Ήταν ένας διασκεδαστικός αντιπερισπασμός όλη αυτή η ιστορία (που εκτυλίχθηκε σε σπαρταριστές συνέχειες στα διεθνή μέσα) με το βιβλίο απομνημονευμάτων του Moby από τις μέρες «κρασιού και ρόδων» (και ecstasy και ποικίλων άλλων ουσιών σε συνδυασμό με ποταμούς αλκοόλ) που βίωσε ως ανέλπιστος ποπ σταρ στο μεταίχμιο της χιλιετίας και μέχρι πριν από μία δεκαετία περίπου. Ακόμα και κάποιος που διατηρεί χαλαρή και περιστασιακή σχέση με τον καθημερινό ειδησεογραφικό κύκλο (ειδησεογραφική δίνη μάλλον) των media, θα αισθάνεται ήδη ότι το έχει διαβάσει όλο σχεδόν το βιβλίο σε «τεύχη», μετά την πληθώρα από τα περιρρέοντα «σκανδαλώδη» αποσπάσματα που έχουν δημοσιευτεί τον τελευταίο καιρό.
Με αποκορύφωμα, βεβαίως, την περίπτωση της Νάταλι Πόρτμαν, με την οποία (μεταξύ άλλων) υπονοεί στα απομνημονεύματά του ότι είχαν ερωτικό σύνδεσμο όταν εκείνη ήταν 18 χρονών, γεγονός που την έκανε έξαλλη, αναγκάζοντάς τον να βγει και να απολογηθεί δημοσίως.
Έγινε ρόμπα και εφεξής θα έρχεται στο μυαλό πολλών ως γραφικός φαντασιόπληκτος ταρίφας που σου αφηγείται με το ζόρι ερωτικές κατακτήσεις (με διάσημες και μη) που δεν συνέβησαν ποτέ.
Ως ακραίο σύμπτωμα της σύγχρονης «εξομολογητικής» κουλτούρας ή ως ατέλειωτο μανιοκαταθλιπτικό επεισόδιο –η καταβύθιση του συγγραφέα στη λήθη των ουσιών, η παρηγοριά του εφήμερου σεξ και οι αποτυχημένες απόπειρες διαχείρισης έντονων προσωπικών ψυχολογικών ζητημάτων σε συνδυασμό με το μακρύ ταξίδι της μέρας τη νύχτα συντροφιά με έναν θίασο πλούσιων και διασήμων, από τον Ντέιβιντ Μπόουι μέχρι τον Ντόναλντ Τραμπ– διαβάζεται το βιβλίο και με το τρελό νταβαντούρι που το συνόδευσε («βρε τον ερωτύλο τον Moby, και δεν του φαινότανε») κανονικά θα έπρεπε να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι: το φιλοθεάμον κοινό, η εκδοτική εταιρεία, ο ίδιος ο καλλιτέχνης που επανήλθε δριμύτερος στην επικαιρότητα, όχι ως μουσικός πλέον (κοντεύαμε, άλλωστε, να ξεχάσουμε αυτήν του την κύρια, υποτίθεται, ιδιότητα) αλλά ως αφηγητής μιας περιόδου που βρήκε ανέλπιστα αυτόν τον μικροκαμωμένο, «αόρατο» εμφανισιακά, γλόμπο, σπασικλάκο, γυαλάκια να επιπλέει θριαμβευτικά στον αφρό των ημερών.
Τελικά όμως, όπως φαίνεται, και αντίθετα από τον γνωστό αμερικανισμό που έχουμε διδαχτεί ως αξίωμα υπάρχει κακή δημοσιότητα. «Θα εξαφανιστώ για λίγο καιρό» δήλωσε πριν από λίγες μέρες ο Moby στο Instagram μετά τη χιονοστιβάδα χλεύης και σαρκασμού που υποδέχτηκε τις εξομολογήσεις του, αναβάλλοντας παράλληλα επ' αόριστον την περιοδεία του για το βιβλίο στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Κι όμως, το βιβλίο παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον ως περιπτωσιολογική μελέτη για κάποιον που, εκπροσωπώντας μια «εναλλακτική» κουλτούρα, βρίσκεται ξαφνικά στον στρόβιλο της φήμης και αυτή του η περιδίνηση τον μεταλλάσει σε αξεσουάρ της «καλής», VIP κοινωνίας, σε (ασεξουαλικό κυρίως, παρά το πλήθος εφήμερων ερωτικών περιπετειών που καταγράφονται στο βιβλίο, πραγματικών και μη) περιστασιακό συνοδό πολυτελείας, σε «ψαγμένο» άλλοθι, σε μασκότ, σε νεόπλουτο λιγούρη εν τέλει. Υπήρξε μια εποχή που ο ήρωάς μας συναγωνιζόταν τους μεγαλοκαρχαρίες του real estate σε μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά πλάνα και τις μεγαλοκυρίες παλαιού πλούτου σε fundraising δραστηριότητα και ανελλιπή παρουσία σε πάσης φύσεως φιλανθρωπικά γκαλά στη Νέα Υόρκη.
Τι της ήθελε κι αυτός τόσες εξομολογήσεις... Όπως είχε πει ο ίδιος, επιζητούσε με το βιβλίο του την προσωπική κάθαρση για τα χρόνια της «ακολασίας» και τον σεβασμό του κοινού για την ειλικρίνεια και την τόλμη του να τα πει «όλα», χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Αντ' αυτού, έγινε ρόμπα και εφεξής θα έρχεται στο μυαλό πολλών ως γραφικός φαντασιόπληκτος ταρίφας που σου αφηγείται με το ζόρι ερωτικές κατακτήσεις (με διάσημες και μη) που δεν συνέβησαν ποτέ.
