Τους ακούνε σχεδόν όλα τα παιδάκια και κάποιοι νέοι (και κάποιοι ελάχιστοι μεγάλοι, συχνότατα επειδή θέλουν να δείξουν -στον εαυτό τους περισσότερο- ότι πιάνουν τον παλμό του σήμερα). Κάποιοι είναι καλοί, άλλοι είναι τόσο εξωφρενικά χάλια που γίνονται viral.
Όμως, αλήθεια: γιατί απολαμβάνουν αυτήν την ιδιότυπη ασυλία απ’ το κοινό, κυρίως, και δευτερευόντως απ’ τα media, σ’ ό,τι πουν, κάνουν ή τραγουδήσουν;
Σε μια εποχή που αν κάποιος καλλιτέχνης κάνει ακόμα και το παραμικρό στραβοπάτημα «ακυρώνεται», πώς γίνεται να έχουμε μισογύνηδες, ρατσιστές ή παιδεραστές στο απυρόβλητο;
Σ’ ένα ξένο μουσικό σάιτ είχα διαβάσει ένα πύρινο άρθρο εναντίον του Νικ Κέιβ εξαιτίας μιας -μάλλον ανώδυνης- μπαρούφας που είχε πει. Ο συντάκτης διέγραφε εντελώς τον Κέιβ και κατέληγε πως «η μουσική του μετά απ’ αυτό ακούγεται απαίσια». Όταν όμως στο ίδιο σάιτ έδωσαν υψηλότατη βαθμολογία στον Αμερικανό ράπερ 6ix9ine, ούτε ανέφεραν ούτε τους πείραξε η καταδίκη του για σεξουαλική επαφή με 13χρονο παιδί ενώ ήταν ενήλικας, το ότι έχει συλληφθεί για διάφορα πράγματα -από απόπειρα πνιγμού 16χρονου μέχρι συμμετοχή σε συμμορίες-, ότι έκανε φυλακή γιατί εμπορευόταν ηρωίνη ή το ότι τώρα αντιμετωπίζει φυλάκισης ποινή έως και 42 ετών. (Παιδοφιλία, απαγωγές, ηρωίνη: Η πολυτάραχη ζωή του ράπερ 6ix9ine)
Αν γίνει καταγγελία, ακόμα και χωρίς αποδείξεις, εναντίον ηθοποιού, η καριέρα του/της τελείωσε. Αν ένας μουσικός, όπως ο Morrissey, έχει πολιτική άποψη που δεν ταιριάζει με τη δική μας, απαιτούμε να αλλάξει άποψη και του κάνουμε μποϊκοτάζ. Αν ένας ηθοποιός κάνει ένα ομοφοβικό ή ρατσιστικό σχόλιο (βλέπε Rossane Barr ή Isaiah Washington) απολύεται κατευθείαν και αναγκάζεται να ζητήσει συγγνώμη.
Αν όμως ένας «ράπερ» κάνει όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα, απλώς πάει Νο1 και κανένας μουσικοκριτικός δεν τολμά να πάει κόντρα, μη τυχόν και χάσει το streed cred του ή/και του πουν «αχ, γέρασες, άσε τα παιδιά να χαρούν».
Boys will be boys ¯\_(ツ)_/¯
Στην Ελλάδα έχουμε τους δικούς μας μίμους που μαϊμουδίζουν τα του εξωτερικού χωρίς καν δική τους δημιουργική πινελιά – σαν Ali G που κατά βάθος παίρνουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά.
Και πώς αντιδράμε σε σχέση με ακραίες δηλώσεις ή στίχους τους; Με την νοοτροπία “Boys will be boys, τι να κάνουμε τώρα;” φυσικά.
Θυμάστε τον χαμό με το σεξιστικό τουίτ του τενίστα Στέφανου Τσιτσιπά το οποίο ο αθλητής αναγκάστηκε να σβήσει κατευθείαν λόγω της κατακραυγής; Η μόνη κατακραυγή για παρόμοιο (αλλά πολύ χειρότερο) του Sin Boy ήρθε μόνο από μια γυναίκα και τους 23 μόλις νοματαίους που της έκαναν λάικ:
Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο «Δυο σχόλια για την πρωτοφανή επιτυχία του άλμπουμ “Ka Gu Ras” του Sin Boy» υπάρχει μεν παραδοχή πως «οι στίχοι παραπέμπουν σε σεξισμό και μισογυνισμό ή παραβατικότητα», αλλά αυτό δεν μοιάζει να πειράζει και πολύ. Διαβάζουμε και πως «τις πιο πολλές φορές χωρίς οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να έχουν σχέση με όσα λένε στα riddims». (Πράγμα που δεν είναι καθόλου σίγουρο πως ισχύει στην περίπτωση του Sin Boy, αλλά και να ίσχυε η κουλτούρα του «δεν ακούω καμία πουτάνα» το ίδιο θα διαδιδόταν.)
Είναι κατανοητό πως έχουμε διαφορετικές απαιτήσεις από Έλληνες (και όχι μόνο) τ/ράπερς απ’ ό,τι από άλλους. Άλλο να μιλάμε για έναν τέτοιο απίθανο τύπου κι άλλο για τον Νικ Κέιβ, τον Κραουνάκη ή τον Ταραντίνο, κι είναι λογικό απ’ τους δεύτερους να έχουμε περισσότερες απαιτήσεις.
Όμως από αυτό μέχρι μια παραίτηση του στυλ ‘άσε τον τρελό στην τρέλα του’ ή μέχρι να καταπίνουμε σαν απόλυτα λογική -έως και κουλ- κάθε ακρότητα επειδή αρέσει στα παιδιά, υπάρχει διαφορά. (Θυμάστε τι χαμός έγινε πριν λίγο καιρό με την «Καριόλα» του Δάντη και τις επίσημες καταγγελίες για σεξισμό. Εδώ δεν ανοίγει ρουθούνι.)
Οι «πουτάνες» και τα 7χρονα
Με το να νταντεύουμε και να δικαιολογούμε ως κοινωνία τον κάθε Sin Boy σαν να είναι απλώς ένας ανώριμος 12χρονος, πάμε στο άλλο άκρο απ’ αυτό των υπερβολικών επιθέσεων στον Τσιτσιπά. (Εντωμεταξύ ο Τσιτσιπάς είναι 20 ετών, ο Sin Boy είναι 25!)
Και μην ξεχνάμε πως ο Sin Boy τη μεγαλύτερη επιδραστικότητα την έχει κυρίως στα παιδιά από 7 ετών, μπορεί και μικρότερα. «Γιατί να εκτίθενται μικρά παιδιά στην κουλτούρα των drugs και του μισογυνισμου;» αναρωτήθηκε ένας σχολιαστής. Και γιατί να το θεωρούμε cool αυτό; -αναρωτιέμαι εγώ. Από πότε η σκέψη πως «πουλάει στα παιδιά» εξαγνίζει το οτιδήποτε; Προς τι ο ψυχαναγκασμός να δεχόμαστε αδιακρίτως ως αξιόλογο κάθε τι νεανικό για να μη νιώσουμε ότι γεράσαμε;
Δεν θα αλλάξει κάτι αν επικρίνουμε τους στίχους ή τη συμπεριφορά των ξένων ή Ελλήνων τ/ράπερς: Απλά θα μας κράξουν ως party-poopers που ξεχνάμε τι ακούγαμε εμείς στην ηλικία τους (ναι, όντως τα Παπάκια ήταν πολύ hardcore) και δεν αφήνουμε τα παιδιά να διασκεδάσουν επειδή τα ζηλεύουμε. Δεν θα αλλάξει κάτι και ως προς το σουξέ τους: Θα κρατήσει όσο είναι να κρατήσει, πριν μείνει (αν μείνει) στη μνήμη όπως κάποιο αστείο novelty hit τύπου Μακαρένα. Τουλάχιστον όμως θα έχει καταγραφεί κι αυτή η άποψη…
