Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι στην ΕΣΗΕΑ που αποδείχτηκε αρκετά «καυτό»

Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι στην ΕΣΗΕΑ που αποδείχτηκε αρκετά «καυτό» Facebook Twitter
SOOC
20

 

Το κτίριο της ΕΣΗΕΑ ήταν σχεδόν έρημο, εκτός του 3ου ορόφου όπου χτες το μεσημέρι διεξαγόταν η συζήτηση Στρογγυλής Τράπεζας με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Μέρας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με θέμα «Οι εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα και οι συστάσεις των διεθνών οργανισμών» σε μια χώρα όπου τέτοια θέματα αποτελούν διαχρονικά - και διακομματικά - μεγάλα ταμπού, ένεκα και η ιδεολογία του ανάδελφου και πανταχόθεν απειλούμενου ελληνορθόδοξου (και μόνο) έθνους. Συνδιοργανωτές ήταν το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι και το μειονοτικό κόμμα ΚΙΕΦ (DEB στα τουρκικά, τρίτη δύναμη στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στις Ευρωεκλογές του '14 με 12.4%). Σύντομα θα γέμιζε με δικαιωματικούς, ακτιβιστές, Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους, με τα τούρκικα και τα (σλαβο)μακεδόνικα να ξεχωρίζουν στις γλώσσες που άκουγες τριγύρω πέραν της ελληνικής.


Η εκδήλωση ξεκίνησε με την Ναυσικά Παπανικολάτου, συντονίστρια και εκπρόσωπο της Ελληνικής Ομάδας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων και τον Παναγιώτη Δημητρά, εκπρόσωπο του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι να παραθέτουν τις συστάσεις τριών επιτροπών του ΟΗΕ προς την Ελλάδα για τα μειονοτικά δικαιώματα που δημοσιοποιήθηκαν μεταξύ 2/11/15-26/8/16. Η Επιτροπή για τα Πολιτικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα διατύπωνε την ανησυχία της για την αναγνώριση μόνο της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, τις συνεχιζόμενες διακρίσεις σε βάρος μεταναστών και Ρομά και την έλλειψη πληθυσμιακών στατιστικών. Η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εστίαζε στις ανεπαρκείς εγγυήσεις για την ισότιμη και ουσιαστική απόλαυση της κουλτούρας, της έκφρασης, της πρακτικής του θρησκεύματος και τη χρήση της γλώσσας από εθνικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες και η Επιτροπή για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων καλούσε για την επίσημη αναγνώριση περισσότερων μειονοτήτων κατ' εφαρμογή των σχετικών αποφάσεων του ΕΔΔΑ, ζητώντας την παροχή περισσότερης επίσημης πληροφόρησης γι΄αυτές. Οι ομιλητές ζητούσαν να μάθουν πότε και πώς η Πολιτεία προτίθεται να εφαρμόσει τα παραπάνω και ανέφεραν ονόματα βουλευτών – ανάμεσά τους μειονοτικοί - που κλήθηκαν να παραστούν αλλά είτε δήλωσαν αδυναμία είτε δεν απάντησαν καν.

Χιλιοειπωμένο αλλά ισχύει διαχρονικά: Η ποιότητα μιας δημοκρατίας κρίνεται από τον σεβασμό της στις μειονότητες, στους διαφορετικούς, τους αδύναμους, τους πιο αδικημένους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε ισχύουν για όλους είτε αυτοακυρώνονται.


Όλοι ανέμεναν την άφιξη της νέας Γενικής Γραμματέως Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μαρίας Γιαννακάκη και τις σχετικές της τοποθετήσεις – ήταν να κάνει εκείνη τη συντονίστρια προτού αναλάβει αυτό το πόστο. Καθυστέρησε λίγο και αντ΄αυτής, την ώρα που μιλούσε ο Μουσταφά Αλί Τσαούς, πρόεδρος του ΚΙΕΦ σκάσανε απέξω από το κτίριο καμια τριανταριά τραμπούκοι της ΧΑ με επικεφαλής τους Μπαρμπαρούση, Λαγό, Μίχο και Παναγιώταρο. Με ελληνικές σημαίες, οίστρο, τουπέ κι αδρεναλίνη στο μάξιμουμ φώναζαν συνθήματα τύπου «Η Θράκη είναι γη ελληνική», «έξω οι Τούρκοι» κι όλα αυτά με μπαλαντέρ το γνωστό «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι. Εντέλει καμια δεκαριά από δαύτους φτάσανε φουριόζοι μέχρι την αίθουσα και αφού... καθησύχασαν τους παρευρισκόμενους ότι «δεν θα πειράξουμε κανένα», άρχισαν να υψώνουν κωλοδάκτυλα και να κάνουν απειλητικές χειρονομίες, λούζοντας με χυδαίες εκφράσεις τόσο τους «προδότες», «ανθέλληνες» παρευρισκόμενους, όσο και την ΕΣΗΕΑ που «τόλμησε» να φιλοξενήσει μια τέτοια εκδήλωση – παραλίγο κιόλα να πιαστούν στα χέρια με τον δημοσιογράφο Γιώργο Φιλιππάκη που τους κάλεσε να αποχωρήσουν. Φώναξαν μάλιστα και για τα δίκια των Πομάκων(!) που καταπιέζονται, καθώς κατήγγειλαν, από το τουρκικό προξενείο. Όλο αυτό κράτησε κανα πεντάλεπτο, έφυγαν ύστερα «συντεταγμένα» και μετά από λίγο αποχώρησαν σύσσωμοι από την είσοδο του κτιρίου, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι αν επρόκειτο για ένα κακοστημένο σκετς με ολίγη από θρίλερ ή απλά ένα δείγμα του πόσο μπορεί να «συγκλίνει» η ΧΑ με το δημοκρατικό τόξο, όπως ευχόταν προχτές ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης κάνοντας γκάφα ζωής. Όσο για την αστυνομία, άφαντη παρότι οι διοργανωτές είχαν προειδοποιήσει, καθώς είπαν, την ΕΛΑΣ για τον κίνδυνο επεισοδίων, ζητώντας την προστασία της.

Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι στην ΕΣΗΕΑ που αποδείχτηκε αρκετά «καυτό» Facebook Twitter
SOOC


Η ηρεμία επανήλθε γρήγορα στην αίθουσα – δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που Χρυσαυγίτες «μπουκάρουν» σε εκδήλωση για μειονοτικά θέματα – και ύστερα από τον Τσαούς μίλησαν οι Οζάν Αχμέτογλου (αντιπρόεδρος ΚΙΕΦ) και Αχμέτ Καράς (πρόεδρος Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης), συνεχίζοντας να εκθέτουν τα μειονοτικά προβλήματα και αιτήματα: Απαγόρευση του όρου «τουρκικός» (ακόμα και με τον όρο «μειονοτικός» υπάρχουν, είπε, θέματα), ανεπαρκής αριθμός μειονοτικών σχολείων, μη έκδοση άδειας για ίδρυση νέων, μη ύπαρξη δίγλωσσων μειονοτικών νηπιαγωγείων, απώλεια υπηκοότητας για 50-60000 μειονοτικούς που βρέθηκαν εκτός Ελλάδας (το σχετικό άρθρο 19 του Κώδικα Ιθαγένειας καταργήθηκε το 1998 αλλά χωρίς να αποδοθούν πίσω οι υπηκοότητες), τη μη καταβολή αποζημίωσης για απαλλοτριωμένες εκτάσεις που ανήκαν σε μειονοτικούς (όπως αυτές όπου χτίστηκε το Πανεπιστήμιο Θράκης) όπως και για τα σπασμένα και λεηλατημένα καταστήματα μειονοτικών στο «πογκρόμ» του '88 από ακροδεξιούς στην Κομοτηνή, ενώ επανέλαβαν την αντίθεσή τους στον διορισμό μουφτήδων από την κυβέρνηση αντί της εκλογής τους από τη μειονότητα, όπως γινόταν μέχρι το '90 (υπάρχουν σήμερα από δύο σε Ξάνθη-Κομοτηνή). Είπαν ακόμα για τις αυξημένες προσδοκίες τους προεκλογικά από τον Σύριζα – που διέθετε τις πλέον «προχωρημένες» θέσεις σχετικά ήδη από την εποχή του Συνασπισμού - και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είχε πέρσι ως πρωθυπουργός επισκεφτεί τη Θράκη και το μειονοτικό λύκειο της Ξάνθης, προσδοκίες τις οποίες δεν βλέπουν να ευοδώνονται. Δεν μίλησαν φανατισμένα, δεν «προκάλεσαν», πρόβαλαν τις αξίες του διαλόγου, της συνεργασίας, της αλληλοκατανόησης, της ισοτιμίας και της ισονομίας «στο πλαίσιο της δημοκρατίας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των ευρωπαϊκών αξιών».


Η Μαρία Γιαννακάκη που είχε καταφθάσει στο μεταξύ έγινε δεκτή με χαμόγελα από τους ομιλητές – είναι γνωστή η γενικότερη δικαιωματική της δράση, είχε μάλιστα στοχοποιηθεί ως... Τουρκόψυχη το '13 από ακροδεξιές φυλλάδες όταν μαζί με τη Μαρία Ρεπούση, αμφότερες βουλευτίνες τότε της ΔΗΜΑΡ, κατέθεσαν προ ετών επερώτηση στη βουλή για τα μειονοτικά σχολεία. Δεν «μάσησε» τα λόγια της παρότι απέφυγε έξυπνα να απαντήσει ερωτήσεις που είτε δεν ήταν της αρμοδιότητάς της είτε θα «ενοχλούσαν». Είπε ότι οι αποφάσεις του ΕΔΑΔ, ιδρυτικό μέλος του οποίου είναι και η Ελλάδα οφείλουν να είναι άμεσα εφαρμόσιμες, ότι το «α λα καρτ» και η έννοια της αμοιβαιότητας δεν ισχύει όταν μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, ότι οι κίνδυνοι για τη δημοκρατία προκύπτουν ακριβώς από τον μη σεβασμό σε αυτά και ανήγγειλε νομοθετικές πρωτοβουλίες ώστε να αντιμετωπιστούν μια σειρά χρόνια ζητήματα της μειονότητας. Αποχώρησε σχετικά γρήγορα εξαιτίας υποχρεώσεων, κέρδισε πάντως σε εντυπώσεις.


Τον λόγο πήραν στη συνέχεια η Φωτεινή Σιάνου (Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη), η οποία εστίασε στο ζήτημα της Σαρίας που εξακολουθεί να «διαφεντεύει» τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, η Νίκη Ρουμπάνη από το Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης που αναφέρθηκε στην ελλειμματική φροντίδα για την ψυχική υγεία στις μειονοτικές κοινότητες, ο Πέτρος Κωνσταντίνου από το ΚΕΕΡΦΑ και ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος που πρόβαλε την αξία της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των μειονοτήτων, εθνικών, θρησκευτικών, φυλετικών ή σεξουαλικών. Άλλοι δικαιωματικοί φορείς δεν παρέστησαν, παρότι προσκλήθηκαν, είτε επειδή «δεν ήθελαν να μπλέξουν» είτε επειδή είχαν ενδεχομένως αντιρρήσεις στο πνεύμα της. Προς το τέλος διαβάστηκε επιστολή της Ευγενίας Νατσουλίδου, (Μακεδονική Μορφωτική και Πολιτιστική Κίνηση Έδεσσας) για τα προβλήματα των αυτοχαρακτηριζόμενων ως αυτοχθόνων Μακεδόνων – πρόκειται για τους Σλαβομακεδόνες (όπως είναι η συνήθης ελληνική απόδοση) που απέμειναν στη ΒΔ Μακεδονία ύστερα από τον μαζικό τους εκτοπισμό μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, οπότε μεγάλο μέρος τους είχε ταχθεί με τον ΔΣΕ: Η ιδιαίτερη γλώσσα και κουλτούρα τους δεν αναγνωρίζεται – υπέστησαν μάλιστα σκληρές διώξεις στο παρελθόν -, ενώ όσοι μετανάστευσαν έχασαν επίσης την υπηκοότητά τους.


Αλλά η παρουσία που πραγματικά «έγραψε» σε αυθεντικότητα, αμεσότητα και γλαφυρότητα ήταν αυτή του Γιασάρ Δαγλή, Προέδρου του Αθλητικού Σωματείου Αλληλεγγύη-Ανάπτυξη Ελλήνων Πολιτών Μουσουλμάνων το Θρήσκευμα με Μητρική Γλώσσα την Τουρκική» με έδρα την Αλεξανδρούπολη που δικαιολόγησε τον παραπάνω... σιδηρόδρομο ως τον μόνο τρόπο να εγκριθεί δικαστικά μια εθνοτική ταυτότητα! Είναι μάλιστα και η μόνη αναγνώριση σωματείου που προβάλλει η πολιτεία ως συμμόρφωση με τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ. Έκανε λόγο για τους ολιγάριθμους αναλογικά μειονοτικούς του Έβρου, που δεν έχουν το ίδιο «στάτους» με αυτό της υπόλοιπης Θράκης και είπε ότι ενώ από μικρό τον χαρακτήριζαν Ρομά, η γιαγιά του του είχε μιλήσει για την πραγματική καταγωγή αυτού και πολλών από τους ομοίους του που ήταν Οθωμανική – μάλιστα ο ίδιος φάνηκε να προτιμά τον πολυεθνικό όρο Οθωμανός αντί του Τούρκος, καταρχήν άλλωστε είναι, είπε, Αλεξανδρουπολίτης και τέτοιος είπε θα νιώθει ακόμα κι αν η Θράκη προσαρτηθεί στο Μεξικό! «Το τελευταίο που θέλουν άνθρωποι σαν κι εμένα είναι να δημιουργήσουν προβλήματα, όπως μας κατηγορούν... τα δίκια μας ζητάμε σαν ισότιμοι Έλληνες πολίτες κι ένα ασφαλές περιβάλλον να ζήσουμε, να εργαστούμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας», κατέληξε, απολογούμενος αν τυχόν κούρασε το ακροατήριο.


Συμπεράσματα:


α) Η ύπαρξη εθνικών, θρησκευτικών κ.λπ. μειονοτήτων παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα νεοελληνικά ταμπού, ανεξάρτητα ποιος κυβερνά. Συνιστά «κληρονομιά» μιας δυσοίωνης ιστορικής φάσης που δεν πρέπει να επιστρέψει ούτε εδώ ούτε πουθενά στην Ευρώπη. Η διαφορετικότητα δεν είναι απειλή αλλά πλούτος και μόνο αν τη δει κανείς με τη δεύτερη έννοια ακυρώνει την πρώτη. Είναι καιρός να ξαναδούμε με κριτικό βλέμμα το νεοελληνικό ιστορικό αφήγημα κι όσο για τις καταγγελίες ότι κάποιοι αναζητούν ή και «κατασκευάζουν» μειονότητες ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν, ας εξετάσουμε τι πολιτικές ευνοούν τέτοιες πρακτικές και πώς άραγε θα αντιδρούσαν αν επρόκειτο για Έλληνες μειονοτικούς.


β) Οι ομιλητές και οι συλλογικότητες που αντιπροσώπευσαν σίγουρα δεν εκπροσωπούν συνολικά τη μουσουλμανική μειονότητα. Εκφράζουν όμως ένα σεβαστό κομμάτι της κι αναφέρονται σε υπαρκτά προβλήματα ισότητας και ισονομίας, πολλά από τα οποία θα μπορούσαν να έχουν ήδη επιλυθεί αν η Πολιτεία ασκούσε ανοικτή δικαιωματική πολιτική αντί να υποδύεται επίμονα τη στρουθοκάμηλο, μηχανευόμενη χίλιους δυο τρόπους ώστε να μη χρειαστεί να θίξει τα λεγόμενα «εθνικά ευαίσθητα» θέματα - προτιμά να συλλέγει καταδίκες από διεθνείς οργανισμούς. Όμως αυτή ακριβώς η τακτική είναι που διογκώνει τα προβλήματα, υποδαυλίζει ακραίες εθνικιστικές φωνές, επιτρέπει σε διάφορους «γνωστούς-άγνωστους» εντός κι εκτός συνόρων να χειραγωγούν τις μειονότητες για ίδια ή αλλότρια συμφέροντα. Όσο πιο γενναιόδωρη η δημοκρατία, τόσο ευκολότερος ο διαχωρισμός της ήρας από το σιτάρι.


γ) Χιλιοειπωμένο αλλά ισχύει διαχρονικά: Η ποιότητα μιας δημοκρατίας κρίνεται από τον σεβασμό της στις μειονότητες, στους διαφορετικούς, τους αδύναμους, τους πιο αδικημένους. Όπως σωστά το έθεσε και η Γιαννακάκη – είθε δε με τέτοιο γνώμονα να πορευτεί -, τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε ισχύουν για όλους είτε είναι λειψά. Η ίδια φαίνεται να έχει όλη την καλή διάθεση, δεν ξέρω ωστόσο αν οι νομοθετικές πρωτοβουλίες που ανήγγειλε θα είναι στη σωστή κατεύθυνση και πόσο θα μπορέσει να πιέσει προς αυτή, εφόσον είναι απίθανο να ενθουσιαστούν οι συγκυβερνώντες ΑΝΕΛ από τέτοιες πρωτοβουλίες, αν βέβαια προφτάσουν να υλοποιηθούν.


δ) Οι συμμορίτες της ΧΑ ως επιθυμητά «βήματα προς τον εκδημοκρατισμό που, εφόσον γίνουν, θα πρέπει να στηριχθούν» (οι προηγούμενοι το λέγανε «σοβάρεμα» και τους προγκάγαμε, κ. Παρασκευόπουλε), εννοούν το να συνεχίσουν να τρομοκρατούν όπου, όπως κι όσο γουστάρουν – περισσότερη αγριάδα πούλαγανε κιόλα οι υπόδικοι Λαγός-Παναγιώταρος-Μίχος - αλλά τουλάχιστον να «αυτοσυγκρατούνται» αρκετά ώστε να μην στην πέφτουν με σιδερογροθιές, λοστούς, σουγιάδες κ.λπ. κι έχουμε αίματα. Ποια «πατρίδα» και πέη μπλε, ούτε καν. Η μεγαλύτερη σπουδή τους, όπως έδειξε και το οργίλο πλην βραχύ της «διαμαρτυρίας» ήταν να τους δείξουν τα κανάλια και να προσθέσουν πόντους μαχόμενης εθνικοφροσύνης στο παλμαρέ τους - γι΄αυτό νωρίτερα αναφέρθηκα σε αίσθηση «στημένου» σκετς. Έτσι βέβαια διαφημίστηκε και η εκδήλωση καθαυτή, μολονότι οι τηλεοπτικές ανταποκρίσεις ήταν πολύ φειδωλές για το περιεχόμενό της – όχι πως δεν το ξέρανε αυτό οι τραμπούκοι, δώσανε όμως μεγαλύτερη σημασία στη δική τους ρεκλάμα. Όσο για το πόσο «ντροπή και αίσχος» ήταν το ότι κάνανε τέτοιες ασχήμιες μέσα στην ΕΣΗΕΑ, εξυβρίζοντας παράλληλα συλλήβδην τους δημοσιογράφους, ας όψεστε οι καλοί συνάδελφοι που τους κάνατε μάγκες. Αν, τώρα, υπάρχουν πράγματι δημοκράτες που οραματίζονται τέτοιες υπέροχες «συγκλίσεις», όπως κι αν τις αιτιολογούν, μήπως να τις πάρουν καλύτερα σπίτι τους;

Στήλες
20

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
Παράπονα οι Σλαβομακεδόνες που στην Κατοχή συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς αλλά κυρίως αποτέλεσαν μέσο επιβολής των Βουλγάρων στην Αν. Μακεδονία κυνηγώντας τους ελληνόφωνους χέρι-χέρι με την Οχράνα; Τότε δηλαδή δεν τους πείραξε που ήταν ουσιαστικά Βούλγαροι; Ξέχασαν ότι αργότερα αποτέλεσαν σχεδόν τη μισή δύναμη του Δημοκρατικού Στρατού αφού τους υποσχέθηκαν ότι με νίκη του ΚΚΕ θα αποκτούσαν ανεξάρτητο κράτος σε ελληνικά εδάφη;Μήπως να τους ζητήσουμε και συγγνώμη που κερδίσαμε τον πόλεμο;
"(...) Εξάλλου οι διώξεις, όσες φορές υιοθετήθηκαν και έγιναν κυρίαρχη πρακτική, όπως στην περίοδο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, οδήγησαν στα αντίθετα αποτελέσματα. Αποξένωσαν την πλειοψηφία των σλαβόφωνων από την ελληνική πολιτεία που εμφανιζόταν εχθρική απέναντί τους και τους ώθησαν είτε προς τη βουλγαρική ή σερβική προπαγάνδα, είτε προς τη διαμόρφωση μιας διαφορετικής εθνικής συνείδησης με βασικό άξονα τη γλώσσα. Ίσως, λοιπόν, η μήτρα του προβλήματος ανάγεται στο μεσοπόλεμο και σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον κοντόφθαλμο «ερασιτεχνισμό» αντιμετώπισης των σλαβόφωνων."http://anagnosi.blogspot.gr/2008/09/462.htmlκαι: "Από την απελευθέρωση (1912) μέχρι τη μεταπολίτευση (1974) οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατέβαλαν ούτε την ελάχιστη προσπάθεια αφομοίωσης των σλαβοφώνων αλλά αντίθετα συμπεριφέρθηκαν σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και εχθρικά, γεγονός που οφείλεται στις τότε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και στον υπερβάλλοντα ζήλο κατωτέρων κυρίως κρατικών οργάνων, με αποκορύφωμα την απαγόρευση της χρήσης του γλωσσικού ιδιώματος στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά παραπέμποντας ακόμα και γριούλες στα δικαστήρια" (απ' τη βίκι)...να τα λέμε έτσι, να τα λέμε κι αλλιώς.
Η σύγκλιση τους με τα βουλγαρικά συμφέροντα ανάγεται όμως πολύ πιο πριν, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα με την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, δηλαδή πριν καν τη διάλυση της Οθωμ. Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς αλλά και στον Α'ΠΠ οι περισσότεροι πολέμησαν υπό βουλγαρική σημαία. Επειδή όμως η Βουλγαρία βρέθηκε τελικά με τους ηττημένους, βρήκαν νέο προστάτη-υπέρμαχο στο πρόσωπο της Σερβίας-Γιουγκοσλαβίας. Γι' αυτό το "βουλγαρόφωνος" έγινε ξαφνικά "σλαβόφωνος" και φτου κι απ' την αρχή.Οι "εξελληνισμοί" που περιγράφετε ήταν για τα σημερινά δεδομένα ίσως λανθασμένος τρόπος να τους δημιουργηθεί ελληνική συνείδηση, αλλά τότε το ίδιο έκαναν στις επικράτειες οι Βούλγαροι με τους ελληνόφωνους, οι Σέρβοι με τους αλβανόφωνους, οι Γάλλοι με τους γερμανόφωνους κτλ. The rest is history.
Δεν διαφωνώ στο ότι θα κοιτούσαν που κείτονται τα συμφέροντά τους και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Μέχρι τους Βαλκανικούς η Ελλάδα έφτανε ως την ...Καλαμπάκα, αλλά και κατόπιν η πληθυσμιακή σύνθεση [αν δούμε χάρτη του '18 της (ελληνικής) Mακεδονίας, του Σέρβου Cvijić https://www.bl.uk/voices-of-science/sitecore/content/home/collection-items/ethnographical-map-balkan-peninsular(κι όχι μόνον αυτόν, βεβαίως)] δείχνει ότι το μεγαλύτερο κομμάτι -πλην της Χαλκιδικής- κατοικείται από μη ρωμιούς. Γιατί θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι θα συνταχτούν με μία "ρωμιοσύνη", που δεν είχε πολλούς λόγους να τους συμπαθεί; Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλες οι χώρες και δυνάμεις της περιοχής (συμπεριλαμβανομένης ΚΑΙ της Ελλάδος) φαίνεται να είχαν συγκεκριμένα συμφέροντα, στους εκάστοτε συσχετισμούς και πληθυσμούς. Αν δηλαδή την Ελλάδα την συνέφερε, τότε, π.χ. να ενισχύσει την "διαφορετικότητα" των σλαβόφωνων, επί ελληνικού (τελικά) εδάφους έναντι στους Βούλγαρους, αλλά αυτό μπορεί μετά από Χ χρόνια να γυρίσει μπούμερανγκ στην Ελλάδα επειδή άλλαξαν/ θα αλλάξουν οι συσχετισμοί, δεν είναι -προφανώς- αποκλειστική ευθύνη των άλλων, ούτε πρέπει να προκαλεί αντιδράσεις ..."ααααα! βοήθεια ένα ελάφι στον ώμο μου!όλοι τα έκαναν αυτά..."Neither the first nor the second of these catastrophes had significantly affected the Macedonian Slavs' sense of their national identity, which remained predominantly Bulgarian. Not so the third catastrophe: the Balkan Wars of 1912-1913. These put an end to Ottoman rule, but left the bulk of Macedonia, and its Slav population, partitioned between Serbia and Greece. Only a small portion of the territory and population went to Bulgaria. This territorial verdict was confirmed at the end of the First World War, exposing the national identity of a majority of the Macedonian Slavs to sustained assaults. Within Greece, and also within the new kingdom of Yugoslavia, which Serbia had joined in 1918, the ejection of the Bulgarian church, the closure of Bulgarian schools, and the banning of publication in Bulgarian, together with the expulsion or flight to Bulgaria of a large proportion of the Macedonian Slav intelligentsia, served as the prelude to campaigns of forcible cultural and linguistic assimilation. Within Greece, the Macedonian Slavs were designated "Slavophone Greeks", while within Yugoslavia, they were officially treated as "South Serbs". In both countries, schools and the media were used to disseminate the national ideologies and identities, and also the languages, of the new ruling nations, the Greeks and the Serbs. These cultural measures were reinforced by steps to alter the composition of the population: Serb colonists were implanted in Yugoslav Macedonia, while in Greek Macedonia, the mass settlement of Greek refugees from Anatolia definitively reduced the Slav population to minority status. In both countries, these policies of de-bulgarisation and assimilation were pursued, with fluctuating degrees of vigour, right through to 1941, when the Second World War engulfed the Balkan peninsula."...Within Greece, the Macedonian Slavs (Μacedonian Bulgarians?) were designated "Slavophone Greeks"[Άσχετο που τα Βουλγάρικα, όπως και τα Σερβο-Κροάτικα (και τα Μακεντόνσκι) ανήκουν στις Νότιες Σλαβικές γλώσσες]
ε) Η κ. Γιαννακάκη, προφανώς ενημερωμένη από την ΕΛΑΣ ότι θα γίνουν επεισόδια, καθυστέρησε για να τα αποφύγει και να βγάλουν άλλοι τα φίδια από την τρύπα και αποχώρησε και γρήγορα λόγω "υποχρεώσεων". Ωραία συμπεριφορά για την πρώτη της εμφάνιση ως γγ.στ) Εκτός από τον κ. Φιλιππάκη, υπήρξε άλλη αντίδραση από το προεδρείο ή από το ακροατήριο; Πώς υπερασπίσθηκαν την εκδήλωσή τους και το ανθρώπινο δικαίωμά τους να την παρακολουθήσουν ανενόχλητοι;ζ) Ενδέχεται αυτά τα"μπουκαρίσματα" να πολλαπλασιασθούν μιας και, αφού τα χρυσαύγουλα περιορίζονται πια μόνο σε λεκτικές επιθέσεις και όχι σωματικές, θεωρηθεί ότι βαίνουν προς...εκδημοκρατισμό;
Καταδικαστεοι προφανως οι τραμπουκοι της ΧΑ, αλλα κυριε Αντωνοπουλε, οταν μια μειονοτητα δεν σεβεται την πλειοψηφια και αποδεδειγμενα ειτε θελει να λειτουργησει εναντια στη χωρα, οπως οι Τουρκοι στη Κομοτηνη, ειτε θελει να παρει μια ταυτοτητα που ομως ηδη την εχουν καποιοι αλλοι, Ελληνες Μακεδονες, τοτε ποιος ειναι ο θυτης και ποιος το θυμα;Παλι παει να γινει το ασπρο μαυρο και οι εχθροι της εδαφικης ακεραιοτητας της χωρας παρουσιαζονται ως αθωα θυματα! Μηπως θα επρεπε να πειτε και τις δυο πλευρες, η δεν κανει;
οι πομάκοι, η πολυπληθέστερη μουσουλμανική ομάδα στη Θράκη, δεν είναι Τούρκοι, το ελληνικό κράτος τους έκανε με το ζόρι το 1954 και μέχρι το 1996 τους απαγορευόταν να κυκλοφορούν εκτός της περιοχής τους (η περίφημη μπάρα), παρόλο που είχαν πολεμήσει στο πλευρό των Ελλήνων και εναντίον των Τούρκων στους Μακεδονικούς αγώνες. Το ελληνικό κράτος επίσης, τους υποχρέωσε να διδάσκονται τα τουρκικά και όχι τα πομακικά(το 1973! η πατριωτική μας Χούντα!). Και πολλά άλλα τραγικά
....αμπα. ...μας πείραξε ο τρόπος που διαμαρτυρονται τα χρυσαυγουλα?τα ίδια ακριβώς κάνουν κ τα αναρχοαριστερουλια. Όταν χαϊδεύεις καλές και κακές βιες. ..ανω κ κάτω πλατείες....αυτά παθαίνεις. ...Ο τρόπος που εισέβαλαν τα ουγκανα της ΧΑ δεν έχει καμία διαφορά. Η θεωρία τους κατάπτυστη.Εκεί ας κάνουν φοκους οι "ευαισθητουληδες "των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι ...στο ντου αυτό καθ αυτό.
Πολύ ενδιαφέρον, δυστυχώς σε αυτά τα ζητήματα υπερισχύει ο φόβος, η άγνοια, το επιλεκτικό (μονομερές) "newsfeed" και η αφήγηση της ιστορίας που αφορά τους διάφορους μεγαλοϊδεατισμούς των κρατών της βαλκανικής και της Τουρκίας, πλην της Ελλάδος φυσικά (...who has always been victim). Ένα απ' τα θέματα (από τα τόσα πολλά) είναι και το θέμα της Σαρίας (που αφορά οικογενειακό + κληρονομικό δίκαιο, όχι ποινικό) και γιατί είναι κάτι που εφαρμόζεται, αδιάλειπτα, στην Δ. Θράκη, ενώ η Τουρκία έχει καταργήσει την Σαρία απ' τα μέσα του '20!Όπως αποδεικνύεται, λοιπόν, το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει υποστηρίξει, για τους δικούς του λόγους την ύπαρξη και εφαρμογή της Σαρίας:"But “the Lausanne treaty makes no mention of sharia or muftis”, says Sali’s lawyer, Yannis Ktistakis. “It was the Greek state which put that interpretation on the agreement. In 1923, Turkish society under the leadership of Kemal Ataturk was very progressive and secular. The Greek government was conservative and profoundly Orthodox. So it assumed that the best way of reducing progressive influence on the Turkish-speaking community in Thrace would be to extend the powers of sharia law.”"https://www.theguardian.com/law/2015/apr/10/sharia-greece-human-rights-inheritance-law"Οσο κι αν ηχεί παράδοξο, οι ελληνικές αρχές υποστήριξαν εξαρχής την υπαγωγή των μουσουλμάνων ελλήνων πολιτών στο Ισλαμικό Δίκαιο, ενώ η Τουρκία, έχοντας καταργήσει τη σαρία από το 1926, έχει ζητήσει σε διάφορες περιστάσεις την κατάργηση των ιεροδικείων της Δυτικής Θράκης: σχετικό αίτημα διατυπώθηκε από την τουρκική πλευρά κατά τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες του 1931 (μεταξύ Βενιζέλου και Ινονού) όσο και του 1959 (μεταξύ των διπλωματών Δ. Μπίτσιου και Ζ. Κουνεράλπ)."http://www.iospress.gr/ios2006/ios20061224.htm___________________Aλβανοί, Βλάχοι, Βούλγαροι, αλλόγλωσσοι χαρήτεκι’ ετοιμασθήτε όλοι σας Ρωμαίοι να γενήτεβαρβαρικήν αφήνοντας γλώσσαν, φωνήν και ήθη…Δεν είναι πλέον δύσκολο να μάθετε Ρωμαϊκάκαι να μην βαρβαρίζετε με λέξεις πέντε δέκα…Ξυπνήσατε από τον βαθύν ύπνον της αμαθείαςΡωμαϊκά γλώσσα μάθετε, μητέρα της Σοφίας…(1794)
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά τα στοιχεία για τη Σαρία! Πού να φανταζόμασταν τότε τη σημερινή οπισθοδρόμηση της Τουρκίας... Εντούτοις, τα ίδια τα θύματα αυτής της πολιτικής, αντί να ζητούν αλλαγή νομικού καθεστώτος, ενδιαφέρονται μόνο αν οι... μουφτήδες θα είναι αιρετοί. Θα μου πεις, κουκιά τρώνε κουκιά μαρτυράνε.
Σωστά.Κι εδώ ένα βιβλίο σχετικό (του '90, βέβαια, αλλά νομίζω ότι κακώς κείμενα δεκαετιών και οι πιθανώς λάθος χειρισμοί, όπως π.χ η καλλιέργεια του απομονωτισμού και του κλίματος καθυποψίας, στους εν λόγω πληθυσμούς, δεν σβήνονται με μία μονοκοντυλιά, απ’ το ελληνικό κράτος):https://books.google.gr/books?id=gDXbrQHGjbIC&lpg=PP1&hl=el&pg=PR1#v=onepage&q&f=falseΚι ένα άλλο «συμβάν» ήταν η σαφής ενίσχυση των εθνοτήτων ταυτοτήτων των λοιπών κυρίως Πομάκων, αλλά και Ρομά (μουσουλμάνων) κατά την έννοια διαίρει και βασίλευε. Εκτός κι αν οι ΛΑΟΣ και οι ΧΑ πραγματικά νοιάζονται για τους …Πομάκους, οπότε I rest my case.Υγ. «Ξέχασα» να αναφέρω ότι το προηγούμενο απόσπασμα το είχε γράψει Βλάχος λόγιος της εποχής, συγγραφέας του περίφημου τετράγλωσσου λεξικού (Ρωμαίικα/ Βλάχικα/ Βουλγάρικα/ Αλβανίτικαhttp://www.lithoksou.net/p/tetraglosso-leksiko-toy-daniil-mosxopoliti-1802-prologos-stixoi-1-192
Ψύχραιμη αποτίμηση, και αναμφισβήτητα θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο θέμα τόσο της αναγνώρισης όσο και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε για ποια χώρα μιλάμε, με ποια σύνορα, ποιες γειτνιάσεις και ποιο πρόσφατο παρελθόν όσο και ανησυχητικό παρόν. Αν στους κόλπους μας υπήρχε μια ισχυρή μειονότητα πχ. Σουδανών ή Βιετναμέζων θα ήταν πιο απλό το θέμα της πλήρους αναγνώρισής τους. Και αν αυτή δεν υπήρχε, θα μπορούσαμε όντως να μιλάμε αποκλειστικά για ευθύνες της ελληνικής πολιτείας, για ολιγωρία και ρατσισμό. Εν προκειμένω είναι αδύνατον να θίξουμε το θέμα του δικού μας εθνικισμού χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τις εθνικιστικές και αλυτρωτικές τάσεις των άλλων πλευρών – και να θέλουμε δεν γίνεται, εκτός αν δεν έχει τύχει να μάθετε νέα από την Τουρκία τις τελευταίες δυο βδομάδες.Τέλος, παρουσιάζεται ως σοβαρό θέμα το ότι οι μουφτήδες τοποθετούνται αντί να εκλέγονται. Σοβαρό μεν, αλλά αφιερώνονται σε αυτό 3 σειρές – και άλλες τόσες στο γεγονός ότι *υπάρχουν* και ότι αποτελούν κράτος εν κράτει (αυτό δηλαδή που προφανώς έθιξε η κ. Σιάνη). Ξέρετε ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουμε καν πως για ένα σημαντικό μέρος των αποφάσεων της δικαιοσύνης (κυρίως το οικογενειακό δίκαιο) στην εν λόγω μειονότητα ισχύει η Σαρία; Η Σαρία, μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην Ε.Ε. Θέμα που φωτίστηκε πρόσφατα με αφορμή την περίπτωση της Σατιτζέχ Μόλα Σάλι – το οποίο εδώ προβλήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από δεξιά έως ακροδεξιά μέσα, με δική τους ατζέντα φυσικά (https://www.theguardian.com/law/2015/apr/10/sharia-greece-human-rights-inheritance-law).Για το θέμα της εφαρμογής της Σαρία μας δεσμεύει φυσικά η Συνθήκη της Λωζάνης – μια Συνθήκη στην οποία κάποιοι δείχνουν να μην δίνουν εξίσου σημαντικό βάρος τελευταία… (http://www.kathimerini.gr/884683/article/epikairothta/politikh/erntogan-h-syn8hkh-ths-lwzanhs-einai-syzhthsimh)
Συμφωνώ με το αρθρο αλλά δεν τονίστηκε αρκετά ότι και οι ίδιοι οι μειονοτικοί, τα ανθρώπινα δικαιώματα τα χρησιμοποιούν α λα καρτ. Δε φημίζονται για το σεβασμό τους σε αυτα, ιδίως τα ατομικά κλπΕπίσης απ όσο λίγο εχω ερευνήσει, τα σλαβομακεδονικά είναι όμοια με τα βουλγαρικά με λίγες διαφορές στις καταλήξεις. Όλες οι σλαβικές γλώσσες μοιάζουν αλλά αυτές παρα είναι. Προφανώς αποφεύγουν τον χαρακτηρισμό "βουλγαρικά" για ευνόητους λόγους. Φυσικά δεν είναι μείζον θέμα η γλώσσα και η ονομασία της. Για μας δε θα πρεπε να είναι
Αν θέλουν να αποκαλούν μια διάλεκτο της βουλγάρικης "μακεδονική" γλώσσα μιας "μακεδονικής" εθνότητας τότε προφανώς και πρέπει να είναι μείζον θέμα για μας. Τα υπόλοιπα πείτε τα σε εκείνους που έδωσαν το "παρών" στη συγκεκριμένη εκδήλωση και που κατ'εξακολούθηση τσουβαλιάζουν ένα σωρό άσχετα πράγματα με τη λογική ότι όλα αφορούν "μειονότητες".
Περσινά ξινά σταφύλια. Τα μακεντόνσκι (ήτοι σλαβομακεδονικά) μπορεί, γλωσσολογικώς, να είναι τέκνα της βουλγαρικής, όμως δεν παύουν να αποτελούν επίσημη γλώσσα της περιοχής (της οριζόμενης στα μέσα του ‘40 ως «Демократска Федерална Македонија» υπό την κατοχή της Βουλγαρίας και μετά υπό την σκέπη της Γιουγκοσλαβίας).Παράλογη δεν νομίζω πως είναι η χρήση της λέξεως «Μακεδονία» (πλην των ελληνικών συνόρων), διότι η Μακεδονία (με διάφορες παραλλαγές, βέβαια), είτε ως ευρύτερη γεωγραφική περιοχή και προσδιορισμός υπήρχε, ανά τους αιώνες. Παράλογη (και ταυτόχρονα θλιβερή, κατά μία έννοια) είναι η «οικειοποίηση» που αισθάνονται αρκετοί της γείτονος με *συγκεκριμένα* το αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας, εν γένει οι βαλκανικοί μεγαλοϊδεατισμοί, καθώς και οι μη διαλλακτικοί χειρισμοί (κι από τις δύο πλευρές). Βέβαια, βλέποντας κανείς έναν εθνογραφικό χάρτη του 1861 (κι όχι μόνον αυτόν, φυσικά *) https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cf/Balkans-ethnic_%281861%29.jpg της περιοχής των Βαλκανίων, όπου στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας, κατοικούσαν Βούλγαροι, Τούρκοι, Αλβανοί, Εβραίοι, Βλάχοι και (φυσικά) Ρωμιοί διαπιστώνει -πιθανότατα- πόσο φαιδρή είναι ΚΑΙ η απόλυτη (γενετική) συσχέτιση που αισθάνονται αρκετοί μοντέρνοι Έλληνες με το …σόι του Μ. Αλέξανδρου. …Κατά τ’ άλλα η Ελλάδα θεωρούταν σημαντικότατος εμπορικός και επενδυτικός εταίρος της Σλαβομακεδονίας. Με την κρίση πώς πάμε αλήθεια;(*) Και ένας χάρτης του 1916, με Σλαβομακεδόνες εν ελλάδι https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d6/Hellenism_in_the_Near_East_1918.jpg
+Το Abecedar (Αμπετσένταρ) ήταν αλφαβητάριο που τυπώθηκε για πρώτη φορά από την ελληνική κυβέρνηση το Μάιο του 1925 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία του σλαβόφωνου πληθυσμού της βόρειας Ελλάδας. Υποβλήθηκε στην Κοινωνία των Εθνών ως δείγμα συμμόρφωσης της Ελλάδας απέναντι στη Συνθήκη των Σεβρών (...)Περιγράφτηκε από τον Νικόλαο Ζαρίφη, στο Ελεύθερον Βήμα, ως αναγνωστικό για τα παιδιά των σλαβόφωνων της Ελλάδας που «τυπώθηκε με λατινικούς χαρακτήρες και συντάχθηκε στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ διάλεκτο».(...) Ο εκπρόσωπος της Βουλγαρίας στην Κοινωνία των Εθνών χαρακτήρισε το βιβλίο ακατανόητο, ενώ ο εκπρόσωπος της Ελλάδας, Βασίλης Δενδραμής, υπερασπίστηκε το αναγνωστικό *χαρακτηρίζοντας τη σλαβομακεδονική γλώσσα ως ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και διακριτή σε σχέση με τη Βουλγαρική ή τη Σερβική*.https://el.wikipedia.org/wiki/Abecedar
Καλά μην κουράζεστε με τα γνωστά ποιήματα. Το μόνο θλιβερό που βλέπω εγώ είναι όσους με αξιοθαύμαστη επιμονή που έχει μετατραπεί σε τυφλή εμμονή προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να δημιουργήσουν ζήτημα εθνικών και γλωσσικών μειονοτήτων στη Ελλάδα ταυτιζόμενοι πλήρως με κάθε αλυτρωτισμό των γειτόνων.Γνωστοί και μη εξαιρετέοι είναι τόσα χρόνια όπως και γνωστό είναι ποιους χρησιμοποιούν για να περάσουν αυτά τα ζητήματα στην κοινή γνώμη.
Ποιήματα!"Μακεδονία ξακουστήτου Αλεξάνδρου η χώρα,που έδιωξες τους Βούλγαρουςκι ελεύθερη είσαι τώρα!"Έχω την αίσθηση ότι ο μέσος Έλλην πιστεύει πως το κρατίδιο των Σκοπιανών (sic) *ξαφνικά* ξύπνησε το 1991 και αποφάσισε να το παίξει απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου για να αποκτήσει και πρόσβαση στον λιμένα της Θεσσαλονίκης κι επίσης έχω την αίσθηση ότι ο μέσος Έλλην (και δη ο μη προερχόμενος εκ του Βορρά) έχει σχεδόν πλήρη μεσάνυκτα για τους (πάλαι ποτέ και μη) σλαβόφωνους της (ελληνικής) Μακεδονίας. Η κοινή γνώμη δεν θα "πάθει" και τίποτε αν εμπλουτίσει, λίγο, το γνωστικό της πεδίο επ’ αυτών των θεμάτων, ακόμη κι αν είναι για να αντιτίθεται στους αλυτρωτισμούς των γειτόνων.Και μία επιπλέον άποψη, από κάποιον που φαντάζομαι ότι δεν συντάσσεται στο ...Ουράνιο Τόξο : http://karpathiandiaries.blogspot.gr/2010/08/blog-post_24.html