Εξάχρονα Γιαπωνεζάκια που κυκλοφορούν ασυνόδευτα και φοβισμένα Ελληνόπουλα

Εξάχρονα Γιαπωνεζάκια που κυκλοφορούν ασυνόδευτα και φοβισμένα Ελληνόπουλα Facebook Twitter
Στην Ιαπωνία το να βλέπεις μικρά παιδιά στο μετρό εντελώς μόνα τους ή και σε παρέες είναι μια πολύ συνηθισμένη εικόνα. Η αυτονομία τους ξεκινά από πολύ μικρότερες ηλικίες,σχεδόν από τα τρία τους
8

 

Εξάχρονα Γιαπωνεζάκια που κυκλοφορούν ασυνόδευτα και φοβισμένα Ελληνόπουλα Facebook Twitter

Αν κυκλοφορήσει κανείς με το μετρό του Τόκιο, θα εκπλαγεί από τον μεγάλο αριθμό μικρών παιδιών που το χρησιμοποιούν, για να πάνε σχολείο. Τα πιτσιρίκια, φορώντας τις σχολικές στολές τους, πλημμυρίζουν τα βαγόνια και κυκλοφορούν είτε μεμονωμένα είτε σε μικρές ομάδες. Αυτό που εντυπωσιάζει, είναι ότι στον ορίζοντα δε φαίνεται να υπάρχει ενήλικας που τα επιτηρεί –τα παιδιά είναι ασυνόδευτα, ακόμα και αν η ηλικία τους δεν ξεπερνά τα έξι-επτά χρόνια.


Πριν βιαστείτε να σκεφτείτε ότι οι Γιαπωνέζοι γονείς τρελάθηκαν και δε μεριμνούν για την ασφάλεια των παιδιών τους, ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά της κουλτούρας τους, που εξηγούν το φαινόμενο. Σύμφωνα με τον Dwayne Dixon, καθηγητή πολιτισμικής ανθρωπολογίας, που στη διδακτορική του διατριβή μελέτησε τη γιαπωνέζικη νεολαία, «τα παιδιά στην Ιαπωνία μαθαίνουν από νωρίς ότι, στην ιδανική περίπτωση, κάθε μέλος της κοινότητας μπορεί να κληθεί να υπηρετήσει ή να βοηθήσει τους άλλους».


Αυτήν την αντίληψη ενισχύει και το σχολείο, όπου τα παιδιά αναλαμβάνουν εκ περιτροπής να καθαρίζουν και να σερβίρουν το μεσημεριανό, μαθαίνοντας να στηρίζονται στην ομάδα για ό,τι χρειαστούν. Επιπλέον, μαθαίνουν να είναι υπεύθυνα για το δημόσιο χώρο και μπορούν να αισθάνονται υπερήφανα, όταν αυτός βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Οι πεντακάθαροι δρόμοι της Ιαπωνίας, αντανακλούν αυτό το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης.

Αν προσπαθήσει κανείς να κάνει τη σύγκριση με την Ελλάδα, μάλλον θα απογοητευτεί. Τα παιδιά στις ελληνικές μεγαλουπόλεις όχι μόνο δε διανοείται κανείς να τα αφήσει να κυκλοφορήσουν μόνα τους σε ηλικία έξι ετών, αλλά το πρώτο που διδάσκονται είναι να μην εμπιστεύονται κανέναν.


Ένας ακόμα παράγοντας, που συμβάλλει στην πρώιμη ανεξαρτητοποίηση των μικρών Γιαπωνέζων, είναι η χαμηλή εγκληματικότητα που έχει η Ιαπωνία, καθώς και η κουλτούρα της πεζοπορίας και της χρήσης μέσων μαζικής μεταφοράς, με τα οποία πραγματοποιούνται οι μισές μετακινήσεις ημερησίως. Σε αυτό βοηθά και η μικρή κλίμακα των δημοσίων χώρων, που τους καθιστά πιο «ανθρώπινους» και πιο ασφαλείς. Επιπλέον, οι οδηγοί έχουν μάθει να σέβονται τους πεζούς και τους ποδηλάτες, οι οποίοι κυριαρχούν στις οδικές αρτηρίες.


«Με το να τους δίνουν την ελευθερία τους, οι γονείς δείχνουν εμπιστοσύνη όχι μόνο στα παιδιά τους αλλά και σε ολόκληρη την κοινότητα. Πολλά παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι ανεξάρτητα, αλλά υποψιάζομαι ότι οι Δυτικοί εντυπωσιάζονται από το αίσθημα της ασφάλειας και της συνεργασίας που κυριαρχεί, συχνά σιωπηλά και αυθόρμητα», παρατηρεί ο Dixon.


Αν προσπαθήσει κανείς να κάνει τη σύγκριση με την Ελλάδα, μάλλον θα απογοητευτεί. Τα παιδιά στις ελληνικές μεγαλουπόλεις όχι μόνο δε διανοείται κανείς να τα αφήσει να κυκλοφορήσουν μόνα τους σε ηλικία έξι ετών, αλλά το πρώτο που διδάσκονται είναι να μην εμπιστεύονται κανέναν. Η ανασφάλεια που διακατέχει τον σύγχρονο Έλληνα έχει γιγαντωθεί και αυτό δε θα μπορούσε παρά να αντανακλάται και στον τρόπο που μεγαλώνει τα παιδιά του. Επιπλέον, σε καιρούς ταραγμένους, ο ατομικισμός τείνει να θεριεύει και κανείς -πλην ρομαντικών εξαιρέσεων- δεν προτίθεται να ασχοληθεί με τον συνάνθρωπό του, ακόμα κι αν πρόκειται για παιδί –όπως άλλωστε έχουν αποδείξει τραγικές υποθέσεις των τελευταίων χρόνων. Όσον αφορά στο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, όλοι οι δημόσιοι χώροι «κραυγάζουν» την αδιαφορία μικρών και μεγάλων, μια και δυστυχώς δε μάθαμε να τους αγαπάμε και να τους φροντίζουμε, αντίθετα συχνά τους βανδαλίζουμε, τιμωρώντας έναν αόρατο εχθρό, το ελληνικό κράτος, που φταίει για όλα μας τα δεινά.


Ζώντας σε μια πρώην μικρή, επαρχιακή πόλη, με θλίψη διαπιστώνω πόσα πράγματα έχουν στερηθεί τα παιδιά μας. Οι ατελείωτες βόλτες σε βουνά, χωράφια και παραλίες, στις οποίες επιδιδόμασταν από πολύ μικρές ηλικίες σε μπουλούκια ή κατά μόνας, είναι σήμερα άπιαστο όνειρο. Ακόμα και τα κάλαντα θα ειπωθούν κατόπιν συγκεκριμένων οδηγιών, ώστε να αποφευχθούν τυχόν δυσάρεστες εκπλήξεις. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν δεσμευμένα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων που τα μετατρέπει, στη συνέχεια, σε φοβικούς -συχνά και άβουλους- ενήλικες. Η κοινωνία μας είναι μια κοινωνία φοβισμένη, πολλές φορές χωρίς αντικειμενικό λόγο και ακόμα και όσοι προσπαθούμε να αντιδράσουμε σε αυτό το κλίμα φόβου και αυστηρού ελέγχου, δε μοιάζουμε καθόλου, μα καθόλου, με τους Γιαπωνέζους.

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
Τι να λέμε παιδιά, η Ιαπωνία είναι μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα απο τη δύση, μάλλον δεν θα τους καταλάβουμε ποτέ.Αυτό που ίσως εγώ πιστεύω πως τους διαφοροποιεί είναι ο πολυ μεγάλος σεβασμός προς τους άλλους και ηθικές τους αξίες. Τηρούν κατα γράμμα το δικό μας "καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα" και δεν είναι τυχαίο που το χαρακίρι είναι ιαπωνικό!!!
Πέρα από τις εμπειρίες του καθενός από εμάς, η δυνατότητα που παρέχει η κοινωνία στους πολίτες της να κινούνται με ασφάλεια είναι κάτι που μας υπενθυμίζει ότι έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμη...
Τα παιδια χρειάζονται τους γονεις και την προσοχή τους μέχρι τα 11 τους χρόνια. Αλλιώς γίνονται ενήλικες είτε με παγωμένα αισθήματα, είτε ενήλικες που αποζητούν σχεδον εμμονικά την προσοχή και την επιβράβευση και πολλα τέτοια. Καλη και η ανεξαρτητοποίηση αλλα στα 6 εισαι ακομη παιδι με συναιςθηματικες ανάγκες. Απο μια που πήγε μονη της πρωτη μέρα στην πρωτη δημοτικού. Λιγη ισορροπία παιδια.