ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο πολυ μικρος ημουν το χαρισματικο παιδι της ταξης. Μεχρι και το τελος του Λυκειου τελειωνα πρωτος σε ολες τις ακαδημαικες ασχολιες με σημαντικη διαφορα απο τα αλλα παιδια. Περα απο την ακαδημια ειχα και υπερβολικα πολλες εμπειριες διαφορων φυσεων, απο σεξ μεχρι ναρκωτικα και τατουαζ σε πολυ μικρη ηλικια. Ειμαι 18 και δεν ξερω πως μπορω να πω στον κοσμο οτι δεν με ενδιαφερουν καθολου οι επαγγελματικες επιτυχιες, πραγματικα δεν θελω να ασχοληθω. Απο την αλλη πιστευω πως δεν θελω να ασχοληθω με το πανεπιστημιο μονο και μονο φοβουμενος μια οποιδηποτε αποτυχια. Εχω φτασει σε σημειο να παθαινω πολυωρες κρισεις πανικου που φευγουν μονο με ηρεμιστικα χαπια καθε φορα που σκεφτομαι για το μελλον μου. Μεχρι πριν δυο μηνες η σταδιοδρομια μου ως γιατρος ηταν καθορισμενη και αποδεκτη απο ολα τα ατομα της ζωης μου. Σημερα μπαινω σε ημερισιες μελαγχολιες καθε φορα που κατι που αφορα το πανεπιστημιο εμφανιζεται. Εχω ξεκοψει απο τα πιο πολλα ατομα της ζωης που ετοιμαζονται για σπουδες γιατι με αγχωνουν απιστευτα. Ενω ενεργα διακοπτω τις σχεσεις συνειδητοποιω ποσο λιγοτερο ακαδημαικα και νοητικα δυνατοι ειναι απο μενα, νιωθω υπεροπτικα αλλα αμεσως μετα ενοχες, αφου θα περιμενα απο τον εαυτο μου να δειχνει παρομοιο η περισσοτερο ζηλο για σπουδες. Καποια συμβουλη απο καποιον με παρομοιες σκεψεις/εμπειριες. Ειμαι σε απογνωση.