Είναι πασίγνωστη η ρήση του Γκάρι Λίνεκερ («το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι όπου 22 παίκτες κλωτσάνε μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί»), η οποία δοκιμάστηκε χθες ξανά στη Μόσχα και βρέθηκε άκυρη και ελλιπής, καθώς η «Νασιοναλμάνσαφτ» αποχωρούσε ηττημένη από το Μεξικό.
Λιγότερο διάσημο είναι το γνωμικό που λένε οι ίδιοι οι Γερμανοί για τη σχέση τους με το δημοφιλέστερο άθλημα: το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα στον κόσμο.
Πριν λίγες μέρες εγκαινιάστηκε στον τεχνοχώρο Garage της ρωσικής πρωτεύουσας η έκθεση του Γιούργκεν Τέλερ με τον τίτλο «Zittern auf dem Sofa» (Τρέμοντας στον καναπέ) που θα διαρκέσει ως τις 19 Αυγούστου.
Η πιο συγκλονιστική φωτογραφία είναι εκείνη που από μόνη της απαγορεύει την είσοδο σε παιδιά στην έκθεση, καθώς δείχνει τον ίδιο ολόγυμνο, ασπρόμαυρο αλλά ευθυτενή και με έντονα ευδιάκριτο το «μόριό» του να στέκεται με τσιγάρο και μπύρα και πατώντας σε μια μπάλα, να στέκεται σαν αρχαιοελληνικό άγαλμα στον τάφο του πατέρα του
Στις εικόνες του διάσημου Γερμανού φωτογράφου (μόδας και glamorous παρακμής) εκτίθεται η προσωπική μανία του με το ποδόσφαιρο (και ειδικότερα με την Μπάγερν Μονάχου και την Εθνική Ομάδα), και ανάμεσα στις άλλες, υπάρχει και μια φωτογραφία που δικαιολογεί τον τίτλο της έκθεσης, απεικονίζοντας τον ίδιο σε φάση μαύρης απελπισίας στον καναπέ ενόψει της διαφαινόμενης ήττας της Γερμανίας στον τελικό του 2002 απέναντι στην Βραζιλία.
Με διαφορά όμως η πιο συγκλονιστική φωτογραφία είναι εκείνη που από μόνη της απαγορεύει την είσοδο σε παιδιά στην έκθεση, καθώς δείχνει τον ίδιο ολόγυμνο, ασπρόμαυρο αλλά ευθυτενή και με έντονα ευδιάκριτο το «μόριό» του να στέκεται με τσιγάρο και μπύρα και πατώντας σε μια μπάλα, να στέκεται σαν αρχαιοελληνικό άγαλμα στον τάφο του πατέρα του που πάλεψε χρόνια με τον αλκοολισμό πριν αυτοκτονήσει το 1988.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2003, και σύμφωνα με τον φωτογράφο ήταν ένας ιδιόμορφος φόρος τιμής στον άνθρωπο «που δεν αγαπούσε το ποδόσφαιρο και δεν το βλέπαμε ποτέ μαζί – το έβλεπα με τη μάνα μου που ήταν φανατική ποδοσφαιρόφιλη και εκείνος ζήλευε που ήμασταν τόσο κοντά.
Ήταν ένας τρόπος να τον πλησιάσω έστω και εκ των υστέρων και επίσης μια μεταφορά, καθώς είχα κι εγώ τα δικά μου θέματα με το αλκοόλ. Η μάνα μου πάντως ήταν εντελώς αντίθετη μ' αυτή τη φωτογραφία, δεν την ήθελε καθόλου...».
Σπανίως έχω συνδεθεί με Γερμανούς διεθνείς, οι εξαιρέσεις όμως ήταν πάντα εμφατικές και κραυγαλέες. Ο «μαρξιστής» ινστρούχτορας, εντός και εκτός γηπέδου, Πολ Μπράιτνερ, ο κυνικός μισθοφόρος Μπερντ Σούστερ, και κυρίως ο μονίμως κακότροπος, απειλητικός, εριστικός, βίαιος, χειρουργικά αποτελεσματικός (όλα τα γνωρίσματα δηλαδή ενός τρομακτικού για τους αντιπάλους ηγέτη) και αγρίως αμφιλεγόμενος Στέφαν Έφενμπεργκ, που στη συλλογή του είχε 109 κίτρινες κάρτες μόνο σε έξι σεζόν στην Μπουντεσλίγκα και δεν δίστασε καθόλου να υψώσει το μεσαίο δάχτυλο στους οπαδούς της Εθνικής Ομάδας της χώρας του όταν του φάνηκε ότι τον αποδοκιμάζουν κατά τη διάρκεια του αγώνα Γερμανίας – Ν.Κορέας στις 28 Ιουνίου του 1994 στο Ντάλας στη φάση των ομίλων του Μουντιάλ στις ΗΠΑ.
Ήταν η «τελευταία» σταγόνα για τους ιθύνοντες της Γερμανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου που τον τελείωσαν από την Εθνική με συνοπτικές διαδικασίες και τον έστειλαν για μπύρες στην πατρίδα. Ο ίδιος χαρακτήρισε την απόφαση «γελοία» πριν επιβιβαστεί στην επόμενη πτήση της Λουφτβάφε (παρντόν, Λουφτχάνσα) για το Μόναχο.
σχόλια