Γλωσσοπλάστες, γλωσσολόγοι και γλωσσοκτόνοι: παρεπόμενα των Πρεσπών

Γλωσσοπλάστες, γλωσσολόγοι και γλωσσοκτόνοι: παρεπόμενα των Πρεσπών Facebook Twitter
Δεν «δώσαμε» καμία γλώσσα ή εθνότητα. Δεν δώσαμε, διότι δεν είχαμε. Συνομολογήσαμε μια συμφωνία που περιέχει συμβιβασμούς, αλλιώς δεν θα είχαμε συμφωνία.
16

Στο τριήμερο των διακοπών του Πάσχα, στο χωριό μου μού δόθηκε η δυνατότητα να μιλήσω μετά από κάμποσο καιρό με ανθρώπους με τους οποίους βρίσκομαι δύο με τρεις φορές τον χρόνο σε τέτοιες περιστάσεις. Προσφιλές αντικείμενο, η Συνθήκη των Πρεσπών. Από αυτή την άτυπη «δημοσκόπηση» εδραίωσα την πεποίθησή μου ότι, πέραν των δύο διαμορφωμένων στρατοπέδων αναφανδόν υπέρ και κατά των Πρεσπών, υπάρχει μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, των οποίων η άποψη συνοψίζεται στο ότι «το ζήτημα αυτό έπρεπε να κλείσει - και καλώς έκλεισε - αλλά έπρεπε να κλείσει καλύτερα».


Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν πως η χώρα έπρεπε να βρει μια συμβιβαστική λύση στο ζήτημα της ονομασίας των γειτόνων μας, αλλά θεωρούν πως η Συνθήκη των Πρεσπών έχει ατέλειες οι οποίες δημιουργούν πρόβλημα στην ελληνική πλευρά. Το βασικό αγκάθι είναι το ότι η Ελλάδα αποδέχθηκε την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας.

Με το ζόρι να ανήκεις σε ένα έθνος δεν γίνεται. Το έθνος είναι να το θέλεις. Αν δεν το θέλεις, και να στο επιβάλουν κάποια στιγμή, πιθανώς να αγανακτήσεις και να στραφείς εναντίον του. Τότε, δεν έχει καμιά σημασία ό,τι και να βρεθεί για να αποδείξει ότι «είσαι» κάτι άλλο απ' αυτό που νιώθεις πως είσαι.


Γιατί η γλώσσα;

Προσπαθώ να καταλάβω εδώ και καιρό ποια είναι, σε τελευταία ανάλυση, η αιτία της υπαρξιακής ελληνικής δυσφορίας με τη γλώσσα. Ξέρω, και ως έναν βαθμό μπορώ να κατανοήσω, το βουλγαρικό πρόβλημα π.χ. Η γλώσσα που η διεθνής κοινότητα των γλωσσολόγων (συμπεριλαμβανομένων των περισσοτέρων Ελλήνων γλωσσολόγων, με εξαίρεση έναν) καταγράφει ως μακεδονική αποσπάται από τα βουλγαρικά ήδη από τον 19ο αιώνα. Εμφανίζεται αυτοτελώς, και τυποποιημένη πλέον με τη γραμματική και το συντακτικό της, ως επίσημη κρατική γλώσσα στη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία. Η γλώσσα υπήρχε από πριν, τότε όμως έγινε κρατική.

Οι Βούλγαροι, λοιπόν, ως τα τέλη του 20ού αιώνα αρνούνταν τη γλωσσική αυτοτέλεια της Μακεδονικής, θεωρώντας πως η γλώσσα είναι βουλγαρικά και πως η χρήση του όρου «Μακεδονική» είναι πολιτικά υποβολιμαία. Την ίδια περίπου αντίληψη ενστερνίζονται κάποιοι στη Βουλγαρία και για το έθνος. Στο όνομα μιας ρομαντικής, φυλετικής αντίληψης περί του τι εστί έθνος θεωρούν πως μακεδονικό έθνος δεν υπάρχει διότι οι άνθρωποι δεν είναι Μακεδόνες αλλά Βούλγαροι. Οι δύο χώρες έχουν ως και κοινούς εθνικούς ήρωες, τους οποίους η καθεμιά διεκδικεί για τον εαυτό της και αυτό περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.


Ωστόσο, η Βουλγαρία το 1999 αναγνώρισε την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και επίσης αναγνώρισε στην πράξη ότι, αν κάποιος δεν νιώθει πως είναι Βούλγαρος, δεν μπορεί να είναι (Βούλγαρος), ό,τι γλωσσο-φυλετική θεωρία και να επιστρατεύεται για την καταγωγή του. Με το ζόρι να ανήκεις σε ένα έθνος δεν γίνεται. Το έθνος είναι να το θέλεις. Αν δεν το θέλεις, και να στο επιβάλουν κάποια στιγμή, πιθανώς να αγανακτήσεις και να στραφείς εναντίον του. Τότε, δεν έχει καμιά σημασία ό,τι και να βρεθεί για να αποδείξει ότι «είσαι» κάτι άλλο απ' αυτό που νιώθεις πως είσαι.


Το πρόβλημα της ελληνικής πλευράς με τη μακεδονική γλώσσα είναι λιγότερο ευανάγνωστο από το βουλγαρικό. Οι αιτίες του είναι ένας συνδυασμός τύφλωσης από τη λάμψη της αρχαιότητας και νεότερων επιστημονικοφανών δοξασιών που δημιουργούν ακόμη και σε καλοπροαίρετους Έλληνες δημοκράτες την πεποίθηση ότι κακώς αναγνωρίστηκε η μακεδονική γλώσσα, διότι τέτοια γλώσσα δεν υπάρχει.


Η τύφλωση: γλωσσοπλάστες, γλωσσολόγοι και γλωσσοκτόνοι

Η τύφλωση από τη λάμψη της αρχαιότητας είναι σοβαρή νόσος που οδηγεί στην απώλεια της όρασης. Αυτό είναι γενικό πρόβλημα, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα συνοψίζεται στο ότι «οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν ελληνικά, επομένως δεν μπορεί να υπάρχει γλώσσα που να λέγεται μακεδονικά, διότι αυτό συνιστά σφετερισμό της ελληνικής αρχαιότητας».

Προκειμένου να διασκεδαστεί η φοβία αυτή, η ελληνική πλευρά αξίωσε να περιληφθεί στη Συμφωνία των Πρεσπών η μνεία πως η γλώσσα είναι «σλαβική», αλλά και πάλι η πεποίθηση είναι τόσο βαθιά ριζωμένη που δύσκολα τιθασεύεται.¹ Η γλώσσα δεν μπορεί να είναι μακεδονική, διότι η Μακεδονική είναι αρχαιόθεν ελληνική, επομένως κακώς η ελληνική πλευρά «έδωσε» τη γλώσσα. Η γλώσσα, κατά την αντίληψη αυτή, είναι σλαβική, στην καλύτερη περίπτωση σλαβομακεδονική, ενώ κατά τον Έλληνα γλωσσολόγο που αρνείται την ύπαρξή της, τον καθηγητή Μπαμπινιώτη, «οριακά μπορεί να θεωρηθεί σερβοβουλγαρική ή βουλγαροσερβική».


Η ευκολία με την οποία συμπολίτες μας θεωρούν πως δικαιούνται να αποφαίνονται για το πώς θα ονομάζουν τη γλώσσα τους κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι πράγματι εντυπωσιακή: δάσκαλοι, φαρμακοποιοί, γιατροί, μηχανικοί, γυμναστές και λογής επαγγέλματα έχουν ίδια άποψη για το όνομα της γλώσσας, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν, πρώτον, ότι πιθανώς το ζήτημα να διαφεύγει επιστημονικά την ειδημοσύνη τους και, δεύτερον και κυριότερο, ότι δεν τους πέφτει λόγος για το πώς θα λέει τη γλώσσα του ένας άλλος λαός.

Οι συμπολίτες μας γαλουχήθηκαν γενιές επί γενεών με αυτή την πεποίθηση και τώρα που η χώρα μας αναγκάστηκε να αναγνωρίσει μια γλώσσα που υπάρχει εδώ και έναν αιώνα –για να κερδίσει συνταγματική αλλαγή της ονομασίας του κράτους έναντι όλων‒ οι άνθρωποι εξανίστανται. Δεν τους αρκεί η μνεία ότι η γλώσσα ανήκει στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών. Θέλουν κι ένα συνθετικό ακόμη. Το «σλάβο-» είναι το προσφορότερο, αλλά ο κύριος καθηγητής που γνωρίζει τα πράγματα ‒τρομάρα του‒ ούτε μ' αυτό συμβιβάζεται.


Να πούμε, λοιπόν, πως η σλαβική δεν είναι γλώσσα καθαυτήν αλλά οικογένεια γλωσσών που ανήκει στην κοινή ινδοευρωπαϊκή, όπως οικογένεια γλωσσών είναι η λατινική. Στη σλαβική οικογένεια ανήκουν τα ρωσικά, τα σερβικά, τα τσεχικά, τα πολωνικά, τα βουλγαρικά και ούτω καθεξής, γλώσσες συγγενικές που είτε γράφονται στα κυριλλικά είτε στα λατινικά. Στη λατινική οικογένεια των γλωσσών ανήκουν τα ιταλικά, τα ισπανικά, τα πορτογαλικά, τα γαλλικά και πάει λέγοντας. Στη γερμανική οικογένεια ανήκουν τα γερμανικά, τα αγγλικά και τα ολλανδικά.


Η ελληνική γλώσσα είναι «ανάδελφη». Είναι ένα κλαδί από μόνη της, όπως τα αλβανικά και τα αρμενικά, υπό την έννοια ότι δεν έχουν γλωσσικούς συγγενείς. Αξίζει τον κόπο να διαθέσουμε κάποιο χρόνο στην εικόνα που ακολουθεί.

Γλωσσοπλάστες, γλωσσολόγοι και γλωσσοκτόνοι: παρεπόμενα των Πρεσπών Facebook Twitter

Δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να φανταστώ συμπολίτες μας να φαντασιώνουν την ύπαρξη «σλαβορωσικής», «σλαβοτσεχικής», «σλαβοσερβικής» ή «λατινογαλλικής», «λατινοϊσπανικής», «λατινοπορτογαλικής» και πάει λέγοντας. Όπως και δεν γνωρίζω αν ο καθηγητής που έχει κάνει εργολαβία τις εθνικιστικές ανοησίες θα πήγαινε στη Βαρκελώνη να τους πει πως δεν μιλάνε καταλανικά αλλά «ισπανογαλλικά» (κατά το «σερβοβουλγαρικά»).²


Να σοβαρευτούμε, λοιπόν, και να αντιληφθούμε ότι το πώς ένας λαός ονομάζει τη γλώσσα του δεν είναι θέμα δικό μας αλλά δικό του. Οι ΗΠΑ ονομάζονται «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οι Βραζιλιάνοι, οι Χιλιανοί και οι Κολομβιανοί να διαμαρτυρηθούν ότι αυτό συνιστά σφετερισμό της δικής τους ύπαρξης.


Δεν «δώσαμε» καμία γλώσσα ή εθνότητα. Δεν δώσαμε, διότι δεν είχαμε. Συνομολογήσαμε μια συμφωνία που περιέχει συμβιβασμούς, αλλιώς δεν θα είχαμε συμφωνία. Η Ελλάδα το 2019 αποδέχεται να αποκαλέσει τη γλώσσα μακεδονική, κάτι το οποίο για έναν περίπου αιώνα αρνούνταν, και αυτό είναι επώδυνο, ενώ οι γείτονες αλλάξαν τη συνταγματική ονομασία του κράτους τους, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία των διεθνών σχέσεων.


Να θυμηθούμε εδώ ότι η περίφημη ελληνική αξίωση περί erga omnes (έναντι όλων) αλλαγής του ονόματος δεν ήταν ανέκαθεν στο τραπέζι αλλά εγέρθηκε το 2008, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή έθεσε το «περήφανο βέτο του Βουκουρεστίου» προκειμένου η τότε ΠΓΔΜ να μην μπει στο ΝΑΤΟ. Το βέτο αυτό οδήγησε σε ομόφωνη καταδίκη της Ελλάδας από το Διεθνές Δικαστήριο. Μέχρι τότε η ελληνική γραμμή στις διαπραγματεύσεις για το όνομα χτίζονταν γύρω από τη διεκδίκηση «διπλής ονομασίας»: ένα όνομα για το εσωτερικό της χώρας, το συνταγματικό της, δηλαδή Δημοκρατία της Μακεδονίας, και ένα για το εξωτερικό για όλες τις χρήσεις.

Αυτό το γράφω για να έχουμε επίγνωση του μεγέθους του συμβιβασμού των Πρεσπών: αλλαγή συνταγματικής ονομασίας έναντι όλων, μέσα κι έξω. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που λέει πως έχει το διεθνές δίκαιο στο μαξιλάρι της. Αυτό είναι πολύ καλό. Το διεθνές δίκαιο, όμως, δεν είναι à la carte. Δεν μπορείς να το επικαλείσαι απέναντι στον ισχυρό γείτονα και να το παραβιάζεις απέναντι στον ανίσχυρο. Η Συμφωνία των Πρεσπών πάει να γιατρέψει αυτή την πληγή. Θέλει, όμως, ακόμη προσπάθεια για να επουλωθεί πλήρως, γιατί το τραύμα είναι βαθύ. Το «μέλλον διαρκεί πολύ», που έλεγε και ο Λ. Αλτουσέρ.

1. Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, σε προκήρυξη για θέσεις στο προσωπικό της τον Φεβρουάριο 2019, ανακοίνωσε ότι ψάχνει ανθρώπους με γνώσης «μακεδονικής - νοτιοσλαβικής». Το παράξενο δεν είναι ότι η ΕΥΠ ψάχνει τέτοιες γλωσσικές δεξιότητες. Είναι λογικό για την υπηρεσία πληροφοριών ενός κράτους να ψάχνει ανθρώπους που να γνωρίζουν τη γλώσσα μιας γειτονικής χώρας. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι η βασική ενασχόληση των κλιμακίων της ΕΥΠ (πρώην ΚΥΠ) τον τελευταίο αιώνα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας ήταν να καταγράφει ως «εθνικά υπόπτους» τους ομιλητές της γλώσσας αυτής.

 

2. Όπως εύγλωττα έγραψαν τρεις Έλληνες γλωσσολόγοι, οι Θ. Μαρκόπουλος, Ά, Ρούσσου και Αρ. Τερζή σε σχετικό τους κείμενο με τίτλο «Γλώσσα χωρίς όνομα» την εποχή που υπογραφόταν η Συμφωνία.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστήμιου & πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

 

Στήλες
16

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ανύπαρκτος αλυτρωτισμός ή αλυτρωτισμός των ανύπαρκτων

Στήλες / Ανύπαρκτος αλυτρωτισμός ή αλυτρωτισμός των ανύπαρκτων

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια τομή όχι μόνο διότι βρίσκει μια ειρηνική λύση σε μια διμερή διένεξη ταυτοτικού χαρακτήρα αλλά διότι το καταφέρνει καταπραΰνοντας τα πάθη του παρελθόντος και όχι ξύνοντας τις πληγές του.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Πρέσπα: το κεφάλαιο που κλείνει κι αυτό που ανοίγει

Δημήτρης Χριστόπουλος / Πρέσπα: το κεφάλαιο που κλείνει κι αυτό που ανοίγει

Ο λόγος για τον οποίο είμαστε υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι μόνο ότι σπαταλήσαμε αλόγιστο διπλωματικό κεφάλαιο για ένα ψευδοπρόβλημα ούτε διότι η Ελλάδα ανακτά ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια κ.λπ.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Αποκάλυψη Zάεφ: Συμφώνησα με το «Βόρεια Μακεδονία» γιατί ο Τσίπρας αποδέχθηκε τη «μακεδονική ταυτότητα»

Πολιτική / Αποκάλυψη Zάεφ: Συμφώνησα με το «Βόρεια Μακεδονία» γιατί ο Τσίπρας αποδέχθηκε τη «μακεδονική ταυτότητα»

Την αποκάλυψη ότι συμφώνησε στην ονομασία της ΠΓΔΜ σε Βόρεια Μακεδονία γιατί ο Αλέξης Τσίπρας αποδέχτηκε τη «μακεδονική ταυτότητα» έκανε ο Ζόραν Ζάεφ σε τηλεμαχία

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Συγγνώμη αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να πω για το άρθρο που υπογράφει μάλιστα καθηγητής του Παντείου. Μιλώ άπταιστα τα βουλγάρικα και πιστέψτε με ή ρωτήστε αν θέλετε οποιονδήποτε Βούλγαρο ή Σλαβομακεδόνα να σας επιβεβαιώσει πως η γλώσσα που μιλούν στη Σόφια είναι η ίδια με αυτήν που μιλούν στα Σκόπια, στην Μπίτολα και σε κάποια χωριά της βορείου Ελλάδος. Η γλώσσα που κάποιοι ονομάζουν ως Μακεδονική ή Μακεδονίτικη είναι Βουλγάρικα. Απλά και ξεκάθαρα.
Ας μεταθέσουμε το πρόβλημα λίγο πιο νότια. Έστω λοιπόν ότι η Πελοπόννησος κατοικείται αποκλειστικά από γνήσιους απόγονους του Λεωνίδα, του Μενέλαου, της ωραίας Ελένης, του Νέστορα, του Αγαμέμνονα, της Κλυταιμνήστρας, κλπ, κλπ. Έστω ότι η ιστορική συνέχεια είναι αδιάκοπτη, χωρίς καν σοβαρές προσμίξεις άλλων φυλών. Έστω όμως ότι υπάρχει ένα μικρό κομμάτι αυτής της γεωγραφικής περιοχής, ας πούμε η Αργολίδα, στο οποίο πριν από εκατοντάδες χρόνια μετοίκησαν άλλοι πληθυσμοί, ας πούμε ισπανικής καταγωγής, μετά από πολέμους και μεταναστεύσεις, σχηματίζοντας εντέλει δικό τους κρατίδιο στα εδάφη που κατέλαβαν. Έστω ότι οι προϋπάρχοντες ελληνικοί πληθυσμοί της Αργολίδας αργά ή γρήγορα έφυγαν προς τις υπόλοιπες περιοχές της Πελοποννήσου με αντίστροφη μετακίνηση κάποιων υπολειμμάτων των ισπανικής καταγωγής πληθυσμών εκτός Αργολίδας σε πιο ασφαλή εδάφη, εντός αυτής. Έστω ότι εκτός Αργολίδας και στις γύρω αυτής περιοχές έμειναν εντέλει μόνο ψήγματα ομιλούντων την ισπανική, ή τέλος πάντων το ιδίωμα της περιοχής που με το πέρασμα του χρόνου και την αναμενόμενη αλληλεπίδραση των δύο λαών απέκτησε λίγο πιο ιδιαίτερα και τοπικά χαρακτηριστικά. Έστω ότι η κατάσταση έκτοτε έμεινε ως είχε, χωρίς μείζονες αναταράξεις, εξαιρουμένων των προθέσεων κάποιων Ελλήνων, φίλα προσκείμενων στην Ισπανική αυτοκρατορία, να συμβάλλουν στην προσάρτηση ολόκληρης της Πελοποννήσου στο κρατίδιο της Αργολίδας και κατ’ επέκταση στο ισπανικό άρμα. Έστω ότι οι προδοτικές πράξεις των φιλο-ισπανών Ελλήνων εξουδετερώθηκαν εν τη γενέσει τους. Έστω ότι έμειναν μόνο οι προθέσεις, τόσο των ιδίων, όσο και των ισπανικής καταγωγής εθνικιστών της Αργολίδας που προσπαθούσαν να πείσουν τον υπόλοιπο κόσμο ότι η Πελοπόννησος ήταν πάντοτε ισπανική και η ωραία Ελένη σπανιόλα που χόρευε φλαμένκο ηδυπαθώς με τον ταυρομάχο Μενέλαο. Έστω ότι η επιρροή των προθέσεων αυτών με το πέρασμα του χρόνου περιορίστηκε σε μηδαμινό επίπεδο, αν αναλογιστούμε αφενός ότι η Ισπανική αυτοκρατορία διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά και αφετέρου τα μεγέθη μεταξύ των δύο πλευρών (Αργολίδας – υπόλοιπης Ελλάδας) που λειτουργούσαν ως αποτρεπτικός παράγοντας για οποιαδήποτε σοβαρότερη διένεξη. ‘Έστω ότι αναταράξεις προκάλεσαν και κάποιες μεταγενέστερες μαζικές διαδηλώσεις περί της ελληνικότητας της Πελοποννήσου με την υποστήριξη και την καθοδήγηση του κλήρου, που πάντα κατόρθωνε να συνεπαίρνει το ποίμνιο, με την αγαστή συνεργασία τοπικών πολιτικάντηδων (που έβρισκαν στο θέμα λόγο ύπαρξης και βιοπορισμού) και την απειλή περί του κινδύνου που διέτρεχαν τα ιερά και τα όσια της φυλής επειδή κάποιοι φαιδροί στην Αργολίδα εξακολουθούσαν να φλομώνουν με φούμαρα το δικό τους, πολύ μικρότερο ποίμνιο. Αναρωτιέμαι λοιπόν: πέρα από την όποια μεθόδευση μετήλθε (κακώς) το σε γενικές γραμμές εξαιρετικά επιζήμιο για την χώρα κυβερνητικό τσίρκο για να επικυρωθεί η «συμφωνία της Στυμφαλίας» που διευθετεί αυτά τα θέματα (ακόμα και αν θεωρητικά αυτή θα μπορούσε να ήταν καλύτερη), οι σημερινοί υποτιθέμενοι απόγονοι αυτών των υποτιθέμενης ισπανικής καταγωγής πληθυσμών της Αργολίδας δεν έχουν άραγε μετά από εκατοντάδες χρόνια παραμονής ως εθνότητα στην περιοχή το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται και να ζητούν να αποκαλούνται πλέον Πελοποννήσιοι, ή έστω Πελοποννήσιοι της Αργολίδας (ας πούμε… “Delargos”), ακόμα κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν ανάμεσα τους μερικοί καραγκιόζηδες που ισχυρίζονται ότι κατάγονται από τον Λεωνίδα και τον Αγαμέμνονα (!) και στην πραγματικότητα δεν τους λαμβάνει πλέον κανείς στα σοβαρά υπ’ όψιν παγκοσμίως πλην των «γνησίων» και εύθικτων Πελοποννησίων και υπολοίπων ελλαδιτών που, είτε έχουν προσωπικό ή κομματικό συμφέρον να ασχολούνται, είτε αποκτούν την υπόσταση που πιθανόν τους λείπει μέσα από αυτή την αντιπαράθεση;
Πάρα πολλά έστω, τόσα ώστε ο τελικός παραλληλισμός να προκύπτει άκυρος.Θα άφηνες καλύτερη εικόνα αν το έθετες ως ένα νέο γειτονικό κράτος που θα αυτο-βαφτιζόταν πχ Άργος και οι κάτοικοι του Αργείοι. Και θα υποστήριζαν το εγχείρημα αυτό δηλώνοντας ή αφήνοντας να εννοηθεί άμεσο λινκ με τους ορίτζιναλ Αργείους.Και για να μην τους κράξουν παγκοσμίως, αλλά και να μην παραδεχτούν οποιαδήποτε σχέση με τους μοντέρνους Έλληνες Αργείους, να πλάσεις ένα απίθανο αφήγημα περί μη ελληνικότητας των Αργείων.Γιατί στην περίπτωση μας, αντίθετα με αυτά που αναφέρεις, περί "μερικών καραγκιόζηδων που ισχυρίζονται..." η όλη ιστορία δέθηκε με την εκπαίδευση ενός ολάκερου λαού ότι ΑΥΤΟΙ είναι οι Μακεδόνες και κανείς άλλος.
Επαναλαμβάνω Λεόντιε, και κάνε εσύ την αναγωγή, γιατί απαντάς χωρίς να απαντάς: οι σημερινοί υποτιθέμενοι απόγονοι αυτών των υποτιθέμενης ισπανικής καταγωγής πληθυσμών της Αργολίδας δεν έχουν άραγε μετά από εκατοντάδες χρόνια παραμονής ως εθνότητα στην περιοχή το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται και να ζητούν να αποκαλούνται πλέον Πελοποννήσιοι, ή έστω Πελοποννήσιοι της Αργολίδας; Επίσης, και όσον αφορά τους προβληματισμούς που παραθέτεις στον επίλογο σου περί εκπαίδευσης, καλύπτονται ή όχι ως επί το πλείστον από τις βασικές διατάξεις της συμφωνίας που καλώς ή κακώς επετεύχθη; Σε αυτό μπορείς να απαντήσεις;https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%8E%CE%BDhttp://www.kathimerini.gr/969256/article/epikairothta/politikh/oloklhrh-h-symfwnia-gia-to-skopiano-pdf
Ramon, κακώς επαναλαμβάνεσαι. Όχι, δεν έχει δικαίωμα κάποιος να κλέψει την ταυτότητα σου, το τρεϊντμαρκ σου για να αυτοπροσδιοριστεί εθνικά. Σε περίπτωση δε που το κάνει, επιβάλλεται ή να ταυτιστεί με σένα σε κάποιο ποσοστό, ή να διαχωρίσει παντελώς την θέση του. Δεν ονοματοδοτεί το μέρος τους ανθρώπους, αλλά αντίστροφα. Ακόμα και οι "αμερικάνοι" (ένα αστείο επιχείρημα που κυκλοφόρησε) δεν ονομάζονται Τσερόκι-ανοι ούτε Απατσι-τες. Αμερικάνοι ονομάζονται, από το όνομα που ΑΥΤΟΙ έδωσαν στα εδάφη που κατέκτησαν.Το όλο μακεντόνσκι παραμυθάκι δεν χτίστηκε στην βάση του τοπωνυμίου, αλλά στην κληρονομιά. Αν ήξερες δε αναλυτικά την ιστορία του όλου θέματος, θα καταλάβαινες ότι όλα αυτά περί "δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού", "εθνικός προσδιορισμός βάσει τοπωνυμίου" είναι υποκριτικές ανοησίες στο τετράγωνο.Τέλος, κακώς μου παραθέτεις το κείμενο της συμφωνίας. Το έχω διαβάσει από τότε πρωτοεκδόθηκε στα μηντια και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Οποιαδήποτε υποσημείωση με ψιλά γράμματα έχει ΜΗΔΕΝΙΚΗ ισχύ μπροστά στην κεντρική ιδέα, στο τρεϊντμαρκ. Κοντολογίς, σε 30 χρόνια από τώρα, όλος ο πλανήτης όταν θα αναφέρεται σε αρχαία Μακεδονία θα κάνει άμεσα το λινκ στο μυαλό με την μονη Μακεδονία που θα υπάρχει στον Άτλαντα - την "Βόρεια Μακεδονία". Και τρεχα εσύ μετά να παραθέτεις τα "ναι, αλλά" και τους όρους μιας ξεχασμένης και αδιάφορης -για τον μέσο πολίτη του πλανήτη- συνθήκης.
Λεόντιε, την ευκαιρία να τα αποφύγουμε αυτά που αναφέρεις την χάσαμε ήδη 30 χρόνια πριν, χάρη στους γνωστούς Εφιάλτες, πολιτικούς και θρησκευτικούς. Τότε που θα μπορούσαμε να έχουμε κλείσει το θέμα με πολύ ευνοϊκότερους όρους και να θεωρούμε σήμερα τα Σκόπια (τόσο εμείς όσο και οι Σκοπιανοί) ως μια, ανεπίσημη έστω, ελληνική επαρχία - μέσω της διεύρυνσης των διμερών σχέσεων, των οικονομικών συναλλαγών και της αλληλεπίδρασης των δύο λαών. Αυτό το πουλάκι πέταξε τότε. Όχι τώρα.
Είναι αλήθεια ότι η εποχη που θα μπορουσαμε πανεξυπνα πχ να υποδεχτούμε τους "λονγκ λοστ σλαβοποιημένους Μακεδόνες αδερφους μας" (ή κάτι τέτοιο) πέρασε ανεπιστρεπτί, χάρη σε αυτούς τους χοντροκέφαλους που αναφέρεις.Αλλά η ευκαιρία να περάσει η γραμμή που προστατεύει τα ελληνικά συμφέροντα δεν είχε χαθεί επ' ουδενί. Ο χρόνος κυλούσε σε βάρος των Σκοπιανών και μόνο. Και αυτό δεν μπορεσαν πολλοί να το καταλάβουν...
Για ακόμα μια φορά παραβλέπεται (σκόπιμα?) το αδιαμφισβήτητο και καταγεγραμμένο από τρίτους γεγονός ότι η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων μέχρι τη δεκαετία του 1930 αυτοπροσδιοριζόταν ως "Βούλγαροι" (οι ίδιοι ονόμαζαν έτσι τους εαυτούς τους, όχι οι κάτοικοι της Σόφιας και της Βάρνας) και η μετατροπή τους σε "Μακεδόνες" έγινε για πολιτικούς λόγους, πρώτα από την Κομιντερν την δεκαετία του 20 και του 30, και ακολούθως από τον Τίτο. Εκτός κι αν εγώ αύριο μπορώ να αλλάξω το όνομα μου σε Δημήτρης Χριστόπουλος και να κυκλοφορώ παριστάνοντας τον, χωρίς να έχω καμιά συνέπεια. Επίσης, οι ΗΠΑ δεν ονομάζονται "Αμερική" σκέτο, αλλά "Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής", γι αυτό δεν νοιάζεται η Χιλή και η Βραζιλία. Τέλος, να επισημάνω τον κίνδυνο που αποτελούν αυτού του είδους οι ΜΚΟ για όλα τα κράτη και η ανάγκη για την εποπτεία τους
Πολύ πριν την Κομιντέρν, την εποχή του "Μακεδονικού Αγώνα", τότε που ο εχθρός ήταν οι Βούλγαροι, οι υπηρεσίες του ελληνικού κράτους έκαναν τα πάντα για να πείσουν αυτούς ακριβώς τους πληθυσμούς ότι δεν είναι Βούλγαροι αλλά Μακεδόνες, ότι η γλώσσα τους δεν ήταν βουλγαρική αλλά "μακεδονική". Και το κατάφεραν, όπως επίσης κατόρθωσαν να περάσει στην Ελλάδα το μεγαλύτερο τμήμα της -πολυεθνοτικής τότε- Μακεδονίας της οθωμανικής περιόδου (μάλιστα, λόγω της πανσπερμίας των πληθυσμών εκείνη την εποχή σε αυτήν την περιοχή, στη γαλλική γλώσσα η "ρώσικη σαλάτα" αποκαλείται "μακεδονική σαλάτα").
Δεν τα λες και τόσο καλά. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε θέμα κάποιας Μακεδονικής εθνότητας. Και θα ήταν ανόητο οποιαδήποτε ελληνική "υπηρεσία" να ωθεί τον πληθυσμό της περιοχής προς μία τέτοια κατεύθυνση (ξεχωριστή εθνική -μη ελληνική- συνείδηση), απλά και μόνο για να αποφευχθεί η επικράτηση της βουλγαρικής επιρροής. Το θέμα ήταν απλά ότι εκτός αστικών κέντρων υπήρχε ένα μεγάλο ποσοστό δίγλωσσων ή και βουλγαρόφωνων ντόπιων με ελληνική συνείδηση και αυτοπροσδιορισμό, που η ελληνική πλευρά δεν ήθελε να καταλήξει στις αγκάλες της Βουλγαρίας.Η ανακάλυψη εκ μέρους μας της "μακεδονικότητας" αυτών των πληθυσμών ("ανακάλυψη" γιατί ο όρος είχε ατονίσει σε μεγάλο βαθμό τους αιώνες της τουρκοκρατίας) ήταν προς επιβεβαίωση της ελληνκότητας τους και μόνο. Και το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό, γεγονός που καταγράφεται και στα ντοκουμέντα του Μακεδονικού αγώνα. Αυτήν την "μακεδονικότητα", την πολεμούσαν λυσσαλέα οι πρόγονοι αυτών που σήμερα δηλώνουν περήφανα "εθνικά Μακεδόνες". Και το έκαναν για χρόνια, ωσώτου τα "έσπασαν" με την μαμά Βουλγαρία και το γύρισαν σε αυτονομιστικές διαθέσεις.
Μακεδονική όπως λέμε Κρητική, Κυπριακή, Ποντιακή, δηλαδή διάλεκτος. Το ίδιο έκαναν και οι Βούλγαροι, δηλαδή ονόμαζαν την διάλεκτο της βουλγαρικής που μιλούσαν στη Μακεδονία ως "μακεδονική"
Προς Λεόντιο:Αν έχεις την υπομονή να αναζητήσεις τα -ιδιαίτερα τεκμηριωμένα- αφιερώματα του Ιού της Εφημερίδας των Συντακτών επί του θέματος, θα δεις αυτό που ανέφερα και μάλιστα τεκμηριωμένο με αποσπάσματα από αρχεία και άλλα ντοκουμέντα της εποχήξς.
Να με συγχωρείς αγαπητέ Μαύρε Γάτε, αλλά το "τσέρυ πίκινγκ" του Κωστόπουλου και παρομοίων αριστερών στοχαστών του ... δεν με εντυπωσιάζει και πείθει μόνο τους άσχετους. Αν επιθυμείς μια πλήρη και όχι αποσπασματική εικόνα μελέτα την ιστορία την ίδια.Όσον αφορά πχ το θέμα της γλώσσας:https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonian_language(και δεν στηρίζεται σε αποσπάσματα του Δραγούμη ή/και του Πάλλη)
Αλλη μια στρατευμενη "αποψη" για να μαλακωσει το αντι-συριζεϊκο κλιμα... Ο ουρανος δεν ειναι γαλανος, η βουλγαρικη γλωσσα δεν αποτελουνταν απο διαφορετικες διαλεκτους, η κοινη συνιστωσα των οποιων σχηματισε τελικα την επισημη γλωσσα τους (η "μακεντονσκι" ή νοτιοβουλγαρικη εμεινε απ'εξω οταν τα σπασανε κ χωρισαν τα τσανακια τους) και ενα σωρο αλλα ευφυολογηματα της κακιας ωρας.