Η εξουσία του φόβου και το «μετά», που θα είναι διαφορετικό ( ; )

Η εξουσία του φόβου και το «μετά», που θα είναι διαφορετικό ( ; ) Facebook Twitter
Ακόμα όμως και αν ξέρουμε πως οι κοινωνίες μετά το σοκ επιστρέφουν στα δοκιμασμένα μονοπάτια τους, αλλάζει η ατμόσφαιρα και μαζί και οι απαιτήσεις από τις δημόσιες εξουσίες και τα οργανωμένα συστήματα.
9

Κάθε ανατροπή της ρουτίνας των κοινωνιών ακολουθείται, σχεδόν μοιραία, από υποσχέσεις ανάπλασης και αναγέννησης. Μια παγκόσμια επιδημία, ένας μεγάλος πόλεμος, η αιφνίδια φυσική καταστροφή, λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές φιλόδοξων σχεδίων για το μετά. Μετά τον πρώτο μεγάλο πόλεμο είχαμε τη γέννηση της Κοινωνίας των Εθνών, ενώ πάνω στα ερείπια των ευρωπαϊκών πόλεων και στις κρίσεις που έφερε η ψυχροπολεμική διαίρεση πήρε σάρκα και οστά η Ευρωπαϊκή Κοινότητα.


Στις σκιές τέτοιων συμφορών η ανθρωπότητα σπεύδει να προστατευτεί και συγχρόνως μοιράζει υποσχέσεις μεταστροφής. Τώρα, ας πούμε, και καθώς η πανδημία του Covid-19 αλλάζει ριζικά το καθεστώς της καθημερινότητας και τις σταθερές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, έχει επανέλθει το θέμα ενός «τέλους» και μιας «καινούργιας αρχής». Τι μας λέει αυτό το μοτίβο; Υπόσχεται πως μετά από αυτό δεν θα επιστρέψουμε στο πριν, θα οργανώσουμε αλλιώς τα πράγματα. Η νόσος και οι αντιδράσεις σε αυτήν αποκαλύπτει τις βαθύτερες υλικές και πνευματικές ανεπάρκειες ενός ολόκληρου πολιτισμού. Αυτό γράφεται και ακούγεται σε πολλές γλώσσες αυτές τις μέρες, παράλληλα με την ιατρο-νοσηλευτική προσπάθεια και τα δράματα στο πεδίο της μάχης των νοσοκομείων.

Μπορεί οι εξελίξεις να μην είναι μια ευθεία γραμμή και να δούμε αλυσιδωτές αντιδράσεις και ενδιαφέρουσες λοξοδρομήσεις. Να δούμε αναθεωρήσεις και επαναπροσδιορισμούς. Σαν τη συμπεριφορά του ιού στον οργανισμό, το ίδιο απρόβλεπτη είναι η μακροπρόθεσμη επίδραση των μεγάλων κλονισμών στη δημοκρατία και στις ψυχές.


Όσο μπορούμε να σκεφτούμε, έχοντας ακόμα δρόμο μπροστά μας (γιατί το lockdown μάς γυρίζει στη στοιχειώδη σκέψη του εξοδούχου φαντάρου), η επόμενη μέρα συνδέεται με μια γενικότερη στροφή σε δημόσιες, πολιτικές και ατομικές προτεραιότητες. Ναι, με μια έννοια το πιο ανελέητα αντι-ουτοπικό πλάσμα στον κόσμο, ένας ιός, γίνεται αφορμή να στηθεί και μια βιομηχανία ονείρων όπου συνωστίζονται ήδη πολιτικές ευχές, ηθικά όνειρα και ιδεολογικοί ανταγωνισμοί. Βγαίνουν στον αφρό όσοι μυρίζονται πια μια μόνιμη e-κοινωνία των ανέπαφων συναλλαγών αλλά και όσοι προτείνουν στα σοβαρά την εγκατάλειψη του μοντέλου του παγκόσμιου εμπορίου με την επιστροφή στο τοπικό για την παραγωγή και την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών.

Οι περισσότεροι, όμως, «οι μάζες» όπως λέγαμε παλιά, στέκονται μακριά από αυτό το άθλημα των μεγάλων στόχων. Βρίσκονται μες στο σάστισμα, θυμώνουν με το ένα ή το άλλο εμπόδιο της καθημερινότητας και προσπαθούν να προσαρμοστούν. Το πιθανό είναι να βλέπουν στον ύπνο τους ότι απαλλάσσονται από τις μυρουδιές των αντισηπτικών που αυτές τις μέρες μάς πολιορκούν. Οι άνθρωποι βιάζονται να επιστρέψουν στις αμαρτωλές, όχι ιδιαίτερα προσεκτικές, ούτε πάντα συνετές επιλογές τους. Συναισθάνονται ότι η κουλτούρα της αυτοπειθαρχίας και των θυσιών δεν μπορεί να είναι πρόταση ζωής ούτε καν για εκείνους που ισχυρίζονται πως την αντέχουν εν όψει κάποιου καλού σκοπού.

Αυτή η κρίση, παρ' όλα αυτά, γεννάει καινούργιες στάσεις και πολιτικές μεταστροφές. Κάθε μέρα αποδεικνύει πως υπάρχει μετατόπιση γραμμών. Και βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Ο Πασκάλ Μπρικνέρ και άλλοι μίλησαν για το τέλος του γερμανικού «πειθαρχικού», δημοσιονομικού credo και των πρακτικών του. Ίσως είναι πρόωρο, αφού οι Γερμανοί φαίνεται να αντιδρούν και στην ιδέα κάποιων «κορωνο-ομολόγων», ωστόσο πολλά αλλάζουν από μέρα σε μέρα στις τηλεδιασκέψεις του φόβου.


Όλες όμως οι κρίσεις που σκάβουν την καθημερινότητα έχουν μια ιδιότητα που πάει κόντρα στα υπερφιλόδοξα, reborn όνειρα: οι άνθρωποι τείνουν να νοσταλγούν αυτό που είχαν ή κι αυτό το οποίο ζούσαν μέχρι πριν από λίγο. Το «ριζικά διαφορετικό» μέλλον είτε το φοβούνται είτε δεν το διακρίνουν. Τον Μάιο ή τον Ιούνιο η έγνοια των περισσότερων –τουλάχιστον στις δικές μας χώρες‒ θα είναι η δυνατότητα να έχουν βγει από το λαγούμι και τον φόβο τους. Θα είναι οι δουλειές τους, η κατασκήνωση των παιδιών, οι αιώνιες Πανελλαδικές ή και η εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Θα είναι μια Αμοργός, μια Χαλκιδική, οι επισκευές στο εξοχικό που έμειναν πίσω. Θα είναι τα άλλα, χιλιάδες προβλήματα υγείας που καλύπτονται τώρα πίσω από την παγκόσμια αποκλειστικότητα του Covid-19. Θα είναι τα χρέη που θα αποψυχθούν και οι έρωτες που μάλλον κρύφτηκαν πίσω από μάσκες και γάντια μίας χρήσεως.


Μπορούμε να δράσουμε και να σκεφτούμε διαφορετικά για μια σειρά ζητήματα, αντλώντας μαθήματα από αυτή την πανδημία; Το ερώτημα μοιάζει πρόωρο και σε κάποιον βαθμό υπονομευμένο απ' όσα είπα πιο πάνω. Μίλησα περισσότερο για το πώς αυτό που ζούμε τώρα εξαγνίζει τις ρουτίνες και τις πατέντες που επικρατούσαν σε καιρούς ελεύθερης κυκλοφορίας. Όμως υπάρχουν αφανείς και ορατές μετατοπίσεις. Ακόμα όμως και αν ξέρουμε πως οι κοινωνίες μετά το σοκ επιστρέφουν στα δοκιμασμένα μονοπάτια τους, αλλάζει η ατμόσφαιρα και μαζί και οι απαιτήσεις από τις δημόσιες εξουσίες και τα οργανωμένα συστήματα.


Η εξουσία του φόβου δεν είναι συνήθως καλός σύμβουλος για να οργανώσει κανείς το μέλλον του. Μπορεί, όμως, οι εξελίξεις να μην είναι μια ευθεία γραμμή και να δούμε αλυσιδωτές αντιδράσεις και ενδιαφέρουσες λοξοδρομήσεις. Να δούμε αναθεωρήσεις και επαναπροσδιορισμούς. Σαν τη συμπεριφορά του ιού στον οργανισμό, το ίδιο απρόβλεπτη είναι η μακροπρόθεσμη επίδραση των μεγάλων κλονισμών στη δημοκρατία και στις ψυχές. Μπορεί να μη διακρίνουμε το μέλλον –πίσω από το παραλήρημα της φλυαρίας του παρόντος–, όμως αυτό τελικά κρατάει την ικανότητα για εκπλήξεις.

Στήλες
9

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Το σοκαριστικό είναι ότι δεν σχεδιάσαμε το μέλλον τότε που μπορούσαμε.Από το το 2008 και μετά, όταν η κρίση ισοπέδωνε την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, δεν αρθρώθηκε από πουθενά κουβέντα για το τι θέλουμε και το τι μπορούμε. Πανεπιστήμια, κόμματα, τράπεζες, ΜΜΕ... Κανείς... κουβέντα... Όλοι οι θεσμικά επιφορτισμένοι σιώπησαν. Αμήχανοι ή ανίκανοι.Ο τουρισμός, αυτοδημιουργητο αστέρι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, πήρε τα ηνία μόνος του.Χάσαμε μια ευνοϊκή για τη διεθνή οικονομία 5ετια να οργανώνουμε το αντάρτικο πόλεων και σε συζητήσεις που όφειλαν να έχουν λήξει το 1949 ή -κάποιες άλλες- το 1989.Το τώρα μας βρίσκει αδύναμους. Ελπίζω όχι πάλι άκαιρους και αδιάβαστους κι ανώριμους. Ελπιζω να ειμαστε λιγο πιο σοφοί το 2020 από το 2008.Αλλά η ελπίδα είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Όχι να είσαι.
Ενδιαφερων αρθρο, και πανω κατω εκει πανε και οι δικες μου σκεψεις. Τι θα φερει το αυριο?Απο τη μια υπαρχει ο φοβος μιας αποστειρωμενης, e-κοινωνιας, οπου οι επαφες ειναι ελαχιστες και "πρωτογονες", τυπου Demolition Man.Απο την αλλη, και εκει ειμαι πιο ρομαντικος, με τη σκεψη οτι η επιδημια του ιου ειναι (και επισης) αποτελεσμα της παγκοσμιοποιημενης κοινωνιας που ζουμε, οπου "και η κουτση Μαρια" μπορει να παει στο Ισγκλ, και Βιετναμ, και οπουδηποτε στο κοσμο.Ενα back-to-roots μοντελο ισως να ειχε περισσοτερα οφελη απο οτι νομιζουμε. Ναι το να εχουμε μοναδες παραγωγης, γεωργικα προιοντα και κτηνοτροφια στις δυτικες κοινωνιες, αντι τα περισσοτερα να ειναι εισαγωμενα ή φτιαγμενα απο παιδια σε φαμπρικες του Μπαγκλαντες, να φερει αυξηση στις τιμες, αλλα ισως και να φερει προυποθεσεις αναπτυξεις start-ups, νεων μοντελων αξιοποιησης πορων, πιο βιωσιμο τροπο ζωης, να μειωση την υπερκαταναλωση, μολυνση περιβαλλοντος κτλπ. Αν μη τι αλλο θα δημιουργησει θεσεις εργασιας. Ισως μας βοηθησει να κατανοησουμε περισσοτερο το κοσμο που ζουμε.Στη πραγματικοτητα μαλλον θα γυρισουμε σε μια ιδια πραγματικοτητα, οπου ελπιζω να γινουν μεγαλυτερες επενδυσεις στο τομεα της υγειας, θα μαθουμε εαν δυο πραγματα απο τις Ασιατικες χωρες που αντιμετωπισαν τον ιο πολυ διαφορετικα.Με φοβιζει βεβαια μια πραγματικοτητα μικροβιοφοβιας, πανω στη οποια θα πατησει η οποιαδηποτε κυβερνηση, μια πραγματικοτητα οπου η αστυνομευση θα ερχεται απο τους ιδιους πολιτες. Θα δειξει.Πιστευω ομως οτι ενα ειναι σημαντικο. Να επενδυσουμε σεβασμο στο συμπολιτη μας. Να οχειρωθουμε ως κοινονικο συνολο. Διαλογος και επικοινωνια. Γεφυρωμα των διαφορων και σεβασμος στη διαφορετικοτητα. Μονο αυτο πιστευω ετσι μπορουμε να αμυνθουμε εναντιον μιας απειλης, εντος ή εκτος συνορων.
SimosZ"...να εχουμε μοναδες παραγωγης, γεωργικα προιοντα και κτηνοτροφια στις δυτικες κοινωνιες, αντι τα περισσοτερα να ειναι εισαγωμενα ή φτιαγμενα απο παιδια σε φαμπρικες του Μπαγκλαντες,...".Είμαι απόλυτα υπέρ του back-to-roots μοντέλου - ειδικά σε μίαν "ευλογημένη" χώρα σαν την δική μας, που μέχρι το 1980, παρήγαγε όλα τα βασικά γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και - μάλιστα - ΣΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ.Το μεγάλο και μάλλον αθεράπευτο κακό είναι, ότι δεν υπάρχουν πια ελληνικά εργατικά χέρια ΠΡΟΘΥΜΑ να δουλέψουν σε αυτές τις δουλειές. Μόνον οικονομικοί μετανάστες δουλεύουν, μάλιστα μερικοί, σε συνθήκες και με μεροκάματα Μπάγκλαντές...Όσοι Έλληνες "επιστρέφουν", είναι μία ελάχιστη "ρομαντική" μειοψηφία, που παράλληλα είχε την τύχη να έχει κληρονομιά ένα κτήμα στο χωριό. Αυτοί δεν φτάνουν.Και - δυστυχώς -, ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΜΑΣ έχουν άλλα "οράματα", πριν από όλα, να "βολέψουν" τον κομματικό μηχανισμό τους.
Αντί να ονειρευόμαστε/ υποσχόμαστε/ προσμένουμε ένα ριζικά διαφορετικό μέλλον, μήπως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να διορθώσουμε άμεσα όλη εκείνη την αλυσίδα των λαθών/ κακών εκτιμήσεων και κυρίως ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ που μας οδήγησαν στον εκτροχιασμό της ζωής μας;Μήπως π.χ. πρέπει άμεσα να αντιληφθούμε πως ένα άψογα οργανωμένο/ στελεχωμένο/ επανδρωμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι απαραίτητο για τη λειτουργία της Οικονομίας άρα πρέπει να χρηματοδοτηθεί και να στηριχθεί από κατάλληλα ανεπτυγμένες βιομηχανία/ βιοτεχνία και πάνω από όλα Έρευνα κι ερευνητές;Μήπως –επ’ ευκαιρία της επετείου- να αντιληφθούμε πως αυτή τη στιγμή κάθε € που πάει σε περιττές φιέστες κι όχι στο ΕΣΥ, είναι αμαρτία/ έγκλημα/ διασπάθιση απαραίτητων πόρων που δεν περισσεύουν;Μήπως να γίνει ξεκάθαρο σε όλους ποιες πολιτικές στηρίζουν την κοινωνία και ποιες κυριολεκτικά την αποδομούν ολέθρια;Μήπως να συνειδητοποιήσουμε ποια επαγγέλματα πρέπει να προβάλλονται από τα ΜΜΕ και να καταξιώνει η κοινωνία πέρα από δημοσιοσχετίστικα παλαμάκια και τραγικά καθυστερημένα, φτηνιάρικα δημόσια «ευχαριστώ»;
Το είπαμε ξανά, το κόστος της φιέστας που εννοείτε, πληρώνεται εν πολλοίς από χορηγούς, άρα, είναι αφενός μη ελέγξιμο κρατικά. Αφ' ετέρου, είναι ούτως ή άλλως ΜΗΔΑΜΙΝΟ μπροστά στο κόστος της νόσου.Μην υπερβάλλετε λοιπόν "ξεκαθαρίζοντας" - εσάς περιμέναμε να το κάνετε για μας τους "τυφλούς"...-, "ποιες πολιτικές στηρίζουν την κοινωνία και ποιες κυριολεκτικά την αποδομούν ολέθρια" (ΚΟΨΤΕ ΚΑΤΙ...).Τι να πουν και οι Βρετανοί που πληρώνουν την μάνα τους και τον πατέρα τους για την ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, σαν σύμβολο της εθνικής τους παράδοσης και ενότητας ;Αυτά λοιπόν είναι ΦΘΗΝΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΗΣ και στοχεύουν να ερεθίσουν γνωστούς ευέξαπτους, ώστε να βρουν άλλοθι να "εκραγούν".Το ΕΣΥ λοιπόν, βέβαια πρέπει να ενισχυθεί και να προσφέρει στους πολίτες ένα σωστό επίπεδο υγείας, αλλά αυτό δεν λύνεται από μία μόνη κυβέρνηση οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης, αλλά με ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ.Και βέβαια αυτό προϋποθέτει - αφού το θέτετε τόσο αυστηρά -, ότι ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΘΑ ΣΠΑΤΑΛΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΕΦΙΛΗΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ (ΑΠΟ ΥΨΙΠΕΤΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ). ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΑΝ "ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ" ΠΑΡΑ ΤΩ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΩ..."ΞΕΚΑΘΑΡΑ" ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
Εξηγήστε παρακαλώ ποιοι είστε εσείς που είπατε, ό,τι είπατε, γιατί χρησιμοποιείτε στο σχόλιό σας ένα α’ πληθυντικό στο οποίο δεν λέτε ποιους εννοείτε.Παρακαλώ ενημερώστε το ύψος του ποσού για τις φιέστες γιατί εγώ θεωρώ και το 1€ πεταμένο, ώστε να ελεγχθεί και πόσο ..large είστε.Και ασφαλώς αν μπορούσα να κόψω κάτι, όπως με παρακαλάτε, θα έκοβα τις φιέστες.Αλλά αν τόσο τις επιθυμείτε, γιατί δεν αρχίζετε κι εσείς να μαζεύετε υπογραφές ώστε να φανεί αν όντως οι πολίτες επιθυμούν τα χρήματα που προορίζονται για τις φιέστες να μην πάνε στο ΕΣΥ; Δημοκρατία δεν έχουμε; Αν συγκεντρωθούν περισσότερες υπογραφές από όσες έχουν ήδη μαζευτεί από όσες ζητούν τα χρήματα να πάνε στο ΕΣΥ, ας διασπαθιστούν για ανούσια θεάματα. Κι ας δούμε τότε τι είναι φθηνή αντιπολίτευση και τι κοινωνική απαίτηση. Αλλά επειδή πετάξατε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΠΑΡΟΥΦΑ περί χρημάτων από χορηγίες: Είστε σίγουρος πως αυτά τα χρήματα δεν εκπίπτουν από τη φορολογική δήλωση των …χορηγών;Για να ξέρουμε και τι εστί λαϊκισμός και τι όχι. Αλλά αν τόσο επιθυμείτε τις φιέστες, γιατί δεν ντύνεστε με δικά σας έξοδα Αρματολός ή ..Κλέφτης να χορεύετε του χρόνου νυχθημερόν στους δρόμους εορτάζοντας; Σας υπόσχομαι να ξεκινήσω καμπάνια για να σας χειροκροτήσουν οι πολίτες από τα παράθυρά τους.
WLGFQ 25.3/22:28 https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/274670/xrimata-sto-esy-i-stin-ellada-2021-treis-koryfaioi-istorikoi-miloyn-sti-lifo#commentΣας το υπενθυμίζει κάποιος από τους πολλούς ..."ανεγκέφαλους που μπορεί να έχει άποψη" (εξ' ου και ο πληθυντικός). Ταπεινά σας ζητούμε συγγνώμη και εκλιπαρούμε να μην πάμε ...Σιβηρία αντί για πλατεία.Αρνούμαι να σχολιάσω όλα τα άλλα που λέτε σαν περιττά.Εκτός από την "ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΠΑΡΟΥΦΑ" :Κάντε και εσείς μία χορηγία για το ΕΣΥ και ...χαλάλι σας να το εκπέσετε από 10% - 40 % από την φορολογική σας δήλωση. Όχι σαν π.χ. τον κ. Παπαδημούλη με τα εκατομύρια καταθέσεων και επενδύσεων στο ...μισητό κεφάλαιο (σύμφωνα με την δήλωσή του στην Βουλή "έσχες", χωρίς να λέει το "πόθεν", αν και υποχρεούται). Που ανήκει σε αυτούς που διαμαρτύρονται μεν για την "φιέστα" αντί ΕΣΥ (που πραγματικά τόση ανάγκη χρημάτων έχει για την στήριξή του), αλλά ο ίδιος ΔΕΝ ΔΩΡΗΣΕ ΣΤΟ ΕΣΥ ΟΥΤΕ 1 (ΕΝΑ) ΕΥΡΩ. Και ο οποίος, γεμίζοντας 3 καρότσια από το Σ/Μ εν μέσω των μέτρων, είπε ότι λίγο-πολύ ήταν προμήθειες ...μιας εβδομάδας.
WLGFQ 22:28Δεν είδα να απαντήσατε όχι για το "1€ πεταμένο", αλλά για τα εκατοντάδες χιλιάδες ΕΥΡΏ πεταμένα από ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΥΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΛΛΆ ΠΕΦΙΛΗΜΕΝΟΥΣ - ΑΠΟ ΥΨΙΠΕΤΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ - ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ...Αυτά και αν ήταν χρήματα του Δημοσίου που τόσο τα είχε ανάγκη το ΕΣΥ.
Και θα αφήσουμε την "εθνική μας Γιάννα" δίχως φιέστες; Μα θα μαραζώσει η γυναίκα!Το ίδιο και κάμποσοι πολιτικοί της συμπολίτευσης που από τώρα σκέφτονται τα προεκλογικά τους φυλλάδια διακοσμημένα με φωτογραφίες από τις πομπώδεις φιέστες.