Για την Maria Toorpakai Wazir οι πιθανότητες δεν ήταν ποτέ με το μέρος της. Μεγάλωσε στο Πακιστάν, στην ελεγχόμενη από τους Ταλιμπάν περιοχή του Βαζιριστάν όπου οι άνθρωποι ζουν με το δικό τους αυστηρό κώδικα τιμής και όλα αποφασίζονται από τους πρεσβυτέρους της φυλής. Στο Βαζιριστάν οι γυναίκες απαγορεύεται να περπατήσουν μόνες αν δεν συνοδεύονται από κάποιον άντρα, απαγορεύεται να πάνε σχολείο, να παρακολουθήσουν τηλεόραση, να ακούσουν μουσική ή ακόμα και να διαβάσουν. Παρ' όλες τις απαγορεύσεις η Μαρία κατάφερε να διακριθεί και να εξελιχθεί σε μία πρωτοκλασάτη αθλήτρια του επαγγελματικού σκουός με έναν εντελώς ανορθόδοξο τρόπο: προσποιήθηκε το αγόρι. «Κατάλαβα από πολύ μικρή ότι τα αγόρια ζουν πολύ διαφορετικά. Έβλεπα τα κορίτσια να μένουν στο σπίτι και να μεγαλώνουν τα μικρότερα αδέρφια τους...Ήταν τόσο βαρετό. Εγώ ήμουν διαφορετική. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό».
Στα τέσσερά της η Μαρία κατάλαβε ότι η ζωή για τα αγόρια ήταν πολύ καλύτερη και ανακοίνωσε στους γονείς της ότι προτιμάει να παίζει μαζί τους. Οι γονείς της κατάλαβαν τη σοβαρότητα της δήλωσής μόνο όταν μάζεψε και έκαψε όλα τα φορέματά της, έκοψε τα μαλλιά της κοντά, και φόρεσε τα ρούχα του αδερφού της. «Ήθελα απλώς να είμαι ελεύθερη και ο μόνος τρόπος ελευθερίας που μπορούσα να δω ήταν τα ρούχα ενός αγοριού.» Ο πατέρας της αποφάσισε να στηρίξει την απόφασή της και άρχισε να την αποκαλεί Τζένγκις Χαν, δίνοντας της το όνομα του Μογγόλου πολέμαρχου.
«Ήθελα απλώς να είμαι ελεύθερη και ο μόνος τρόπος ελευθερίας που μπορούσα να δω ήταν τα ρούχα ενός αγοριού.»
Στο σπίτι συνέχισε να συμπεριφέρεται και να έχει τον ρόλο του κοριτσιού φροντίζοντας τα μικρότερα αδέρφια της αλλά έξω από το σπίτι ήταν "ένα από τα αγόρια": διασκέδαζε, έπαιζε ποδόσφαιρο, πετούσε χαρταετό και έμπλεκε σε καβγάδες. Ο πατέρας της Shamsul που ήταν ένας από τους πρεσβύτερους της φυλής, αδιαφορώντας για τις γενικότερες πεποιθήσεις, εκπαίδευσε ιδιωτικά την κόρη του και ενθάρρυνε το ενδιαφέρον της για τον αθλητισμό. Έτσι η Μαρία ανακάλυψε τον σκουός και μαζί μ' αυτό την αληθινή της κλίση. «Ο μπαμπάς μου ενθουσιάστηκε με την ιδέα ότι θα έβγαζα την οργή μου στον τοίχο και όχι στους άλλους ανθρώπους», εξηγεί. «Ήμουν ένα πολύ επιθετικό παιδί.»
Ωστόσο η συμμετοχή της σε μία ακαδημία σκουός απαιτούσε την παροχή πιστοποιητικού γέννησης στον διευθυντή της, που ευτυχώς αποδείχθηκε συμπαθητικός καθώς είχε τις ίδιες πεποιθήσεις με τον πατέρα της και της επέτρεψε να συμμετέχει. Μετά από λίγους μήνες η Μαρία αγωνίστηκε ως αγόρι στο πρώτο του τοπικό τουρνουά σκουός και κέρδισε. Συνέχισε να ανταγωνίζεται συχνά και οι νίκες συσσωρεύονταν. Η Wazir γνώριζε ότι αν το μυστικό της αποκαλυφθεί οι Ταλιμπάν θα της απαγόρευαν να παίζει και η οικογένειά της θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. Στα 16, η ταυτότητά της αποκαλύφθηκε όταν έπρεπε να παρουσιάσει το πιστοποιητικό γέννησής της σε μια ακαδημία σκουός στην οποία ήθελε να εγγραφεί. Η αλήθεια μαθεύτηκε γρήγορα και μαζί της ήρθε και μια ανεπιθύμητη προσοχή από την τοπική κοινότητα. «Με απειλούσαν, με παρενοχλούσαν, μου επιτέθηκαν, με κορόιδευαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί! Αφού ήμουν το ίδιο πρόσωπο. »
Απρόθυμη να εγκαταλείψει το όνειρό της η Μαρία άρχισε να προπονείται και να αγωνίζεται ως κορίτσι. Στα 16 της κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νεαρών γυναικών, κέρδισε την παγκόσμια προσοχή και θαυμασμό για τη μεγάλη της αθλητική επιτυχία και τιμήθηκε
από τον πρόεδρο του Πακιστάν για τα επιτεύγματά της. Οι Ταλιμπάν άρχισαν να την απειλούν για τη ζωή της και δεν ήταν πλέον ασφαλές για την ίδια να αγωνίζεται. Για χρόνια, η οικογένεια μετακόμιζε συνεχώς για να διασφαλίσει την ασφάλεια της ίδιας και της μικρότερης αδερφής της Ayesha, που σήμερα είναι ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η νεότερη πολιτικός στο Πακιστάν. «Προέρχομαι από την ίδια φυλή με τους Ταλιμπάν, και όταν ανακάλυψαν ότι μια δική τους κοπέλα φοράει φούστα, κυκλοφορεί χωρίς μαντήλα και παίζει σκουός σε αυτό το επίπεδο, απειλούσαν να μας σκοτώσουν, απλώς δεν μπορούσαν να το αντέξουν.» Η Μαρία πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής της κλειδωμένη στο σπίτι της, παίζοντας σκουός στους τοίχους του δωματίου της και στέλνοντας χιλιάδες emails σε προπονητές του σκουός σε όλο τον κόσμο αναζητώντας βοήθεια για να φύγει από το Πακιστάν. Τελικά της απάντησε ο Jonathan Power, πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής και της ζήτησε να έρθει στο Τορόντο και να εκπαιδευτεί μαζί του. Η Μαρία σήμερα ζει και προπονείται στον Καναδά και κατέχει την 47η θέση στην παγκόσμια κατάταξη του αθλήματός της. Η Μαρία παίζει ακόμα για το Πακιστάν!
Σήμερα η Μαρία βρίσκεται σε φάση διερεύνησης της ταυτότητά της, αλλά δεν αισθάνεται ότι επείγει να ορίσει τον εαυτό της ή να αφήσει τους άλλους να το κάνουν. «Πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου σαν αγόρι και μπερδεύτηκα όταν άρχισαν να γίνομαι λίγο πιο θηλυκή μετά το χρόνο που πέρναγα με τις συμπαίκτριές μου στο σκουός. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να μάθω». Βλέποντας τους άντρες να κακομεταχειρίζονται τις γυναίκες ήθελε, όπως λέει και η ίδια, να γίνει ο ιδανικός άντρας, απλώς για να δει πώς είναι κάτι τέτοιο. Αλλά όταν είναι με άντρες προσπαθεί να υποδυθεί την ιδανική γυναίκα επίσης. «Είμαι χαρούμενη που έχω την εμπειρία όλων αυτών. Ναι, αυτή τη στιγμή αισθάνομαι μπερδεμένη αλλά δεν ανησυχώ για τον εαυτό μου. Είμαι ευτυχισμένη έτσι όπως είμαι.»
Η Μαρία εξακολουθεί να επισκέπτεται την οικογένειά της στο Πακιστάν όπου βοηθάει στην ίδρυση ενός νοσοκομείου και ελπίζει να εμπνεύσει κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Το Τορόντο είναι το δεύτερο σπίτι της. Συνεχίζει να προπονείται εντατικά για να κατακτήσει τον στόχο της που δεν είναι άλλος από το παγκόσμιο πρωτάθλημα του σκουός. «Ξέρω ότι όσο πιο ψηλά πηγαίνεις τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος» λέει η Μαρία. «Αλλά κατάγομαι από τη φυλή των Wazir και δεν τα παρατάμε ποτέ. Έχω πολύ μεγάλη πίστη: αν πρόκειται να σε βρει ο θάνατος μπορεί να σε βρει στο δρόμο, στο κρεβάτι, ή μπορεί να έρθει από τους Ταλιμπάν, εγώ τουλάχιστον θέλω να ξέρω ότι κάνω ότι μπορώ.»
Τελικά και η ίδια καταλαβαίνει ότι απειλείται γιατί η ίδια αποτελεί απειλή. «Τους κάνω να φαίνονται αδύναμοι. Αν ένα κορίτσι μπορεί να το κάνει αυτό, πώς θα μπορούσαν να σταματήσουν οποιονδήποτε άλλον. Θέλω να πω στα κορίτσια: γεννηθήκατε ελεύθερες και γεννηθήκατε γενναίες.»
Η 26χρονη σήμερα Μαρία διηγείται την ιστορία της για το Girl Unbound: The War to Be Her, το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την ζωή της από την Erin Heidenreich, το οποίο θα προβληθεί στα πλαίσια του φεστιβάλ Human Rights Watch Film Festival.
σχόλια