ΣYNHΘΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ντεκόρ σ' αυτό που μετά θα ονομαστεί «επεισόδια» και «συγκρούσεις στο κέντρο», οι κάτοικοι της Αθήνας ξύπνησαν την 6η Δεκεμβρίου ακούγοντας αυτό το δυσοίωνο ελικόπτερο που πάντα περιφέρεται όταν μυρίζει μπαρούτι. Αστυνομικοί παρατεταγμένοι, χυμένοι πάνω στα μηχανάκια τους, όρθιοι με καφέ ή σε μπουλούκια, συζητώντας γύρω μας, έχοντας μάλλον πάρει απόφαση ότι μέχρι να βγει το εμβόλιο θα εκτίθενται δυσανάλογα στον ιό και μαζί θα εκθέτουν κι εμάς.
Η κλασική ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που προμηνύει ότι τίποτα καλό δεν πρόκειται να συμβεί στις περισσότερες κεντρικές γειτονιές. Μια κλασική 6η Δεκεμβρίου δυστυχώς, μέρα που συνήθως τιμούμε το θύμα αστυνομικής βίας με νέα αστυνομική βία.
Όλα αυτά φέτος διογκωμένα απ' την πανδημία, την απαγόρευση κυκλοφορίας και τις υπερβολικά συγκεκριμένες ad hoc απαγορεύσεις διαδηλώσεων που συμβαίνουν όταν η κυβέρνηση δεν θέλει να ενοχληθεί. Και όλα αυτά ακόμα πιο διογκωμένα εξαιτίας της ήδη υπερβολικής τριβής του κόσμου του κέντρου με την αστυνομία, που όλους τους μήνες της πανδημίας έχει αυθαιρετήσει υπερβολικά συχνά μπροστά στα κινητά και στα σοκαρισμένα βλέμματα των ανθρώπων που την κινηματογραφούν και την ανεβάζουν στα social media ή ακόμα και μπροστά σε φωτορεπόρτερ. Οι φωτορεπόρτερ, μάλιστα, στις 7.12.2020 κατήγγειλαν βία σε βάρος τους, που είναι ουσιαστικά βία προς την ελευθερία του Τύπου και τελικά βία προς τους δημοκρατικούς πολίτες.
Νωρίτερα φέτος είχε γίνει μια μαθητική πορεία στο κέντρο με αφορμή τον θάνατο του Floyd και την αστυνομική βία. Πολλά παιδάκια (κυριολεκτικά: παιδάκια) βγήκαν να φωνάξουν ότι δεν θέλουν άλλη βία απ' την αστυνομία. Το σύνθημα είναι τόσο κοινότοπο, που σχεδόν δεν λέει τίποτα. Όλοι θα έπρεπε να συμφωνούν ότι η βία είναι επικίνδυνη, ειδικά όταν ασκείται από το κράτος, και μάλιστα απ' τα όργανά του, που φέρουν όπλα.
Κι όμως. Λίγους μήνες μετά σκέφτομαι το σύνθημα και μελαγχολώ. Κάπως έχουμε αποδεχτεί ότι η αστυνομία μπορεί να δρα όπως κρίνει αναγκαίο, ανάλογα με την αυτοσχέδια, πρόχειρη δικαιολογία που θα βρει να προβάλει. Όσοι κυκλοφορούμε στο κέντρο σχεδόν πρέπει ν' απολογούμαστε που επιλέγουμε το φαρ ουέστ για τον προαυλισμό μας. Πρέπει να ξέρουμε ποιους δρόμους να αποφεύγουμε και ποιες ημέρες. Πρέπει να ξέρουμε να μυρίζουμε τα δακρυγόνα και να μη φοβόμαστε την πολλή αστυνομία.
Ενόχλησαν πραγματικά τους Έλληνες αυτά τα σπασμένα λουλούδια. Τι του φταίγανε; Η καταστροφή τους ήταν τυφλό μίσος. Τόση ήταν η μανία, που κόκκινα ζουμιά και πράσινα κοτσανάκια εκτοξεύτηκαν στον τοίχο.
Έχει γυρίσει εντελώς ανάποδα η συζήτηση για το θεμελιώδες δικαίωμα των προσώπων να συνέρχονται ησύχως και χωρίς όπλα προκειμένου να εκφράζουν τις απόψεις τους και να ασκούν έλεγχο στην εξουσία. Η συζήτηση έχει αφεθεί σε ιατρικές επιτροπές ή επιτροπές νομικών, ενώ είναι μια συζήτηση βαθιά δημοκρατική και προφανώς πολιτική, στην οποία θα έπρεπε να συμμετέχουν όλοι, χωρίς να καλούνται να αισθανθούν ενοχή ή ηττοπάθεια επειδή δεν είναι επιδημιολόγοι ή συνταγματολόγοι.
Λείπει η δικαιολόγηση και η επαρκής οριοθέτηση μέτρων που περιορίζουν τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματά μας, όμως δεν φαίνεται να μας ενοχλεί και τόσο. Σε αντίθεση με άλλες ανεπτυγμένες χώρες, εμείς μάλλον δεν παίρνουμε τόσο στα σοβαρά τη δημοκρατία μας, αφού είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε χωρίς συζήτηση κρίσιμα στοιχεία της λόγω υγειονομικής κρίσης, και μάλιστα να δικάσουμε ως «ανεύθυνους» όσους θέλουν εξηγήσεις και όρια.
Όμως, ένα βίντεο φαίνεται να 'χει κάπως αλλάξει τα πράγματα τις τελευταίες ημέρες. Ένας αστυνομικός τσακίζει με μανία στην πλάτη ενός άλλου αστυνομικού λουλούδια που εκτοξεύονται πάνω σ' έναν εξαρχειώτικο τοίχο, ενώ ΜΑΤ εξαντλημένα αράζουν στα πεζούλια. Το βίντεο κατάφερε να ενεργοποιήσει κάπως τα μουδιασμένα και δειλά αντανακλαστικά μας. Θέαμα με πολλές συνδηλώσεις, το ξέσπασμα της αστυνομικής οργής πάνω στα λιωμένα λουλούδια ήταν άβολο, σοκαριστικό, περίεργο και, όπως πολλές εξωτερικεύσεις μίσους, λυπηρό.
Συγκίνησε περισσότερο απ' τα βίντεο του προηγούμενου lockdown, όπου στο όνομα της προστασίας της υγείας νέοι άνθρωποι έγλειψαν με το μούτρο τους την άσφαλτο στην Κυψέλη. Συγκίνησε περισσότερο απ' τα βίντεο με βία την ημέρα της αντιφασιστικής συγκέντρωσης μπροστά απ' το Εφετείο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Ενόχλησαν πραγματικά τους Έλληνες αυτά τα σπασμένα λουλούδια. Τι του φταίγανε; Η καταστροφή τους ήταν τυφλό μίσος. Τόση ήταν η μανία, που κόκκινα ζουμιά και πράσινα κοτσανάκια εκτοξεύτηκαν στον τοίχο. Το βίντεο είναι εντελώς απροσδόκητο, απεικονίζει κάτι απ' αυτά που λέμε, για να τα ξορκίσουμε, πως δεν γίνονται, μέχρι που τελικά συμβαίνουν. Μας χαρίζει έτσι ένα σύμβολο που ξεκλειδώνει τη συγκίνησή μας. Δεν είναι όλες οι φορές που οι αστυνομικοί το «παρακάνουν» απάνθρωπες παραλλαγές αυτού που 'παθαν τα λουλούδια;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
