Θεόδωρος Γρηγοριάδης: Η Πρωτοχρονιά μου στο Fridge club του Λονδίνου

Θεόδωρος Γρηγοριάδης: Η Πρωτοχρονιά μου στο Fridge club του Λονδίνου Facebook Twitter
1

Τη δεκαετία του ’90 πηγαίναμε στο Λονδίνο με βραδινές πτήσεις τσάρτερ και μέναμε σε οικονομικά ξενοδοχεία στο κέντρο. Έτσι, παραμονές του 1992 και Τρίτη 29 φτάσαμε βράδυ στο Λονδίνο και πήγαμε κατευθείαν σε ένα απρόσωπο ξενοδοχείο στη Russell Sq που θύμιζε κλινική. Την επομένη εξορμήσαμε, άλλοι δύο φίλοι παρέα, στα μουσεία και στα βιβλιοπωλεία.

Ήταν πολιτιστικά ταξίδια, αφήναμε πίσω μια γκρίζα και άχαρη τότε Αθήνα, όπου δεν έβρισκες ένα κανονικό βιβλιοπωλείο ή δισκάδικο. Εγώ χωνόμουν στο βιβλιοπωλείο Foyles, ψάχνοντας βιβλία και διαβάζοντας καθισμένος στο πάτωμα, λιγοθύμισα κάποια στιγμή από τη λαχτάρα μου να προλάβω να δω τα πάντα. Την παραμονή του καινούργιου χρόνου, όμως, είχαμε μια αναπάντεχη πρόταση.

Τέσσερα μεγάλα κλουβιά κρέμονταν από την ψηλή οροφή και μέσα σε κάθε κλουβί υπήρχαν τρεις θεόγυμνοι χορευτές που εκπροσωπούσαν τους δώδεκα μήνες των τεσσάρων εποχών. Χόρευαν αλλά και συνευρίσκονταν ερωτικά με μια δόση ρεαλισμού. Οι υπόλοιποι χόρευαν από κάτω πίνοντας νερό από πλαστικά μπουκαλάκια (εντελώς αθώα αναρωτήθηκα γιατί...). Εμείς, πάντως, πίναμε βότκα και μπίρα, θέλαμε να μας βρει το 1993 όρθιους, μεθυσμένους και χορεύοντας, ενώ μέσα στο κλαμπ αλάλαζε το πλήθος, τρελαμένοι, εκστασιασμένοι.

Μια φίλη στην Αθήνα, παντρεμένη παλιά με Άγγλο (κάποτε είχανε το μπαρ market 42), μας πρότεινε να βρούμε τον πρώην σύζυγό της, υπεύθυνο ενός μεγάλου κλαμπ στο νότιο Λονδίνο, στο Brixton, το Fridge. Ήδη τον είχε ενημερώσει και θα τον αναζητούσαμε στην είσοδο. Το Fridge δεν το είχα ακουστά, όμως ψάχνοντας σε κάποια περιοδικά της εποχής διάβασα ότι ήταν το πιο δυναμικό κλαμπ του Λονδίνου. Είχε ξεκινήσει το 1981, εκεί εμφανίζονταν οι νεο-ρομαντικοί, οι Eurythmics, οι Pet Shop Boys, ο Boy George, προτού ακόμη γίνουν γνωστοί, και αργότερα έπαιζαν οι Soul II Soul, επιβάλλοντας το hip hop και άλλα μαύρα ακούσματα. Στην ανακαίνισή του είχε επενδύσει και ο Joe Strummer των Clash.

Τη δεκαετία του '90 εκεί ξεκίνησαν τα πάρτι του Love Muscle, του πιο μεγάλου οργανωμένου gay πάρτι του Λονδίνου, με ξεχωριστούς guests κάθε τόσο, όπως η Eartha Kitt, η Grace Jones κ.ά. Πετύχαμε το Love Muscle ακριβώς τη χρονιά που ξεκινούσε τα πρώτα του πάρτι και μάλιστα το πρώτο πρωτοχρονιάτικο. Ίσως γι’ αυτό δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για όσα θα επακολουθούσαν.

Φτάσαμε κατά τις δέκα στο Brixton με τον υπόγειο. Ο χώρος, ένας παλιός κινηματογράφος του 1913, είχε μετατραπεί σε κλαμπ, διατηρώντας ανέπαφο το εσωτερικό του, με εξώστες, κυκλικές σκάλες, υπόγεια, αλλά με τον πιο προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό. Δεν χρειάστηκε να σταθούμε στην ατέλειωτη ουρά και, χωρίς καν να πληρώσουμε είσοδο, μας περίμενε ο συμπαθέστατος κύριος P. και μας οδήγησε στον εξώστη, όπου και αράξαμε στις βελούδινες και λίγο φθαρμένες πολυθρόνες. Λίγο πριν τις δώδεκα το κλαμπ είχε γεμίσει ασφυκτικά από πλήθη που χόρευαν. Το περισσότερο που φορούσαν ήταν ένα σκέτο τζιν, το λιγότερο ένα σπασουάρ, αρκετές εκκεντρικές ενδυμασίες, προηγμένα φωτιστικά εφέ, μουσική trance. Όλος ο ισόγειος χώρος ήταν μια τεράστια πίστα ασφυκτικά γεμάτη, μουσκεμένη από τα κορμιά.

  

Τέσσερα μεγάλα κλουβιά κρέμονταν από την ψηλή οροφή και μέσα σε κάθε κλουβί υπήρχαν τρεις θεόγυμνοι χορευτές που εκπροσωπούσαν τους δώδεκα μήνες των τεσσάρων εποχών. Χόρευαν αλλά και συνευρίσκονταν ερωτικά με μια δόση ρεαλισμού. Οι υπόλοιποι χόρευαν από κάτω πίνοντας νερό από πλαστικά μπουκαλάκια (εντελώς αθώα αναρωτήθηκα γιατί…). Εμείς, πάντως, πίναμε βότκα και μπίρα, θέλαμε να μας βρει το 1993 όρθιους, μεθυσμένους και χορεύοντας, ενώ μέσα στο κλαμπ αλάλαζε το πλήθος, τρελαμένοι, εκστασιασμένοι.

Οι τοίχοι έσταζαν κι αυτοί σαν τον ιδρώτα των κορμιών. Υπήρχε μια απίστευτα φιλική διάθεση παντού, στον κόσμο, στο προσωπικό, οπουδήποτε έστρεφες το βλέμμα σου. Στις δώδεκα παρά ένα λεπτό η αρχιέρεια, drag queen Yvette (The Conqueror), μέτρησε αντίστροφα πριν μπει ο καινούργιος χρόνος και μετά, μέσα από αλαλαγμούς και εναγκαλισμούς, βγήκε ο Marc Almond και μας αφιέρωσε δύο τραγούδια, ηρεμώντας για λίγο τα πλήθη που φιλιόντουσαν δακρυσμένα.

Θυμάμαι, όταν φεύγαμε, κατά τις τρεις το ξημέρωμα, έκανε πολύ κρύο και δεν βρίσκαμε ταξί να μας πάει στη γειτονιά του Bloomsbury, εκεί όπου σύχναζαν η Βιρτζίνια Γουλφ και ο Ε.Μ. Φόρστερ, ανύποπτοι για το πώς θα διασκέδαζαν, δύο δεκαετίες μετά, οι συμπατριώτες τους. Τις υπόλοιπες μέρες είδαμε παραστάσεις, αγοράστηκαν κι άλλα βιβλία (άπαντα της Muriel Spark).

Εκείνη η Πρωτοχρονιά στροβίλιζε στο μυαλό μου για καιρό μετά – ίσως να ήταν και το πιο εντυπωσιακό πάρτι της ζωής μου. Η αστυνομία έκλεισε το κλαμπ το 1998, ξανάνοιξε με νέα διεύθυνση, για να κλείσει οριστικά το 2010. Από το 2011 συνεχίζει, στο ίδιο κτίριο, με άλλο όνομα, χωρίς να έχει καμία σχέση με τα παλιά. Αναζητώντας σήμερα το The Love Muscle xx website για να βρω στοιχεία και μουσικές της εποχής είδα ότι κι αυτό έχει κλείσει.

________________

O Θεόδωρος Γρηγοριάδης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο βιβλίο του «Γιατί πρόδωσα την πατρίδα μου» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη

Ταξίδια
1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πώς είναι η καθημερινότητα ενός τριαντάρη στο ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων;

Γειτονιές της Ελλάδας / Πώς είναι η καθημερινότητα ενός τριαντάρη στο ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων;

Ο Άρης Αβέλλας περιγράφει τη ζωή του στη Σαμαρίνα, σε ένα μέρος που τραβάει την προσοχή ξένων αλπινιστών, σε έναν τόπο όπου όταν λιώνουν τα χιόνια μπορεί κανείς να βολτάρει σε καταρράκτες, να θαυμάσει άγρια ζώα, να δροσιστεί σε βάθρες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

σχόλια

1 σχόλια