ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

................ταυτοχρονα ενα κυμα μελαγχολιας,ενας σφιχτος κομπος στον λαιμο που πριν σφιξει καλα-καλα,μ εχει προιδεασει.ειναι γνωριμος.ενα κραμα ενοχων και αγαπης σε δυσχερεια να διοχετευθει εκει που πρεπει γιατι δεν υπαρχει αποδεκτης πια.Εφυγε..Μου κρατησε το χερι απ'τα 5 εως τα 20,παρεβλεψε τις ιδιοτροπιες μου,αγαπησε τα λαθη μου,χαρηκε με τις χαρες μου,αποζητησε την συντροφια μου,με στηριξε με το ειναι της.το γνωριζα οσο ζουσε,το βιωσα οταν πεθανε...σαν μια ηφαιστειακη εκρηξη που παρασυρει μεσα σε λιγα λεπτα τα παντα με την λαβα της,νιωθω πως το τελος του καθε ανθρωπου διαδεχεται μια εκρηξη αναλογη προς τις πραξεις του ισχυος,.Σαν να λυνονται οι δεσμοι των πραγματων,οσων εγιναν πραξη και οσων εμελλε να γινουν,οσων ειπωθηκαν και οσων δεν ειπωθηκαν ποτε μα συνεβησαν,οσων προσφερθηκαν και οσων φορτιζονταν ακομη προς προσφορα,οσων σχηματισαν και τελειοποιησαν οι ανθρωπινες δυνατοτητες σ ενα βαθος χρονου.Ξεπηδουν μπροστα σ αυτον που μενει πισω να χαιρετησει αυτον που φευγει και τον δυσκολευουν να αντιμετωπισει το γεγονος.Γιατι το προτερο ειναι ισχυροτερο απο το παρον που εκτυλισσεται.Η ζωη παντα νικα τον θανατο.Εχει δυναμικη και διαρκεια,παντακερδιζει εδαφος και..,δακρυα οταν παυει να υπαρχει.Τον θανατο η ανθρωπινη συνειδηση τον απωθει στο ακατανοητο.Σε σχεση με την ζωη τον αντιλαμβανεται σε αντιθεση με αυτην τον φοβαται,τον απευχεται.Σαν γαιτανακι που ξεδενει και λυνεται μπροστα μου ξεπροβαλλει λοιπον η ζωη της και οσα μου χαρισε.Ειναι η αυλαια της ζωης των ανθρωπων αυτη...Αποσυμπιεση ολων των πεπραγμενων τους απο τον χωροχρονο της φθορας,το υποσυνειδητο των ζωντανων,των δικων τους ανθρωπων..Οι τελευταιοι ειναι μοιραιοι..Παντα αυτοι που μενουν πισω ειναι μοιραιοι...Σαν να εχουν ποινες ακομη να συμπληρωσουν για να αναρριχηθουν στην ελευθερια..Καθε παραμονη και αποχαιρετισμος μια ματαιωση της σοφιας τους οτι ολα τα ξερουν και τα μπορουν,ολα τα ελεγχουν και τα επιλεγουν..Σαφης και μοναδικος τους τροπος η αξιοπρεπεια..,ακομη και στη λυπη.Αυτην πρεπει να επιστρατευσω για να πατω στα ποδια μου...Τα βαρη,οι ενοχες,η νοσταλγια που διαδεχονται την ευφορια,τον ενθουσιασμο ειναι κρυο-ζεστο,ταλαιπωρουν το μεταλλο της ψυχης ,αλλα για εμας ειναι...Δεν μετακυλυονται ουτε αποφευγονται..Αλιμονο εαν φυγομαχουσαμε πριν καλα καλα δωσουμε τη μαχη.Στις προπονησεις να καουμε?..