέκεις με άτομα ακατάλληλα για σένα και φτάνεις στο σημείο να νιώθεις ότι φταις ακόμη και γι' αυτά που σου κάνουν. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια στην αλλαγή στάσης ζωής. :)
Η εξομολόγηση μίας δυνατής, λοιπόν, όχι παχύσαρκης. Συγχαρητήρια! Και συμφωνώ μαζί σου. Η μαγειρική θα έπρεπε να αναχθεί σε δημιουργικό χόμπυ με το οποίο καθένας μπορεί να καταπιαστεί, παρά να "στιγματιστεί" ως αγγαρεία και ν' αποθαρρύνει άνδρες (πασών εποχών) και γυναίκες, ειδικά σύγχρονες, από το να το εξασκούν.
Ένα μεγάλο μπράβο που δεν το έβαλες κάτω, που ασχολείσαι με την ποιότητα στη διατροφή σου και που δε σε αρρώστησε στο μυαλό, γιατί δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που τους αρρωσταίνει, κομπλεξικοί, που τους ευχαριστεί ό,τι άκυρο χωρίς σκέψη και θέλουν να το περάσουν ως φυσιολογικό.