«Ο Παπαγάλλος ούτος έχει δι’ εμέ ιστορίαν όλη»: Η νέα παράσταση της Άννας Κοκκίνου ξεκίνησε Facebook Twitter
Αυτό που με κέντρισε αμέσως ήταν πώς μια ισχυρή προσωπικότητα σαν αυτήν –και μάλιστα πολιτική– μπορούσε να γράψει ένα τόσο συγκινητικό κείμενο για την απώλεια. Φωτο: Θάνος Σαμαράς

«Ο Παπαγάλλος ούτος έχει δι’ εμέ ιστορίαν όλη»: Η νέα παράσταση της Άννας Κοκκίνου ξεκίνησε

0

Ήταν τα χρόνια της αστικής αθωότητας. Μέχρι την εκπνοή του 19ου αιώνα η παραδοσιακή ελληνική φορεσιά είχε αντικατασταθεί από την ευρωπαϊκή, η Αθήνα είχε μεταμορφωθεί σε σύγχρονη πρωτεύουσα με νεοκλασικές κατοικίες, το ηλεκτρικό ρεύμα επεκτεινόταν στην πόλη, το «λαμπρόν βουλεβάρτον Κηφισίας» (η σημερινή λεωφόρος Βασ. Σοφίας) δεντροφυτευόταν μέχρι τους Αμπελόκηπους. Νέα τοπόσημα οριοθετούσαν τη φυσιογνωμία της μητρόπολης: Ακαδημία, Εθνική Βιβλιοθήκη, Σχολή Ευελπίδων, Αρχαιολογικό Μουσείο, Ζάππειο Μέγαρο, Ευαγγελισμός. Στο Δημοτικό Θέατρο θα εμφανιζόταν έως και η αυτής μεγαλειότης του θεάματος Σάρα Μπερνάρ, ενώ οι εφημερίδες έδιναν χώρο σε διαφημίσεις ευρωπαϊκών εισαγόμενων ειδών.


Ήταν τα χρόνια του Χαρίλαου Τρικούπη. Για τους άσπονδους εχθρούς του ήταν ο Πετρέλαιος, ο Φορομπήχτης, ο Μογγόλος, ο Ξένος, ο Άγγλος, το εγγλέζικο κεφάλι και ο Μιλόρδος. Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός των μεγάλων δανείων, των φόρων και της πτώχευσης. Για τους ορκισμένους φίλους του ήταν ο πρωθυπουργός του εκσυγχρονισμού, των νομοθετικών αλλαγών, της οργάνωσης του στρατού, της ενίσχυσης του στόλου, των μεγάλων δημόσιων έργων και των σιδηροδρόμων.


«Μέσα σε αυτή την κινητικότητα της ελληνικής κοινωνίας, μόνον η θέση της γυναίκας δεν φαίνεται να αλλάζει» γράφει η ιστορικός Λύντια Τρίχα στην εξαντλητική βιογραφία της για τον πολιτικό (εκδ. Πόλις, 2016). «Ακόμη και προοδευτικοί και φιλελεύθεροι άνδρες συμφωνούσαν με τον αποκλεισμό των γυναικών από το δικαίωμα του εκλέγειν, πόσο μάλλον του εκλέγεσθαι... Ο ίδιος ο Τρικούπης λέγεται πως πίστευε ότι οι γυναίκες ήταν παντελώς άσχετες με την πολιτική, εξαιρώντας, προφανώς, την αδελφή του, που ήταν ο στυλοβάτης του κόμματός του».

Όταν λέμε «παπαγάλος», εννοούμε την πλευρά του εαυτού που συνδέεται με τη φύση, την αθωότητα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε. Την πλευρά εκείνη του εαυτού μας, τη σκοτεινή και αγνοημένη –την παραμελημένη–, που καταλύει την επιβεβλημένη ηθική. Αυτό το βρίσκουμε στα παιδιά και στα ζώα.


Ο κόσμος της Σοφίας

Η Σοφία Τρικούπη είναι ένας κόσμος χωριστά για τον Χαρίλαο, αλλά και για την εποχή της. Το τέταρτο και τελευταίο παιδί του Σπυρίδωνα και της Αικατερίνης Τρικούπη γεννιέται στις 18 Απριλίου 1837 στο Λονδίνο. Στην αγγλική πρωτεύουσα –και με ένα διάλειμμα στο Παρίσι– παίρνει τη μόρφωση που αντιστοιχεί στην κόρη του Έλληνα πρεσβευτή. Μεγαλωμένη στους κήπους του Μπάκιγχαμ, συναναστρέφεται τους κύκλους της οικογένειάς της και γνωρίζει νωρίς όλες τις σημαντικές προσωπικότητες της εποχής: Βίσμαρκ, Ντισραέλι, Τένισον, τον Τσάρο Νικόλαο, ακόμη και τον Ανδρέα Κάλβο που ζούσε τότε στην Αγγλία.


Ακολουθώντας αναπόφευκτα τον άγραφο νόμο της πατριαρχίας που κυριαρχεί (και) στη σφαίρα της διεθνούς διπλωματίας, οι δύο άνθρωποι με τους οποίους θα συνδέσει τη δική της πορεία είναι ο πατέρας και ο αδερφός της. Με τον πρώτο θα αλλάζουν συνεχώς τόπο διαμονής μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας μέχρι τον Ιανουάριο του 1862, οπότε η ευαίσθητη υγεία του 74χρονου Σπυρίδωνα Τρικούπη υποχρεώνει την οικογένεια να επιστρέψει οριστικά στο θερμό κλίμα της Αθήνας και της Αίγινας, όπου διατηρούν εξοχικό. Με τον δεύτερο θα αποχαιρετιστούν προσωρινά, καθώς ο Χαρίλαος αναλαμβάνει τη διεύθυνση της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο ως επιτετραμμένος. Θα ταυτίσει, ωστόσο, την υπόλοιπη ζωή της με εκείνη του αδερφού της, όταν ο τελευταίος κατεβαίνει στον εκλογικό στίβο – για πρώτη φορά το 1865. Στα επόμενα 30 χρόνια ο ελληνικός λαός θα κληθεί στις κάλπες συνολικά δεκατέσσερις φορές. Ο Τρικούπης θα συμμετάσχει στις 13 – αρνούμενος να θέσει υποψηφιότητα μόνο το 1874. Και η Σοφία θα βρίσκεται μονίμως κοντά του, θυσιάζοντας την προσωπική της διαδρομή στον βωμό της άνευ όρων αδελφικής λατρείας: είτε ως γραμματέας είτε ως συμπαραστάτρια σε πικρίες και απογοητεύσεις.


Μαζί θα μείνουν σε νοικιασμένα σπίτια, εφόσον ο ίδιος δεν θα αγοράσει ποτέ δικό του. Αρχικά, τη δεκαετία του 1870, στην οικία Σαρόγλου, πέριξ της πλατείας Ομονοίας. Αργότερα, από το 1883 μέχρι τον θάνατό του (το 1896, τις ημέρες των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων) στην οικία Νικήτα της οδού Ακαδημίας 54. «Στον πρώτο όροφο ήταν το σαλόνι, που στα χρόνια της μεγάλης του ακμής ήταν ανοιχτό από το πρωί ως το βράδυ για τους πολιτικούς του φίλους, τους οποίους δεχόταν εκεί η Σοφία» αναφέρει η Λύντια Τρίχα.

«Αγχίνοια ου τυχούσα διά πτηνόν»

Δίπλα στο σαλόνι υπήρχε ένα δωμάτιο που αποκαλούνταν «μικρό καπνιστήριο», όπου κυκλοφορούσε ένας παπαγάλος, δώρο ενός θαυμαστή του Τρικούπη. Για το πουλί αυτό, το οποίο υπεραγαπούσε, η Σοφία Τρικούπη θα γράψει το αφήγημα Ο Παπαγάλλος μου, με αφορμή τον θάνατό του το 1903: «Από της χθες δεν έχω πλέον τον Παπαγάλλον μου όστις ήτο μετ' εμού επί τόσα και τόσα έτη. Όσοι δεν ησθάνθησαν την προς τα ζώα και τα πτηνά αγάπην βεβαίως θα θαυμάσωσι πώς γεγονός τόσο ασήμαντον με συγκινεί και με θλίβει, αλλ' ο Παπαγάλλος ούτος έχει δι' εμέ ιστορίαν όλην. Συνεμερίσθη ημέρας χαράς και λύπης, έτυχε περιποιήσεων παρ' αυτού του Αδελφού μου, και τώρα εν τω μονήρει βίω μου υπήρξε σύντροφος και παρηγορία».


Το σπάνιο αυτό κείμενο, που εκδόθηκε από τη Βιβλιοθήκη της Βουλής, είναι μια ξανακερδισμένη υποσημείωση της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Η Σοφία Τρικούπη γράφει για τον γκρίζο αφρικανικό παπαγάλο, αλλά ταυτόχρονα αποθησαυρίζει στιγμιότυπα από τη ζωή του αδερφού της, εξιστορεί συνήθειες των Τρικούπηδων, όπως και ανεκδοτολογικά περιστατικά της πολιτικής ζωής. Ο ανθρωπομορφισμός είναι το κυρίαρχο μοτίβο μέσα σ' αυτό το άγνωστο εν πολλοίς αφήγημα: «Ήτο όχι μόνον ευφυές αεικίνητον, ζωηρόν, εύμορφον αλλ' είχε και αγχίνοιαν ου την τυχούσαν διά πτηνόν. Πολλάκις μοι εδόθη αφορμή να θαυμάσω την νοημοσύνην του, και πολλάκις μοι εφαίνετο παράδοξον πώς ένα τόσον μικροσκοπικόν κεφαλάκι εδύνατο να συναρμολογή σκέψεις ορθότερον πολλών ανθρώπων». Και παρακάτω: «Όταν μ' έβλεπε φέρουσαν την μαύρην σκέπην προ του προσώπου μου, μεταβαίνουσαν εις ή επανακάμπτουσαν του κοιμητηρίου, εστενοχωρείτο προφανώς και έστρεφε προς με εταστικά και απελπιστικά βλέμματα, μη εννοών τι συμβαίνει, άμα δε απεκαλυπτόμην η χαρά του ήτο μεγίστη και έσπευδε προς με».


Μέχρι την ημέρα που χάνει την αγαπημένη της συντροφιά, η Σοφία Τρικούπη έχει αποχαιρετήσει τα τρία αγαπημένα της πρόσωπα: τη μητέρα της το 1871 στην Αίγινα, τον πατέρα της το 1873 και τον αδερφό της στις Κάννες τον Απρίλιο του 1896. Η επιθανάτια θλίψη συμβαδίζει σε όλο το αφήγημα με τη νοσταλγία της επιβίωσης. Η Σοφία αποτελεί τη μνήμη των Τρικούπηδων στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ό αιώνα. Και κατά κάποιον τρόπο η συναναστροφή με τον παπαγάλο τη συνδέει με τα περασμένα πάθη της ζωής της. Δεν αποχαιρετούσε μόνο αυτόν στις 30 Αυγούστου του 1903, οπότε καταλήγει τη διήγησή της: «Εις τας μικράς λύπας το γράφειν προσφέρει... ανακούφισιν, και ως εκ τούτου κατέφυγον και εγώ εις την εξιστόρησιν των προσόντων του Παπαγάλλου μου, όπως παύσω αναζητούσα αυτόν απαύστως τας πρώτας ταύτας ημέρας της στερήσεώς του στερήσεως πολύ μεγαλυτέρας παρ' ότι δύναται ο τυχών να φαντασθή».

«Ο Παπαγάλλος ούτος έχει δι’ εμέ ιστορίαν όλη»: Η νέα παράσταση της Άννας Κοκκίνου ξεκίνησε Facebook Twitter
Η γραφή της Σοφίας Τρικούπη δείχνει έναν άνθρωπο ιδιαίτερα διαβασμένο –με ισχυρή σκέψη και μεγάλη αίσθηση του χιούμορ–, με μεγάλη λεπτότητα και πρωτοτυπία. Φωτο: Θάνος Σαμαράς

Το κείμενο αυτό μετατρέπει σε θεατρική μινιατούρα η Άννα Κοκκίνου στο θέατρο Σφενδόνη και, ειδικά για την περίσταση, μοιράζεται τις σκέψεις της γι' αυτό το σπάνιο κείμενο.


— Πότε και πώς ανακαλύψατε πρώτη φορά το κείμενο της Σοφίας Τρικούπη;

Άκουσα να το αναφέρουν ένα βράδυ φίλοι μου που είχαν χάσει τη γάτα τους που την αγαπούσαμε – τους το είχε χαρίσει μια φίλη μας για να παρηγορηθούν. Η Σοφία Τρικούπη το έγραψε το 1903 για τον θάνατο του παπαγάλου της και αυτό που με κέντρισε αμέσως ήταν πώς μια ισχυρή προσωπικότητα σαν αυτήν –και μάλιστα πολιτική– μπορούσε να γράψει ένα τόσο συγκινητικό κείμενο για την απώλεια. Μαγεύτηκα με το θέμα, μεγάλωσε μέσα μου και θέλησα να κάνω κάτι με αυτό. Και δουλέψαμε πολύ ωραία με τον Νίκο, τον Δημήτρη και την Αγγελική! Το προχωρήσαμε κι άλλο.


— Ποιο συναίσθημα της Σοφίας Τρικούπη κρύβεται, σύμφωνα με τη δική σας ματιά, πίσω από τον Παπαγάλλο;

Το πρώτο ερώτημα που προέκυψε όταν καταπιαστήκαμε με το κείμενο της Σοφίας Τρικούπη ήταν «τι είναι ο παπαγάλος»; Εμείς, όταν λέμε «παπαγάλος», εννοούμε την πλευρά του εαυτού που συνδέεται με τη φύση, την αθωότητα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε. Την πλευρά εκείνη του εαυτού μας, τη σκοτεινή και αγνοημένη –την παραμελημένη–, που καταλύει την επιβεβλημένη ηθική. Αυτό το βρίσκουμε στα παιδιά και στα ζώα.


— Διακρίνετε και μια αίσθηση χιούμορ ή ειρωνείας απέναντι στη ζωή μέσα στο κείμενο;

Η Σοφία Τρικούπη διέθετε μεγάλη μόρφωση και καλλιέργεια. Η γραφή της δείχνει έναν άνθρωπο ιδιαίτερα διαβασμένο –με ισχυρή σκέψη και μεγάλη αίσθηση του χιούμορ–, με μεγάλη λεπτότητα και πρωτοτυπία. Καθώς είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Λονδίνο και λόγω της ιδιότητας του πατέρα της Σπυρίδωνα, που ήταν πρέσβης της Ελλάδας, είχε συναναστραφεί όλη την αφρόκρεμα του Λονδίνου, αφομοίωσε την αγγλική εκζήτηση και το φλέγμα! Αυτό της επέτρεψε να αντιμετωπίσει τους Έλληνες.


— Ο ανθρωπομορφισμός είναι κυρίαρχος στις περιγραφές του παπαγάλου. Συμφωνείτε ότι η Τρικούπη δεν αποχαιρετά μόνο τον παπαγάλο αλλά και μια ολόκληρη εποχή;

Ένα μεγάλο τμήμα του βιβλίου της αναφέρεται στον αδερφό της, τον Χαρίλαο Τρικούπη, που είχε πεθάνει ήδη επτά χρόνια νωρίτερα. Ζούσαν στο ίδιο σπίτι –καθώς δεν είχε παντρευτεί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος– και ο παπαγάλος είχε ενεργό συμμετοχή στη κοινή πολιτική τους ζωή. Η Σοφία ήταν το δεξί χέρι του Τρικούπη και είχε λατρεία στον αδερφό της. Ναι, υπάρχει πολλαπλός αποχαιρετισμός, αλλά συγχρόνως αποχαιρετά και το κομμάτι εκείνο του εαυτού της που ήταν όλη της η ζωή, η παθιασμένη αφοσίωση στο ιδανικό «οικογένεια Τρικούπη - Ελλάδα», του οποίου ο Χαρίλαος ήταν ο τελευταίος κρίκος. Και ο παπαγάλος της ο πιο τελευταίος!


— Ποια είναι ίσως η δυσκολία όταν μεταφέρει κανείς τον Παπαγάλλο στη θεατρική συνθήκη;

Αυτό που πάντα έχει ενδιαφέρον είναι πώς θ' αποφύγει κανείς την περιγραφή και θα βρει τον τρόπο ν' ακουστούν «οι πατημασιές που αντηχούν στο μνημονικό./ Κάτω στο δρομάκι που δεν ακολουθήσαμε./ Κατά την πόρτα που ποτέ δεν ανοίξαμε./ Προς τη μεριά του ροδόκηπου».

Info

Σοφίας Τρικούπη: «Ο Παπαγάλλος μου» (1903)

Έναρξη παραστάσεων: 28 Απριλίου 2017

Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου

Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου

Σκηνικά: Δημήτρης Ταμπάκης. Κοστούμια: Δέσποινα Μακαρούνα

Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Μουσική: Στέλλα Γαδέδη

Επεξεργασία ήχων: Μηνάς Εμμανουήλ

Φωτογραφίες / Concept: Θάνος Σαμαράς

Περούκα: The Witch of Capri

Βοηθός σκηνοθέτη: Αλκίνοος Δωρής

Παίζουν: Άννα Κοκκίνου, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων)

Παραστάσεις: Τετ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:00

Τιμές εισιτηρίων: €10-15
Θέατρο Σφενδόνη: Μακρή 4, Μακρυγιάννη, 215 5158968

 

Θέατρο Σφενδόνη

Μακρή 4, Μακρυγιάννη, Αθήνα

Τηλέφωνο ταμείου: 215 5158968, 14:00-21:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει.

Θέατρο / Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει.

Η σπουδαία ηθοποιός μάς υποδέχεται στο σπίτι της για μια ελικρινή συζήτηση, λίγο πριν επαναλάβει στην Αθήνα την πρωτοποριακή της παράσταση «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος». Φωτ.: Freddie F./ LIFO
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», μάγισσες και μαγείρισσες της μυστικής Θεσσαλίας

Θέατρο / «Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», οι μάγισσες και οι μαγείρισσες της μυστικής Θεσσαλίας σε μια παράσταση

Με έμπνευση από τη θεσσαλική λαογραφία και σε σύγχρονη σκηνική φόρμα, ο Κωνσταντίνος Ντέλλας σκηνοθετεί μια παράσταση για τις αόρατες γυναίκες της παράδοσης, αποκαλύπτοντας την κοινωνική απομόνωση, τον παραγκωνισμό τους, ακόμα και την απόκρυψη του γυναικείου σώματος.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ράνια Σχίζα: «Να γουστάρεις, αυτό είναι το κέρδος. Μόνο έτσι προχωράς στη ζωή»

Θέατρο / Ράνια Σχίζα: «Να γουστάρεις, αυτό είναι το κέρδος. Μόνο έτσι προχωράς στη ζωή»

Μια ηθοποιός με λεπτές ποιότητες, εξαιρετικές συνεργασίες, επιμονή και πάθος μιλά για την επιλογή της να δώσει προτεραιότητα στην οικογένειά της σε πολλές φάσεις της καριέρας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Θέατρο / Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Ο τρόμος στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η περίοδος γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, οι εικαστικές τέχνες, τα αμερικανικά μιούζικαλ και οι μεταμορφώσεις χωράνε στο «Lapis Lazuli» που ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
M. HULOT
Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθετεί τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ

Θέατρο / Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθετεί τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ

Το έργο του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, που σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η θεατρική αυτή διασκευή μετασχηματίζει τη μονολογική αφήγηση του πρωτοτύπου σε μουσικοθεατρικό έργο για τέσσερις φωνές και ένα πιάνο.
M. HULOT
Βάσω Καμαράτου: Οι πληγές μας μάς κάνουν καλύτερους ανθρώπους

Θέατρο / «Εγώ που δεν μασούσα, φοβάμαι πια να περάσω ανάμεσα από παρέα αγοριών»

Η επιστροφή της Βάσως Καμαράτου στο θέατρο με την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη ήταν η αφορμή για μια εκ βαθέων συζήτηση με την ηθοποιό που αποκαλύπτει στο Facebook τον εσωτερικό της κόσμο με ειλικρίνεια και ευαισθησία.
M. HULOT
I WAS THERE : ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΕΣ 

Θέατρο / «Στρακαστρούκες»: Μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, η παράσταση του Δημήτρη Σαμόλη είναι τρομερά επίκαιρη

Οι «Στρακαστρούκες» έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα queer έργων που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Πρόσωπα / Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Η γυναίκα που έζησε την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, και πάλεψε για την Αριστερά αφηγείται τη ζωή της στο LIFO.gr σε μια συνέντευξη-ποταμό στον Αντώνη Μποσκοΐτη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ηλίας Λογοθέτης: Ένας κάτοικος εντός της γλώσσας του Βιζυηνού

Θέατρο / Ηλίας Λογοθέτης (1939 - 2024): Ένας εργάτης του θεάτρου και του σινεμά που δεν υπήρξε σνομπ

Από τους Πέρσες του Κουν μέχρι το τηλεοπτικό Έτερος Εγώ Νέμεσις, ο Ηλίας Λογοθέτης διέσχισε όλα τα είδη με μπρίο, αξιοπρέπεια και ακατάβλητο ποιητικό οίστρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗΣ

Θέατρο / Γιάννης Μαυριτσάκης: «Για δύο χρόνια απομονώθηκα και έγραφα, μόνος, σαν τα θηρία»

Λίγο πριν την πρεμιέρα του νέου του έργου «Rayman ούρλιαξε» σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, ο συγγραφέας της ποιητικής ενατένισης και του σκληρού ρεαλισμού μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, την πορεία του στο θέατρο, τη «συνάντησή» του με τον Μπερνάρ-Μαρί Κολτές και την αφοσίωσή του στη συγγραφή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ