Δίκη Χρυσής Αυγής: Βαθύ το κράτος της δικαιοσύνης στην Ελλάδα

Δίκη Χρυσής Αυγής: Βαθύ το κράτος της δικαιοσύνης στην Ελλάδα Facebook Twitter
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να προσδοκάμε δικαστές κι εισαγγελείς πολιτικά ουδέτερους. Αν όμως μας ενδιαφέρει το κράτος δικαίου, μπορούμε να προσδοκάμε δικαιοσύνη που δεν θα μετατρέπει απροκάλυπτα τις πολιτικές της προτιμήσεις σε δικαστικές αποφάσεις.
9

Τον Αύγουστο του 2013 ολοκλήρωνα την επιμέλεια ενός συλλογικού τόμου με τίτλο Το «βαθύ κράτος» στη σημερινή Ελλάδα και η Άκρα Δεξιά – Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία (Αθήνα, Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, εκδ. Νήσος). Εκείνες τις μέρες, όταν έγραφα τα συμπεράσματα του βιβλίου, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Σπύρος Κατσίμης με ρώτησε, αφού τον ενημέρωσα για το περιεχόμενό του: «Από τους τέσσερις τομείς που εξετάζεις, στρατός, εκκλησία, αστυνομία και δικαιοσύνη, πού είναι πιο επικίνδυνα τα πράγματα;». Η απάντηση στο εύστοχο ερώτημα δεν ήταν καθόλου αυτονόητη.

Η παρόρμηση εκείνων των ημερών –ακόμη η Χρυσή Αυγή γλεντούσε με την Ελληνική Αστυνομία– θα ήταν να απαντήσω πως η αστυνομία είναι η πιο επικίνδυνη. Υπήρξε όντως η πιο μολυσμένη και χρόνια εκτεθειμένη στην ακροδεξιά διάβρωση, και για τον λόγο αυτό χρειάζεται υπεύθυνη και συστηματική δουλειά προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές μιας αστυνομίας κράτους δικαίου.


Πάρα ταύτα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αστυνομία είναι κατεξοχήν βραχίονας της εκτελεστικής εξουσίας. Είναι «κράτος», αλλά συνάμα υπάγεται στο κράτος. Λογοδοτεί ή τουλάχιστον μπορεί και πρέπει να λογοδοτεί, ελέγχεται υπηρεσιακά, πειθαρχικά κ.λπ. Η αστυνομία, με δυο λόγια, εξαρτάται από πολιτικές επιλογές που εκφράζει ο εγκέφαλος της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, παρά το γεγονός ότι, όπως κάθε θεσμός, έχει αναπτύξει σε συνθήκες μιας σχετικής αυτοτέλειας, μια δική της νοοτροπία. Σε όλες πάντως τις περιπτώσεις, αν ο εγκέφαλος της εκτελεστικής εξουσίας αποφασίσει να στείλει ένα δυνατό μήνυμα στον βραχίονα της αστυνομίας που παρανομεί, το μήνυμα μπορεί και να αργήσει, να συναντήσει αντιστάσεις, μπορεί να αλλοιωθεί κιόλας σε ένα βαθμό, αλλά κάποια στιγμή με βεβαιότητα θα φτάσει.

 

Ο στρατός, η εκκλησία, η δικαιοσύνη και η εκκλησία έχουν υπάρξει οι κατεξοχήν βραχίονες ενός κράτους «εθνικού και ιδεολόγου», στη μείζονα διαδρομή του 20ού αιώνα. Πάντα υπάρχουν κάποιοι θύλακες στο εσωτερικό αυτών των πολιτειακών μηχανισμών επιθυμούν να ανασυστήσουν το ειδύλλιο αυτό.


Αν, αντιθέτως, το μήνυμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα, η αστυνομία θα ξεσαλώνει, παραβιάζοντας το οικογενειακό άσυλο, ξεγυμνώνοντας κόσμο και λοιπά. Αν πάλι τιμωρηθούν αστυνομικοί διότι παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους και βρεθούν στη φυλακή ή χωρίς δουλειά, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι πολλοί συνάδελφοί τους στο σώμα θα σκεφτούν πολλές φορές να συνεχίσουν τα ίδια, ακόμη και αν θα έμπαιναν στον πειρασμό. «Καλή» λοιπόν αστυνομία δεν ξέρω αν θα έχουμε ποτέ, πάντως καλύτερη μπορούμε σίγουρα. Δείγματα καλύτερης αστυνομίας υπάρχουν ούτως ή άλλως στην ίδια την ΕΛ.ΑΣ.

Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα με τη δικαιοσύνη. Το θεσμικό της εκτόπισμα, μέσα στον καταμερισμό εξουσιών κάθε κράτους, της εξασφαλίζει ένα βαθμό ανεξαρτησίας που της είναι απαραίτητος προκειμένου να μπορεί να επιτελέσει τη λειτουργία της. Εύλογο. Η δικαιοσύνη είναι εγκέφαλος per se. Δεν είναι βραχίονας κανενός, παρά μόνο του εν τη ευρεία εννοία καθεστώτος. Η δικαστική εξουσία είναι μια εκ των τριών λειτουργιών, και μάλιστα επιφορτισμένη να δίνει οριστικές λύσεις στα προβλήματα των άλλων. Αυτό καθιστά κυρίαρχες τις αποφάνσεις της κι επομένως πιο προβληματικές αυτές που υπερβαίνουν τα δημοκρατικά-φιλελεύθερα εσκαμμένα μιας σύγχρονης πολιτείας. Τέτοιου είδους κρίση αποτελεί κατεξοχήν κι απροσχημάτιστα η πρόταση της εισαγγελέως στη δίκη της Χρυσής Αυγής: όλα «μεμονωμένα περιστατικά», χωρίς καμία συνάφεια και ιεραρχική σχέση των αυτουργών τους.


Για τον λόγο αυτό πράγματι πιστεύω ότι το μείζον ζήτημα του βαθέος κράτους στην Ελλάδα αγγίζει, εν τέλει, περισσότερο την ελληνική δικαστική εξουσία και από την αστυνομία, μακράν και από τον στρατό ή από την εκκλησία. Και αυτό, τόσο με την έννοια της καθεαυτού επικινδυνότητας αποφάνσεων απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα (όπως δηλαδή η χθεσινή εισαγγελική πρόταση) αλλά και με αποφάσεις που εδραιώνουν το κέντρο βάρους της απάντησης στο τι είναι δίκαιο σε μια κουλτούρα που «φωνάζει» την ιδεολογικοπολιτική της προέλευση από τα μπαούλα της ακραίας συντηρητικής σκέψης.


Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να προσδοκάμε δικαστές κι εισαγγελείς πολιτικά ουδέτερους. Αν όμως μας ενδιαφέρει το κράτος δικαίου, μπορούμε να προσδοκάμε δικαιοσύνη που δεν θα μετατρέπει απροκάλυπτα τις πολιτικές της προτιμήσεις σε δικαστικές αποφάσεις.


Ιστορικά, η συντεταγμένη εξουσία στην Ελλάδα έχει αναπτύξει δυναμικά ειδύλλια με τη δεξαμενή αυτή, τα οποία παρά τη διακοπή τους μετά το 1974, δείχνουν να αντέχουν στον χρόνο. Ο στρατός, η εκκλησία, η δικαιοσύνη και η εκκλησία έχουν υπάρξει οι κατεξοχήν βραχίονες ενός κράτους «εθνικού και ιδεολόγου», στη μείζονα διαδρομή του 20ού αιώνα. Πάντα υπάρχουν κάποιοι θύλακες στο εσωτερικό αυτών των πολιτειακών μηχανισμών που επιθυμούν να ανασυστήσουν το ειδύλλιο αυτό. Η ενθάρρυνσή τους από τον πολιτειακό περίγυρο κι από τα μηνύματα ανοχής που στέλνει η εκάστοτε κυβέρνηση και η κοινωνία, τους δίνει την ευκαιρία. Αυτό συμβαίνει σήμερα.


Το ελληνικό δεν είναι το μόνο, ούτε βέβαια το βαθύτερο «βαθύ κράτος». Η πολιτική βούληση αντιπαράθεσης μαζί του –κυρίως στον χώρο της δικαιοσύνης– δεν έλαμψε ποτέ στην Ελλάδα, ιδίως δε δεν έλαμψε στα χρόνια της προηγούμενης κυβέρνησης, πολλώ δε μάλλον σήμερα. Φαεινή εξαίρεση, σε επίπεδο επιλογών προσώπων, ο διορισμός της νυν προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας το φθινόπωρο του 2018. Ο προηγούμενος πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας που είχε επιλέξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με εισήγηση Παπαγγελόπουλου, ήταν ο δικαστής που κήρυξε αντισυνταγματικό τον νόμο Ραγκούση για την ελληνική ιθαγένεια, αναγάγοντας σε συνταγματική αρχή το δίκαιο του αίματος... Βαθύ το κράτος.


Κάθε φορά που θέλω να μετρήσω την αξία ή την απαξία μιας πράξης που έχει πολιτική σημασία (ανεξαρτήτως αν η πράξη δεν είναι η ίδια πολιτική με τη στενή έννοια) σκέφτομαι ένα μπανάλ ερώτημα με τον εαυτό μου: τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Έχω λοιπόν συμβιβαστεί ότι θα παραδώσουμε έναν άδικο, άνισο κόσμο με χίλια δύο προβλήματα, συνεχίζοντας να παλεύουμε για να αλλάξει και να γίνει καλύτερος. Δεν μπορώ όμως να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα είναι ένας κόσμος όπου οι εισαγγελείς θα επιβραβεύουν νεοναζί εγκληματίες.


Τη δημοκρατία δεν τη χαρίζουμε. Τους φασίστες, τους ναζί και τους συμμάχους τους θα τους νικήσουμε. Είναι χρέος μας στις γενιές που έρχονται. Διότι αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν αυτοί.

Στήλες
9

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ: Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ: Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Καθώς η Ελλάδα περιμένει με πρωτόγνωρη ένταση την απόφαση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, διατρέχουμε στην αθρογραφία της LIFO, που είναι πυκνή και επίμονη, όλα αυτά τα χρόνια, για το ζόφο της νεοναζιστικής οργάνωσης, τα θύματα και την νοσηρή ιδεολογία της, αλλά και τους ανθρώπους που την αντιμετώπισαν θαραλέα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εισαγγελέας: «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι εγκληματική οργάνωση» - Εισηγήθηκε απαλλαγή Μιχαλολιάκου

Ελλάδα / Εισαγγελέας: «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι εγκληματική οργάνωση» - Εισηγήθηκε απαλλαγή Μιχαλολιάκου

Η εισαγγελέας πρότεινε απαλλαγή του Νίκου Μιχαλολιάκου και των λοιπών πολιτικών στελεχών της Χρυσής Αυγής, για το αδίκημα της ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
Επαναλαμβάνω το σχόλιο μου: Λυπάμαι για την τροπή αλλά θα ήθελα να διαβάσω μια ψύχραιμη και χωρίς συναισθηματισμούς ανάλυση όλων αυτών. Καλά τα λέμε στα σχόλια, κανείς δεν θέλει να βλέπει τους χρυσαυγήτες να σουλατσάρουν αλλά η δικαοσύνη δεν λειτουργεί έτσι. Χωρίς λοιπόν συναισθηματικές εξάρχεις ας γράψει κάποιος νομικός πέντε απλά πράγματα για να καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι.Και συμπληρώνω: η βία ήταν είναι και θα είναι πάντα όργανο κάθε πολιτικής παράταξης: οι συνδικαλιστές-μπράβοι του ΠΑΣΟΚ, οι τραμπούκοι της ΚΝΕ, οι κένταυροί της Ν.Δ. και όλος ο "αναρχικός" αυτοδιαχειριζόμενος χώρος. Δεν είμαι νομικός, μπορεί να λέω βλακείες, αλλά φοβάμαι ότι η καταδίκη της Χ.Α. μόνο και μόνο για να καταλαγιάσει το κοινό αίσθημα δικαιοσύνης απλά θα ανοίξει τις πόρτες για καταδίκη κομμάτων βάσει πολιτικών ιδεολογίων ακόμα και αισχρών όπως αυτή της Χ.Α. λυπάμαι για εδώ που φτάσαμε...
Εγώ δεν είμαι νομικός αλλά με το φτωχό μου το μυαλό λέω οτι τα δικαστήρια δικάζουν και βγάζουν αποφάσεις με βάση το τί αποδεικνύεται και όχι με βάση το τι "ξέρουμε". Πιθανόν η εισαγγελέας να θέλει να κρεμάσει με τα ίδια της τα χέρια όλους τους Χρυσαυγίτες, όμως εάν δεν ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ η σύσταση, διεύθυνση και λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης, είναι αναγκασμένη να ζητήσει την αθώωση των απεχθών ναζιστικών όργκ, και ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτό είναι το σωστό. Μην ξεχνάμε οτι ο Αλ Καπόνε μπήκε στη φυλακή για φορολογικές παραβάσεις και όχι για τα εγκλήματα που όλοι ήξεραν οτι έκανε αλλά δεν υπήρχαν στοιχεία για να αποδειχθούν.Πάλι, είναι πιθανόν η δίκη και η απόφαση να είναι ήδη μαγειρεμένα στα πλαίσια της συμφωνίας που απ' ό,τι φαίνεται έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ναζί ώστε οι μαφιόζοι να πέσουν στα μαλακά (έως πουπουλένια) μπας και κόψουν ψήφους απ'τη ΝΔ. Όλα να τα περιμένει κανείς απ'την διορατικότητα και το ήθος των αριστερών που βρέθηκαν με εξουσία στα χέρια που πρίν κρατούσανε σφεντόνες και μολότοφ.
Τα σχόλια που υπερασπίζονται την εισαγγελική πρόταση είναι θεμιτά, ιδίως στο ότι οι εισαγγελείς και οι δικαστές της υπόθεσης έχουν εξ αντικειμένου πολύ καλύτερη πρόσβαση στα δεδομένα της υπόθεσης. Άλλωστε είναι οι μόνοι που ήταν παρόντες σε όλη τη διάρκεια της δίκης. Ακόμα και οι κατηγορούμενοι, οι πολιτικώς ενάγοντες και οι συνήγοροί τους είναι σχεδόν σίγουρο πως έλειψαν για λεπτά, ώρες ή και μέρες ολόκληρες από τη δίκη.Αλλά γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι για την ορθότητα της πρότασης αυτής στην ουσία της. Αφού εμείς δεν τα είδαμε, δεν τα ακούσαμε και δεν τα διαβάσαμε όλα, μπορούμε μόνο να έχουμε μια λογική και ευπρόσωπη προσέγγιση.Πάντως, αυτό που προσωπικώς μπορώ να σχολιάσω είναι το εξής: Κατά καιρούς μεταφέρθηκαν δημοσιογραφικώς διάφορες ερωταπαντήσεις δικαστηρίου και μαρτύρων ή κατηγορουμένων, διάφορα έγγραφα και φωτογραφίες, διάφορες αντιφάσεις καταθέσεων/απολογιών κλπ, που δείχνουν ισχυρώς προς την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης.Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε συγκεκριμένα πώς θα τα αξιολογήσει αυτά τελικώς το δικαστήριο. Και θα έχουμε δικαίωμα ως πολίτες να τα κρίνουμε.Υπάρχει ένας πολύ σημαντικός αστερίσκος: Η νέα διάταξη της εγκληματικής οργάνωσης (187 ΠΚ) έχει αλλάξει. Το θέμα είναι μεγάλο και δεν το κατέχω πλήρως. Είναι όμως πολύ πιθανό κάποιες από τις πράξεις του κατηγορητηρίου να μην αρκούν πλέον για την κατάγνωση σε κάποιους της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση.
Κανείς δεν έχει πει ότι είναι "υπέρ" της εισαγγελικής πρότασης, με την έννοια ότι συμφωνεί συναισθηματικά.Αυτό που λένε οι περισσότεροι χρήστες εδώ τουλάχιστον είναι ότι δεν γίνεται δικαιοσύνη με βάση τις ιδεολογικές προτιμήσεις ή αντιπάθειες.Το θέμα με τους νέους ΠΚ κανείς δεν το κατέχει πλήρως, ούτε και οι δικαστές, και μπράβο σου που είσαι ειλικρινής.
Αν αύριο έδιναν ένα ''πρακτικό'' θέμα στις εξετάσεις του ποινικού δικαίου στη Νομική στους προπτυχιακούς φοιτητές, όσοι έγραφαν αυτά που είπε η Εισαγγελέας στην πρότασή της θα είχαν αριστεύσει. Όσοι έγραφαν όσα αναφέρονται στο άρθρο, πτυχίο δε θα έπαιρναν ποτέ. Ευτυχώς, είμαστε κράτος δικαίου. Καθένας κρίνεται με βάση το νόμο, και τιμωρείται βάσει αυτού. Αν τιμωρούσαμε ή κρίναμε ανθρώπους βάσει άλλων κριτηρίων, θα επρόκειτο για επικίνδυνη εκτροπή. Και το κακό είναι ότι προτρέπουν έμμεσα σε εκτροπή προεχόντως όσοι κόπτονται για τα ''δικαιώματα'' των άλλων.
Οι φοριαμοί των δικαστηρίων είναι γεμάτοι λανθασμένες αποφάσεις, είτε λόγω κακής εκτίμησης των πραγματικών περιστατικών ή του νομικού πλαισίου, είτε λόγω μεροληψίας για πλήθος λόγων. Γι' αυτό και παρατηρούνται θεαματικές ανατροπές σε εφέσεις και αναιρέσεις. Επίσης, μην ξεχνάς ότι η εφαρμογή των κανόνων δικαίου εμπεριέχει μεγάλη δόση υποκειμενικότητας λόγω των περιθωρίων ερμηνείας τους. πολύ συχνά, ανάλογα με τις γενικότερες αλλαγές μέσα στην κοινωνία, νεότερες αποφάσεις ανατρέπουν το πλαίσιο που υπήρχε παλαιότερα, δημιουργώντας νομολογία. Αρα, δεν είμαι διόλου σίγουρος γι' αυτά που γράφεις για τους φοιτητές νομικής και τις εξετάσεις.
“σε μια κουλτούρα που «φωνάζει» την ιδεολογικοπολιτική της προέλευση από τα μπαούλα της ακραίας συντηρητικής σκέψης”Αυτό ακριβώς. Δυστυχώς για μια ακόμα φορά είδαμε πόσο τυφλή μπορεί να είναι η δικαιοσύνη όταν πρόκειται για υποθέσεις συγγενικών ή εφαπτόμενων χώρων.
Τους φασιστες θα τους νικησουμε με σοβαροτητα κυριε Χριστοπουλε. Εσεις εχετε γνωση της δικογραφιας και αποφανθηκατε περι του αδικου της εισαγγελικης προτασης? Η ΧΑ ειναι απεχθεστατη ιδεολογικα. Αυτο δεν σημαινει οτι μπορει να στοιχειοθετηθει κατηγορια εις βαρος των μελων της για συσταση εγκληματικης οργανωσης κατα την εννοια του ποινικου νομου. Ουτε χρειαζεται κατι τετοιο για να περιθωριοποιηθει. Η εργαλιοποιηση του ποινικου δικαιου για οποιονδηποτε πολιτικο σκοπο ειναι πολυ επικινδυνη ατραπος, οπως ειμαι βεβαιος οτι γνωριζετε.
Καμία αναφορά στο αν πληρούται ή όχι η αντικειμενική ή υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, κανένα νομικό επιχείρημα.Κανείς δεν πολυθέλει να το πει ευθαρσώς. Την ΧΑ θα έπρεπε να την έχει κόψει εξαρχής ένα συνταγματικό δικαστήριο που δεν υπάρχει. Το έγκλημα για το οποίο κατηγορήθηκε δεν στοιχειοθετείται εύκολα. Αλλά αν υπήρχε συνταγματικό δικαστήριο να ερευνά το ποιόν των κομμάτων θα κοιτούσε και τις σχέσεις και των υπόλοιπων κομμάτων με τη βία. Πράγμα που δεν συμφέρει ιδιαίτερα κανένα διότι πολλοί όταν σφίγγουν πάνε προς τα κει για να συσπειρώσουν κοινά ειδικών ενδιαφερόντων (και συμφερόντων).Αλλά το ερώτημα είναι τι δουλειά θα κάνουν τώρα όλοι αυτοί οι δικαιωματιστές που στήσαν καριέρες εδώ και 6 χρόνια πάνω στη δίκη της ΧΑ.Τα υπόλοιπα είναι συνθήματα για την θ7 και την θ13 της πολιτικής.