Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στην Ακρόπολη μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Δούλεψα πολύ με τους αρχαιολόγους. Αν δεν ήμουν αρχιτέκτων, θα ήθελα να είμαι αρχαιολόγος. Πολλές ανακαλύψεις είναι χρήσιμες στην αρχαιολογία. Εισάγουν νέες απόψεις, μια νέα πτυχή. Έστω και αν καμιά φορά ανατρέπεται κάτι, αναθεωρείται. Θα προτιμούσα να συμπλήρωνα, να επιβεβαίωνα αυτά που έχουν γίνει από άλλους. Διότι είναι πιο ωραίο να χτίζεις, παρά να γκρεμίζεις.Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στην Ακρόπολη μιλά στη LIFO

0

Γεννήθηκα το 1948 στην Κυψέλη. Πήγα στο 24ο Δημοτικό και στο 15ο Γυμνάσιο. Τη δεκαετία του '50 είχα πλήρη συνείδηση. Είχα την εμπειρία της καθημερινής γειτονιάς. Έζησα στην Κυψέλη όλη μου τη ζωή, μέχρι προ δεκαετίας που μετακινήθηκα στα Μελίσσια.

Το κυριότερο είναι ότι σε μεγάλη ηλικία έγινα πατέρας. Είχα δικό μου μέρος στα Μελίσσια, εγκατέλειψα το αγαπημένο μου κέντρο και πήγα εκεί. Ο πατέρας μου ήταν πρακτικός υπομηχανικός, άνθρωπος της σκληρής εργασίας, η μητέρα μου ήταν περισσότερο των γραμμάτων. Ήταν η εποχή της ανασυγκρότησης και ο πατέρας μου έπρεπε να εργάζεται σκληρά. Η μητέρα μου είχε ταλέντο στην ποίηση, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να αναπτύξει αυτή την πλευρά της.

• Όλοι οι Κορρέδες κατάγονται από τη Νάξο, από ένα απομονωμένο μέρος, ορεινό, που επομένως ήταν και το πιο φτωχό, στη βορειοανατολική γωνία του νησιού, από την Κωμιακή. Είναι περίεργο το ότι, παρόλο που είναι μικρό το μέρος, οι Κορρέδες είναι αναρίθμητοι, εκατοντάδες. Επικρατεί η άποψη ότι ήταν αρρενογονικές οικογένειες και γεννούσαν πολλά παιδιά. Ο πατέρας μου είχε άλλα οκτώ αδέρφια. Έφευγαν από ένα μέρος φτωχό, απλώνονταν και πολλαπλασιάζονταν. Είναι τόσο πολλοί, που οι συγγένειες πολλές φορές γίνονται μεταξύ τους. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι το όνομα έχει βενετσιάνικη καταγωγή. Από την άλλη, οι Βενετσιάνοι δεν θα πήγαιναν να κατοικήσουν στο πιο φτωχό μέρος. Άρα, ίσως ήταν κάποιοι υπάλληλοι, υπηρέτες, που μπορεί να πήραν το όνομα. Ποιος να ξέρει;

Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στην Ακρόπολη μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Ο Μανόλης Κορρές στην Ακρόπολη... Φωτ.: Bάσω Μανιδάκη

Όταν ήμουν 14 ετών έπαιρνα το τρόλεϊ μόνος, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, πήγαινα στο τέρμα κι επέστρεφα, απλώς για να βλέπω την πόλη – έκανα το δρομολόγιο. Αυτό που κάνει σήμερα το sightseeing, το έκανα με το τρόλεϊ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα κενά μέσα από το μέτωπο των οικοδομών. Επίσης, έβλεπες και τις οικοδομές να ξεφυτρώνουν μεμονωμένες, χωρίς ενότητα.

• Εκείνη την εποχή διαβάζαμε πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα τα δικά μας παιδιά. Πρώτα διάβασα βιβλίο χωρίς εικόνες ή με λιγοστές και μετά εικονογραφημένα. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν η ελληνική μυθολογία με λιγοστές εικόνες – το τονίζω αυτό. Το δεύτερο ήταν ένα που δεν θα μπορούσα να το καταλάβω και πολύ καλά – ήταν του Γιάκοβ Πέρελμαν, Οι αριθμοί παίζουν. Έδειχνε αυτές τις εντυπωσιακές δυνατότητες των αριθμών μεταφερμένες σε παραδείγματα απάτης και εντυπωσιασμού. Αυτό με συνάρπαζε. Αυτό το βιβλίο δεν το κατάλαβα, αν και το είχα από την πρώτη τάξη του δημοτικού.

Στην πρώτη τάξη είχα διαβάσει, όμως, το Σήμα των Τεσσάρων του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Πάλι δεν είχα καταλάβει τίποτα, αλλά το ότι διαδραματιζόταν σε μέρη ξενικά και αναφέρονταν ξενικά τοπωνύμια και συνήθειες και ονόματα φαγητών, αυτό είχε αυτομάτως μια γοητεία, οπότε έμπαινα στον κόπο να διαβάζω παρακάτω και ό,τι καταλάβαινα. Αυτά ήταν συνήθως βιβλία του παππού μου, που διάβαζε γενικής ύλης βιβλία, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση – αρκεί να ήταν μια ωραία ιστορία. Κάποια στιγμή, αγόρασα ένα Μίκι Μάους και Κλασικά Εικονογραφημένα. Πάντως, πολύ περισσότερο θυμάμαι τη μυθολογία των βόρειων λαών, που δεν είχε καμία εικόνα. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση.

• Με εντυπωσίαζαν οι κατασκευές. Εκείνη την εποχή στην Κυψέλη είχαν αρχίσει να τα γκρεμίζουν όλα και να χτίζουν παντού. Ήμουν τόσο αφελής –όπως όλα τα παιδιά–, που έβλεπα πολύ θετικά το ξεφύτρωμα μιας πολυκατοικίας. Καταρχάς, ήταν πολύ εντυπωσιακό να βλέπει κανείς πώς γίνεται. Δηλαδή, εκεί που τα πράγματα ήταν ακίνητα, άρχιζε μια διαδικασία – καταλάβαινα την αντοχή της κατασκευής από την κατεδάφιση. Όλα αυτά για μένα ήταν πολύ εντυπωσιακά.

Άφηνα τις δουλειές μου και πήγαινα και στηνόμουν κι έβλεπα τη φάση της κατεδάφισης, της εκσκαφής, της κατασκευής. Όταν δεν δούλευε το εργοτάξιο, χωνόμασταν μέσα, μέχρι που τελείωνε κι ερχόντουσαν οι νέοι ένοικοι. Αυτά ήταν καθημερινά βιώματα. Η ανάμειξη των λειτουργιών ήταν πλήρης. Καθώς πήγαινα στο σχολείο, περνούσα από τα μαγαζάκια και κόλλαγα στη βιτρίνα βλέποντας τι έκανε ο κάθε τεχνίτης με την τανάλια, τη σέγα. Δηλαδή, ζούσαμε σε ένα περιβάλλον εργασίας.

Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στην Ακρόπολη μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Οι ρυθμοί της ανάπτυξης άρχιζαν να καλπάζουν μετά τη Μεταπολίτευση. Δηλαδή σε έργα ευμάρειας μη ανταποδοτικά. Αν είχαν δοθεί σε εργοστασιακές υποδομές ίσως σήμερα να μην είχαμε χρέη. Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO

• Όταν ήμουν 14 ετών έπαιρνα το τρόλεϊ μόνος, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, πήγαινα στο τέρμα κι επέστρεφα, απλώς για να βλέπω την πόλη – έκανα το δρομολόγιο. Αυτό που κάνει σήμερα το sightseeing, το έκανα με το τρόλεϊ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα κενά μέσα από το μέτωπο των οικοδομών. Επίσης, έβλεπες και τις οικοδομές να ξεφυτρώνουν μεμονωμένες, χωρίς ενότητα.

Τότε ακόμα επικρατούσε το κενό. Πολύ σύντομα, όμως, άρχισα να αισθάνομαι μεγάλη λύπη και θλίψη γι' αυτή την κατάσταση, μέσα μου υπήρχαν δύο αντίθετες προτιμήσεις ή επιθυμίες. Η μία ήταν να παρακολουθώ το συναρπαστικό τού πώς γίνονται οικοδομές, το άλλο να μην αλλάξουν μερικές πολύ όμορφες γωνιές της γειτονιάς μου.

• Δεν είχα αποφασίσει να κάνω το ένα ή το άλλο, αλλά όταν ήρθε η εποχή των εξετάσεων, η αρχιτεκτονική ήταν κάτι που με επηρέασε. Όταν σπούδαζα, με επηρέασαν οι περιστάσεις. Όπως λέει μέχρι τώρα ο δάσκαλός μου, ο Χαράλαμπος Μπούρας, η τύχη παίζει ρόλο περισσότερο από τα σχέδια. Το πιστεύω ακράδαντα, εάν κανείς δεν είναι ανορεκτικός ή μονόπλευρος.

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι οι ευφυείς, με κοινωνική προσαρμοστικότητα, πρέπει να είναι ικανοί να κάνουν πολύ διαφορετικές δουλειές και, το σπουδαιότερο, να έχουν την ετοιμότητα να αγαπήσουν πολύ διαφορετικές δουλειές. Και να αποδείξουν ότι μπορεί να έχουν ταλέντο σε αυτές. Είναι θέμα διαθεσιμότητας. Δεν πιστεύω ότι γεννιέται κανείς με ταλέντο, παρά μόνο για να γίνει ζωγράφος, και μάλιστα ορισμένης τεχνοτροπίας. Αν έχει κανείς αληθινή ετοιμότητα να ανακατεύεται, να δοκιμάζει, είναι και θέμα τύχης να αποφασίσει τι θα κάνει στο τέλος.

• Από το πανεπιστήμιο δεν θυμάμαι απλώς τους δασκάλους μου αλλά και τις στιχομυθίες μας, λέξη-λέξη. Μπήκα στη Θεσσαλονίκη και καθυστέρησα να κατέβω στην Αθήνα γιατί ήθελα να παρακολουθώ τα μαθήματα του Μπούρα. Αργότερα, ξανάπαιρνα το τρένο και πήγαινα ν' ακούω τα μαθήματά του. Ως φοιτητής εργαζόμουν και σε τεχνικά γραφεία. Είχα φτάσει να μου δίνουν έως δυόμισι φορές τον μισθό πτυχιούχου – και ήμουν τριτοετής.

Έχοντας τελειώσει το πρώτο έτος, μου πρότειναν να πάω στην Πτολεμαΐδα να δουλέψω σε ένα έργο της ΔΕΗ. Ήμουν είκοσι ετών. Ήταν τέτοια η εμπειρία, που όταν έφτασα στο πέμπτο έτος, ανακάλυψα ότι η ύλη του Πολυτεχνείου δεν είχε καλύψει αυτά που έμαθα σε τρεις μήνες. Ήδη, ως φοιτητής, βρέθηκα να δουλεύω πολύ με τους αρχαιολόγους. Με σύστηναν ο ένας στον άλλον και χωρίς να το έχω αποφασίσει καλά-καλά ότι είναι το δικό μου μέλλον, πρόλαβαν και με απασχόλησαν πρώτοι.

• Το 1975, όταν συστήθηκε η επιτροπή αναστήλωσης των μνημείων Ακροπόλεως, ήμουν ο πρώτος που προσέλαβαν για να οργανώσω το γραφείο. Έφυγα μετά από τρεις μήνες για τη Γερμανία. Έμεινα δύο χρόνια – έπρεπε να επιστρέψω γιατί η μητέρα μου είχε νοσήσει. Έτσι, ξαναγύρισα στα ίδια μέρη. Η υπηρεσία ήταν στην πλατεία Καρύτση και μόλις τελείωνα, στις 2:30, ανέβαινα και δούλευα στην Ακρόπολη εθελοντικά, μέχρι τις 9 το βράδυ. Έτσι ετοίμασα τις μελέτες της αναστήλωσης. Πήρε κάποια χρόνια.

Με την ενθάρρυνση και τη συνεχή έμπνευση του Μπούρα, του Αγγελίδη και σε συνεργασία με τον Κώστα Ζάμπα, ο οποίος είχε το θάρρος να αντιμετωπίζει πολύ δύσκολα πράγματα – γιατί ο καλός πολιτικός μηχανικός, εκτός από επιστημοσύνη, πρέπει να έχει και πολύ υψηλό φρόνημα. Ξέρετε, ο μηχανικός μπορεί να έχει τύψεις αν του γκρεμιστεί μια οικοδομή, αλλά ο αρχιτέκτων ποτέ δεν έχει τύψεις, αν δεν λειτουργεί η οικοδομή του.

Δεν υπάρχει ευθεία σχέση ανάμεσα στην ευχαρίστηση, τον ενθουσιασμό για μια ανακάλυψη και στο μέγεθός της, την αξία της. Πολλές φορές αισθάνθηκα ανακούφιση και ενθουσιασμό επειδή βρήκα απλώς μια μικρή πέτρα, τίποτα δηλαδή. Και από την άλλη, πέρασε, χωρίς να με αγγίξει πολύ, μια διαπίστωση που είχε πολύ μεγάλη αξία και σημασία για την αρχαιολογία. Έχει σχέση με το πόσο έντονη είναι η επιθυμία να βρεις κάτι, με το να ψάχνεις κάτι διακαώς.

•Πάντα παρατηρούσα την πόλη από ψηλά. Η πόλη ποτέ δεν ήταν ακίνητη. Από το '60 συνεχώς. Οι ρυθμοί της ανάπτυξης άρχιζαν να καλπάζουν μετά τη Μεταπολίτευση. Δηλαδή σε έργα ευμάρειας μη ανταποδοτικά. Αν είχαν δοθεί σε εργοστασιακές υποδομές ίσως σήμερα να μην είχαμε χρέη.

• Στον Βράχο έμεινα δεκάξι χρόνια. Όταν κανείς είναι βυθισμένος σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, δεν βλέπει τίποτε άλλο, δεν βλέπει γύρω του. Τα μάτια, όμως, είναι ανοιχτά και φακελώνουν πληροφορίες πολύ διαφορετικές. Όταν δεν είσαι υπό πίεση, αποθηκεύονται οι οπτικές παραστάσεις. Πάντα παρατηρούσα την πόλη από ψηλά. Η πόλη ποτέ δεν ήταν ακίνητη. Από το '60 συνεχώς. Οι ρυθμοί της ανάπτυξης άρχιζαν να καλπάζουν μετά τη Μεταπολίτευση. Δηλαδή σε έργα ευμάρειας μη ανταποδοτικά. Αν είχαν δοθεί σε εργοστασιακές υποδομές ίσως σήμερα να μην είχαμε χρέη.

• Ποιo ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου; Τίποτα δεν μπορώ να πω ότι ήταν το πιο σημαντικό. Όλα γίνονται τμηματικά και αποσπασματικά, ώστε πρέπει κανείς να ενώσει πολλά διαφορετικά συμβάντα για να συνθέσει κάτι. Για το Ηρώδειο, για το οποίο και βραβεύτηκα, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως πάντα πίστευα ότι είχε στέγη. Απλώς μπήκα στον κόπο κι έγραψα ένα ολόκληρο βιβλίο, για να μην υπάρχει δικαιολογία για τους αρνητές να υποστηρίξουν ότι δεν το είχαμε πει.

Στην Ακρόπολη, ήμουν όλη μέρα πάνω στις σκαλωσιές. Όταν ήμουν μόνος, μετακινούσα μεγάλους λίθους, έβγαζα χόρτα, δούλευα σκληρά σωματικά. Κρύο και ζέστη, νύχτες με χιόνι να δουλεύω με λάμπες, αυτά τα θυμάμαι σαν ένα υπέροχο όνειρο. Είχε μια μαχητικότητα όλο αυτό. Νιώθει κανείς ότι έζησε μετά από κάτι τέτοιο.

Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στην Ακρόπολη μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Πιστεύω πολύ στο ταλέντο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από αυτό. Απλώς, αν έχει κανείς πείρα, τον προστατεύει ώστε να μην κάνει προηγούμενα λάθη. Δεν τον προστατεύει όμως, όταν θέλει να είναι πρωτότυπος, από καινούργια λάθη σε περιοχές για τις οποίες δεν έχει πείρα. Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO

• Δεν υπάρχει ευθεία σχέση ανάμεσα στην ευχαρίστηση, τον ενθουσιασμό για μια ανακάλυψη και στο μέγεθός της, την αξία της. Πολλές φορές αισθάνθηκα ανακούφιση και ενθουσιασμό επειδή βρήκα απλώς μια μικρή πέτρα, τίποτα δηλαδή. Και από την άλλη, πέρασε, χωρίς να με αγγίξει πολύ, μια διαπίστωση που είχε πολύ μεγάλη αξία και σημασία για την αρχαιολογία. Έχει σχέση με το πόσο έντονη είναι η επιθυμία να βρεις κάτι, με το να ψάχνεις κάτι διακαώς.

Στο Μολύκρειον, στην ορεινή Ναυπακτία, στην ανασκαφή, μια φορά είχα την ιδέα να μη μαζευτούν όλα τα κεραμίδια και μου πήρε τρεις-τέσσερις μέρες να ενώσω τα κομμάτια. Ήταν αρχαία κεραμίδια με μήκος 1,30 – τόσο μεγάλα, δεν το περίμενα. Κάθε μέρα μαζεύαμε θραύσματα και κάθε μέρα αυτό το παζλ συμπληρωνόταν. Είναι καταπληκτικό να το ζήσει κανείς μια φορά κι ας είναι δέκα και δώδεκα ώρες σκυφτός και πεσμένος, με τα γόνατα κολλημένα στο στήθος.

Είναι πάντα η ίδια ευχαρίστηση. Ο Παρθενώνας είναι το τέλειο, το γιγάντιο, το Μολύκρειο είναι το πολύ ταπεινό. Η χωρητικότητα της ψυχής είναι ορισμένη. Μπορεί να φτάσει κανείς στο εκατό, αν καταφέρει σε μια ημέρα να φτάσει σε αυτό που επιθυμεί πάρα πολύ. Αυτό είναι, τέλειωσε, γέμισε. Είτε πρόκειται για τα επιστύλια του Παρθενώνα, είτε για τα μαρμάρινα θραύσματα από ένα άγαλμα, είτε για τα κομμάτια ενός κεραμιδιού, το ίδιο κάνει. Άλλο το μέγεθος της ανακάλυψης και άλλο η ικανοποίηση.

• Από την Ακρόπολη έφυγα το 1999, για να έρθω στο Πολυτεχνείο ως καθηγητής. Με ρώτησε ο προϊστάμενος αν θα ήθελα να διατηρήσω και τις δύο ιδιότητες. Μου είπε να πάρω δεκαπέντε μέρες άδεια να το σκεφτώ. Δύσκολα θα άφηνε κανείς την Ακρόπολη. Τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιος ήσυχος χώρος για να το σκεφτώ. Το μάτι μου έκοψε ένα σαλονάκι πίσω από ένα πλατύφυλλο φυτό.

Κάθισα πέντε λεπτά και γύρισα να πω την απόφασή μου. Πέντε λεπτά. Σκέφτηκα ότι αυτό που είναι μπροστά μου είναι κάτι που δεν το ξέρω. Να διδάσκω, να είμαι καθηγητής, και μάλιστα σε μεγάλη ηλικία. Το άλλο το ήξερα πάρα πολύ καλά. Και είπα, καλύτερα να μείνω να αφοσιωθώ σε αυτό το νέο πεδίο. Ακριβώς αυτήν τη σειρά σκέψεων έκανα και δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στην Ακρόπολη μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO

• Δούλεψα πολύ με τους αρχαιολόγους. Αν δεν ήμουν αρχιτέκτων, θα ήθελα να είμαι αρχαιολόγος. Πολλές ανακαλύψεις είναι χρήσιμες στην αρχαιολογία. Εισάγουν νέες απόψεις, μια νέα πτυχή. Τις βλέπω ως συμπλήρωση, ως προσθήκη. Έστω και αν καμιά φορά ανατρέπεται κάτι, αναθεωρείται. Αυτό είναι συνήθως κάτι που με λυπεί. Θα προτιμούσα να συμπλήρωνα, να επιβεβαίωνα αυτά που έχουν γίνει από άλλους. Διότι είναι πιο ωραίο να χτίζεις, παρά να γκρεμίζεις.

Δεν μου είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα. Είναι έργα ανθρώπων στους οποίους εγώ έχω βασιστεί, τους θαυμάζουμε. Για πολλούς αρχαιολόγους της εποχής μας, όπως και για μένα, είναι έτσι. Για άλλους, παλιότερης εποχής, το μοντέλο των επιστημόνων ήταν να βρίσκονται σε αντιπαράθεση με αντίθετες γνώμες. Οι σημερινοί αρχαιολόγοι γνωρίζουν ότι η αρχαιολογία είναι απέραντη και υπάρχει χώρος για όλους, αρκεί μόνο να προσθέτεις. Από αυτή την άποψη, με ικανοποιεί πολύ να προσθέτω. Έχει περάσει ο καιρός του δογματισμού.

• Πιστεύω πολύ στο ταλέντο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από αυτό. Απλώς, αν έχει κανείς πείρα, τον προστατεύει ώστε να μην κάνει προηγούμενα λάθη.

• Οι αρχιτεκτονικές συνθέσεις που μου αρέσουν εξηγούνται με απλά λόγια. Οι πολλές θεωρητικοποιήσεις και νοηματοδοτήσεις με βρίσκουν άκρως επιφυλακτικό. Αρκούμαι να απολαμβάνω την ωραία αρχιτεκτονική έτσι όπως μιλάει μόνη της, χωρίς επένδυση από κείμενα. Μου αρέσουν πολλά στην πόλη, που μπορεί να μην είναι γνωστά, να είναι ταπεινά. Οι διπλοκατοικίες του '30. Η απλή μεταφορά των ιδεών του μοντέρνου κινήματος στην αστική αρχιτεκτονική στη μικρή κλίμακα.

Η μετρημένη χρήση των αναλογιών, μια ενότητα στυλ. Αυτά είχαν μια ενότητα και μια χειρωνακτική ποιότητα. Μου άρεσαν και μου αρέσουν ακόμη. Αυτό είχε η δεκαετία του '30. Κάθε κτίριο στην Αθήνα είναι η συνισταμένη πολλών διαφορετικών δυνάμεων και πνευμάτων και όλα αυτά προσδιορίζουν αυτό που βλέπουμε απέναντί μας. Ο αρχιτέκτων είναι μόνο μία από αυτές. Οι τελευταίες τρεις-τέσσερις δεκαετίες έδωσαν έργα που ξεκόλλησαν από τις εμμονές του μοντέρνου κινήματος και το Μπαουχάους. Ελευθερώθηκε η φαντασία, αλλά φτάσαμε και σε μια μεγάλη φλυαρία.

• Πιστεύω πολύ στο ταλέντο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από αυτό. Απλώς, αν έχει κανείς πείρα, τον προστατεύει ώστε να μην κάνει προηγούμενα λάθη. Δεν τον προστατεύει όμως, όταν θέλει να είναι πρωτότυπος, από καινούργια λάθη σε περιοχές για τις οποίες δεν έχει πείρα. Δεν μπορείς να έχεις πείρα σε όλα. Χρειάζεσαι πεντακόσια χρόνια. Μέχρι τότε, θα κάνεις λάθη στα πεδία που δεν έχεις εμπειρία. Αντιθέτως, αν είσαι ταλαντούχος και συνετός και ηθικός από την πρώτη μέρα, κάνεις σταθερά βήματα. Μετρημένα, χωρίς φιγούρες, χωρίς να είσαι μαξιμαλιστής.

• Οι φοιτητές σήμερα έρχονται με προσδοκίες – η λέξη «όνειρα» δεν θα άρεσε και στους ίδιους. Κάτι περιμένουν. Έχουν κάποια ασαφή σχέδια για το μέλλον τους. Η κρίση δεν τους αφήνει ένα καθαρό σύστημα δεδομένων συνθηκών πάνω στο οποίο να θεωρήσουν αυτονόητη τη συνέχεια της ζωής τους. Στα δικά μου χρόνια ήταν αυτονόητο ότι θα τελείωνες, θα έβρισκες μια δουλειά, θα έπαιρνες έναν μισθό, θα έκανες οικογένεια. Τώρα οι νέοι δεν έχουν καν τη δυνατότητα να εργαστούν. Οπότε, δεν μπορείς να είσαι τελείως καλά, γιατί η κρίση αγγίζει τον καλό μας απόφοιτο, τον γείτονα που βλέπαμε να είναι μια χαρά – η κρίση είναι πολύ σοβαρή.

Ακόμα και στη διδασκαλία, σε επίπεδο συνειρμών, λέω κάποια πράγματα. Αν δεν σε επηρεάζει καθόλου η κρίση, νιώθεις ενοχές. Και φοβούμαι ότι οι άνθρωποι που κάνουν μια δουλειά που τους ευχαριστεί πολύ, στην πραγματικότητα δεν έχουν γίνει δυστυχείς λόγω της κρίσης. Για μένα η κρίση, αν είναι απλώς μια φτώχεια, δεν είναι σπουδαίο. Το χειρότερο είναι ότι μας οδηγεί σε μια ακραία συμπεριφορά. Διογκώνεται η βία. Είναι λεηλασία ζωών. Παρόλο που είμαι αισιόδοξος ως άνθρωπος εκ φύσεως, η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι και δεν μπορεί κανείς να τη διορθώσει.

• Η μεγαλύτερη αξία στη ζωή είναι ιδιότητα, η υγεία. Η καλή φυσική κατάσταση. Επισκιάζει τον πλούτο, τα υλικά αγαθά, τα πάντα. Αυτό που πίστευαν οι Αρχαίοι είναι η υπέρτατη αξία: «καλός καγαθός».

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 26.3.2015

Αρχαιολογία & Ιστορία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που ξανάχτισε τον Παρθενώνα

Αρχαιολογία & Ιστορία / Μανόλης Κορρές: Ο άνθρωπος που ξανάχτισε τον Παρθενώνα

Ο καθηγητής του ΕΜΠ Μανόλης Κορρές είναι από τα βασικά μέλη στην Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως και έχει συνδεθεί άμεσα με την αποκατάσταση του Παρθενώνα. Σήμερα, 38 χρόνια μετά, μιλά στη LIFO για το μνημείο, το έργο του, αλλά και για την ικανοποίηση που νιώθει με την κατασκευή του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τι σήμαινε να είσαι ασθενής στο Αιγινήτειο στις αρχές του 20ου αιώνα;

Ιστορία μιας πόλης / Τι σήμαινε να είσαι ασθενής στο Αιγινήτειο στις αρχές του 20ού αιώνα;

Χάρη σε ένα κληροδότημα, ιδρύεται στις αρχές του 20ου αιώνα επί της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας ένα νοσοκομείο το οποίο στεγάζει την έδρα της Νευροψυχιατρικής του ΕΚΠΑ. Ένα νοσοκομείο του οποίου η σχέση με το Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και με τις κοινωνικές μεταβολές στην πόλη και στη χώρα είναι άρρηκτες. Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά για την ιστορία του Αιγινητείου με την ιστορικό Δέσπω Κριτσωτάκη.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Αθηναϊκή οπερέτα: Ευρωπαϊκός αέρας και η μοντέρνα ζωή των αστών του Mεσοπολέμου

Ιστορία μιας πόλης / Αθηναϊκή οπερέτα: Ευρωπαϊκός αέρας στη ζωή των αστών του Mεσοπολέμου

Η οπερέτα στην Αθήνα ανθίζει και εξελίσσεται εν μέσω μεγάλων ιστορικών γεγονότων: Βαλκανικοί πόλεμοι, εθνικός διχασμός και αργότερα η Μικρασιατική Καταστροφή. Ήταν η οπερέτα μια διέξοδος για τους Αθηναίους της εποχής; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Αλέξανδρο Ευκλείδη για την ιστορία και τους μεγάλους σταθμούς της αθηναϊκής οπερέτας.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Δοξιάδης: Ο πρωτοπόρος πολεοδόμος και η έρευνα του για τους κατοίκους της Αθήνας

Ιστορία μιας πόλης / Κωνσταντίνος Δοξιάδης: Ο πρωτοπόρος πολεοδόμος της Αθήνας

Πρωτοπορία, όραμα, κοσμοπολιτισμός: Τα υλικά με τα οποία ήταν φτιαγμένος ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης. Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με την Μαριάννα Χαριτωνίδου για την δράση, την έρευνά του για τους κατοίκους της Αθήνας, την παρακαταθήκη του στην πόλη.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Ο διαβόητος αρχαιοκάπηλος Ρόμπιν Σάιμς και ο ελληνικός του σύνδεσμος

Ρεπορτάζ / Ο διαβόητος αρχαιοκάπηλος Ρόμπιν Σάιμς και ο ελληνικός του σύνδεσμος

Ποιος είναι ο διαβόητος Βρετανός λαθρέμπορος από την εταιρεία του οποίου ανακτήθηκαν πρόσφατα εκατοντάδες αρχαιότητες μετά από μακροχρόνια διεκδίκηση από το ελληνικό Δημόσιο;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σχέδια για τις Απόκριες του 1933 και τα έθιμα της Παλιάς Αθήνας

Αρχαιολογία & Ιστορία / «Οι παληές αθηναϊκές Απόκρηες»: Πώς γιορτάζονταν πριν έναν αιώνα;

Μια σειρά από σχέδια που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Παναθήναια» σχετικά με τις Απόκριες και άρθρα από το περιοδικό «Μπουκέτο» για τα αποκριάτικα έθιμα της παλιάς Αθήνας.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γίγαντες, Τρίτωνες και ένα ανάκτορο στην Αθήνα

Ιστορία μιας πόλης / Γίγαντες, Τρίτωνες και ένα ανάκτορο στην Αθήνα

Πού μπορούμε να δούμε το Ανάκτορο των Γιγάντων σε μια βόλτα μας στο κέντρο της πόλης και τι συμβολίζουν τα γλυπτά που υπάρχουν στο πρόπυλο; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον αρχαιολόγο Γιάννη Θεοχάρη.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
ΠΕΑΝ: Όταν ανατινάχτηκαν τα γραφεία της φιλοναζιστικής ΕΣΠΟ στην οδό Γλάδστωνος

Ιστορία μιας πόλης / ΠΕΑΝ: Όταν ανατινάχτηκαν τα γραφεία της φιλοναζιστικής ΕΣΠΟ στην οδό Γλάδστωνος

Ποια ήταν η ολιγομελής ομάδα ΠΕΑΝ που έμεινε στην ιστορία για τις ριψοκίνδυνες δράσεις της ενάντια στους Ναζί; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Ευάνθη Χατζηβασιλείου για την Πανελλήνιο Ένωση Αγωνιζομένων Νέων.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Χαιρώνεια: Η μάχη που γέννησε τον σύγχρονο άνθρωπο

Ιστορία μιας πόλης / Χαιρώνεια: Η μάχη που γέννησε τον σύγχρονο άνθρωπο

Στις 2 Αυγούστου του 338 π.Χ. ο Φίλιππος Β’ οδηγεί τους Μακεδόνες σε μία μάχη η έκβαση της οποίας θα αλλάξει τον κόσμο. Τι σήμανε για τη Μακεδονία, την Αθήνα και τον ελλαδικό χώρο η Μάχη της Χαιρώνειας; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Παναγιώτη Ιωσήφ, συνεπιμελητή της έκθεσης που έχει ως θέμα την ιστορική μάχη και τρέχει αυτό το διάστημα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Ανέκδοτες και σπάνιες εικόνες από την κατασκευή του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια (πριν έναν αιώνα)

Αρχαιολογία & Ιστορία / Ανέκδοτες και σπάνιες εικόνες από την κατασκευή του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια, πριν από έναν αιώνα

Η LiFO, σε συνεργασία με τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, θα παρουσιάσει μια σειρά από ανέκδοτα και σπάνια ντοκουμέντα για διάφορα θέματα από τη λαμπρή, ή και όχι τόσο, ιστορία του τόπου μας. Ξεκινάμε με τον ιστορικό σταθμό του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια, που δεν ήταν πάντοτε υπόγειος.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Όταν ανέβηκε στην Αθήνα η οπερέτα «Χασίς»

Ιστορία μιας πόλης / Όταν ανέβηκε στην Αθήνα η οπερέτα «Χασίς»

Ποιοι κάνουν χρήση ναρκωτικών στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ελλάδα και ποιο είναι το κοινωνικό αποτύπωμα των ναρκωτικών στην Αθήνα της εποχής; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον ιστορικό και ερευνητή Κωστή Γκοτσίνα.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Πώς ζούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες; Η καθημερινή ζωή των ανθρώπων πίσω απ’ την πολεμική μηχανή

Αρχαιολογία & Ιστορία / Πώς ζούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες; Η καθημερινότητα πίσω απ’ την πολεμική μηχανή

Μια νέα έκθεση στο Βρετανικό Μουσείο αποκαλύπτει τη ζωή των Ρωμαίων που έζησαν μέσα στις τάξεις του στρατού της Αυτοκρατορίας και την υπηρέτησαν πιστά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Δεν ξέρουμε πού βρίσκεται το σώμα του Αλέξανδρου, όμως ο τάφος του είναι σίγουρα στην Αλεξάνδρεια»

Αρχαιολογία & Ιστορία / «Δεν ξέρουμε πού βρίσκεται το σώμα του Αλέξανδρου, όμως ο τάφος του είναι σίγουρα στην Αλεξάνδρεια»

Η Καλλιόπη Λημναίου-Παπακώστα, διευθύντρια του Ελληνικού Ινστιτούτου-Ιδρύματος Αλεξανδρινού Πολιτισμού, που σκάβει στην Αλεξάνδρεια από το 1998 μιλά για τις ανασκαφές που πραγματοποιεί εκεί, τα μέχρι στιγμής ευρήματα, τον Μεγαλέξανδρο, τη σχέση του με την Αίγυπτο και το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ του Netflix, στο οποίο συμμετείχε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στοά Νικολούδη, Σαρόγλειο, Μέγαρο Υπατία: Τα έργα του Α. Νικολούδη έδωσαν ευρωπαϊκό αέρα στην Αθήνα

Ιστορία μιας πόλης / Στοά Νικολούδη, Σαρόγλειο, Μέγαρο Υπατία: Τα έργα του Α. Νικολούδη έδωσαν ευρωπαϊκό αέρα στην Αθήνα

Τα κτίρια του Αλέξανδρου Νικολούδη υπάρχουν παντού στην Αθήνα. Όμως γιατί γνωρίζουμε τόσο λίγα γι' αυτόν τον αρχιτέκτονα; Η Αγιάτη Μπενάρδου μιλά με την Αμαλία Κωτσάκη.
THE LIFO TEAM
Βυζάντιο και Αφρική: Μια έκθεση με τα εκπληκτικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα ενός ανεξερεύνητου κόσμου

Αρχαιολογία & Ιστορία / Αφρική και Βυζάντιο: Τα εκπληκτικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα ενός ανεξερεύνητου κόσμου

Μέσα από σπάνια αντικείμενα η νέα έκθεση του Met αφηγείται την κεντρική θέση της Αφρικής στα διηπειρωτικά δίκτυα εμπορίου και πολιτιστικών ανταλλαγών με το Βυζάντιο.
THE LIFO TEAM
Οι δυτικοί λόφοι της αρχαίας Αθήνας

Ιστορία μιας πόλης / Πνύκα, Νυμφών, Φιλοπάππου: Οι δυτικοί λόφοι της αρχαίας Αθήνας

H Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τη Λήδα Κωστάκη και τον Μάρκο Κατσιάνη για τους τρεις λόφους που βρίσκονται απέναντι από την Ακρόπολη (Πνύκας, Νυμφών και Μουσών-Φιλοπάππου) και καθόρισαν την εξέλιξη του αστικού ιστού της Αθήνας.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ