Οι πιο δύσκολες κουβέντες είναι αυτές που θα κάναμε με τον 18χρονο εαυτό μας

Οι πιο δύσκολες κουβέντες είναι αυτές που θα κάναμε με τον 18χρονο εαυτό μας Facebook Twitter
Πάνω απ' όλα, όμως, οι έφηβοι έχουν ένα πράγμα το οποίο κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής δοκιμάζεται όσο τίποτε άλλο: ρομαντισμό. Εικονογράφηση: Self-Portrait of David Wojnarowicz
20

Όταν πηγαίναμε Γ' Λυκείου, μια μέρα κάποιος πήγε κι έγραψε με μαρκαδόρο σε έναν τοίχο στην αυλή του σχολείου μια πρόταση από αυτές που σε τέτοιες περίεργες ηλικίες σε σημαδεύουν: «Να ζήσουμε, όχι να επιβιώσουμε». Ήταν σαν μια αγχωτική συμβουλή που τη βλέπαμε κάθε μέρα, σαν μια ευχή και κατάρα, μην περάσουνε τα χρόνια και παρασυρθούμε από την καθημερινότητα, μην ξεχάσουμε να ζούμε στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε. Τις τελευταίες μέρες του σχολείου αυτή η πρόταση ήταν αυτό που ευχόμασταν μεταξύ μας διάφοροι συμμαθητές, όταν αποχωριζόμασταν για το καλοκαίρι και μπορεί και για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Το καλοκαίρι έκλεισα τα σαράντα και παρότι ούτε η ζωή μου ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν αλλάξαμε ιδιαίτερα από τη μια στιγμή στην άλλη με το πέρασμα σε αυτή την καινούρια ηλικιακή δεκαετία, πολλές φορές σκέφτομαι πώς θα με έβλεπε ο 18χρονος εαυτός μου, αν θα καταλάβαινε ή αν θα ενέκρινε τις επιλογές μου, την πορεία που πήρε η ζωή μου, το πού έχω φτάσει σήμερα και κυρίως το πώς έφτασα εδώ που έφτασα.

Οι έφηβοι είναι καλύτεροι από εμάς. Ακούγεται κάπως απλοϊκό αυτό ως σκέψη, αλλά το πιστεύω. Οι έφηβοι συνήθως έχουν μέσα τους ένα μεγάλο μέρος από την παιδική αθωότητα και ταυτόχρονα έχουν συνείδηση του κόσμου στον οποίο ζούνε, σε αντίθεση με τα παιδιά, που ζούνε μέχρι κάποια ηλικία σε ένα ωραιοποιημένο παραμύθι, χωρίς πολλούς κακούς ή, τέλος πάντων, με όσους αποφασίζουν οι γονείς τους να τους αποκαλύψουν ότι υπάρχουν. Πάνω απ' όλα, όμως, οι έφηβοι έχουν ένα πράγμα το οποίο κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής δοκιμάζεται όσο τίποτε άλλο: ρομαντισμό.

Οι έφηβοι είναι καλύτεροι από εμάς. Ακούγεται κάπως απλοϊκό αυτό ως σκέψη, αλλά το πιστεύω. Οι έφηβοι συνήθως έχουν μέσα τους ένα μεγάλο μέρος από την παιδική αθωότητα και ταυτόχρονα έχουν συνείδηση του κόσμου στον οποίο ζούνε, σε αντίθεση με τα παιδιά, που ζούνε μέχρι κάποια ηλικία σε ένα ωραιοποιημένο παραμύθι, χωρίς πολλούς κακούς ή, τέλος πάντων, με όσους αποφασίζουν οι γονείς τους να τους αποκαλύψουν ότι υπάρχουν.

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς συνέχεια ότι η ενήλικη ζωή δοκιμάζει πολλά από τα καλά στοιχεία του εαυτού σου. Όλες οι απογοητεύσεις είναι σαν να σε καλούν να γίνεις ένας χειρότερος άνθρωπος. Ξεκινάς αυτό το ταξίδι με πολύ καλές προθέσεις και, κυρίως, με πολλά όνειρα. Να γίνεις καλός άνθρωπος, καλός στη δουλειά σου, να κάνεις κάτι που αγαπάς, να συνεισφέρεις με κάποιον τρόπο στο κοινωνικό σύνολο, να κάνεις ίσως κάποια στιγμή οικογένεια και να είσαι καλός και σ' αυτό, να αφήσεις το αποτύπωμά σου με έναν τρόπο για τον οποίο, όταν κάνεις τον απολογισμό της ζωής σου, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πριν πεθάνεις, να πεις «δεν ήμουνα τέλειος, αλλά, τουλάχιστον έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα».

Και έρχονται ξαφνικά οι μπόρες, έρχονται πράγματα για τα οποία δεν ήσουν προετοιμασμένος, γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς δεν σε προετοιμάζει για τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Έρχονται φρικτά αφεντικά, άσχημες συνθήκες εργασίας, κακοπληρωμένα μεροκάματα, σχέσεις που καταρρέουν ή τραυματίζουν, φιλίες που χαλάνε και απογοητεύουν, στιγμές που δοκιμάζεται η ηθική σου. Και, ξαφνικά, ενώ πίστευες ότι είσαι ακέραιος και ότι δεν θα κάνεις εκπτώσεις, αρχίζεις να κάνεις. Κάνεις πιο πολλές απ' όσες θες και απ' όσες ήθελες να κάνεις. Και κάθε φορά σε πονάει λιγότερο, κάθε φορά σού φαίνεται και πιο φυσιολογικό. Αποδέχεσαι μια δουλειά που δεν σου αρέσει καθόλου επειδή έχει καλά λεφτά, αποδέχεσαι έναν μαλάκα για αφεντικό που φέρεται απαίσια γιατί η δουλειά αυτή πληρώνει, δεν είσαι εκεί όταν πρέπει για έναν φίλο σου που σε έχει ανάγκη, κλείνεσαι και ασχολείσαι με τον εαυτό σου περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, κερατώνεις, εξαπατάς, κλέβεις. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Και κάθε φορά πονάει λιγότερο.

Και αν δεν κάνεις εκπτώσεις; Αν μείνεις ακέραιος; Αν παραμείνεις αυτό που ήθελες να είσαι όταν ήσουν 18 χρονών κι έλεγες ότι όσο δύσκολο κι αν είναι, θα τα κάνεις όλα σωστά; Θα είσαι καλά; Αν προσπαθείς να είσαι καλός, σωστός, δίκαιος ακόμα και αν αυτό σου δημιουργεί προβλήματα, ακόμα και αν αυτό σε κάνει να χάνεις χρήματα, δουλειές, σχέσεις, αν τα κάνεις αυτά και η ανταμοιβή πολλές φορές δεν είναι αυτή που περίμενες αλλά κάτι πολύ πιο σκληρό, θα συνεχίσεις;

Αν ναι, τότε έχεις καταφέρει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Γιατί αν στο υποθετικό σενάριο που λέγαμε στην αρχή του άρθρου είχες μπροστά σου τον 18χρονο εαυτό σου, θα τον κοιτούσες στα μάτια και θα του έλεγες ότι μπορεί να μη ζεις πολύ παρά επιβιώνεις, αλλά, τουλάχιστον, το κάνεις με έναν τρόπο που σε βοηθάει να κοιμάσαι καλά τα βράδια. Και ξέρω πολλούς ανθρώπους που κοιμούνται καλά τα βράδια. Με κόστος. Μεγάλο πολλές φορές. Με χρέη, με χωρισμούς που πονέσανε, με μοναξιά, με παραιτήσεις από καλές δουλειές και αρνήσεις να εμπλακούν σε άλλες δουλειές που ήξεραν ότι ψυχικά δεν θα τις αντέξουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που παραιτούνται, που χωρίζουν, που φεύγουν, που κρατάνε τον εαυτό τους εκεί που τον είχαν οραματιστεί όταν ήταν άφθαρτος ακόμα ή, τουλάχιστον, προσπαθούν και, όταν ξεφεύγουν από αυτό, έστω για λίγο, πονάνε πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα, έχουν φάει πολλά σκατά, αλλά ακόμα μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τον 18χρονο εαυτό τους. Και αυτό είναι μεγάλο πράγμα, το να ξαπλώνεις το βράδυ και να σκέφτεσαι πως ό,τι κι αν έγινε, έκανες το καλύτερο που μπορούσες για να μην προδώσεις εκείνο σου τον εαυτό.

Στήλες
20

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
Να πω την αλήθεια γι'αλλού ξεκίνησε το κείμενο και αλλού κατέληξε.Το να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε δεν είναι απλώς και μόνο να μην προδώσουμε τον ιδεαλισμό που μπορεί να κουβαλούσαμε στην εφηβεία,να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια ότι δεν γίναμε σκληροί, αναίσθητοι, ότι δεν πατήσαμε επί πτωμάτων. Μπορεί να μην έχεις κάνει τίποτα απ'όλα αυτά και πάλι να νιώθεις ότι γι''αλλού ξεκίνησες και αλλού κατέληξες γιατί για παράδειγμα δεν πέτυχες όσα νόμιζες ότι θα πετύχεις γιατί η αφέλεια της εφηβείας σε κάνει να πιστεύεις ότι προβλήματα που σε απασχόλησαν ως έφηβο θα εξαφανιστούν με κάποιο,μαγικό ίσως, τρόπο στην ενήλικη ζωή σου.Σ'αυτό που συμφωνώ πάντως είναι ο τίτλος του άρθρου.
Ακόμα και για όσους στέκονται επιφυλακτικά απέναντι στον Μάη, πολύ περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το σχετικό κείμενο που έγραψε πριν μερικούς μήνες ο Νικόλας Σεβαστάκης στη LIFO, απ' ό,τι τα ανεπεξέργαστα, άκομψα, συχνά ποδοσφαιρικού τύπου, σχόλια του Ατμαν...
Α. Μην μπερδεύεις τη λακωνικοτητα με.την ποδοσφαιρικοτητα.Β. Κάποτε, όλοι οι αριτσερουληδες πρέπει να κάνουν ταμείο μπρος σε έναν καθρέπτη. Αυτά έκανε το "κίνημα" αυτά πέτυχε. Τοσοι νεκροι, τοσοι τραυματιες. Φτανει η αμετρη ωραιοποιηση των παντων.Ο Μάης έφερε στο προσκήνιο τη μεγαλύτερη πολιτική ωραιοπάθεια της ιστορίας.
Επίκαιρο όσο ποτέ για (ελπίζω)αρκετά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Γατί, να μην ξεχνάμε, για πολλούς συμπολίτες μας ούτε καν η απλή επιβίωση δεν είναι δεδομένη και εξασφαλισμένη...Συνιστώ ανεπιφύλακτα τις ΑΟΡΑΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, την ξενάγηση που σου κάνει ένας πρώην άστεγος και νυν πωλητής της ΣΧΕΔΙΑΣ, ξεναγώντας σε στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας των αστέγων και των δομών αλληλεγγύης. Εκεί συνειδητοποιείς ότι πολλά από αυτά που συγκροτούν την "μίζερη ζωή της απλής επιβίωσης των πολλών" κάθε άλλο παρά είναι δεδομένα για κάποιους, οι οποίοι πρέπει να αγωνιστούν σκληρά γι' αυτά, χωρίς να τα εξασφαλίζουν πολλές φορές.
"Και αυτό είναι μεγάλο πράγμα, το να ξαπλώνεις το βράδυ και να σκέφτεσαι πως ό,τι κι αν έγινε, έκανες το καλύτερο που μπορούσες για να μην προδώσεις εκείνο σου τον εαυτό. " Και κυρίως, αν έχεις κατορθώσει να κρατήσεις όσο το δυνατόν περισσότερα από τα καθαρότερα και τα καλύτερα στοιχεία εκείνου του εαυτού, αφήνοντας πίσω χάρη στις εμπειρίες και στην ωριμότητα, όλα τα στοιχεία του που οφείλονταν στην ανωριμότητα, στην ξιπασιά και στις περιορισμένες γνώσεις (όπως σωστά μεν παρατηρεί ο Γράφων, ο οποίος ωστόσο επικεντρώνεται μόνο σε αυτά, πετώντας και το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα του μπάνιου)
Οι συμβιβασμοί δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Μπορούν ενίοτε να σε κάνουν και καλύτερο άνθρωπο. Αλλά είναι όντως πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάς τον καθρέφτη σου το βράδυ πριν κοιμηθείς και να την πέφτεις για ύπνο ήρεμος. Μερικές φορές χρειάζεται θάρρος για να τον κοιτάξεις. Ο καθρέφτης είναι για πολλούς ανθρώπους ο κριτής και δικαστής τους. Ακόμα κι αυτοί που δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό που βλέπουν, συνήθως είναι καλοί άνθρωποι. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι που τον κοιτούν και δεν βλέπουν τίποτε. Αυτούς πρέπει να τους φοβόμαστε.
Σαρέσουν οι χαρακτηρισμοί ετσι;Άκου λοιπόν κι αυτό: η λατρεία της ανωριμότητας ως ρομαντισμού και άρα αρετής υποκρύπτει είτε δημοσιες σχέσεις είτε άμεσο συμφέρον.Στη σχολή του Πυθαγόρα επιτρεπόταν να ρωτήσει κάποιος μετά τον τρίτο χρόνο. Σήμερα φαίνεται το θεωρούμε ΟΚ μαθητές να πηγαίνουν σε έναν υπουργό, να μπουκάρουν στο γραφείο του και να τον προπηλακίζουν.Είναι πολύ ρομαντικό. Ας είμαι εγώ ο απογοητευτικός κι εσύ ο γοητευτικός, αφού αυτό θες να ακούσεις.Συνέχισε, ω γοητευτικέ, το έργο του Αντρέα και του Αλέξη. Το γλείψιμο του 18αρη.
Δεν αναφέρθηκα σε λατρεία της ανωριμότητας. Δεν είμαι ρομαντικός. Ούτε δημόσιες σχέσεις κάνω, ούτε κανένα συμφέρον έχω. Δεν το θεωρώ καθόλου ΟΚ αυτό με τους μαθητές. Αντιθέτως, συμφωνώ μαζί σου. Δεν θεωρώ ότι είναι γοητευτικά αυτά που είπα, και δεν τα είπα για να γίνω γοητευτικός ή αρεστός στον οποιονδήποτε. Δεν έχω τέτοια πρόθεση και δεν με ενδιαφέρει να ακούσω κάτι τέτοιο. Τον Αντρέα και τον Αλέξη τους θεωρώ εξαιρετικά επιζήμιους σε πολλά επίπεδα. Εννοείται και σε αυτό της παιδείας. Και δεν γλείφω κανέναν, οποιασδήποτε ηλικίας. Ούτε όρεξη, ούτε ανάγκη έχω να το κάνω. Είναι φτηνό επιχείρημα αυτό. Βγάζεις βιαστικά και αυθαίρετα συμπεράσματα. Σου γράφω ότι είσαι απογοητευτικός γιατί ενώ ειλικρινά σε πολλά θέματα συμφωνώ μαζί σου (κι ας διαφωνούμε σε άλλα), είναι φορές που γίνεσαι τόσο απόλυτα ισοπεδωτικός που χάνεις το δίκιο σου. Σαν να βάζεις αυτογκόλ. Κι εμένα η απόλυτα ισοπεδωτική άρνηση της νεότητας όπως αυτή εμφανίζεται στο σχόλιο σου μου φαίνεται ότι, όντως, μοιάζει να κρύβει μια βαθιά μιζέρια. Σαν να είσαι ένας μοναχικός ηλικιωμένος άνθρωπος που του φταίνε οι πάντες και τα πάντα και σκορπάει τη μιζέρια του δεξιά κι αριστερά μονολογώντας. Σαν ήρωας του Καραγάτση. Αυτό είναι που με απογοητεύει, γιατί μου αρέσει να παρακολουθώ τα σχόλια σου. Σχεδόν με στενοχωρεί.
@ RamonΘα μπορούσα να σου πω πολλά για το πολιτικό μου ποιον αλλά όχι δημοσίως διότι θα γίνουν αντικείμενο χλεύης.Απλά μείνε στο ότι εννοώ ο,τι λέω κι όχι κάτι άλλο.Εδώ δεν ήρθα να βάλω υποψηφιότητα ως ο δημοφιλέστερος σχολιαστής. Ο στόχος μου είναι σχεδόν ο αντίθετος. Να βάλλω κατά δημοφιλών απόψεων τις οποίες θεωρώ επιζήμιες.Μέσα σε αυτά είναι και ο ageism λατρείας των νιάτων.
Το "ποιόν" το έβαλα επί τούτου μέσα σε εισαγωγικά. Φαντάζομαι καταλαβαίνεις πως το εννοώ. Και ξαναλέω ότι ο τρόπος που επιλέγεις να πεις αυτά που θέλεις αφήνει ασάφειες ως προς το τι εννοείς και μπορεί να γίνει παρεξηγήσιμος. Ίσως πρέπει να είσαι πιο σαφής και λιγότερο απόλυτος για να μην παρεξηγείσαι. Επίσης, δεν νομίζω ότι ο αρθρογράφος έχει πρόθεση αποθέωσης της νεανικής ανωριμότητας / αφέλειας / ενθουσιασμού / θράσους ή ότι άλλο τέλος πάντων. Βλέπει μεν την νεότητα με μια ελαφρά και δικαιολογημένη ίσως δόση γλυκύτητας και ρομαντισμού, μα δεν νομίζω πως προχωρά πέρα από αυτό. Δεν κάνει αυτό που κάνουν αυτοί στους οποίους φαντάζομαι ότι αναφέρεσαι, που όταν μιλάνε για την νεότητα πρέπει να ακολουθείς από πίσω με σφουγγαρίστρα. Έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον. Και νομίζω πως με το αρχικό σου σχόλιο αδικείς και τον αρθρογράφο, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Προς Γράφοντα: "Ήρωας του Ντοστογιέφσκι είμαι."Συγχαρητήρια!!!! Κερδίσατε το Μεγάλο Βραβείο Μετριοφροσύνης 2018!!!Συνίσταται σε επίχρυση πλακέτα με χαραγμένο το ρητό "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες" και σε έναν... επάργυρο δοσομετρητή μπουκιών.Βέβαια, σύμφωνα με τα τελευταία συμπεράσματα των ιατρών και των διατροφολόγων, συνιστάται να τρώμε αργά, μικρές μπουκιές, μασώντας τες καλά. Οπότε, σε τελική ανάλυση, ίσως είναι καλύτερο για την (σωματική και ψυχική) υγεία σας να αποφεύγετε και τα δύο προαναφερθέντα.
Την απάντηση που ακροβατεί μεταξύ ειρωνείας και χιούμορ δεν την αποδέχεσαι ως πιθανότητα, σωστά; Απλά απαντούσα στον φίλτατο συνομιλητή, συμφωνώντας με την στερεοτυπική του εικόνα δι' εμέ, ότι είμαι όντως αυτός ο μίζερος από το Υπόγειο το οποίο ξεκινάει με την ατάκα "Είμαι κακός".Η περιγραφικότητά μου στον παρόντα ιστότοπο περιορίζεται στην περιγραφή της άποψής μου έπί εκάστου άρθρου / είδησης. Ούτε στην περιγραφή του εαυτού μου ως γ@μώ τα άτομα ούτε στους χαρακτηρισμούς των άλλων, πέραν των περιπτώσεων που ο άλλος παίρνει την ταμπέλα αγκαλιά.Νομίζω ότι όταν μια φορά ένιωσες άσχημα με αυτό που σου είπα σου ζήτησα μόνος μου συγγνώμη, όχι;Δεν γουστάρω τους χαρακτηρισμούς σε έναν ιστότοπο που γράφουμε με ψευδώνυμα. Έχω ζητήσει επανειλημμένα από τον φίλτατο συνομιλητή μου να απέχει από αυτούς. Αλλά δεν έχω επαρκή δύναμη πειθούς. Έτσι είπα να συμφωνήσω μαζί του για να χαλαρώσει.Τώρα που στο έκανα νιανιά ευελπιστώ να χαλαρώσεις κι εσύ λίγο.Τα σέβη μου.Γράφων.
@ ΓράφωνΤο ειρωνικό χιουμοράκι ήταν εμφανές νομίζω. Και δεν με πείραξε. Αντιθέτως, το βρήκα επιτυχημένο. Δεν νομίζω ότι είσαι "κακός" και δεν σε βλέπω τόσο στερεοτυπικά. Γίνεσαι όμως τόσο απόλυτος και τόσο ισοπεδωτικός και τόσο στερεοτυπικός μερικές φορές (όπως στο αρχικό σου σχόλιο)που χάνεις το δίκιο σου και δίνεις το δικαίωμα μόνος σου σε κάποιον να ερμηνεύσει αυτά που λες όπως "φαίνεται" ότι τα λες. Γιατί όντως, μερικά από αυτά που λες μπορούν να παρερμηνευθούν εύκολα. Εκεί σκαλώνω. Και αυτό εννοούσα πρόσφατα όταν σου είπα ότι πρέπει να προσέχεις κι εσύ τι γράφεις και πως το γράφεις για να μην παρεξηγείσαι, χωρίς φυσικά να αυτολογοκρίνεσαι. Οι χαρακτηρισμοί δεν κρύβουν προσωπική εμπάθεια απέναντι σου. Απλώς μερικές φορές δυσκολεύομαι να κρατήσω τα προσχήματα, ειδικά όταν διαβάζω πράγματα που προσομοιάζουν τρομακτικά με ακροδεξιά ρητορική (π.χ. οι αλλοδαποί μαθητές που μπαινοβγαίνουν στα σχολεία της Κυψέλης, η εθνική "καθαρότητα" που κινδυνεύει, το ότι "μας ενώνει κάτι βαθύτερο από το Σύνταγμα και την υπακοή σε αυτό"). Ρητορική που επικαλείται μάλιστα την δημοκρατία και την νομιμότητα, όπως κι εσύ. Αυτά δημιουργούν αμφιβολίες ως προς το "ποιόν" σου και ως προς το τι πραγματικά εννοείς και με κάνουν να σκέφτομαι αυτό που έγραψε ο κ. Σεβαστάκης σε πρόσφατο άρθρο του για τον Μπολσονάρο:"...ενώ η ακροδεξιά είναι ξένη προς την έννοια του κράτους δικαίου και της δημοκρατικής νομιμότητας, σφετερίζεται και διαστρέφει αυτές τις αξίες και τις πουλάει μαζί με τα δικά της «όνειρα αυτοδικίας» και στρατοκρατίας". https://www.lifo.gr/print/second_thoughts/210686/to-aytarxiko-fthinoporo-tis-vraziliasΣου το ξαναλέω, τις αμφιβολίες αυτές τις δημιουργείς εσύ. Και, αν μη τι άλλο, είμαι τουλάχιστον ειλικρινής, ακόμα κι αν η ειλικρίνεια μου σε ενοχλεί. Άλλωστε, μου το έχεις αναγνωρίσει κι εσύ ο ίδιος αυτό παλαιότερα σε μια κουβέντα που είχαμε για τις Σκουριές.
Μια πουΑ) γράφουμε με ψευδώνυμα και από τους συνσχολιαστές μας γνωρίζουμε μόνο αυτό που οι ίδιοι προβάλλουν μέσα από τα σχόλιά τουςΒ) από τα σχόλιά σου δεν είχα σχηματίσει ότι είσαι άτομο με χιούμορ,ομολογώ ότι δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι επρόκειτο περί χιουμοριστικής / ειρωνικής απάντησης. Στο εξής, θα έχω στο νου μου και αυτό το ενδεχόμενο. Ευπρόσδεκτο, γιατί το χιούμορ, ακόμα και η στοιχειωδώς κομψά διατυπωμένη ειρωνεία, λείπουν από τον δημόσιο διάλογο. ΥΓ. Γενικά, είμαι εξαιρετικό χαλαρό άτομο.