Πώς ξεκινάει να γίνει κανείς ηθοποιός; Έλα ντε! Δεν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός. Ξεκίνησα να θέλω να δω τι είναι αυτό το πράγμα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό ποτέ πως θα γίνω ηθοποιός. Πήγαινα Δευτέρα Λυκείου και είδα μια παράσταση με τον Βασίλη Παπαβασιλείου, τον Δον Ζουάν του Μολιέρου, βασισμένο σε μια συρραφή μαθημάτων του Λουί Ζουβέ.
Έπαθα πλάκα. Θυμάμαι πως ήμουν δεκαέξι χρόνων και πήγαινα σχολείο στα Ανάβρυτα. Άλλοι ήθελαν να γίνουν γιατροί, άλλοι δικηγόροι, εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δεν έχω ιδέα τι άλλη δουλειά θα μπορούσα να κάνω. Όλες οι άλλες που σκέφτομαι είναι πάντα στη σφαίρα του φανταστικού.
Όπως πολύ καλά ξέρουμε, όλοι εμείς που κάνουμε μια δουλειά, το σημαντικό είναι να σε εκτιμούν αυτοί που κάνουν τη δουλειά. Όχι οι γύρω γύρω. Μέσα σε αυτούς δεν είναι οι κριτικοί. Είναι μέσα στον χώρο, αλλά παράπλευρα και σε άλλη δουλειά. Η δουλειά, όμως, είμαστε εμείς. Όπως λέει και ένας φίλος μου ηθοποιός: «Ο καθένας στη δουλειά του». Αν ήξερε ο καθένας τη δουλειά του, θα ήταν όλα καλύτερα.
• Σχολή πήγα στο Εμπρός με δασκάλους τον Μπαντή, τον Καταλειφό και τη Ράνια Οικονομίδου. Η πρώτη παράσταση που έκανα ως μαθητής ήταν η Αγριόπαπια του Ίψεν. Η πρώτη κανονική ήταν ο Γυάλινος Κόσμος σε σκηνοθεσία Μαυρίκιου.
• Όπως πολύ καλά ξέρουμε, όλοι εμείς που κάνουμε μια δουλειά, το σημαντικό είναι να σε εκτιμούν αυτοί που κάνουν τη δουλειά. Όχι οι γύρω γύρω. Μέσα σε αυτούς δεν είναι οι κριτικοί. Είναι μέσα στον χώρο, αλλά παράπλευρα και σε άλλη δουλειά. Η δουλειά, όμως, είμαστε εμείς. Όπως λέει και ένας φίλος μου ηθοποιός: «Ο καθένας στη δουλειά του». Αν ήξερε ο καθένας τη δουλειά του, θα ήταν όλα καλύτερα.
• Είχα την τύχη να με πλησιάσουν άνθρωποι που δεν το φανταζόμουνα ποτέ. Ο Μαυρίκιος, ο Βογιατζής και άλλοι πολλοί. Είναι παρεξηγήσιμο πράγμα γιατί κάποιος κάτι «νομίζει» από αυτό. Και αυτό είναι κακό. Την επιτυχία και την αποτυχία πρέπει να τις χειριστείς με έναν τρόπο. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι όλα μαζί. Αυτό που λένε οι άλλοι ότι «κάποιος την ψώνισε», εγώ το μεταφράζω ότι «κάτι έχει πιστέψει». Βγαίνεις από την καθαρή ματιά αυτού που κάνεις και του εαυτού σου.
• Κάτι νόμισα κι εγώ κάποια στιγμή. Το «την ψώνισα» έχει πολλά πόδια. Και δεν μιλάμε γι' αυτούς που βγαίνουν στην τηλεόραση. Υπάρχουν άνθρωποι πολύ ταπεινοί που την ψώνισαν. Εμένα αυτό με απασχολεί γιατί έχω δημιουργήσει και ένα low profile. Όχι αυτό που «φωνάζει». Αυτό το κοιτάς γιατί γελάς και σπας πλάκα. Τα πολύ αντιπαθητικά πράγματα σου τραβούν την προσοχή πάντα.
• Μου λένε ότι είμαι σνομπ, κλειστός και περίεργος. Γελάω με αυτά. Έχουν μια δόση αλήθειας, αλλά είναι αστεία. Πολλές φορές μιλάω μ' έναν άνθρωπο και μου λέει «δεν είσαι αυτός που νόμιζα». Αυτό που έχω να του πω είναι να μην αφήνει τον εαυτό του να νομίζει για κανέναν τίποτα, εάν θέλει να ασκήσει ένα ενδιαφέρον για τη ζωή.
• Αν θες να κάνεις αρχαία τραγωδία, πρέπει ν' ασχοληθείς πιο πολύ χρόνο. Δεν χρειάζεται να κάνεις αποχή, αλλά πρέπει να γίνει πιο εξειδικευμένη δουλειά. Εγώ είμαι πολύ ευτυχής και συγκινημένος σαν άνθρωπος που θα παίξω τον Ορέστη. Αντικειμενικά λέω, όμως, πως αν είχαμε πιο πολύ χρόνο, θα ήταν καλύτερα για όλους. Και για την τραγωδία και για μας που την κάνουμε.
• Έχω βαρεθεί πολλές φορές τις παραστάσεις που παίζω. Έτσι είναι η φύση μου. Βαριέμαι εύκολα. Βαριέμαι και τη ζωή την ίδια. Πώς να μη βαρεθώ το θέατρο; Απλά πολλές φορές δεν με αφήνω να βαρεθώ. Το θέμα είναι να χρησιμοποιείς τη ζωή, το θέατρο ή τις σχέσεις σου με τέτοιον τρόπο ώστε να μη βαριέσαι.
• Δεν εκτίθεμαι συνέχεια. Ο ηθοποιός είναι προστατευμένος από μια συνθήκη, από κείμενα, από έργα και από πνευματικούς κώδικες. Αυτό είναι μια μεγάλη ελευθερία. Όταν βγαίνεις κάθε μέρα και κάνεις μια εκπομπή στην τηλεόραση, δεν έχεις άλλοθι. Είσαι πεταμένος στα σκυλιά. Ο ηθοποιός εκτίθεται όσο θέλει. Αυτός βάζει το όριο.
Δεν με ψήνει αυτό που παρουσιάζεται ως κρίση και δεν θέλω να ασχολείται ο κόσμος που ξέρω. Από την άλλη, εγώ δεν ξέρω όλους τους ανθρώπους. Ξέρω τους φίλους μου, τον άνθρωπο που θα πιω το ποτό μου και την οικογένειά μου. Αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Δεν με ψήνει το πλέγμα που ανοίγει μέσω της τηλεόρασης. Δεν δέχομαι από τον εαυτό μου να μπαίνει σε αυτήν τη λούμπα.
• Δεν πιστεύω στη στάμπα του θεατρικού ηθοποιού. Δεν το πίστευα ποτέ. Απλά και εγώ κάτι νόμισα βασισμένος σε κάποιες απαρχαιωμένες ιδεολογίες που προστάζουν κάποια πράγματα. Η αλήθεια είναι πως ζούμε στο 2010, με αυτούς τους όρους του παιχνιδιού, και κανείς οφείλει να είναι συντονισμένος με την εποχή του. Το πώς θα διαφυλάξει την ποιότητα και το υλικό του είναι πολύ προσωπικό θέμα. Δεν υπάρχει συνταγή ούτε έτοιμη ιδέα για το πώς θα γίνει αυτό. Εγώ είμαι αυτός που είμαι. Δεν έχω αλλάξει σε τίποτα. Προσπαθώ να κρατήσω τον εαυτό μου ζωντανό από κάθε άποψη.
• Στην Ελλάδα, η γενιά που είναι στα πράγματα και τα καθορίζει είναι δύο γενιές μεγαλύτερη από τη δικιά μου. Στην Αμερική εγώ είμαι γέρος και στην Ελλάδα νέος. Κανονικά, στα 37 μου θα έπρεπε ήδη να έχω δοκιμαστεί, να έχει μείνει αυτό που αξίζει και να έχει πεταχτεί αυτό που δεν αξίζει. Έτσι είναι τα πράγματα. Εδώ υπάρχει μια γεροντοκρατία. Αν εξαιρέσουμε κάποιους ανθρώπους που έχουν τη γενναιοδωρία να ανοίξουν τις πόρτες, οι περισσότεροι τις κρατάνε κλειστές.
• Το θέμα δεν είναι μόνο να «παίζεις», αλλά το αν η δική σου γενιά έχει κάνει τη δική της δοκιμή σε αυτό που λέγεται σημερινός τρόπος έκφρασης. Όπως έγινε στη δεκαετία του '80, που κάποιοι έφτιαξαν θεατρικές ομάδες και σκηνές. Σήμερα είναι διαλυμένη η εποχή και όλα είναι σκόρπια, πεταμένα από εδώ και από εκεί. Δεν με ενδιαφέρει να ξεπεράσω τους άλλους. Αυτό που θέλω είναι να υπάρχει χώρος για όλους.
• Εγώ δεν έχω καμία ευθύνη γιατί δεν έχω καμιά εξουσία. Έχω ευθύνη, αν εκμεταλλεύομαι τους ανθρώπους. Έχω ευθύνη προσωπική απέναντι σε ανθρώπους που εκτιμώ. Ευθύνες σου αναλογούν, αν είσαι κωλόπαιδο. Εγώ δεν είμαι. Αν δω έναν άνθρωπο που αξίζει και ξέρω ότι γίνεται μια οντισιόν που είμαι και εγώ υπό κρίση, θα του πω να πάει. Μετά, όποιος αξίζει, θα πάρει τη δουλειά. Αυτή είναι η σκληρή δικαιοσύνη της δουλειάς. Δεν υπάρχει αυτό που λένε μέσο. Δεν πα' να 'χεις πατέρα υπουργό. Αυτό μου αρέσει εμένα: έχει μια δικαιοσύνη αυτή η ιστορία που λέγεται «τέχνη».
• Δεν με ψήνει αυτό που παρουσιάζεται ως κρίση και δεν θέλω να ασχολείται ο κόσμος που ξέρω. Από την άλλη, εγώ δεν ξέρω όλους τους ανθρώπους. Ξέρω τους φίλους μου, τον άνθρωπο που θα πιω το ποτό μου και την οικογένειά μου. Αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Δεν με ψήνει το πλέγμα που ανοίγει μέσω της τηλεόρασης. Δεν δέχομαι από τον εαυτό μου να μπαίνει σε αυτήν τη λούμπα.
Είτε έχω είκοσι ευρώ είτε έχω πέντε, δεν αλλάζει τίποτα για μένα. Δεν μπορεί να είναι όλα λεφτά. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τι θα κάνω του χρόνου ή τι θα σπουδάσει το παιδί μου με βάση τα λεφτά. Πριν από είκοσι χρόνια δεν υπήρχε αυτό. Σήμερα πάει ο δάσκαλος που κάνει Φυσική και τον κοιτάει ο μαθητής και τον ρωτάει «πόσα παίρνεις, ρε μαλάκα;». Στα ίσα. Και ο χειρότερος μαθητής ήξερε παλιά ότι η Φυσική είναι κάτι, τώρα το μόνο που ρωτάει είναι «πόσα;». Σοκαριστικό!
• Μόνο γι' αυτό συζητάμε. Πού θα βρούμε λεφτά; Πόσο ριγμένοι είμαστε; Μια μιζέρια. Το θέμα είναι αν θα πάρουμε 200 ευρώ παραπάνω. Και αν τα πάρουμε, τι θα γίνει, αν η ζωή μας, εν τω μεταξύ, έχει γίνει ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας; Θα τη βαρεθούμε, έτσι και αλλιώς. Είναι δική μας δουλειά να βρούμε ένα νόημα στη ζωή που θα την κάνει πιο όμορφη.
• Ελπίζω στην αλλαγή που θα γίνει από τον καθένα μόνο του. Όχι, δεν το λέω ψυχαναλυτικά. Αν εγώ και εσύ παραμείνουμε οι ίδιοι μαλάκες, δεν θα αλλάξει τίποτα. Αν εμείς, δηλαδή, βγαίνουμε το βράδυ και μιλάω για την κρίση και όχι για μια γκόμενα που γουστάρω ή για κάτι που ονειρεύομαι, τότε υπάρχει πρόβλημα.
