ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΝΑ ΣΚΑΣΩ. Πέμπτη χθες, μία από τις δύο μέρες που δικαιούμαι να βλέπω τα παιδιά μου. «Επικοινωνία» ονομάζεται νομικά. Τι δύο μέρες; Τρεις ώρες, βασικά, είναι κάθε φορά. 3+3=6 ώρες «δικαιούσαι» να βλέπεις τα παιδιά σου στην καλύτερη, αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα. (Αν είσαι «καλό παιδί», θα έχεις και δύο Σ/Κ τον μήνα). Κάποιοι δάσκαλοι των παιδιών σου έχουν περισσότερες από 6 διδακτικές ώρες την εβδομάδα μαζί τους.
Επίσης, αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα, μάλλον δεν θα έχεις ποτέ την τύχη τα παιδιά σου να κάνουν σχολείο από το σπίτι σου, γιατί η «επικοινωνία» σου αφορά τα απογεύματα και όχι τα πρωινά (αν η άλλη πλευρά δεν θέλει να συνεργαστεί). Εμένα, από τον Μάρτιο, που ξέσπασε η πανδημία, τα παιδιά μου έχουν κάνει δύο μετρημένες μέρες σχολείο από το σπίτι μου και νομίζω ότι ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου ‒ πιστεύω και της δικής τους.
Προσωπικά, δεν έχω χορτάσει ποτέ τα παιδιά μου από τότε που χώρισα. Μάλλον ούτε κι εσύ, αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς (ξαναλέω, αν η άλλη πλευρά δεν θέλει να συνεργαστεί). Θα τρέχεις κι εσύ σαν κι εμένα πίσω από ένα ρολόι που τρέχει βιαστικά κι ένα τηλέφωνο που χτυπάει θυμωμένα: «Ξεκινήσατε;», «πού είστε;», «γιατί δεν διάβασαν τα παιδιά;».
Το χειρότερο όλων, όταν είσαι ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου, είναι ότι όσο και να προσπαθείς να είσαι κοντά στα παιδιά σου, αυτό δεν γίνεται. Όσο κι αν προσπαθείς, θα είσαι η γαρνιτούρα, μια και ποτέ δεν θα έχεις προετοιμάσει τα παιδιά σου για το σχολείο μια καθημερινή, ούτε θα έχεις φάει τα σκατά του πρωινού ξυπνήματος και της προετοιμασίας.
Το χειρότερο, αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα, είναι ότι δεν σου φτάνουν με τίποτα οι έξι ώρες (μέσα και οι μετακινήσεις) για να συνδεθείς με τα παιδιά σου. Το ρολόι που τρέχει και το τηλέφωνο που χτυπάει θα φέρνουν μόνο εκνευρισμό. Και θα καταλήξεις κι εσύ να είσαι μπαμπάς του Σαββατοκύριακου και του λούνα παρκ (όταν με το καλό ανοίξουν κι αυτά).
Άσε που το Σ/Κ έχουν διάβασμα, δραστηριότητες και θέλουν να δουν και τις φίλες τους. Όταν είναι κορίτσια, χρειάζονται η καθεμία ξεχωριστό χρόνο μαζί σου για να πουν τα «δικά τους», να συνδεθούν μαζί σου. Όταν δεν υπάρχει κοινός χρόνος, πού να βρεθεί ο ξεχωριστός...
Τις προάλλες, είχα πάει στο σχολείο να πάρω τα παιδιά μου (ήταν η μέρα μου) και ήταν ένας μπαμπάς (όχι χωρισμένος) που είχε πάει να κάνει έκπληξη στο παιδί του. Τον ζήλεψα αφάνταστα. Το αγοράκι χύμηξε κυριολεκτικά στην αγκαλιά του μπαμπά του από χαρά. Αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα, δεν χωράνε εκπλήξεις στον χρόνο που έχεις με τα παιδιά σου. Αυτός είναι μετρημένος. Θα έχεις και τέσσερις διανυκτερεύσεις (στην καλύτερη) όπως είπαμε, σε σύνολο 30 που έχει ο μήνας. That's it. Να λες κι ευχαριστώ.
Ναι, αλλά εγώ χώρισα με τη μάνα τους, ρε παιδιά, όχι με τα παιδιά μου.
(Σκάσε)
Το χειρότερο όλων, όμως, όταν είσαι ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου, είναι ότι όσο και να προσπαθείς να είσαι κοντά στα παιδιά σου, αυτό δεν γίνεται. Όσο κι αν προσπαθείς, θα είσαι η γαρνιτούρα, μια και ποτέ δεν θα έχεις προετοιμάσει τα παιδιά σου για το σχολείο μια καθημερινή, ούτε θα έχεις φάει τα σκατά του πρωινού ξυπνήματος και της προετοιμασίας. Είναι λογικό να δένονται και να χρειάζονται περισσότερο τη μαμά τους.
Όταν είναι Τρίτη και Πέμπτη κι έχεις τα παιδιά σου, ανοίγεις, φαντάζομαι, κι εσύ τα ρολά στα δωμάτιά τους για να μπει φως. Τις υπόλοιπες μέρες είναι θεοσκότεινα και ούτε καν περνάς απέξω από τη θλίψη σου.
Χθες, που ήταν Πέμπτη, η μεγάλη μού ανακοίνωσε ότι είχε διαγώνισμα την επόμενη μέρα και θα καθόταν να διαβάσει με τη μαμά της (λογικό να νιώθει πιο άνετα). Όταν είσαι χωρισμένος γονιός στην Ελλάδα και ρωτήσεις (πάντα σε ανοιχτή ακρόαση) πότε θα αναπληρώσουμε αυτό το απόγευμα, μάλλον κι εσύ θα ακούσεις μια φωνή από μέσα να φωνάζει «ήμαρτον» και, φυσικά, θα πρέπει κι εσύ να πεις στο παιδί σου «δεν πειράζει, αγάπη μου» (μείον ένα απόγευμα). Πήρα, λοιπόν, μόνο τη μικρή χθες. Ήθελε να περάσουμε λίγο από τη γιαγιά. Λίγο μετά να διαβάσουμε ένα βιβλίο, λίγο να παίξει tablet, ήρθε η ώρα να την επιστρέψω στη μαμά της.
Περίμενα πώς και πώς τη σημερινή μέρα να την πάω σχολείο (είμαι από τους τυχερούς, που τις Παρασκευές πάω τα παιδιά μου σχολείο, αφού, φυσικά, τα έχω επιστρέψει Πέμπτη βράδυ στη μαμά τους, κι ας είναι το σχολείο πιο κοντά στο σπίτι μου. Βλέπεις, καθημερινές δεν κάνει να μένουν τα παιδιά με τον μπαμπά τους).
«Μπαμπά, αύριο δεν θέλω να με πας σχολείο. Θα πάω με το σχολικό».
Εκεί τελείωσα. Μου κόπηκαν τα πόδια.
Κι αν είσαι κι εσύ σωστός γονιός, θα το καταπιείς κι αυτό, για να μην επιβαρύνεις το παιδί σου με τη δική σου ανάγκη να το βλέπεις.
Αν είσαι χωρισμένος γονιός στην Ελλάδα και πας δικαστήριο για να διεκδικήσεις το δικαίωμα (υποχρέωση είναι για μένα) να βλέπεις τα παιδιά σου πάνω από δύο απογεύματα την εβδομάδα, μάλλον θα σ' το απορρίψουν (άγνωστη λέξη για την ώρα η συνεπιμέλεια), γιατί, βλέπεις, εδώ είναι Ελλάδα και τα χωρισμένα παιδιά έχουν έναν «κηδεμόνα» (λες κι εσύ έχεις πεθάνει).
Και σου έχω μια ερώτηση, φίλε μου: Εντάξει, εσύ διεκδικείς νομικά το δικαίωμά σου να βλέπεις τα παιδιά σου πάνω από έξι ώρες την εβδομάδα. Η άλλη πλευρά τι στο καλό διεκδικεί; Το να μην τα βλέπεις πάνω από έξι ώρες την εβδομάδα. Αν αλλάξεις πρόσωπο: το να μη βλέπουν τα παιδιά τον άλλο τους γονιό (δεν είναι πάντα ο μπαμπάς) πάνω από έξι ώρες την εβδομάδα.
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ευτυχώς, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις έτσι. Ξέρω πολλούς γονείς που έχουν χωρίσει κι έχουν επιλέξει να μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους, χωρίς να τα χρησιμοποιούν για να πατσίσουν με αυτά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του γάμου ή να μετράνε τα λεπτά που τα παιδιά τους είναι με τον άλλο γονιό, σαν ταξίμετρο.
Πρόσφατα έχασα έναν αδερφικό φίλο. Εξαιρετικό σύζυγο και μπαμπά. Άφησε πίσω του δυο παλικάρια 17 και 15 ετών. Είναι τραγικό να χάνεις τον μπαμπά σου. Πιο τραγικό είναι, όμως, να μην τον έχεις ζήσει.
Αν εμένα, και τον κάθε εμένα, αύριο δεν μου ξημερώσει, τα παιδιά μου θα θυμούνται έναν καλό μπαμπά που έγραφε κάτι ιστορίες και κάτι βιβλία, που τα αγάπησε, αλλά δεν πρόλαβε να τα ζήσει. Εγώ, όταν έχασα τον δικό μου μπαμπά, είχα 1.000 ιστορίες να γράψω για κείνον, γιατί τον είχα χορτάσει. Αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα, όταν φύγεις, το παιδί σου, και να θέλει να γράψει κάτι για σένα, δεν θα μπορεί, γιατί δεν θα έχει υλικό.
σχόλια