O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας

O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας Facebook Twitter
Είμαι κάτω από την Ακρόπολη, ανοίγω την πίσω πόρτα που πάει στην ταράτσα και βλέπω τον βράχο της. Ακούω τον ιστό της σημαίας που ανεβαίνει και κατεβαίνει, ακούω τα φαντάρια που έρχονται και λένε τον εθνικό ύμνο κάθε μέρα, χρόνια, μια ζωή ολόκληρη. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO`
1

Τα σπίτια στα Αναφιώτικα τα έχτισαν οι εργάτες που ήρθαν από την Ανάφη για να υποστυλώσουν τον Παρθενώνα. Ήταν καλοί τεχνίτες του μαρμάρου και της πέτρας και γι' αυτό, επί Όθωνος, έφτιαξαν και τα ανάκτορά του, τη σημερινή Βουλή. Ήταν να φύγουν, αλλά τους κράτησαν να κάνουν κι άλλα έργα στην Ακρόπολη και τους στάβλους του βασιλιά στο Θησείο.

Η Ανάφη είναι ένα βραχώδες μέρος, ακριβώς όπως ήταν και ο βράχος κάτω από την Ακρόπολη, και γνώριζαν καλά αυτήν τη ρυμοτομία, την αρχιτεκτονική και πώς να φτιάξουν σπιτάκια στην πέτρα, έτσι άρχισε να γίνεται εδώ ο οικισμός από το 1835 ως το 1840. Έφτιαχναν μικρά σπίτια βοηθώντας όλοι μαζί, με γρήγορο ρυθμό.

Σήμερα έφτιαχναν το δικό σου και αύριο του αλλουνού, έτσι η περιοχή δημιουργήθηκε με αυτό το χαρακτηριστικό νησιώτικο χρώμα. Είναι όπως ακριβώς και στην Ανάφη. Αφού ακόμα και μικρά παιδιά που περνάνε αναγνωρίζουν τα σοκάκια και τα σκαλιά και ρωτάνε «καλέ μαμά, σαν Ανάφη δεν είναι εδώ;».


• Από την Ανάφη ήρθε επί Όθωνος και ο παππούς μου, ο Ρουσέτος Σιγάλας, πατέρας της μητέρας μου. Είχε πολλά παιδιά, πέντε κορίτσια και ένα αγόρι, και είχε την άνεση να τους αγοράζει σπίτια για να μην τους λείψει η οικογενειακή θαλπωρή. Είχε πάρει πολλά σπίτια στη γειτονιά. Η μητέρα μου γεννήθηκε στα Αναφιώτικα, στο σπίτι όπου μένω τώρα, ήταν η προίκα της. Ο πατέρας μου ήταν από τη Νάξο. Είχε έρθει εργάτης και έμενε σε ένα δωματιάκι ακριβώς απέναντι κι έτσι ερωτεύτηκαν.

Όποιος περπατήσει στους δρόμους των Αναφιώτικων νομίζει ότι είναι σε ένα νησί χωρίς θάλασσα. Περνάει ο άλλος και αναπολεί, «τι ωραία» λέει και τον πιάνει ο ρομαντισμός. Αν περάσεις το βράδυ, σούρουπο, ακόμα και μαλωμένος να είσαι με την κοπέλα σου, η συνείδησή σου θα σε κάνει να την πιάσεις και να τη φιλήσεις. Γιατί σου γεννάει τέτοιο συναίσθημα ο χώρος.


• Μέσα σε αυτό το σπίτι γεννήθηκα κι εγώ, πριν από 79 χρόνια, με μαμή. Σήμερα είμαι ο πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων και από τους λίγους που έχουν απομείνει, γέννημα-θρέμμα. Ο πληθυσμός τους δεν έχει απλώς μειωθεί από τότε, έχει μηδενιστεί. Εδώ πιο πάνω, στον βράχο, μέχρι τη δεκαετία του '70 ήταν συνοικισμός ολόκληρος που γκρεμίστηκε, τον πήρε το κράτος για να τον κάνει περιφερειακό δρόμο.

Τελικά, έγινε μια μεγάλη μάντρα. Εκεί παίζαμε ως παιδιά. Θυμάμαι το βαγονάκι στα έργα που έκαναν πάνω στην Ακρόπολη, με το οποίο άδειαζαν τα χώματα. Πηγαίναμε κι εμείς με ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι και πολλές φορές το αφήναμε για να παίξουμε και μετά το βρίσκαμε σκεπασμένο με χώμα.


• Όλοι σχεδόν οι νέοι Αναφιώτες ήταν εργάτες στο Γκάζι, δούλευαν στο φωταέριο, γι' αυτό η γειτονιά μας ήταν από τις πρώτες που είχαν παροχή, ήταν από τα πρώτα μέρη που πήγε, από τη δεκαετία του '40 κιόλας. Και σήμερα έχω θέρμανση και κουζίνα με φωταέριο.

O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας Facebook Twitter
Τα χρόνια που μεγάλωνα ήμασταν στα Αναφιώτικα κόσμος και ντουνιάς. Μαζευόμασταν 30-40 παιδιά, αγόρια και κορίτσια, και ανεβαίναμε στα βράχια για να παίξουμε, παίζαμε μπάλα στον χωματόδρομο απέναντι από το Ηρώδειο, έσφυζε η γειτονιά από ζωή. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO`


• Τα χρόνια που μεγάλωνα ήμασταν στα Αναφιώτικα κόσμος και ντουνιάς. Μαζευόμασταν 30-40 παιδιά, αγόρια και κορίτσια, και ανεβαίναμε στα βράχια για να παίξουμε, παίζαμε μπάλα στον χωματόδρομο απέναντι από το Ηρώδειο, έσφυζε η γειτονιά από ζωή.

Περάσαμε φτώχειες, Κατοχή, δυσκολίες, πάντα όμως με αξιοπρέπεια και σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Σήμερα οι ντόπιοι κάτοικοι της γειτονιάς, οι γέννημα-θρέμμα, μετριόμαστε στα δάχτυλα. Και δεν έχει καθόλου νεαρό κόσμο εδώ, πέρα από μια-δυο οικογένειες. Είναι όλοι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας.

Έτσι είναι, όμως, η εξέλιξη. Έχει αλλάξει η ζωή, ο κόσμος έχει άλλες απαιτήσεις. Παλιά, σε ένα σπιτάκι σαν κι αυτό μπορούσαν να μείνουν εννιά άτομα, εφτά παιδιά και οι δύο γονείς. Υπήρχαν και γείτονες που έμεναν τόσα άτομα σε ένα μόνο δωμάτιο. Σήμερα, αν είσαι παντρεμένος κι έχεις δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, θέλει το καθένα τον δικό του χώρο.

• Το σπίτι μου είναι μόνο 36 τετραγωνικά, έτσι γράφει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, αλλά για μένα είναι σαν 136. Μου το άφησε η μανούλα μου και είναι πολύ λειτουργικό, έχω το μπάνιο μου, την κουζινίτσα μου με όλα τα κομφόρ, το σαλόνι μου. Το έφτιαξα λίγο και το έχω διαμορφώσει και μέσα σε στυλ νησιώτικο. Η πόρτα είναι δίπορτη, όπως το πορτέλο, έτσι το λένε στα νησιά. Παλιά άφηνα ανοιχτά το πάνω μέρος, όπως και τα παράθυρα, αλλά τώρα έχω βάλει σιδεριές και συναγερμό για την ασφάλειά μου. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Παλιά κοιμόμασταν στις ταράτσες, στις αυλές, και υπήρχε κόσμος πολύς, ήταν 70-80 οικογένειες όταν μεγάλωνα εγώ, όλα τα σπίτια ήταν κατοικημένα. «Να μυρίζει η κουζίνα μου να σου φέρω φαΐ, να μυρίζει η δικιά σου να μου φέρεις εμένα», οι μανάδες μας έτσι έκαναν. Την αγαπάω τη γειτονιά, γιατί εδώ μεγάλωσα, εδώ έχω τις αναμνήσεις μου τις ωραίες, τις παιδικές. Έχω κι άλλο ένα πολύ ωραίο σπίτι, αλλά το νοικιάζω, γιατί δεν μπορώ να φύγω από εδώ.

Είμαι κάτω από την Ακρόπολη, ανοίγω την πίσω πόρτα που πάει στην ταράτσα και βλέπω τον βράχο της. Ακούω τον ιστό της σημαίας που ανεβαίνει και κατεβαίνει, ακούω τα φαντάρια που έρχονται και λένε τον εθνικό ύμνο κάθε μέρα, χρόνια, μια ζωή ολόκληρη. Εδώ πάνω νιώθω μεγαλείο. Δεν χορταίνω, βγαίνω με ένα τσιγάρο απέναντι στη μάντρα και κάθομαι και χαζεύω, και είναι σαν να τα βλέπω για πρώτη φορά.

O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας Facebook Twitter
Το σπίτι μου είναι μόνο 36 τετραγωνικά, έτσι γράφει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, αλλά για μένα είναι σαν 136. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO`
O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας Facebook Twitter
Το έφτιαξα λίγο και το έχω διαμορφώσει και μέσα σε στυλ νησιώτικο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO`


• Ο νέος κόσμος ψάχνει πλέον καλύτερες συνθήκες, τότε δεν τα υπολόγιζαν αυτά, δεν υπήρχαν ούτε κινητά και τηλεοράσεις. «Του φτωχού το γλύκισμα» άκουγα κι έλεγαν – ξέρεις ποιο ήταν; Έκαναν σεξ και παιδιά, δεν ήξεραν τίποτε άλλο. Μέσα στη φτώχεια και στη μιζέρια έλεγαν «το έφερε ο Θεός το παιδί». Και ο κόσμος έφευγε από τη ζωή νωρίς, στα 50. Η γιαγιά μου έφυγε στα 41 κι έλεγαν «τα έφαγε τα ψωμιά της». Σήμερα μια γυναίκα 50 χρονών ακόμα γεννάει και στα 70 τη βλέπεις να είναι ακόμα κοπέλα.


• Ο πατέρας μου είχε κουρείο στην οδό Κυδαθηναίων, δίπλα στο Βυζαντινό. Τον βοηθούσα μέχρι που μπάρκαρα στα 24, τότε ξεκίνησα τη θάλασσα. Ήμουν για είκοσι χρόνια ναυτικός, ραδιοτηλεγραφητής. Σύνταξη πήρα στα 50. Έμοιαζα 30, είχα μακρύ μαλλί, κατάμαυρο, και με ρώταγαν «πήρες τόσο νωρίς σύνταξη από ατύχημα;». Δεν με πίστευε κανείς όταν έλεγα ότι ήμουν συνταξιούχος. Σε έναν χρόνο θα κλείσω στη σύνταξη τριάντα χρόνια, ισοφαρίζω και τη σύνταξη του πατέρα μου, γιατί πέθανε μόλις βγήκε η δική του. Τέσσερα χρόνια μόνο πρόλαβε να την πάρει.

• Σήμερα το μέλλον της γειτονιάς είναι αβέβαιο. Έχει αλλάξει η κουλτούρα, έχουν αλλάξει οι συνθήκες, δεν ξέρω τι θα τα κάνει τα σπιτάκια η επόμενη γενιά έτσι όπως έχει συνηθίσει. Σίγουρα αυτός που θα πάρει το δικό μου σπίτι δεν θα το έχει όπως το έχω εγώ, θα το έχει απλώς για να πηγαίνει να πιει έναν καφέ στην Πλάκα, στο σπίτι του. Δεν μπορεί όμως να έχει οικογένεια ένας νέος άνθρωπος σε αυτό το σπίτι όπως είναι, με τίποτα.

• Έχω συμβόλαιο από τη μάνα μου, αλλά το σπίτι μου δεν μπορώ να το πουλήσω. Το ακριβώς απέναντι έχει πουληθεί 3-4 φορές γιατί ανήκει σε άλλη ζώνη, αλλά ισχύουν διαφορετικοί νόμοι από δω και πάνω, δεν επιτρέπεται η πώληση. Και να μπορούσα, όμως, δεν θα διανοούμουν να το πουλήσω ούτε για εκατομμύρια. Όταν φύγω εγώ, ας το κάνουν οι κληρονόμοι ό,τι θέλουν. Εγώ δεν φεύγω από δω, τον αγαπάω τον χώρο μου, ζω τόσο ωραία, θαυμαστά, δεν βρίσκω λόγια να σου εκφράσω τι νιώθω εδώ πάνω.

Κάθε καλοκαίρι, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, πάω στην Ανάφη και επιστρέφω εδώ για να γιορτάσουμε την Παναγία την Καλαμιώτισσα. Τα κλειδιά της εκκλησίας τώρα τα κρατάει ο ξάδερφός μου, αλλά τα κράταγε η μητέρα μου, τα κράταγε η θεία μου, είναι σαν οικογενειακή εκκλησία. Φεύγω δύο μήνες και ανυπομονώ να ξανάρθω.

O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας Facebook Twitter
Μου λένε «είναι πολύ ωραία τα Αναφιώτικα, να είστε καλά να τα προσέχετε». Δεν ακούς τίποτε άλλο από «beautiful», «excellent», τη λέξη «ωραίο». Κι αλήθεια, σου προκαλούν δέος. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO`


• Πολλοί από τη γειτονιά πήρανε χρήματα το 1974 που ήταν να γίνει η απαλλοτρίωση, αλλά η μάνα μου δεν τα δέχτηκε ποτέ. Το ίδιο κι εγώ. Η αίσθησή μου είναι ότι όλη η γειτονιά είναι δική μου, σαν να είναι ιδιοκτησία μου. Θα βγω να ποτίσω, να ασπρίσω, για να περάσει ο κόσμος και να πει «τι ωραία που είναι» κι εγώ το ακούω και τρελαίνομαι. Μπορεί να μη βλέπεις πώς αντιδρώ, αλλά τρελαίνομαι από τη χαρά μου.

Μου λένε «είναι πολύ ωραία τα Αναφιώτικα, να είστε καλά να τα προσέχετε». Δεν ακούς τίποτε άλλο από «beautiful», «excellent», τη λέξη «ωραίο». Κι αλήθεια, σου προκαλούν δέος. Εμείς μιλάμε με τον Θεό εδώ πάνω, τόσο ωραία αισθάνομαι. Βγαίνουμε έξω όσοι έχουμε μείνει, κάνει καθένας έναν μεζέ και περνάει ο κόσμος και σου λέει «τι ομορφιά είναι αυτή». Δεν το βρίσκεις πουθενά αλλού πια αυτό, είναι σαν να ζεις στην επαρχία.

Δεν αισθάνομαι ότι ζω σε τέσσερις τοίχους. Βγαίνω έξω, ταΐζω τις γάτες μου, μου μιλάνε, γνωρίζουν ακόμα και τα βήματά μου κι εμφανίζονται. Ενώ, αν περάσει άλλος, θα κρυφτούν.

• Περνάει πολύς κόσμος κάθε μέρα από δω και ο αριθμός των επισκεπτών όλο και μεγαλώνει. Άλλοι σέβονται τους ανθρώπους που ζουν εδώ, άλλοι όχι, και φωνάζουν. Είναι τουριστικός χώρος, όμως, κι αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις, γιατί είναι η πιο παλιά γειτονιά όχι μόνο της Αθήνας αλλά της Ελλάδας. Αυτό που την έσωσε είναι το ότι δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση από τότε που χτίστηκε, τουλάχιστον εξωτερικά.

Είναι το ίδιο πράγμα, τα στενά δρομάκια, τα μικρά σπίτια, δεν επιτράπηκε ποτέ να τα αγγίξεις και να χτίσεις άλλο όροφο, γιατί στην ταράτσα του σπιτιού σου είναι το παράθυρο του γειτονικού σπιτιού. Το πώς θα αντιδράσει κανείς στους τουρίστες εξαρτάται από τον χαρακτήρα του. Άλλος θα βγει να μαλώσει, άλλος θα γκρινιάξει, εγώ δεν είμαι έτσι, έχω και άλλη κουλτούρα, έχω δει και κόσμο πολύ σαν ναυτικός. Δρόμος είναι, θα περάσει ο άλλος. Και είναι ορισμένοι που σου προκαλούν κι εσένα τον θαυμασμό όταν σου λένε τα καλύτερα.

Περνάνε ξεναγοί με τουρίστες, παιδιά του σχολείου με τους δασκάλους τους που τους λένε την ιστορία της περιοχής, άνθρωποι από κάθε χώρα που λένε «καλημέρα» σε κάθε γλώσσα. Εξαρτάται από τη διάθεσή σου, αλλά εμένα μ' αρέσει να βλέπω τον κόσμο να περνάει κι ας μη μιλήσουμε. Εξάλλου, η γειτονιά αυτή δίνει ψωμί στον κόσμο, περνάνε άπειροι ξεναγοί κάθε μέρα.

O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας Facebook Twitter
Είμαι κάτω από την Ακρόπολη, ανοίγω την πίσω πόρτα που πάει στην ταράτσα και βλέπω τον βράχο της. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO`


• Λένε ότι μόλις νοικιάστηκε το πρώτο Airbnb στα Αναφιώτικα και ότι είναι καταστροφή, αλλά δεν τα ξέρω αυτά. Ο καθένας κάνει τις μπίζνες του, δεν μπορώ να επέμβω σε αυτά τα πράγματα, ας επέμβει το κράτος. Άμα σε ενοχλεί κάτι, διαμαρτυρήσου. Παράπονα υπάρχουν πολλά, κυρίως για την αδιαφορία του δήμου. Καίγονται οι λάμπες και αναγκάζεσαι να βρεις τον τύπο τους και να τις αλλάξεις μόνος σου, ο δήμος λέει «δεν υπάρχουν λάμπες».

Αυτά είναι χοντρά λάθη του κράτους, δεν έρχονται καν να δουν τον χώρο, εμείς εδώ ό,τι μπορούμε κάνουμε, τον αγαπάμε τον χώρο και τον φροντίζουμε, τον σεβόμαστε. Σκουπίζω κάθε μέρα για να είναι καθαρά, γιατί μου αρέσει η καθαριότητα. Δεν μας κοιτάει όμως κανείς, πρέπει να κάνουμε συνέχεια παράπονα για να περάσει ένας υπεύθυνος. Πληρώνουμε, είμαστε φορολογούμενοι πολίτες και δεν μας κοιτάει κανείς.


• Τα σπίτια που είναι άδεια ανήκουν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τα έχει κάνει αποθήκες. Ευτυχώς που μας προστατεύει η UNESCO λόγω του νησιώτικου χρώματος, γιατί παλιότερα κινδύνευαν από την απαλλοτρίωση – σήμερα κινδυνεύουν από την εγκατάλειψη. Το κράτος θα μπορούσε να φτιάξει αυτά που είναι ετοιμόρροπα, γιατί δεν είναι δυνατό να πουληθούν. Παλιότερα δεν μπορούσαμε ούτε να ασπρίσουμε και να τα συντηρήσουμε, τώρα δεν μιλάνε. Βέβαια, δεν μπορείς να κάνεις παρέμβαση.

Στα σπίτια που είναι άδεια βρίσκουμε ενέσεις, προφυλακτικά, γιατί δεν δίνει άδεια το κράτος να φτιαχτούν. Πριν από λίγο καιρό έφτιαχναν το σπίτι απέναντί μου και τους σταμάτησαν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Παίρνω τη σκούπα και το φαράσι και πάω εκεί όπου στέκονταν και λέω «μένω δίπλα, μήπως θέλετε κάτι;». Ήξερα ότι αυτοί στους οποίους μιλούσα ήταν της Αρχαιολογικής. «Της αρχαιολογίας είστε; Γιατί δεν αφήνετε να φτιάξουν το σπίτι; Με βλέπετε ότι είμαι με τη σκούπα και το φαράσι και μαζεύω προφυλακτικά; Δεν σας αρέσει να είναι καθαρά και φροντισμένα, προτιμάτε να μπαίνουν περιθωριακά άτομα στο σπίτι;»

Ο αρχιτέκτονας που ήταν εκεί έρχεται μετά και μου λέει: «Το ξέρεις ότι μας έκανες δουλειά; Δεν μας ξαναενόχλησαν!». Τους άφησαν κι έφτιαξαν το σπίτι και τώρα είναι μια χαρά. Ήταν καλύτερα να είναι ερείπιο και να κινδυνεύει και η δική μου ζωή;

O πιο παλιός κάτοικος των Αναφιώτικων μιλάει για τη ζωή στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας Facebook Twitter
Όποιος περπατήσει στους δρόμους των Αναφιώτικων νομίζει ότι είναι σε ένα νησί χωρίς θάλασσα. Περνάει ο άλλος και αναπολεί, «τι ωραία» λέει και τον πιάνει ο ρομαντισμός. Αν περάσεις το βράδυ, σούρουπο, ακόμα και μαλωμένος να είσαι με την κοπέλα σου, η συνείδησή σου θα σε κάνει να την πιάσεις και να τη φιλήσεις. Γιατί σου γεννάει τέτοιο συναίσθημα ο χώρος. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO`


• Όποιος περπατήσει στους δρόμους των Αναφιώτικων νομίζει ότι είναι σε ένα νησί χωρίς θάλασσα. Περνάει ο άλλος και αναπολεί, «τι ωραία» λέει και τον πιάνει ο ρομαντισμός. Αν περάσεις το βράδυ, σούρουπο, ακόμα και μαλωμένος να είσαι με την κοπέλα σου, η συνείδησή σου θα σε κάνει να την πιάσεις και να τη φιλήσεις. Γιατί σου γεννάει τέτοιο συναίσθημα ο χώρος.


• Παρόλο που φαίνεται μακριά από τα μαγαζιά, δεν είναι, το έχουμε συνηθίσει. Είναι φοβερό πράγμα η συνήθεια. Και δύσκολα να περνάει κάποιος, όταν είναι συνηθισμένος σε κάτι, το ξεπερνάει. Με ρωτάνε συχνά «πώς ανεβαίνεις μέχρι εκεί;». Εγώ πάω στη Βαρβάκειο και ψωνίζω, ανάβω ένα τσιγάρο και φτάνω κάτω μέχρι να τελειώσει.


• Η τελευταία μόδα είναι οι φωτογραφίες ζευγαριών που έχουν μόλις παντρευτεί. Εκεί που πήγαιναν στη Σαντορίνη, έρχονται εδώ για να φωτογραφηθούν νύφες και γαμπροί. Έρχονται Γιαπωνέζοι και βγάζουν φωτογραφίες στα στενά και στα λουλούδια και υποκρίνονται ότι ντε και καλά είναι σε κάποιο νησί. Βλέπει ο άλλος το σκηνικό και το πιστεύει...

Οι Αθηναίοι
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Tα μυστικά της πιο παλιάς μανάβισσας της Βαρβακείου

Γεύση / Tα μυστικά της πιο παλιάς μανάβισσας της Βαρβακείου

«Καταλαβαίνουμε την επόμενη μέρα τι κανάλι έχει δει ο καθένας από τα υλικά που ζητάει»: Το μανάβικο της Γεωργίας Τσουπάκη παρακολουθεί 50 χρόνια τώρα τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων που αλλάζουν άρδην λόγω της τηλεόρασης
M. HULOT
Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του

Βιβλίο / Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του

Μια συνέντευξη με μια εμβληματική, δυναμική, ασυμβίβαστη, αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητη και βαθιά ερωτική προσωπικότητα της ευρύτερης αριστεράς που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από το Μπανγκλαντές ως τη Μόρια και την Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Oliveya Myrah

Οι Αθηναίοι / Μπανγκλαντές / Μόρια / Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Ovileya Myrah

«Για πολύ καιρό ο κόσμος μόνο έπαιρνε από μένα. Τώρα προσπαθώ κι εγώ να κερδίσω πράγματα, να νιώσω ότι έχω μια θέση»: Η διερμηνέας και ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και σερβιτόρα στο Shamone είναι η Αθηναία της εβδομάδας. (Προσοχή: Το κείμενο περιλαμβάνει περιγραφές σεξουαλικής κακοποίησης και αυτοτραυματισμού.)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Cara Hoffman, συγγραφέας, δημοσιογράφος

Οι Αθηναίοι / Cara Hoffman: Από κράχτης σε ξενοδοχείο του Σταθμού Λαρίσης, συγγραφέας best-seller

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, ζει στα Εξάρχεια. Εγκατέλειψε το σχολείο για να γυρίσει τον κόσμο και στα δεκαεννέα έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας απένταρη, πιστεύοντας ότι θα πιάσει δουλειά σε ελαιώνες. Αυτή η πόλη την έκανε «καπάτσα», «της πιάτσας», της έμαθε πώς να γράψει ένα μυθιστόρημα, τους «Κράχτες» που θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Gutenberg.
M. HULOT
Πηνελόπη Γερασίμου

Οι Αθηναίοι / Πηνελόπη Γερασίμου: «Βαρεθήκαμε στα υπόγεια, η διασκέδαση πρέπει να στραφεί προς το φως»

Η μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη δουλειά της, τα τελευταία χρόνια καταγράφει με τον φακό της μερικά από τα πιο σημαντικά events της Aθήνας. Η φωτογράφος που γνωρίζει καλά πώς κινείται η νύχτα της πόλης ξέρει πως πια παίζουν και πάρτι στα οποία δεν «χωράει», γιατί εκείνοι που τα διοργανώνουν δεν θέλουν να τα μάθει.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Αντώνης Βαβαγιάννης: Ο κομίστας πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα», που δεν είναι καν λέξη

Οι Αθηναίοι / Κουραφέλκυθρος: «Αν δεν σε μισήσουν οι φασίστες, τι κάνεις σε αυτήν τη ζωή;»

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο κομίστας πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα», που κάποτε τα είχαν απορρίψει όλα τα έντυπα ενώ τώρα έγιναν ταινία στο Cinobo, λαμβάνει για τα πολιτικά του σκίτσα μηνύματα σύμφωνα με τα οποία κάθε εβδομάδα τα παίρνει από άλλο κόμμα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ Δημήτρης Παπαχρήστος

Οι Αθηναίοι / Δημήτρης Παπαχρήστος: «Το μόνο που θέλαμε ήταν να αλλάξουμε τα πράγματα με όπλο τη νεανική μας τρέλα»

Γεννήθηκε στην Εύβοια, ζει στα Εξάρχεια. Δημοσιογράφος, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, υπήρξε εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου κατά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τέλης Σαμαντάς

Οι Αθηναίοι / Τέλης Σαμαντάς: «Έχουμε μπουχτίσει από τις αμέτρητες γνώμες»

Από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» και την «Αυγή» ως τον «Ταχυδρόμο» και το «Αθηνόραμα», ο δημοσιογράφος Τέλης Σαμαντάς υπήρξε αριστερός όταν η λέξη είχε ακόμη κόστος και νόημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Νάντια Αργυροπούλου

Εικαστικά / Νάντια Αργυροπούλου: «Κάντε τους σοφούς να αισθανθούν άβολα, ταρακουνήστε τους!»

Εικαστική επιμελήτρια. Γεννήθηκε στη Λαμία, ζει σε ένα μικρό σπίτι-ζούγκλα στο Χαλάνδρι. Κάποτε έκανε τραμπολίνο σε διαγωνιστικό επίπεδο. Οι φίλοι την φωνάζουν Ενάντια.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
Καλό είναι κάποτε να ξεκινήσουμε την κουβέντα για το "συλλογικό ωραίο".Καλό είναι να σκουπίζουμε έξω από το σπίτι μας και αυτό να το κάνουν όλοι. Καλό είναι να είναι όμορφο το σπίτι μας κι ας είναι μικρό. Καλό είναι να ξέρουμε ότι ανήκουμε σε μια κοινότητα και ότι κάθε πράξη μας έχει αντίκτυπο στους άλλους. Καλό είναι να μας αρέσει το ωραίο. Και καλό είναι, τουλάχιστον στα βασικά, να μπορούμε να συμφωνήσουμε για το τι είναι ωραίο.Οι μουτζούρες δεν είναι ωραίες, η βρώμα δεν είναι ωραία, οι βανδαλισμένοι δημόσιοι χώροι δεν είναι ωραίοι, η έλλειψη τάξης δεν είναι ωραία. Ωραία είναι η καθαριότητα, η ευταξία, η συνοχή.Ας αφήσουμε την πλήρη υποκειμενικοποίηση των πάντων -που συνήθως την κάνουμε για να καλύψουμε πολύ συγκεκριμένες ανασφάλειες επί προσωπικού- και ας μπορέσουμε να συμφωνήσουμε σε κάποια αντικειμενικά πράγματα για το κοινό καλό.Πέραν των λυκειακών χαχανισμάτων είναι καλό να "φιλοκαλούμεν γαρ μετ' ευτελείας και να φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας". Να αγαπάμε το ωραίο με λιτότητα και τη γνώση δίχως μαλθακότητα.