ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 χρονών και έχω κολλήσει με τους γονείς μου στο σπίτι.Ο πατέρας μου, ενώ έχει κάθε διάθεση να μας βοηθήσει οικονομικά, μας βγάζει τον καρκίνο με κάθε έννοια.Είναι ψεύτης, κρύβει λεφτά από τη μάνα μου, θα σου πρήξει τα αρχίδια προκειμένου να περάσει το δικό του, ανακατεύεται στα προσωπικά μας, αν κάποιος βγάλει στη φόρα μια βρωμιά του ή ένα ψέμα του ουρλιάζει σαν τρελός και μας κάνει ρεζίλι μιας και ο άνθρωπος μετά δεν μας ξαναμιλάει.Αν του πέσει κάτι από τα χέρια ή κάνει ζημιά φταίμε εμείς και μας βρίζει. Αν κάνουμε εμείς ζημιά και πάλι εμείς φταίμε που είμαστε άχρηστοι.Έχει ιστορικό με βαριά ψυχολογικά στο σόι του και έτσι όπως έχω μεγαλώσει τα έχω αποκτήσει και εγώ αλλά σε μορφή κατάθλιψης.Δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι, έχω ριζώσει εδώ μέσα. Με 580 το μήνα που παίρνω, όταν καταφέρνω να βρω δουλειά, δεν μπορώ να νοικιάσω ούτε αποθήκη.Σκέφτομαι σοβαρά να μείνω στο δρόμο, αλλά με κρατάει η μάνα μου. Είναι αγαθή γυναίκα και την εκμεταλλεύεται με κάθε έννοια και κυρίως με ψυχολογική πίεση.Ακόμα και από το σπίτι να φύγω θα έχω ακόμα τον φόβο του. Αν βρω γυναίκα θα ντρέπομαι να της τον γνωρίσω. Θα έχω καθημερινά τον φόβο μήπως ανακατευτεί και της πει οτιδήποτε στα κρυφά. Συνηθίζει να κλαίγεται και να βγάζει ιστορίες θλίψης από το κεφάλι του για να τον λυπούνται. Αν κάνω παιδί δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να το αφήσω στα χέρια του. Τον έχω δει να γίνεται βίαιος και να βαράει στα ύπουλα κατοικίδια επειδή "του έφεραν γρουσουζιά" ή επειδή έχουν τις δικές τους ανάγκες τις οποίες βαριέται να ικανοποιεί. Και το χειρότερο; Φοβάμαι να κάνω παιδί. Τρέμω και μόνο στην ιδέα πως μπορεί να κρύβω μέσα μου ένα κομμάτι του. Τρέμω στην ιδέα πως το παιδί μου μπορεί να αποκτήσει τέτοια ψυχολογικά και να μην έχει μια φυσιολογική ζωή.Έχω κουραστεί ειλικρινά. Δεν αντέχω. Από τα 20 έχω σταματήσει να προσπαθώ το οτιδήποτε. Έχω απομακρυνθεί από φίλους και γνωστούς. Δεν έχω καμία διάθεση για ζωή. Όσοι με βλέπουν με λυπούνται και το βλέπω στο βλέμμα τους, η εικόνα μου μαρτυράει πως έχω παρατήσει τη ζωή μου.Θέλω να φύγω από το σπίτι και να μην έχω καμία επαφή μαζί του. Ας μείνω στο δρόμο, ας πεθάνω στο δρόμο. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην πάθει τίποτα η μάνα μου.Το κεφάλι μου είναι χάλια, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ δεν μπορώ να θυμηθώ και γενικά νιώθω λες και δεν ζω.ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!