Είναι αναίσθητοι; Ή κάνουν απλώς τη δουλειά τους;

Είναι αναίσθητοι; Ή κάνουν απλώς τη δουλειά τους; Facebook Twitter
Η πεζότητα του κακού: «Την κάτσαμε αδερφέ!»
23

Δεν το ῾λπιζα να ῾ν᾿ η ζωή μέγα καλό και πρώτο !

Διονύσιος Σολωμός

Aυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στην τραγωδία που βιώνουμε, είναι η όψη της κυβέρνησης. Ο τόνος της φωνής τους, οι δηλώσεις τους, οι λέξεις τους, το βλέμμα τους― ακόμη και η γλώσσα του σώματός τους.

 

Έχουν κάτι αφόρητα άνετο. Αφόρητα αεράτο. Είναι σα να τους λείπει ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: η συμπόνια.

 

Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν. Δεν είναι η δουλειά τους να θρηνούν- ειδικά την ώρα που πρέπει να δράσουν. Όμως εδώ ούτε δράση έχουμε ούτε ανθρωπιά. Μόνο ένα πυκνό ιστό από χειριστικές πονηριές που θα τους βγάλουν λάδι στο κοινό αίσθημα. 

 

Στη λούπα της προσπάθειάς τους να σώζουν την εξουσία τους από oτιδήποτε την απειλεί, έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα ― κι ακόμη περισσότερο έχουν χάσει την επαφή με την ανθρώπινη φύση. Έχουν απομειωθεί σε ψιλοτέρατα του business as usual (αν ήταν ποτέ κάτι ανώτερο στα κομματικά παχνιά τους). Και κυρίως έχουν χάσει μια βασική ιδιότητα του ανθρώπου: να αντιμετωπίζεις την ζωή του άλλου ως κάτι ιερό και απαραβίαστο και άξιο σεβασμού.  

 

Στη λούπα της προσπάθειάς τους να σώζουν την εξουσία τους από oτιδήποτε την απειλεί, έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα ― κι ακόμη περισσότερο έχουν χάσει την επαφή με την ανθρώπινη φύση. Έχουν απομειωθεί σε ψιλοτέρατα του business as usual (αν ήταν ποτέ κάτι ανώτερο στα κομματικά παχνιά τους). Και κυρίως έχουν χάσει μια βασική ιδιότητα του ανθρώπου: να αντιμετωπίζεις την ζωή του άλλου ως κάτι ιερό και απαραβίαστο και άξιο σεβασμού.

 

 

Για αυτούς, ο θάνατος 90 ανθρώπων είναι απλώς μια δύσκολη εξίσωση που ζητάει λύση ― ένας πολιτικός μπελάς. Όχι ανθρώπινος.

 

«Την κάτσαμε αδερφέ!»

 

Ένοιωσα οδυνηρή έκπληξη όταν είδα τον Καμμένο να κουνάει το δάχτυλο στους απελπισμένους. Τους υπαίτιους της καταστροφής να προσέρχονται σχεδόν ανέμελοι στο Συμβούλιο για να συζητήσουν πώς να κουκουλώσουν τα αποκαΐδια. Ακόμα και το μπουλβάρ του Τσίπρα σήμερα, στημένο θλιβερά, με πόζες γλάστρας μεσημεριανάδικου (ο δείκτης τεταμένος στον ορίζοντα, το χέρι στο γοφό) ― όλα αυτά με αποκαρδίωσαν διότι, μέσα στη συμφορά, κατάλαβα ότι οι Έλληνες θα είναι πάντα μόνοι. Έρμαια. Εξαπατημένοι εξακολουθητικά από όσους τόσο ηλίθια αποθεώνουν.

 

― Είναι όμως όντως τέρατα ο Τσίπρας, ο Καμμένος, η Δούρου, ο Σκουρλέτης ή ο Ψινάκης; 

  

― Δεν είναι σημαντικές προσωπικότητες ασφαλώς (δεν έχουν παράξει έργο, λένε ψέματα μεγάλης ανυποληψίας, είναι διαρκώς κατώτεροι των περιστάσεων), αλλά είμαι σίγουρος πως όχι- δεν είναι τέρατα. Ίσως είναι και ευχάριστα παιδιά. Καλοί φίλοι. Καλοί οικογενειάρχες. Θα αγαπούν τους συντρόφους τους. Θα είχαν ίσως και κάποιους ιδεαλισμούς στα νιάτα τους. Είναι συνηθισμένοι καριερίστες που ήθελαν να πετύχουν, να κρατήσουν το αξίωμά τους, να πάρουν και τις επόμενες εκλογές, να ζήσουν την ωραία ζωή, να τρώνε με τον Βαρδινογιάννη, να τους στρώνουν το κόκκινο χαλί. Τα συνηθισμένα μεγαλεία της εξουσίας. 

Τότε όμως, γιατί συμπεριφέρονται σαν ρομπότ την ώρα μιας μεγάλης εθνικής οδύνης;

 

Ένα άρθρο που διάβασα σήμερα μου θύμισε το περίφημο βιβλίο της Χάνα Άρεντ Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Νομίζω ότι απαντά σε όσα λέμε.

 

Το βιβλίο αναφέρεται στην δίκη του Άιχμαν το 1961, ενός ναζιστή που πιάστηκε στην Αργεντινή και δικάστηκε στην Ιερουσαλήμ, ως ο Αρχιτέκτονας της Τελικής Λύσης: εκείνος που οργάνωσε το σύστημα μεταφορών των Εβραίων από όλα τα μέρη της κατεχόμενης Ευρώπης προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 

Το βιβλίο σόκαρε, διότι αντί να σκιαγραφήσει ένα αιμοσταγές τέρας, έδειξε ένα νορμάλ, μεσαίας τάξης υπάλληλο, που απλώς έκανε τη δουλειά του και είχε σαφέστερη εικόνα για τις προαγωγές των συναδέλφων του παρά για το χάος στην Ευρώπη. Ο ψυχίατρος που τον εξέτασε τον χαρακτήρισε «ένα απολύτως φυσιολογικό πρόσωπο, και σίγουρα πιο φυσιολογικό από ό,τι είμαι τώρα εγώ, μετά την εξέτασή του».

 

Πώς γίνεται ένας συνηθισμένος άνθρωπος να συμβάλλει ανέμελα στη μαζική δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς να τρελαθεί; Και χωρίς μετά να στοιχειώνεται απ’ τις τύψεις;

 

«Η αποφασιστική ρωγμή του χαρακτήρα του» λέει η Άρεντ, ήταν η αδυναμία του να μπει στη θέση του άλλου, να δει την πραγματικότητα «μέσα από τα μάτια του διπλανού.»

 

Αυτός ήταν ο λόγος που μπορούσε να κάνει ό,τι έκανε. Να περιφρονεί την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και να παραβαίνει κατ’ εξακολούθησιν το κορυφαίο ανθρώπινο ταμπού.

 

Και πότε έπαψε να μπαίνει στη θέση του άλλου; Όταν μπήκε στο απατηλό ιδιοσύστημα του ναζισμού. Στην ψευδαίσθηση ότι ανακάλυψε κάτι μεγαλύτερο και σεβαστότερο από τη ζωή την ίδια.

 

Τον ενδυνάμωσαν (και τον αποκοίμησαν) μια σειρά αυταπάτες: η πίστη του στα ιδανικά της αρείας φυλής. Η μεγαλειώδης αίσθηση ενός ιστορικού πρότζεκτ. Η αποστολή του να αλλάξει την Ευρώπη, να αποκαθάρει τη φυλή του, προς ένα μέλλον ξανθό και ευγονικό, φιλόμουσο και κρυστάλλινο σαν πηγή στις Άλπεις.

 

Ορισμένες ζωές θα έπρεπε να θυσιαστούν - no big deal. Νυν υπέρ πάντων αγών.

 

Όμως η πραγματικότητα βρωμάει καμένο πτώμα. Οι νεκροί σε τραβάνε απ’ το μανίκι. Τι έκανε ο Άιχμαν απέναντι στο χειροπιαστό θάνατο; 

 

Υπεξέφυγε. Κουκούλωσε τα γεγονότα με υπηρεσιακή αποστασιοποίηση. Ψυχρή γλώσσα. Λογικά άλματα. «Τα κλισέ, η ξύλινη γλώσσα, η ακολουθία των συμβάσεων, η τυπολατρική τήρηση κάθε κανονικότητας στην έκφραση και την συμπεριφορά, λειτουργούν κοινωνικά ώστε να μας προστατεύουν απέναντι στην πραγματικότητα» έγραψε η Άρεντ σε ένα δοκίμιό στο New Yorker με τίτλο «Τhinking» 15 χρόνια μετά το βιβλίο του Άιχμαν.

 

Αυτό ακριβώς αισθάνομαι ότι κάνουν τα μέλη της κυβέρνησης αυτές τις μέρες. Κινητοποιώντας ένα κούφιο, αναίσθητο οπλοστάσιο από κλισέ και υπηρεσιακές ασάφειες, ουσιαστικά προστατεύονται από την φριχτή πραγματικότητα η οποία εν πολλοίς είναι και δικό τους έργο.

 

Διηγούνται επίσης την αποστασιοποίηση και την έλλειψη ανθρωπισμού τους. Το τριπάκι της καριέρας τους. Την χαμηλή επαφή με την πραγματικότητα που έχουν -και ανέκαθεν είχαν- πρώτα λόγω του παιδαριώδους ιδεαλιστικού τους αυτισμού (όταν ήθελαν να αλλάξουν την Ευρώπη), τώρα λόγω της ολικής βύθισής τους στο φαγανό μάελστρομ του Μαξίμου.

 

Σημερα ακόμη ένα νέο πτώμα ξεβράστηκε στη Γλυφάδα. Εννοείται ότι κανένας τους δεν θα πάει στην οικογένεια του νεκρού. Κανένας τους δεν θα ζητήσει συγγνώμη. Διότι απλώς αδυνατούν να μπουν στη θέση του άλλου, να δουν την πραγματικότητα «μέσα από τα μάτια του διπλανού τους».

 

Όπως όλοι οι μοιραίοι πολιτικοί. Όπως όλοι οι μοιραίοι άνθρωποι.

Στήλες
23

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

13 σχόλια
το κειμενο ευστοχο και καλογραμμενο, αλλα προσωπικα κολλησα στα δυο αρχικα ερωτηματα.ειναι αναισθητοι;μα αν δεν ηταν, δε θα κανανε γι`αυτην τη δουλεια ή θα ειχαν φυγει πολυ νωριτερα.κανουν απλως τη δουλεια τους;εξαρταται τι θεωρουμε ως δουλεια. αν η δουλεια τους ειναι να υπηρετησουν τη χωρα, τους βλεπω μαλλον για αποτυχημενους.αν παλι η δουλεια τους ειναι η εξυπηρετηση προσωπικων συμφεροντων και φιλοδοξιων, τα πανε πολυ καλα.
Πολύ σωστά αναφέρθηκε η αυταπάτη. Θυμόμαστε πιστεύω, πως ο ΠΘ Αλέξης Τσίπρας, στις 8/5/2016, μέσα στην Βουλή είπε: "Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα". Πολύ λιγότερο γνωστή είναι η, σε ανύποπτο χρόνο, αναφορά του σε μια άλλη αυταπάτη: «Κάπου εκεί με τσίμπησαν οι κνίτες στο σχολείο και με ψήσανε. Σε αυτές τις ηλικίες θέλεις να ανήκεις σε μια ομάδα με κανόνες λειτουργίας, με βεβαιότητες και στέρεες απαντήσεις στα προβλήματα. Πίστευα τότε ότι βοηθάω να αλλάξει ο κόσμος. Ήταν μια αυταπάτη που την είχα ανάγκη»Μια αυταπάτη που την είχε ανάγκη! Νομίζω πως τα όσα είπε τότε, ταιριάζουν ακριβώς με τα όσα αναφέρει το άρθρο.[~https://goo.gl/PyYMtu]
Θα συμφωνησω απολυτα μα εντελως απολυτα με το συντακτη και με τους σχολιαστες ,μιλαμε για απιστευτες καταστασεις, αρκει ομως και αυτο σιγουρα δεν αφορα το κο Τσαγκαρουσιάνο να μην εχετε εναποθεσει τις ελπιδες σας σ αυτο που ερχεται να τους διαδεχθει συντομα ,γιατι τοτε να ειμαστε σιγουροι οτι το γαιτανακι του τρομου θα συνεχιστει. Επιτελους ας παρουμε τις ζωες μας στα χερια μας με οσες δυναμεις μας εχουν απομεινει χωρις να παιζουμε το παιγνιδι κανενος απ ολους αυτους που μας διελυσαν και τωρα θελουν να μας σωσουν ξανα
να προσεχεις τον ολοκληρωτισμο που ερχεται με τριανταφυλλα και καλες προθεσεις. Οχι οτι δεν πρεπει να αλλαξουν πολλα αλλα καμια φορα το ζητουμενο ειναι το αυτονοητο.Σταζουμε σαλια για το τι γινεται Σουηδια Δανια Ολλανδια Ιρλανδια: μια τολμηρη προταση - ας κανουμε το ιδιο. Αυτο θα αρκεσει για να βρεθουμε την επομενη σε καλυτερη θεση και οχι οι βολονταριστικες ονειρωξεις - που οδηγησαν ακριβως σε αυτα τα καθαρματα.
Αυτοί θα φύγουν και οι διάφοροι Βουλγαράκηδες θα ξαναρθούν, η αριστερή παρένθεση θα κλείσει και η κεντροδεξιά πασοκίλα θα ξαναγυρίσει. Κι ούτε ένα Ποτάμι να μας ξεπλύνει..
Θα διαφωνήσω στο εξής: Στον υπότιτλο του άρθρου σας, γράφετε: "Πώς στην προσπάθειά σου να κρατήσεις την εξουσία χάνεις πρώτα την επαφή με την πραγματικότητα κι έπειτα χάνεις την επαφή με την ανθρωπιά". Διαφωνώ με την λέξη "έπειτα". Πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτού είχαν χάσει την επαφή με την ανθρωπιά αρκετά πριν να αναλάβουν την εξουσία. Για την ακρίβεια, ΕΤΣΙ πήραν την εξουσία. Εξηγούμαι:Γράφετε (πολύ εύστοχα) ότι απώλεσαν "μια βασική ιδιότητα του ανθρώπου: να αντιμετωπίζεις την ζωή του άλλου ως κάτι ιερό και απαραβίαστο και άξιο σεβασμού". Όμως, για να γίνουν κυβέρνηση, δε δίστασαν καθόλου να εκμεταλλευτούν πολιτικά τις αυτοκτονίες κάθε είδους, τους θανάτους από αναθυμιάσεις, κτλ. Ο κάθε απελπισμένος που έβαζε την θηλειά στον λαιμό του, ο κάθε παγωμένος που προσπαθούσε να ζεσταθεί και δηλητηριαζόταν από CO, γι'αυτούς γινόταν απλώς μια χωρίς οίκτο προσαύξηση στους αριθμούς τους, στα επιχειρήματα τους, ένα ακόμη πάτημα στην εξουσία.Όχι, δεν έχασαν την ανθρωπιά τους τώρα. Έχτισαν το ανήθικο πλεονέκτημα τους εδώ και καιρό.
Τα συλλογικά συμπεράσματα έχουν βγει , η επίδραση της απώλειας των συνανθρώπων μας γίνεται καθημερινά τοξικότερη και τα γεγονότα πλέον ξεπερνούν τις όποιες δηλώσεις και παραστάσεις θλίψης πού δίνονται ξεγυμνώνοντας έναν όντως ψυχρό και απόκοσμο ψυχισμό ,αλλά οι νεκροί είναι εκεί δυστυχώς αυξάνονται και θα στοιχειώνουν τη χώρα με μελανά χρώματα για πάντα.Όσον αφορά τη στάση τους απέναντι στον ανθρώπινο πόνο όπως εύστοχα περιγράφεται στο άρθρο, πιθανή εξήγηση είναι ότι έχοντας γαλουχηθεί με ολοκληρωτικές αντιλήψεις διαφορετικών παραλλαγών και αποχρώσεων διακατέχονται από μια κοσμοθεωρία όπου ο άνθρωπος είναι είδος προς χειραγώγηση (και εκμετάλλευση) άρα μάζα, λαός, ποίμνιο και όχι ελεύθερη μοναδική προσωπικότητα όπως στην τρισκατάρατη νεοφιλελεύθερη δύση... άρα η αξία της ζωής είναι μηδαμινή ή έστω επιλεκτικά μηδαμινή στην περίπτωση που η απώλεια συμβάλει σε χτίσιμο προπαγάνδας (μετανάστες , αυτοκτονίες , μνημείο ΕΡΤ … κλπ) Το σίγουρο πάντως είναι ότι το κοινωνικό σύνολο εθίζεται στην ασχήμια της ομογενοποίησης αποδεχόμενο την συνεχή υποβάθμιση και τον κυνισμό μοιρολατρικά . Όσο μια κοινωνία ανέχεται αυτό το είδος ύβρεως το μέλλον προδιαγράφεται σκοτεινό.
Ακριβως για αυτο πρεπει να υπαρξει μια "υγειονομικη ζωνη" απεναντι σε συμπολιτες μας που χρησιμοποιουν και μεταχειρζονται και διαδίδουν αυτο το λογο - οπως ακριβως υπαρχει και καλως με τους νεοναζι. Στο τελικο του σταδιο ο ολοκληρωτισμος επιτιθεται στον "Λαο" που χειραγωγησε για να ανεβει στην εξουσια. Ετσι και αυτοι που ειναι γαλουχημενοι σε αυτον.(Δεν θα απεκλεια και την περίπτωση sociopaths, τα σημαδια ειναι πολύ εντονα)
Ούτε ένας δεν παραιτήθηκε, έτσι για τα μάτια. Ίσα για να δείξει τη συντριβή που αισθάνεται. Αντί αυτού μας είπαν πως έψαξαν για λάθος και δε βρήκαν κανένα! "Αυτά τα λέτε μόνο εσείς και ο Πορτοσάλτε" φώναζε ο Καμμένος στον βασανισμένο πολίτη που παραπονέθηκε για την απουσία του κράτους. Αλαζόνες και αναίσθητοι. Χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς καμία συμπόνια για τον χαμό τόσων ανθρώπων. Γαντζωμενοι στην εξουσία, για περισσότερο μπορούν, για όσο περισσότερο αντέξουν!
Eύστοχος ο παрαλληλισμός με την Αρεντ. 'Αλλωστε οι περισσότερες κραυγές περί αναλγησίας, θράσους κτλ είναι θεατρινισμοί που «ξεχνιούνται» συστηματικά και μαζικά στην κάλπη. Διότι ο μέσος ψηφοφόρος είναι κατά βάθος οκ με το πώς αντέδρασε η κυβέρνυση, καθώς αντιλαμβάνεται ότι αυτο έρχεται πακέτο με την μεγάλη σταθερά του Νεοελληνικού κράτους: το πελατειακό του χαρατκήρα που τόσο αγαπάμε
Ηθικό πλεονέκτημα... Αντιγράφω από προηγούμενα σχόλια μου: Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο προκλητικοί, πόσο ασεβείς, πόσο αναίσθητοι, πόσο ξετσίπωτοι, πόσο ξεδιάντροποι, πόσο θρασείς και αλαζόνες είναι; Δεν έχουν συναίσθηση; Πηγή: www.lifo.gr Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με απίστευτη αλαζονεία, προσβάλλοντας την νοημοσύνη μας, τους ανθρώπους που χάσανε το βιος τους, τους κόπους μιας ζωής, την υγεία τους, ψυχική και σωματική, τους δικούς τους ανθρώπους. Προσβάλλοντας πάνω απ' όλα τους ίδιους τους νεκρούς. Όπως έγραψα σε προηγούμενο σχόλιο, η όλη τους συμπεριφορά και διαχείριση της κατάστασης από την πρώτη στιγμή είναι τεραστίου μεγέθους ύβρις. Σαν να πηγαίνουν πάνω από τα απανθρακωμένα πτώματα ενηλίκων και παιδιών και να τα φτύνουν. Μπροστά στους συγγενείς τους. Για τέτοια ύβρι μιλάμε. Και το χειρότερο είναι ότι μάλλον δεν το καταλαβαίνουν καν. Ή - ακόμα χειρότερα - δεν τους νοιάζει... Πηγή: www.lifo.gr
Παρόμοια με τον ψυχίατρο που εξέτασε τον Άιχμαν, η ύβρις με την οποία αντιμετωπίζουν τις καταστροφές που συμβαίνουν, νιώθω ότι με παραμορφώνει.
Η Ελλάδα δεν υπήρξε κομμάτι του Ανατολικού Μπλοκ. Μάθαμε να βλέπουμε τους αριστερούς σαν θύματα και παραβλέπουμε πως πρόκειται για ανθρώπους που έχουν βάλει στη θέση των αξιών μια ιδεολογία. Η Ιστορία έχει δείξει πόσο χαμηλά θα πέσει στα μέσα που θα χρησιμοποιήσει, αυτός που πιστεύει τόσο πολύ στον σκοπό του.Κακώς μας εκπλήσσει η κόκκινη προπαγάνδα, είναι κάτι πολύ πιο παλιό από την Μεταπολίτευση που ήρθε να διορθώσει. Να τη στείλουμε πίσω στο παρελθόν όπου ανήκει.
Κάνουν τη δουλειά για την οποία εξελέγησαν.Για να μην αλλάξουν τίποτα. Στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία. Οι Έλληνες το 2014 και το 2015 τους έδωσαν σαφείς εντολές. Θέλουμε πίσω ό,τι συνέβαινε παλιά. Την ασφάλεια του να είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και κανείς να μην μας κατηγορεί ποτέ για τίποτα. Να μην φοβόμαστε για τη δουλειά μας ασχέτως αν την κάνουμε ή όχι. Ασφάλεια, αμοιβή, ισοβιότητα. Ποτέ απολογισμός. Η προσπάθεια αρκεί.Όλοι μαζί τα κάψαμε. Για την ακρίβεια όχι όλοι. Η πλειοψηφία όμως σίγουρα. Και μαζί έχει καεί και το μέλλον της χώρας.
Πολύ εύστοχο άρθρο και καταπληκτική σύνδεση με το βιβλίο της Χάννα Αρεντ.Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το πολιτικό σκηνικό και οι θιασώτες του αποτελούν μια ακριβής απεικόνιση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Κάποιοι τους επέλεξαν, τους χειροκρότησαν και τους αγκάλιασαν. Αυτοί είμαστε Εμείς!
Θα συμφωνήσω εν μέρει με το σχόλιο. Σαφώς και οι πολιτικοί δεν είναι αποτέλεσμα τερατογένεσης αλλά κάτι που προκύπτει μέσα από τα χαρακτηριστικά του λαού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της φωτιάς όμως (αλλα και σε άλλες)υπάρχουν σιγουρα πάρα πολλές εξαιρέσεις. Από την μία έχουμε ανθρώπους που ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή για να βοηθήσουν και μόχθησαν συμπαραστάθηκαν και κλάψανε καί από την άλλη έχουμε περιπτώσεις πολιτικών που είτε δεν φάνηκαν καθόλου ενώ το όφειλαν αλλά και όταν το κάνανε αυτό το κάνανε καθαρά για τα μάτια του κόσμου. Με σιδερωμένα πεντακάθαρα πουκάμισα, με παντελής έλλειψη συναισθήματος αλλά ακόμη και καταδικάζοντας τους ανθρώπους για τα λάθη τούς λίγες ώρες μόνο μετά το κάψιμο των σπιτιών τούς και τον θάνατο τών κοντινών τους προσώπων.