Η συμφωνία, τα πάθη και ο κίνδυνος της πολυδιάσπασης

Η συμφωνία, τα πάθη και ο κίνδυνος της πολυδιάσπασης Facebook Twitter
Ειδικά για τις βορειοελλαδικές μικροκοινωνίες, η συμφωνία αυτή είναι «υποχώρηση», το πρώτο βήμα για μια Μακεδονία του Αιγαίου, για διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια στην πλάτη μας κ.λπ. Φωτο: EUROKINISSI
13

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κορόνες περί μειοδοσίας που άρχισαν να κυκλοφορούν ξανά θα απειλούν κάθε μελλοντική κυβέρνηση, αν σκεφτόταν, για τους δικούς της λόγους, την όποια αντιδημοφιλή κίνηση στην εξωτερική ή στην εσωτερική της πολιτική.

Οι άνθρωποι ανησυχούν. Παρά το ότι το «γκάλοπ δρόμου» ή η προσωπική εμπειρία δεν έχουν καμιά επιστημονική αξία, οι άνθρωποι στη λαϊκή γειτονιά της Θεσσαλονίκης όπου μένω έχουν κακή διάθεση απέναντι στη συμφωνία. Οργή φωναχτή δεν είδα, όμως μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα λόγια ενός γνωστού μου που ψήφιζε μέχρις προσφάτως ΚΚΕ και ξέρει πρόσωπα και πράγματα της συνοικίας. Είπε: Όλοι είμαστε στα κάγκελα μέχρι φυσικά να μας δώσει ένα επίδομα και να κουρνιάσουμε. Και το είπε γελώντας πικρά, με αυτό τον τρόπο που έχουν κάποιοι να διακωμωδούν τα δυσάρεστα υλικά της καθημερινότητάς τους.


Εγώ, λοιπόν, που, παρά τις ενστάσεις, βλέπω τη συμφωνία αυτή ως κάτι καλό και στέκομαι με ανησυχία και θλίψη απέναντι στα φοβικά που ακούγονται, αντιλαμβάνομαι πως είμαι «μόνος». Στη μειοψηφία. Ξεκινώ έχοντας επίγνωση αυτού του γεγονότος. Λέω, επιπλέον, πως δεν μπορούμε να κάνουμε σαν να μην υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην πρόσληψη της συμφωνίας από τον κόσμο.

Ειδικά για τις βορειοελλαδικές μικροκοινωνίες, η συμφωνία αυτή είναι «υποχώρηση», το πρώτο βήμα για μια Μακεδονία του Αιγαίου, για διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια στην πλάτη μας κ.λπ. Στο σμίλευμα αυτού του φαντασιακού έχουν συνδράμει όχι μόνο ο γνωστός αστερισμός του Ιβάν Σαββίδη και των πολιτικών της τοπικής δεξιάς αλλά και οι ιδέες για την προέλευση της κρίσης και την ξένη επέμβαση στο «καλύτερο οικόπεδο της Ευρώπης» από την πλευρά μεγάλων κομματιών της αριστεράς.


Χρειάζονται, λοιπόν, απαντήσεις στα σενάρια ήττας και αποκαρδίωσης που κυκλοφορούν. Αποσαφήνιση, παραδοχή των δυσκολιών, αποφυγή της ωραιοποίησης. Απαντήσεις, μαζί όμως με αντίσταση στην καταστροφολογική και πανικόβλητη ρητορική που βλέπει παντού «εθνικές ταπεινώσεις».


Πάνω σε αυτά τα συναισθήματα πάει να δημιουργήσει δεδομένα η Χρυσή Αυγή και οι άλλοι πυρήνες της άκρας δεξιάς. Ψάχνουν ευκαιρία να εκτρέψουν τη βαριά διάθεση σε ακτιβισμό και να φτιάξουν «κίνημα».


Χρειάζονται, λοιπόν, απαντήσεις στα σενάρια ήττας και αποκαρδίωσης που κυκλοφορούν. Αποσαφήνιση, παραδοχή των δυσκολιών, αποφυγή της ωραιοποίησης. Απαντήσεις, μαζί όμως με αντίσταση στην καταστροφολογική και πανικόβλητη ρητορική που βλέπει παντού «εθνικές ταπεινώσεις».

Πολλές φορές, φυσικά, το σοκ που δημιουργεί η απευθείας ή μέσω κοινωνικών δικτύων συνάντηση με σκληρές εθνικιστικές απόψεις (λ.χ. με την άποψη ότι αυτοί οι περιφρονητέοι Σκοπιανοί δεν είναι τίποτα, είναι απλώς «κλέφτες ονομάτων και Ιστορίας») δημιουργεί την τάση να παίξει κανείς το ίδιο το παιχνίδι της πρόκλησης: να αντιμετωπίσει κάθε αγωνία ταυτότητας ως γραφική, αναχρονιστική και εχθρική προς την ειρηνική επίλυση των προβλημάτων. Αυτό είναι λάθος. Και όσοι στέκονται θετικά απέναντι τη συμφωνία, ανεξάρτητα από τις δεύτερες σκέψεις που έχουν γι' αυτό ή το άλλο σημείο, πρέπει να αποφεύγουν τη σνομπ στάση και να πάρουν στα σοβαρά τις ζοφερές σκέψεις των άλλων.

Καταρχάς, για λόγους συσχετισμού δύναμης: οι κατά είναι σαφώς περισσότεροι από τους υπέρ. Δεύτερον, γιατί στην πολύμηνη διαδικασία που ανοίγεται μεταξύ των δύο χωρών υπάρχουν πολλά λεπτά τεχνικά και πολιτικά θέματα ουσίας που δεν ανέχονται την πολιτικάντικη και ευτελή επικοινωνιακή διαχείριση. Κι έπειτα, επειδή το θέμα αυτό προφανώς πάει να χρησιμοποιηθεί για να τονώσει μια κυβερνητική εικόνα και ιδίως την πρωθυπουργική εικόνα σε αναζήτηση καινούργιων ακροατηρίων και συμμαχιών.

Η συμφωνία, τα πάθη και ο κίνδυνος της πολυδιάσπασης Facebook Twitter
Οι αγωνίες και δυσφορίες ταυτότητας είναι το καύσιμο των πολιτικών παθών σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Στη φωτογραφία διαμαρτυρία ενάντια στην υπογραφή της συμφωνίας για την ονομασία στις Πρέσπες. Φωτο: ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΦΑΝΗ ΤΡΥΨΑΝΗ.

 
Μην ξεχνάμε, όμως, πως οι αγωνίες και δυσφορίες ταυτότητας είναι το καύσιμο των πολιτικών παθών σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Όλο και περισσότερο το θέμα της λιτότητας και της οικονομικής κρίσης έχει ενσωματωθεί στη ρητορική περί εθνικής αξιοπρέπειας. Αυτό το επισημαίνουν και πολλοί στο κέντρο και στην κεντροδεξιά που αποφάσισαν να αντιταχτούν στη συμφωνία. Ισχυρίζονται πως μόνο με την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσφορίας μπορεί να αποτραπεί η ριζοσπαστικοποίηση της αγανάκτησης και η ανάδυση μιας ελληνικής Λέγκας του Βορρά.

Μπορεί όμως να έχει κανείς βάσιμες αντιρρήσεις γι' αυτήν τη λογική. Ιδίως γιατί φαίνεται να αρνείται να εξηγήσει, να πείσει, να συζητήσει με αυτούς που αισθάνονται απειλημένοι. Αφήνει να γιγαντώνονται στον κόσμο παρανοήσεις ή να θεριεύουν τα πιο άγονα και επικίνδυνα σύνδρομα, όπως οι κατηγορίες εναντίον της αριστεράς για «εθνομηδενισμό», για «απάτριδες» και τα παρόμοια αραχνιασμένα των παλιών εποχών.


Στην ίδια λογική βλέπουμε να μπερδεύεται η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και στον Τσίπρα με θέματα βασικών αξιών που πάνε πολύ μακριά από τον βίο αυτής της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ας πούμε, ότι οι κορόνες περί μειοδοσίας που άρχισαν να κυκλοφορούν ξανά θα απειλούν κάθε μελλοντική κυβέρνηση αν σκεφτόταν, για τους δικούς της λόγους, την όποια αντιδημοφιλή κίνηση στην εξωτερική ή στην εσωτερική της πολιτική.


Βλέπουμε, τέλος, ότι σε έναν συντηρητικό κόσμο ενισχύεται ξανά η εικόνα της Ελλάδας ως παραπεταμένου παιδιού της Δύσης, ως οικόπεδου που το τεμαχίζουν άλλοτε «αυτοί», άλλοτε «οι άλλοι» και τώρα ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξαναστήνεται πάλι ένας φτωχοπροδρομικός αμυντισμός του λαού που τον καταδιώκουν, πράγμα που είδαμε πόσες στρεβλώσεις γέννησε.


Απ' όλα αυτά δεν μπορεί, φυσικά, να βγει κανένας ορθολογικός και ρεαλιστικός πατριωτισμός. Κερδίζει, αντιθέτως, η ιδέα της εχθρικής περικύκλωσης σε νέα συσκευασία και με άλλους φταίχτες.


Γι' αυτό η συγκεκριμένη συγκυρία κρύβει πολλά μικρά και μεγάλα τέρατα. Όχι τόσο το τέρας της διαίρεσης σε δύο «στρατόπεδα» αλλά το τέρας της πολυδιάσπασης και των άπειρων παρεξηγήσεων μες στον ίδιο χώρο και στην ίδια παρέα. Ιδίως όμως η φριχτή υποψία για το φρόνημα του διπλανού, κάτι πολύ χειρότερο από τους ανώδυνους καβγάδες των social media.

Στήλες
13

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Νικήσαμε» ή «χάσαμε» τελικά στις διαπραγματεύσεις για το «μακεδονικό»;

Στήλες / «Νικήσαμε» ή «χάσαμε» τελικά στις διαπραγματεύσεις για το «μακεδονικό»;

Ιδού δέκα σημεία που επιχειρούν να φωτίσουν σε μια πρώτη ανάγνωση τη νέα(;) κατάσταση πραγμάτων και να καταδείξουν αν και πόσο βιώσιμη μπορεί να είναι η καταρχήν συμφωνία με τη γείτονα χώρα
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Δεν έχω ακούσει τόσες μέρες ένα λογικό επιχείρημα Υπέρ της συμφωνίας.Προσέξτε ένα που να κινείται στη βάση του εθνικού συμφέροντος και να μην καταρρέει σαν τραπουλόχαρτα.Οι αρθρογράφοι των "mainsteam" εντύπων(διαδικτυακών και παραδοσιακών) αναλώνονται στο να "ενοχοποιήσουν" (η έστω να εξηγήσουν) το προφίλ των διαφωνούντων και όχι στο περιεχόμενο της συμφωνίας.Σε αυτή τη νόρμα κινείται και το παρόν άρθρο.Πιο ήπια,δείχνοντας ότι θέλει να καταλάβει όσους διαφωνούν.Συντηρητικοί με φοβικά σύνδρομα απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις και τα συμφέροντα τους,αραχνιασμένα εθνικιστικά ένστικτα που ξυπνούν εμφυλιακά πάθη απέναντι στην αριστερά(την αδικούμε,ε;),ευάλωτοι στις θεωρίες συνωμοσίας κλπ.Όσο δεν είναι κάποιοι ειλικρινείς ,τόσο θα διαιρούνται οι κοινωνίες πανευρωπαϊκά.Υπάρχει μια Ευρωπαϊκή Ελίτ που είναι ξεκάθαρο ότι έχει στόχο τις Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης.Ιδίως μετά την κρίση ,έχει ισχυρή εκπροσώπηση και στην Ελλάδα.Δεν την κρίνω αρνητικά σαν θεωρία,ίσως είναι πράγματι ο "πατριωτικός δρόμος". Για τους εκφραστές αυτής της θεωρίας η συζήτηση για τη συμφωνία είναι αδιάφορη.Σε 20-30 χρόνια όλα αυτά θα είναι αστεία."Τι μας νοιάζει;"Τι βόρεια Καρολίνα ,τι νότια;Στο δρόμο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης οι εθνικές ταυτότητες θα πρέπει να αντικατασταθούν από μια ευρωπαϊκή.Γι αυτό ενοχλεί ο ελληνικός "εθνικισμός",αλλά καθόλου ο ευρωπαϊκός.Περί αυτού πρόκειται εξάλλου.Μια επαρχία περισσότερη,κερδισμένη μάλιστα από τους Ρώσους.Όντως θρίαμβος,όντως μια καλή συμφωνία,αλλά σ' αυτό το πλαίσιο, το ευρωπαϊκό.Αυτό είναι λογικό επιχείρημα ,αλλά δεν το υποστηρίζουν οι εκφραστές του έντιμα.Δεν το υποστηρίζουν έντιμα γιατί δεν το λένε ξεκάθαρα και βάζουν μπροστά το "εθνικό συμφέρον".Κι όσο η Ευρώπη ακροβατεί ανάμεσά στην ...Ε.Ο.Κ και τις Η.Π.Ε. τόσο θα διαιρούνται οι κοινωνίες και οι κατηγορίες για προδοσίες θα εκτοξεύονται αλόγιστα.
Προσπαθώ.Αν έχω τις μαύρες μου και θέλω να γελάσω μπαίνω και στο indymedia.Εξάλλου πριν καμιά δεκαετία εκεί διάβαζα για την καταπιεσμένη "μακεδονική" μειονότητα και το πόσο φασίστες/σοβινιστές είμαστε που δεν τους αναγνωρίζουμε ως Μακεδόνες.Που να το φανταζόμουν, ότι τις ασυναρτησίες αυτές θα τις εφάρμοζε μια Ελληνική Κυβέρνηση κάποια μέρα.Ίσως γιατί εκεί έγραφαν οι σημερινοί κυβερνώντες.
Θα ήταν χρήσιμο καθώς δηλώνετε, παρά τις ενστάσεις, υπέρ αυτής της συμφωνίας να μας απαριθμήσετε ένα προς ένα και συγκεκριμένα τα θετικά στοιχεία και τα οφέλη για την Ελλάδα.Θα ήταν χρήσιμο πέραν των γενικών τοποθετήσεων που κάνετε στο άρθρο, να λάβετε υπόψιν τα 20 άρθρα της συμφωνίας και εν προκειμένω επί συγκεκριμένης βάσης να τοποθετηθείτε.Δε μπορούμε να μιλούμε γενικά, αόριστα, με ασαφή επιχειρηματολογία. Άλλωστε, όση αντιεπιστημονική αξία έχει ένα "γκάλοπ του δρόμου", άλλη τόση έχει κι ένα άρθρο δίχως επιχειρήματα και κριτική.Η συμφωνία είναι μία, περιλαμβάνει συγκεκριμένα άρθρα με συγκεκριμένο περιεχόμενο, και μόνο αυτά δεν είδα να σχολιάζετε. Επίσης από πότε η βούληση της κοινωνίας προσεγγίζετε με τόση υψηλή περιφρόνηση; Μόνο οι καθοδηγητές και οι ινστρούχτορες, που παρουσιάζονται "προικισμένοι και χαρισματικοί", γνωρίζουν τι είναι προοδευτικό, τι είναι θετικό για την κοινωνία και για έθνος;Και στο τέλος τέλος, μιας και υπηρετείτε την Πολιτική Επιστήμη, ποιος είναι ο σκοπός της πολιτικής; Ο σκοπός της πολιτικής είναι ο σκοπός των κοινωνιών (της κοινωνίας των πολιτών) ή μήπως ο σκοπός της διεθνούς των αγορών και άλλων ιδιοτελών συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας;Αν είναι το πρώτο (ο σκοπός των κοινωνιών) τότε γιατί περιφρονείται εν προκειμένω τη βούληση της κοινωνίας που κατά 70-80% δηλώνει αντίθετη στη συμφωνία;Αν πάλι ισχύει το δεύτερο (ιδιοτελείς σκοποί και συμφέροντα πέραν της κοινωνίας), τότε γιατί επαίρονται οι πολιτικοί και η διανόηση για τη δημοκρατική φύση του πολιτικού μας συστήματος και των θεσμών και διατυμπανίζουν ασκόπως, αφελώς και χαμερπώς ότι ο λαός είναι κυρίαρχος; Αν είναι κυρίαρχος, τότε οφείλουν να σεβαστούν τη βούληση του. Διαφορετικά η φασίζουσα λογική επί των πραγμάτων ισχύει για τη διανόηση και το πολιτικό προσωπικό και όχι για το σύνολο της κοινωνίας.Αλλά εδώ που τα λέμε, οι οργανικοί διανοούμενοι (κατά Γκράμσι) ήταν και είναι ακραιφνώς ολιγαρχικής αντίληψης και υπέρ των εκάστοτε "ηγεμόνων".
Αλλο ενα πραγματικα ισορροπημενο άρθρο κε. Σεβαστάκη. Μου θυμιζει ζευγαρια που βριζονται και χωριζουν ενω θα μπορούσαν να δωσουν μια τελευταια ευκαρια στο διαλογο και την αμοιβαια αναγνωριση της θετικής συμβολής του "Αλλου" σε αυτη τη σχεση. Διορθώσεις, γκρινια , διορθώσεις, γκρινια, παράπονα... Καμία ανάσα παύσης , καμία αναγνωριση του "Αλλου", καμιά κουβέντα Ανθρώπου προς Ανθρωπο.Νιωθω οτι ενας λογος που αυτα συμβαινουν ειναι οτι πολλοί, αν όχι όλοι, θεωρουν την Πολιτική ως το μεγαλύτερο περίγραμμα της ανθρώπινης δράσης επειδη οντως αυτη καταπιάνεται με όλες τις εκφανσεις ζωης μιας κοινωνίας. Ακομη και οι πιο "αγνοι" και "καλοπροαίρετοι" αργά ή γρήγορα θα κολλήσουν στο "πολιτικό" πλαίσιο και θα σμικρύνουν τον ορίζοντά τους μαχομενοι για την "επιβίωσή" τους που υποσυνείδητα πλεον θα την θεωρούν (λογω αυτης της ταύτισης ζωη=πολιτικη) ως "την ίδια τους τη ζωη"... Εκει ειναι που η πολιτική μεταμορφώνεται σε κομματισμό... Εκει τελειώνει η Ανθρωπιά και ξεκινά ο Ιδρυματοποίηση.
Κομματισμος σε ένα από τα ελάχιστα θέματα στα οποία όλοι πλην Συριζα, από ΚΚΕ μέχρι ΝΔ, είναι συμφωνοι δε μπορεί λογικά να υφίσταται. Ακόμα και αν αγνοησουμε το περιεχόμενο, ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αυτή η συμφωνία είναι ειδικά φτιαγμένος ώστε να διχασει και να πολωσει. Αυτή τη φορά ευτυχώς δεν υπάρχει αντιπολιτευση η οποία κηρυττει ή επικροτει συνθήματα για κρεμαλες, προδότες, να καεί η Βουλη, ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν κλπ, όπως υπήρχε μέχρι το 2015. Όλα τα υπόλοιπα είναι φαντασιοπληξιες των νοουμπορντεραδων.
Ως τάχιστα και επιγραμματικά:Η πολιτική ταυτοτήτων (φεμινιστής, gay activist, βορειοελλαδίτης, αποκλεισμένος από το κέντρο της Αθήνας Θεσσαλονικιός, τοπικιστής Κρητικός κτλ) είναι εξ ορισμού υπέρ της διαίρεσης και της διάσπασης. Όσοι ζούμε εδώ νόμιμα είμαστε είτε Έλληνες πολίτες είτε μετανάστες είτε πρόσφυγες. Δεν χωράνε άλλες "ταυτότητες". Επί μέρους χαρακτηριστικά έχουμε όλοι. Εγώ πχ είμαι Αθηναίος, παναθηναϊκός, άνδρας και δεν βλέπω γιατί να έχω περισσότερα ή λιγότερα ατομικά δικαιώματα από μία Θεσσαλονικιά, παοκτζού, γυναίκα. Και οι δύο είμαστε Έλληνες πολίτες. Και εγώ και η προαναφερθείσα Θεσσαλονικιά θα έχουμε διαφορετικά πολιτικά δικαιώματα από τον νόμιμο μετανάστη αλλά ίδια ασφαλιστικά δικαιώματα. Όσο περισσότερες ταυτότητες, ταυτότητες όχι χαρακτηριστικά, τόσο περισσότερες ευκαιρίες για δυσφορία και άρα διάσπαση. Όπως σοφά μου είχε πει ένας υδραυλικός όταν ήθελα να πάρω θερμοσίφωνα: πάρε με μονό πάνελ, όσο λιγότερες ενώσεις τόσο λιγότερες διαρροές.Η ταυτότητα του γείτονα είναι δική του υπόθεση εφόσον δεν βασίζεται σε μίσος ή απάτη σε βάρος μου. Ας βρουν οι βόρειοι γείτονες όποια ταυτότητα αγαπούν εφόσον αυτή δεν εδράζεται σε ανιστορικές παραδοχές ή δεν θέλει το κακό μου.Αυτοί οι οποίοι χρόνια αποκερδαίνουν στην Ελλάδα από τον κατακερματισμό της κοινωνίας σε αντιμαχόμενες ομάδες συμφερόντων είναι γνωστοί: οικονομικά ήταν οι συνδικαλιστές -βασικά- του ΠΑΣΟΚ και ιδεολογικά οι ακαδημαϊκοί της αριστεράς. Η δεξιά έχει τεράστιες ευθύνες από τη λήξη του πολέμου μέχρι και τη Χούντα. Αλλά όσο πίσω πάμε τόσο διαχέουμε την ευθύνη. Στο άμεσο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάστιχο την πολιτική ταυτοτήτων διαλύοντας σε έναν πολτό μίσους την Ελλάδα.Αλλά δεν είναι ώρα για ευθύνες τώρα. Πρέπει μόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι ως Έλληνες πολίτες ή πάμε όλοι μαζί στον πάτο (από τον πιο πλούσιο Έλληνα μέχρι τον πιο φτωχό) ή όλοι μαζί θα πάμε καλύτερα.
"ανιστορικές παραδοχές": καθολου ανιστορητες παραδοχές Αδερφε: Η Μακεδονία αποτελει γεωγραφικό χωρο που ξεπερνά τα ορια ενος εθνικου κρατους ολα αυτα τα χρονια (μετά Αλεξάνδου)
Ανιστορικό είναι ότι άνθρωποι που μιλάνε σλάβικα είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Ανιστορικό είναι ότι η Μακεδονία κατοικείτο αποκλειστικά από σλαβογενείς. Ανιστορικό είναι Σλάβοι να έχουν παραφθορά του ήλιου της Βεργίνας για σημαία τους. Ανιστορικό είναι να αγνοούμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ότι η περιοχή των Σκοπίων πριν να βαφτιστεί Μακεδονία, λεγόταν Βαρντάρσκα και πιο πριν νότια Σερβία.Να συνεχίσω ή είναι επαρκές;
Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι η Μακεδονία ξεπερνά τα όρια του εθνικού κράτους των (κατά τον Τσιπρα και τον Συριζα) "Μακεδονων" και μπαίνει και στο δικό μας κράτος. Και όσο υπάρχουν "αλυτρωτες πατριδες" θα υπάρχουν και αλυτρωτιστες.
Πολύ μου αρέσει αυτό το "όλοι μαζί":Περιμένω προτάσεις για το πως θα πάνε καλύτερα "μαζί" μερικά συγκεκριμένα δίδυμα:- αδίστακτος επιχειρηματίας/κακοπληρωμένος-ανασφάλιστος εργαζόμενος που δουλεύει χωρίς μέτρα προστασίας- λάτρεις της αυθαίρετης δόμησης/ακτιβιστές για την σωτηρία των δασών- αισχροκερδής έμπορος/καταναλωτής με μειωμένη αγοραστική δύναμη- επιχειρηματίας με υψηλότατη φοροδιαφυγή/εργαζόμενος των 400 ευρώ που δυσκολεύεται να πληρώσεθι τον ΕΝΦΙΑ- επιχειρηματίας που μετέφερε την επιχείρηση στα βαλκάνια/άνεργος- ιδιοκτήτης καφετέριαςμπαρ ή καφετέριας που "πιάνει τον κ." της γκαρσόνας θεωρώντας το δικαίωμα/γκαρσόνα που δεν έχει καμία όρεξη να την χουφτώνει ένας σιχαμερός μαλάκας- παραγωγός νοθευμένων προϊόντων/καταναλωτής- λουφαδόρος δημόσιος υπάλληλος/πολίτης που έχει φτάσει στα όριά του- φακελάκιας γιατρός/ ασθενής- χαφιές ή γλείφτης του αφεντικού ή του προϊστάμενου/συνάδελφοι Με λίγη φαντασία θα βρεις πολλά άλλα...
Μόνο που με λίγη φαντασία μπορείς να τα μπερδέψεις λίγο και να ξεφύγεις από τα στερεότυπα γιατί έμενα στη πραγματική ζωή δεν επιβεβαιώθηκαν παρά σπάνια.Θέλω να πω μπορεί μια γκαρσόνα που δεν της αρέσει να την χουφτώνουν να νοθεύει τα ποτά για να βγάλει τη διαφορά,ένας "καλός" συνάδελφος που δεν είναι χαφιές να είναι λουφαδόρος, ένας "φακελάκιας" γιατρός να είναι ακτιβιστής για τη σωτηρία δασών κι ένας αισχροκερδής έμπορος πράγματι να μην μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ , να έχει φτάσει στα όρια του και την ίδια ώρα να έχει μια κόρη που δεν θέλει να τη δει να καταλήγει γκαρσόνα που την χουφτώνουν για ένα μεροκάματο ,ενώ το όνειρο της πραγματικά ήταν να γίνει γιατρός που δεν θα παίρνει φακελάκια.Η ζωή δεν είναι απλή να βγάλεις εσύ τους καλούς(φτωχούς) και τους κακούς(πλούσιους). Να κρατήσεις τους πρώτους , να στείλεις στα κυπαρίσσια τους δεύτερους και να πεις "Καθαρίσαμε". Ένας αιώνας γεμάτος άδικο αίμα πέρασε κι ακόμα ζείτε με φαντασιώσεις.Οπότε ναι όλοι μαζί κι ας μην σε γουστάρω κι ας μην με γουστάρεις.
Νόμος και δημοκρατική διαδικασία παραγωγής του, έλεγχος και επένδυση σε θεσμούς. Δικαιοσύνη, αστυνομία, παιδεία.Μια κοινωνία έχει δύο επίπεδα συνεννόησης. Το προαιρετικό διά του πολιτισμού (σ.σ. σεβασμού) και το υποχρεωτικό διά του νόμου.Δεν εμπεριέχεται στη συνεννόηση: η εξέγερση, η επανάσταση, το κάψιμο, στο σπάσιμο, το κλείσιμο δρόμων, ο βανδαλισμός δημόσιων κτηρίων, η κατάληψη οδοστρώματος.Αν εσύ βρεις ένα επιτυχημένο κοινωνικό παράδειγμα (σύνθετης κοινωνίας όχι τους Ζαπατίστας που δεν έχουν αποχετευτικό σύστημα) χωρίς σύγκληση και νομιμότητα κερδίζεις χρυσούν ωρολόγιον.