Η σπάνια περίπτωση της ηθοποιού Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου Facebook Twitter
Μητέρα από τα 25 της, όπως και η μάνα της, που την έκανε στα 21 της, στην Τασκένδη, ενώ φοιτούσε στο πανεπιστήμιο. Εγγονή του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ των Ελλήνων στην πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, τόπου διαμονής χιλιάδων συμπατριωτών μας πολιτικών προσφύγων τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Εμφύλιο.... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η σπάνια περίπτωση της ηθοποιού Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου

1

Ως μαθήτρια στη Θεσσαλονίκη όπου μεγάλωνε, έφτιαχνε πλαστές ταυτότητες για να μπει στην τελετή λήξης του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου και να δει την τιμώμενη ταινία από τον εξώστη. Φέτος είχε την τιμητική της η ίδια, καθώς ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει το Α' Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Η δουλειά της του Νίκου Labôt. Μια ταινία για μια σχεδόν αγράμματη γυναίκα που η κρίση την αναγκάζει να βγει για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας και, παρ' όλη την εκμετάλλευση και την απαξίωση που υφίσταται, εκείνη ανεξαρτητοποιείται συναισθηματικά και οικονομικά και, επιτέλους, στέκεται όρθια με δικές της δυνάμεις.


Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου είναι μια νέα γυναίκα και μητέρα δύο κοριτσιών, που θεωρεί ότι αποτελούν τη δική της δύναμη στη ζωή. «Χωρίς τις κόρες μου δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Είναι ζωτική δύναμη. Ό,τι κι αν ερχόταν μου έδιναν πάρα πολλή δύναμη και, έχοντας βάλει αυτές σε πρώτο πλάνο, δεν είχα σχεδόν καμία ματαιοδοξία στη δουλειά μου» θα μου πει κάποια στιγμή σε αυτή μας τη συνάντηση στην Αθήνα. Μητέρα από τα 25 της, όπως και η μάνα της, που την έκανε στα 21 της, στην Τασκένδη, ενώ φοιτούσε στο πανεπιστήμιο. Εγγονή του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ των Ελλήνων στην πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, τόπου διαμονής χιλιάδων συμπατριωτών μας πολιτικών προσφύγων τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Εμφύλιο.

 

Είχαμε πρόσβαση σε αγαθά, αλλά, όποτε είχαμε, ας πούμε, περισσότερο κρέας, το μοιραζόμασταν με όλη την οικοδομή. Δεν ήταν κάτι που κρατούσαμε μόνο για μας. Νομίζω ότι ήταν χαρακτηριστικό όσων συνέβαιναν σε όλη τη Σοβιετική Ένωση τότε. Έχω μια τέτοια αίσθηση ότι δεν συνέβαινε μόνο στο πλαίσιο της καλής γειτονίας, αλλά ήταν κάτι πολύ ευρύτερο


«Μεγάλωσα σε μια υπέροχη οικογένεια με γιαγιάδες και παππούδες απίστευτα καλλιεργημένους και συγχρόνως πολύ ανθρώπινους. Οι γονείς μου με έκαναν σε μικρή ηλικία κι έτσι ήταν σαν να μεγαλώναμε μαζί. Θυμάμαι να διαβάζουμε πάρα πολλά βιβλία, να ακούμε πολλή μουσική, Τσιτσάνη και κλασική μουσική, και να πηγαίνουμε κάθε Σαββατοκύριακο στο θέατρο. Σαφώς πολιτικοποιημένη οικογένεια, καθώς και οι τέσσερις παππούδες και γιαγιάδες ήταν εξόριστοι κομμουνιστές. Πολύ ζωντανοί και πολύ δυναμικοί άνθρωποι» λέει αναπολώντας τα παιδικά της χρόνια σε μια εποχή που φαντάζει πολύ μακρινή και απόκοσμη σε σχέση με όλα όσα ζούσε η Ελλάδα τη δεκαετία του '70.

«Οπότε, στο σπίτι μιλούσατε ελληνικά;» ρωτάω. «Φυσικά! Ο ένας μου παππούς ήταν δάσκαλος Ελληνικών στο Ιβάνοβο, ένα καταπληκτικό ιστορικό σχολείο το οποίο φιλοξενούσε παιδιά απ' όλο τον κόσμο, των οποίων συγγενείς α' βαθμού διώκονταν για τα πολιτικά τους φρονήματα. Σκέψου ότι ο παππούς είχε γνωρίσει την Ίμα Σουμάκ που είχε έρθει να δει έναν ανιψιό της που ήταν μαθητής εκεί». «Ο άλλος παππούς, ως γενικός γραμματέας του Κ.Κ., πρόσφερε στην οικογένεια καλύτερη ζωή, φαντάζομαι». «Όντως είχαμε πρόσβαση σε αγαθά, αλλά, όποτε είχαμε, ας πούμε, περισσότερο κρέας, το μοιραζόμασταν με όλη την οικοδομή. Δεν ήταν κάτι που κρατούσαμε μόνο για μας. Νομίζω ότι ήταν χαρακτηριστικό όσων συνέβαιναν σε όλη τη Σοβιετική Ένωση τότε. Έχω μια τέτοια αίσθηση ότι δεν συνέβαινε μόνο στο πλαίσιο της καλής γειτονίας, αλλά ήταν κάτι πολύ ευρύτερο».


Την επιστροφή στην πατρίδα την περιμένανε πώς και τι, κυρίως οι παππούδες. Λίγο μετά τη Μεταπολίτευση μπόρεσαν πια να επιστρέψουν και να ζήσουν στον τόπο τους χωρίς να φοβούνται. Η Μαρίσσα και ο μικρότερος αδελφός της, όπως άλλωστε και οι γονείς τους, που επίσης είχαν γεννηθεί εκεί, δεν είχαν πραγματική εικόνα της Ελλάδας πέρα από αφηγήσεις. Εκείνη ήταν μόλις 7 χρονών όταν εγκαταστάθηκαν εδώ.

Η σπάνια περίπτωση της ηθοποιού Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου Facebook Twitter
Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου: «Δεν ξεχωρίζω τη ζωή από το θέατρο. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που έχω την τύχη να συνεχίζουν να είναι φίλοι μου. Η αναγνωρισιμότητα δεν με ενοχλεί, μόνο η αγένεια»Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ρωτάω πώς της φάνηκε η Ελλάδα την πρώτη φορά που την αντίκρισε. «Πρώτη φορά ήρθαμε με ειδική άδεια το καλοκαίρι του '81. Θυμάμαι στην Αθήνα το φως και τις νεραντζιές. Μια μέρα έρχεται η μητέρα μου απ' έξω με 4 σακούλες γεμάτες και λέει "έφερα μανταρίνια, είναι παντού στο δρόμο". Τότε της λέει η θεία μου, στην οποία μέναμε: "Δεν είναι μανταρίνια, είναι νεράντζια, θα τα κάνουμε γλυκό". Οι νεραντζιές παραμένουν το αγαπημένο μου στοιχείο της Αθήνας. Όταν ανθίζουν θέλω να περπατάω όλη τη μέρα ανάμεσά τους». Ποια ήταν τα πρώτα αρνητικά; «Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν ότι πετούσαν τα σκουπίδια στον δρόμο. Ως παιδί μου είχε κάνει απίστευτη εντύπωση, το θυμάμαι σαν και τώρα».


Τελικά, εγκατασταθήκαν στην Επτάλοφο Θεσσαλονίκης. Ηθοποιός δεν της είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να γίνει. Το όνειρό της ήταν να σπουδάσει Νευροεπιστήμες στο Παρίσι. Μπλέχτηκε όμως με τη θεατρική ομάδα Πούπουλο και οι δασκάλες της επέμεναν να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή. Είχαν, μάλιστα, σύμμαχό τη μαμά της, γιατί στη Σοβιετική Ένωση το να είσαι ηθοποιός θεωρούνταν ανώτατη τιμή! Όσο ετοίμαζε τα χαρτιά της για να φύγει, η κολλητή της φίλη Μαρίνα ετοιμαζόταν να δώσει εξετάσεις και την έπεισε να παίξουν παρέα. Πέρασε μόνο η Μαρίσσα.

«Εκείνη χάρηκε περισσότερο απ' όσο το χάρηκα εγώ. Μπήκα στη σχολή του Κρατικού Βορείου Ελλάδος με σκοπό, όταν τελειώσω, να φύγω για σπουδές. Ο πατέρας μου, μια εβδομάδα πριν πεθάνει από καρκίνο, με φώναξε και μου είπε ότι αυτό που μου υποσχέθηκε θα γινόταν: "Ιούνιο τελειώνεις τη σχολή, Ιούλιο φεύγεις στο Παρίσι". Δεν έφυγα ποτέ. Με κράτησαν στο Κρατικό ως ηθοποιό, όπου έμεινα 3 χρόνια».

Η σπάνια περίπτωση της ηθοποιού Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου Facebook Twitter
Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου σε σκηνή από την ταινία Η δουλειά της του Νίκου Labôt

«Πώς ήταν ως εμπειρία;» ρωτάω και μου απαντάει: «Εγώ νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου. Αυτοί μας "ζυμώνουν", ρε Χρήστο... Όσοι πέρασαν από δίπλα μας μάς έκαναν αυτό που είμαστε τώρα. Αν δεν είχα γνωρίσει το Πούπουλο, θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Το θέατρο με άνοιξε, με έκανε να εμπιστεύομαι, να μη φοβάμαι να εκτεθώ, να ξέρω να μοιράζομαι. Στη ζωή όλα έρχονται με έναν τρόπο που κι αυτά που δεν θέλαμε να κάνουμε ή δεν κάναμε, θα μας έρθουν κάπως αλλιώς. Εμένα μου ήρθαν έτσι τα πράγματα που στις Νευροεπιστήμες, λόγου χάρη, έχω εντρυφήσει με διαφορετικό τρόπο. Μετά από πολλά χρόνια σκέψης και βιωματικής εμπειρίας, μπορώ να πω ότι αν ήθελα τόσο πολύ να το κάνω θα το είχα κάνει. Μας βολεύει να ζούμε με απωθημένα, είναι η απόλυτη δικαιολογία. Αλλά αν το αφήσουμε αυτό στην άκρη κι έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό που είμαστε, προχωράμε παρακάτω».

Στην Αθήνα κατέβηκε για να παίξει στην ταινία Μαύρο Γάλα του Νίκου Τριανταφυλλίδη και έμεινε για την παράσταση Το δεκαήμερο των γυναικών σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Ήβη. Γνώρισε τον πρώην άντρα της, τον production designer Μιχάλη Σαμιώτη, και έμεινε εδώ για πάντα. Σιγά, αλλά σταθερά αποκτά πιστούς φίλους στο θέατρο, ενώ συμμετέχει σε όλο και περισσότερες παραστάσεις και ταινίες. Η αναγνωρισιμότητα που απευχόταν ήρθε με το «10», την τηλεοπτική σειρά της Πηγής Δημητρακοπούλου. «Δεν ξεχωρίζω τη ζωή από το θέατρο. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που έχω την τύχη να συνεχίζουν να είναι φίλοι μου. Η αναγνωρισιμότητα δεν με ενοχλεί, μόνο η αγένεια» λέει.

 

Ξενία του Πάνου Κούτρα

Έχοντας συμμετάσχει σε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες των τελευταίων χρόνων, όπως το Ξενία του Κούτρα, η τελευταία της, Η δουλειά της, μοιάζει με επιστέγασμα όλων των προηγούμενων. «Πώς κατάφερες να μπεις στο σώμα της Παναγιώτας;» τη ρωτάω. «Κυριολεκτικά μπήκα στο σώμα της, έβαλα 12 κιλά. Μου αρέσει πολύ η μεταμόρφωση. Δουλεύαμε 2 χρόνια με τον Νίκο Labôt. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει ότι ένας άνθρωπος εν έτει 2018 ανήκει στο φάσμα του αναλφαβητισμού ή δεν ξέρει τα πολύ βασικά, όπως να βγάζει λεφτά από το ΑΤΜ.

»Θεωρώ ότι έγινε καταπληκτική δουλειά στο μοντάζ, επιλέγοντας το αποτέλεσμα να είναι επικεντρωμένο σε αυτήν την ψυχή. Είναι συγκινητικό που μπορεί να είναι τόσο καθαρό αυτό μέσα σε μια ταινία τέτοιας απλότητας. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς ιστορίες που δεν μπορείς καν να φανταστείς ότι υπάρχουν δίπλα σου. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν! Είναι ωραίο αυτό που κάνει ο Νίκος, που ανοίγει το βλέμμα μας σε μια περιοχή που κανείς δεν φανταζόταν. Εστιάζοντας στη ζωή και στη διαδρομή μιας απλής γυναίκας μέσα στη μεγάλη ιστορία που τρέχει ταυτόχρονα και αβυσσαλέα. Κάθε θεατής, βέβαια, συνδέεται με διαφορετικά στοιχεία. Στο Τορόντο ένας θεατής έκανε ολόκληρη ανάλυση για την έφηβη κόρη της Παναγιώτας, για το πώς αυτές οι δύο γυναίκες ενηλικιώνονται παράλληλα. Το σπουδαιότερο που κάνει η ταινία είναι ότι σου αφήνει το περιθώριο να συναισθανθείς. Επίσης, πέρα από τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ασχολείται με κάτι που για μένα είναι βασικό αιτούμενο στη ζωή, το δικαίωμα του καθένα να είναι όσο διαφορετικός θέλει».


Λίγο πριν χωρίσουμε τη ρωτάω που συναντιούνται η ρωσική και η ελληνική ιδιοσυγκρασία. «Υπάρχει μια γενναιοδωρία και στους δύο λαούς. Να σου πω κάτι μέσα από την καρδιά μου; Νιώθω πάρα πολύ περήφανη που γεννήθηκα εκεί. Άλλωστε, το μόνο κοινό που έχουμε στη ζωή είναι ότι είμαστε διαφορετικοί».

Συνεντεύξεις
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

σχόλια

1 σχόλια
Ενδιαφέρον το πώς βλέπει τη Σοβιετική Ένωση κάποια που ανατράφηκε σε περιβάλλον απαράτσνικ. Έχω συναντήσει αντίστοιχη αντίληψη σε Ρουμάνο που αναπολεί την εποχή Τσαουσέσκου, όταν άλλοι συνάδελφοί του από την αντίπερα όχθη τη θυμούνται με φρίκη.