H μεγάλη απατεωνιά τού «πώς να ντυθείτε κομψά»

H μεγάλη απατεωνιά τού «πώς να ντυθείτε κομψά» Facebook Twitter
Η αλήθεια είναι πως το ντύσιμο είναι ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ταξίδι αυτογνωσίας και ενηλικίωσης. Μπορείς να πάρεις την απόφαση να το κάνεις, αλλά μπορεί και να μην το κάνεις ποτέ.
4

«To πρόβλημα είναι πως εγώ πάντα ένιωθα πως ήμουν σαν τον Τζάρβις Κόκερ, θεωρούσα αυτονόητο να ντυθώ όπως αυτός, αλλά γρήγορα καταλάβαινα πως δεν ήμουν κι έτσι δεν ήξερα τι να βάλω» ήταν η λαχανιασμένη εξομολόγηση του φίλου μου, καθώς περπατούσαμε ένα βράδυ, αυτός μέσα σε ένα ολοκαίνουριο bomber που του είχα μόλις αγοράσει και δεν υπήρχε περίπτωση να διαλέξει μόνος του. Ο Γιάννης, ο φίλος μου, εξωτερικά έχει τόση σχέση με τον Τζάρβις Κόκερ, όσο η Τζένη Καρέζη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. (Εγώ πάντα θα προτιμώ τον Γιάννη, είναι ο καλύτερος.)


Αυτό σκεφτόμουν μέρες μετά, καθώς θυμόμουν μπαλαρίνες να μου λένε πως δεν θέλουν κεντήματα στα πλάγια γιατί τις «παχαίνουν», φίλες μου να επιμένουν να αγοράζουν για χρόνια τα ίδια σχεδόν βαρετά ρούχα με την πεποίθηση πως «είναι κομψά», εμένα μικρή να χαζεύω φωτογραφίες της Kέιτ Μος και να θέλω να της μοιάσω (ολοφάνερη περίπτωση Γιάννη εδώ). Θυμάμαι ακόμα ένα workshop που είχα κάνει πριν από χρόνια σχετικά με το ντύσιμο, όπου, ενώ εγώ θαρραλέα ανέτρεχα στην ιστορία της ανθρωπότητας για να αποδείξω πως στην κυριολεξία τα έχουμε φορέσει όλα, μόλις έβγαλα το slide «ο νόμος των 3 στο ντύσιμο», σκιστήκαν όλες να βγάλουν τεφτέρια για να σημειώσουν τη σοφία που θα τους επέτρεπε να είναι, επιτέλους, κομψές.


Η αυθεντία πουλάει, φίλοι μου. Έστω και η επίφασή της.

Tο «bullying μόδας» είναι παντού, γιατί πάντα κάποιος θα γράψει comment, status ή κείμενο υποδεικνύοντας αυθαίρετα πώς πρέπει να είναι ντυμένος ο άλλος.

«Πώς να είστε κομψή», «τα 10 items που κάθε γυναίκα πρέπει να έχει στην ντουλάπα της» −περιμένετε, έχω άλλο ένα, αυτό είναι το αγαπημένο μου: «τι πρέπει να φοράνε οι γυναίκες μετά τα 30»- και τόσοι πολλοί άλλοι τίτλοι που υπόσχονται κλικ και λύσεις σε γυναίκες και άντρες που θέλουν να γίνουν άλλοι, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάποιοι άλλοι.


Την ίδια στιγμή, το «bullying μόδας» είναι παντού, γιατί πάντα κάποιος θα γράψει comment, status ή κείμενο υποδεικνύοντας αυθαίρετα πώς πρέπει να είναι ντυμένος ο άλλος (θυμάμαι μια υπέροχη φωτογραφία μιας φίλης μου με μακριά φούστα, που από κάτω κάποια της έγραψε «δεν μπορείς να το φοράς αυτό, είσαι κοντή»), πόση σάρκα «είναι σωστό» να δείχνει μια γυναίκα και (το αγαπημένο μου πάλι) «πόσο φτηνή» δείχνει κάποια άλλη.


Σε αυτήν τη διαχρονική ζαλάδα συμβάλλει και το ίδιο το σύστημα της μόδας, που για να σε κάνει να ψωνίσεις περισσότερα «εδώ και τώρα», αλλάζει «τάσεις» από τη μια στιγμή στην άλλη, με αποτέλεσμα να χαζεύεις στο Instagram αθλητικά παπούτσια με γούνινα πον πον που πιθανότατα θα φορέσεις μόνο για 4 μήνες και γυαλιστερά κολάν που άντε να αντέξουν έναν χρόνο. Μετά θα είσαι πάλι «κακόγουστη». Τζίφος!


Σας έχω νέα: τίποτε απ' όλα αυτά δεν ισχύει. Όλες οι γυναίκες και άντρες που έχετε στο μυαλό σας ως πρωθιερείς του «καλού γούστου» ήταν αυτοί που στην εποχή τους άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν πολύ εκκεντρικός, η Κοκό Σανέλ συνδύασε αντρικά ρούχα και υφάσματα με πέρλες, τη στιγμή που αυτό ήταν κάτι εξωφρενικό, η Τζάκι Κένεντι φόρεσε όλους τους Ευρωπαίους σχεδιαστές των φωτεινών sixties στον Λευκό Οίκο, η Kέιτ Mος αποφάσισε να ντύνεται πάντα σαν να έχει μόλις βγει από ένα ηδονιστικό πάρτι στην πολύ βαρετή καθημερινότητα των '90s και πάει λέγοντας.


Η αλήθεια είναι πως το ντύσιμο είναι ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ταξίδι αυτογνωσίας και ενηλικίωσης. Μπορείς να πάρεις την απόφαση να το κάνεις, αλλά μπορεί και να μην το κάνεις ποτέ. Στην περίπτωση που το κάνεις, καθώς κοιτάζεις τον εαυτό σου σοβαρά, καταλαβαίνοντας τις σκιές της μάταιης ύπαρξής σου, ξεκινάς να παίζεις ντύνοντάς τον. Όπως προχωράς, αλλάζεις και ντυσίματα, ενώ σε κάποια ίσως μένεις σταθερός, γιατί εκείνη την περιγραφή την έχεις χαρτογραφήσει πια και απλώς τώρα τη γιορτάζεις. Η μόδα είναι ένα χαριτωμένο παιχνίδι για το μυαλό και ένα μεγάλο πάρτι προς τιμήν της διαφορετικότητας. Γι' αυτό, την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον, άντρα ή γυναίκα, ντυμένο «κομψά», πάρτε μια βαθιά ανάσα και αναρωτηθείτε: φορά μια εύκολη στολή για να κρύψει το κενό ή όλο αυτό είναι αληθινό;

4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ