Γιάννος Περλέγκας: «Φτάνει πια με την καβάτζα του ωραίου και του νεοσέτ στο θέατρο» Facebook Twitter
Φωτο: Freddie F/LIFO

Γιάννος Περλέγκας: «Φτάνει πια με την καβάτζα του ωραίου και του νεοσέτ στο θέατρο»

0

«Η τρέλα της γυναίκας μου είμαι εγώ» είναι η φράση που κρατάει ο Γιάννος Περλέγκας ως εκδήλωση ύψιστης συμπόνοιας εκ μέρους του Λουίτζι Πιραντέλο, μια φράση που βλέπω να επανέρχεται στη συζήτησή μας ως αίτημα για το θέατρο, για τη δημόσια σφαίρα, γι' αυτό που ζούμε.

Πέρα από τα κείμενα, τα οποία ο Έλληνας σκηνοθέτης και δημιουργός πασχίζει να φέρει στα σκηνοθετικά του μέτρα και στο δικό μας μέγεθος, βασικό του μέλημα στο Να ντύσουμε τους γυμνούς είναι να βρει έναν νέο, «συμπονετικό» τρόπο επικοινωνίας για τους ηθοποιούς, για το έργο, για το ίδιο το θέατρο.

Είναι κάτι σαν νέο αίτημα, αντί για τη «σιχαμερή», όπως την αποκαλεί, λέξη «πρότζεκτ» ή «κόνσεπτ» και όλους αυτούς τους φορμαλισμούς, στην προσπάθειά του να δει τι κρύβεται πίσω από το κείμενο μαζί με τους «συνενόχους» του, δηλαδή τους πρωτοκλασάτους ηθοποιούς που συμπρωταγωνιστούν στην παράσταση: Μαρία Πρωτόπαππα, Εύη Σαουλίδου, Θάνο Τοκάκη, Θανάση Δήμου, Στέργιο Κοντακιώτη, Μάγδα Καυκούλα.

Τους βρίσκω όλους μαζί να επαναλαμβάνουν σκηνές αλλά και να συζητούν ερμηνείες του έργου γύρω από ένα τραπέζι, ώρες πολλές, ανάμεσα σε καφέδες και τσιγάρα, σαν φίλοι που είναι έτοιμοι από καιρό να υποδεχτούν τον υψηλό καλεσμένο τους, τον Πιραντέλο, και να τον δεξιωθούν στη μία και μοναδική γιορτή τους, τη δική τους «ιδανική συνθήκη», όπως μου λέει ο Γιάννος, «συνεύρευσης και συνωμοσίας».

Το θέατρο πρέπει να έχει απεύθυνση, δεν γίνεται αλλιώς. Κάθε φορά ξεκινάμε από το σπίτι μας, κι εμείς ως ηθοποιοί κι εσείς ως θεατές, για να συναντηθούμε.


Καθώς ανεβαίνω την ξύλινη σκάλα του νεοκλασικού κτιρίου του τέλους του 19ου αιώνα στην Ιπποκράτους, όπου γίνονται οι πρόβες, αρχίζουν οι μυθιστορηματικές συμπτώσεις, αφού στο ίδιο σπίτι, όπως με πληροφορεί ο Γιάννος, έζησε η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έγινε γνωστή ακριβώς για τη μοναδική ερμηνεία της σε έργο του Πιραντέλο.

«Δεν είναι μεταφυσικά ούτε ρομαντικά όσα λέμε και αυτό είναι κάτι που κρατάω από τον Λευτέρη Βογιατζή» επιμένει εμφατικά, χωρίς να ξεχνάει τις αρχές του ρομαντισμού και του πραγματισμού που κατευθύνουν αυτό τον οπαδό του Μπέρνχαρντ, που τιμάει πάντα τα ρεμπέτικα. Και που τολμάει να δει πίσω από τον Πιραντέλο τα αρώματα της Ιταλίας, τη μυρωδιά και τη δύναμη της γης και του χώματος, τις μεγάλες αντιφάσεις και την επαφή του Ιταλού δημιουργού με την τρέλα, ακόμα και τα πουργκατόρια του Δάντη, όπως είναι η δική του ερμηνευτική προσέγγιση στο Να ντύσουμε τους γυμνούς, σε αυτό το «θρησκευτικό-υπαρξιακό μελόδραμα υπό μορφήν ιταλικής κωμωδίας», όπως το περιγράφει χαρακτηριστικά.


Είναι, ωστόσο, σαφές, και μου το επαναλαμβάνει πολλές φορές στην κουβέντα, ότι δεν νιώθει σκηνοθέτης αλλά συνδημιουργός που στόχο έχει, μαζί με τους ηθοποιούς, να δείξει μια άλλη μέριμνα για το θέατρο, γι' αυτό που συμβαίνει επί σκηνής αλλά και στην πλατεία: «Δεν μπορώ να αποσυνδέσω όλα όσα βλέπω στο έργο από το γεγονός της συνάντησης με τα πρόσωπα που το φέρνουν σε πέρας και αυτό, νομίζω, πρέπει να είναι το στοίχημα ενός νέου τρόπου θέασης και ύπαρξης σε αυτήν τη δουλειά. Δεν με ενδιαφέρει η σκηνοθετική μου καριέρα πάση θυσία, αλλά αυτή η συνάντηση με τον Πιραντέλο, με τους ηθοποιούς, με τις άλλες πλευρές του εαυτού μου, με όλα αυτά μαζί, με το δικαίωμα του να προσπαθούμε και να θέλουμε να διεκδικήσουμε διαφορετικούς όρους για τη δουλειά μας. Θεωρώ, λοιπόν, πως αν πετύχει η παράσταση θα έχουμε καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό, το να γίνει με σημαντικούς και ουσιαστικούς όρους κάτι που λείπει από το ελληνικό θέατρο σήμερα» – και φυσικά από αυτό δεν αποκλείει το θέμα της αμοιβής και της αξιοπρέπειας.

Γιάννος Περλέγκας: «Φτάνει πια με την καβάτζα του ωραίου και του νεοσέτ στο θέατρο» Facebook Twitter
Γιάννος Περλέγκας: «Φτάνει πια με τη φόρμα και την ασφάλεια της αισθητικής, αυτή την καβάτζα του καλοφτιαγμένου, του νεοσέτ. Αυτό που εξασφαλίζει κάτι που σε ξεγελάει μορφικά και κρύβει τα κενά της δουλειάς κάτω από την ομορφιά και την αισθητική».Φωτο: Freddie F/LIFO

Ίσως εδώ, μάλιστα, να δίνει μεγαλύτερη έμφαση, αφού δείχνει να τον βασανίζουν οι όροι υπό τους οποίους διαμορφώνεται το θέατρο στην εποχή μας: «Φτάνει πια με τη φόρμα και την ασφάλεια της αισθητικής, αυτή την καβάτζα του καλοφτιαγμένου, του νεοσέτ. Αυτό που εξασφαλίζει κάτι που σε ξεγελάει μορφικά και κρύβει τα κενά της δουλειάς κάτω από την ομορφιά και την αισθητική».

Το παν είναι η αναζήτηση μαζί με τους ηθοποιούς, η δουλειά και πάλι η δουλειά. Γι' αυτό και υποστηρίζει πως οι ηθοποιοί πρέπει να ανέρχονται στο ίδιο επίπεδο με τον συγγραφέα και να τολμούν να συνομιλούν μαζί του, ανιχνεύοντας τους δρόμους που ανοίγει το έργο: «Αυτό ήθελε και ο Πιραντέλο, και φαίνεται στον τρόπο που συνελάμβανε το θέατρο. Το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο δείχνει να υπερτερεί, καθώς δεν αναγνωρίζει την παντοδυναμία του σκηνοθέτη, ενώ ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται τον τρόπο που οι ηθοποιοί γίνονται δημιουργοί και δεν είναι πια διεκπεραιωτές. Και αυτό δείχνει να λείπει από το θέατρο σήμερα, όπου οι ηθοποιοί, λόγω της εποχής –και το ξέρω καλά ως ηθοποιός–, μπαίνουν στον ρόλο του εξυπηρετητή μιας συγκεκριμένης θεωρητικής ανάγνωσης. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που μόνη τους έγνοια είναι να δουν απλώς μια οριοθετημένη οπτική παρά πώς να είναι ζωντανοί».


Μια αγωνία που επίσης φαίνεται να διαπερνά κάθε σκηνοθετική δουλειά του Γιάννου Περλέγκα: από τον τρόπο που άφηνε να αναπνεύσει ένα τόσο δύσκολο κείμενο όπως Ο Αδαής και ο Παράφρων του Μπέρνχαρντ, κάνοντας τον παλιάτσο τη στιγμή που το δράμα σέρνεται σε κάθε γωνιά του κειμένου, από το πώς έκανε προσεγγίσιμο έναν τόσο εξουδετερωμένο ψυχικά άνθρωπο όπως ο Καντ και από τον τρόπο που έκατσε στο ίδιο τραπέζι, ως ιδανικός συνομιλητής μάλλον παρά ως απλός συμπρωταγωνιστής, μαζί με τον Παπαβασιλείου στο Relax... Mynotis:

«Αν κάτι έμαθα από τη συνεργασία μου με τον Βασίλη Παπαβασιλείου, είναι ότι το θέατρο πρέπει να έχει απεύθυνση, δεν γίνεται αλλιώς. Κάθε φορά ξεκινάμε από το σπίτι μας, κι εμείς ως ηθοποιοί κι εσείς ως θεατές, για να συναντηθούμε. Με αυτή την έννοια τα πάντα, η σιωπή, η παύση, το ότι κάθεστε σε αυτή την καρέκλα, συναινούν στο ότι ζητάτε να μιλήσουμε εξ ονόματός σας. Και αυτό αυτομάτως δημιουργεί μια τεράστια ευθύνη. Το θέατρο είναι ένα είδος λαϊκό, γι' αυτό δεν πρέπει να σταματάμε να ρωτάμε γιατί κάνουμε κάτι. Υπό αυτό το πρίσμα, η επαφή μου με τον Πιραντέλο μου έθεσε ξανά τα θέματα της λαϊκότητας, του μεσογειακού χαρακτήρα, του ανθρωπισμού».

Επιμένει, βέβαια, ότι τα έργα του Πιραντέλο πάσχουν από... πιραντελισμό, δηλαδή από έναν συγκεκριμένο τρόπο που βλέπουμε το θέατρό του, μέσα από δεδομένες νόρμες. «Έχουν επικρατήσει ένα σωρό εσφαλμένες ερμηνείες και προσεγγίσεις στον Πιραντέλο, αρχίζοντας από τον τίτλο με τον οποίο αποδίδεται το έργο του, που εν προκειμένω δεν μπορεί να είναι Να ντύσουμε τους γυμνούς, καθώς η αναφορά παραπέμπει στο Κατά Ματθαίον, κάτι εύλογο για έναν αρνητή του καθολικισμού όπως εκείνος».

Επίσης, ο Γιάννος Περλέγκας, στην ερμηνευτική του προσέγγιση, δεν θεωρεί τυχαίο τον αριθμό επτά, «που ταυτίζεται με τα επτά στάδια από την Κόλαση του Δάντη, ενός από τους προγόνους του Πιραντέλο. Εδώ ακριβώς συναντάμε το πουργκατόριο, το καθαρτήριο απ' όπου περνούν οι κολασμένοι στις τελευταίες δοκιμασίες του εξαγνισμού, τις οποίες αντίστοιχα θα βιώσουν τα πρόσωπα της παράστασης» μαζί με τις διαφορετικές προσεγγίσεις της αμαρτίας ως σφάλματος, της ανάγκης να απεκδυθούμε τα διαφορετικά «ρούχα» που έχουμε μάθει να βάζουμε στον εαυτό μας και στους άλλους.

Γιάννος Περλέγκας: «Φτάνει πια με την καβάτζα του ωραίου και του νεοσέτ στο θέατρο» Facebook Twitter
Επιμένει, βέβαια, ότι τα έργα του Πιραντέλο πάσχουν από... πιραντελισμό, δηλαδή από έναν συγκεκριμένο τρόπο που βλέπουμε το θέατρό του, μέσα από δεδομένες νόρμες. Φωτο: Freddie F/LIFO

Για τον ίδιο, τα κρυφά σημεία του έργου είναι πολύ πιο ευαίσθητα και ανθρώπινα απ' όσο φαίνεται αρχικά: «Υπάρχουν τα προσωπικά του στοιχεία, η Ιταλία, κάτι που κρύβει μεγάλο ανθρωπισμό, αγάπη και ενσυναίσθηση. Ήταν σαν ο ίδιος ο Πιραντέλο να προσπαθούσε να καταλάβει την πατρίδα του φεύγοντας από αυτήν, ένας άνθρωπος γεμάτος αντιφάσεις, ο οποίος από τη μια κοντραριζόταν με τον πατέρα του, από την άλλη όμως λάμβανε το τσεκ που του έστελνε, ενώ δέχτηκε να παντρευτεί από προξενιό την κόρη του συνεργάτη του στα ορυχεία του θείου. Σε πολλά σημεία ο δικός μας Σεφέρης μου θυμίζει τον Πιραντέλο σε αυτόν το διχασμό μεταξύ της αίσθησης του καθήκοντος και του αναβρασμού του καλλιτέχνη, στη διπλή όψη της επανάστασης και της συνθηκολόγησης».

Επιμένει στο προσωπικό στοιχείο, θεωρώντας ότι όλες αυτές οι ασυμφιλίωτες πλευρές του εαυτού πασχίζουν να βρουν τον τρόπο να συνυπάρξουν, κάτι που συμβαίνει και στον ίδιο στη φάση της δημιουργίας. Όχι τυχαία κατάλαβε τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού του στο πρόσφατο, τρίτο ανέβασμα της παράστασης Ο Αδαής και ο Παράφρων. «Επειδή ο πατέρας μου πέθανε νωρίς, δεν πρόλαβα να τον μυθοποιήσω, κάτι που κατάφερα να κάνω τώρα, με τη μητέρα μου. Ίσως έπρεπε να πεθάνει για να αποκαθηλώσω τον πατέρα μου και να έρθω περισσότερο κοντά της».


Ήδη συμπληρώθηκε ενάμισης χρόνος από τότε που η Αριστέα Ελληνούδη, η κορυφαία ηθοποιός, αγωνίστρια και δημοσιογράφος, η σύζυγος του Τίμου Περλέγκα, έφυγε από τη ζωή: «Ήταν πραγματικά τραυματική η σχέση με τη μητέρα μου. Πριν αρρωστήσει –και δεν το λέω πια με ενοχές, γιατί έχω δουλέψει πάρα πολύ γι' αυτό–, έλεγα από μέσα μου πως ίσως να έπρεπε να πεθάνει για να έρθει η ησυχία. Από τότε που αρρώστησε όμως –και ευτυχώς δεν πέθανε ξαφνικά, όπως ο πατέρας μου, αλλά υπέφερε από τις μεταστάσεις που έκανε ο καρκίνος– μου δόθηκε όλος ο χρόνος να τη δικαιολογήσω και να την αγαπήσω. Με αυτή την έννοια έχω φτάσει να ευγνωμονώ τον καρκίνο, που, παρότι ενέσκηψε τόσο βίαια και οδυνηρά, μου έδωσε την ευκαιρία να γίνουν τα πάντα μέσα μου και μεταξύ μας, να την κατανοήσω και να αποκτήσω με τον θάνατο ενός τόσο δικού μου ανθρώπου μια σχέση τόσο τρυφερή και καταφατική απέναντι στη ζωή. Τότε ακριβώς είναι που μπήκε το στοίχημα να μη με δει ποτέ η κόρη μου να διαλύομαι, όπως είδα εγώ τη μητέρα μου, μια διάλυση που την κληρονόμησα ολόκληρη. Και, παρότι στην αρχή μού έλειπε πολύ, τελικά συμφιλιώθηκα, βρίσκοντας και πάλι την απάντηση μέσα από το θέατρο, όταν μπόρεσα να αυτοσαρκαστώ μέσα από κάτι τόσο σκληρό, προφέροντας αυτά τα φρικτά λόγια από τον Αδαή. Τώρα πια είμαι πιο ήρεμος και πιο ώριμος ή, τουλάχιστον, συμφιλιωμένος».

Info

Να ντύσουμε τους γυμνούς του Λουίτζι Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή της Lead-in-Arts, της εταιρείας θεάτρου «Χ-αίρεται» και της εταιρείας θεάτρου «Εν τω Άμα», με την οικονομική αρωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.

Έναρξη: 15/12/2018

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα, 210 3222464 & 210 3236732

Παραστάσεις: Τετ.-Σάβ. 21:15 & Κυρ. 20:15 

Συνεντεύξεις
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ