Εξέγερση κατά των ελίτ. Aπό τον Νικόλα Σεβαστάκη

Εξέγερση κατά των ελίτ. Aπό τον Νικόλα Σεβαστάκη Facebook Twitter
Επανέρχεται στο προσκήνιο αυτό που δεν έφυγε ποτέ από τη μέση, απλώς παραμερίστηκε από τη λάμψη του ζεύγους Ομπάμα: μια Αμερική αυτοπροστατευτική και βαθύτατα καχύποπτη με ό,τι δεν καταλαβαίνει στο σύγχρονο κόσμο
15

Είναι φανερό πως ζούμε μια εξέγερση εναντίον των ελίτ. Μια εξέγερση πολύμορφη, πολυδιάστατη και σε πολλές χώρες συγχρόνως που αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα και προκλήσεις. Φυσικά, αυτή η εξέγερση δεν έχει τις λυρικές, απελευθερωτικές και μαγικές διαστάσεις των αριστερών κινημάτων. Είναι το προϊόν των καιρών της απομυθοποίησης και στη βάση της συναντούμε ένα κύμα γενικευμένης εχθρότητας προς τις «κανονικές» κυβερνήσεις και προς τις παραδοσιακές ολιγαρχίες, τις ισορροπίες και τους καθιερωμένους κώδικες της πολιτικής.


Μέσα σε αυτό το κύμα πρέπει να εντάξουμε και το τωρινό σοκ που κάποιοι από εμάς το περίμεναν. Ο Ντόναλντ Τραμπ ευτύχησε να γίνει «ο στόχος του Κατεστημένου». Από νωρίς πήρε τη θέση του κακού παιδιού της τάξης, έστω και αν η αντίπαλός του είχε τις δικές της (και όχι λίγες) σκοτεινές πλευρές. Εκείνος ήταν που αξιοποίησε καλά την εικόνα ενός επικοινωνιακά απείθαρχου και χύμα ανθρώπου, ενός βαθιά αγενούς αλλά ειλικρινούς με τον τρόπο του τύπου. Αφέθηκε να γίνει προέκταση της καθημερινής κουβέντας των μπαρ, του αλογόκριτου boy's talk, όπως εξωράισε η γυναίκα του Μελάνια τα σεξιστικά του σχόλια για τις γυναίκες. Ο Τραμπ δεν είπε κάτι άλλο από τούτο: είμαι αυτό που βλέπετε, μη ψάχνετε κάποιο δεύτερο επίπεδο, κάποιον άλλον πίσω από την εικόνα. Δεν έχω ιδιαίτερα μυστικά, είμαι διάφανος σαν τα ασανσέρ των εμπορικών μου κέντρων και τα επίχρυσα διακοσμητικά του ουρανοξύστη μου. Εικονογράφησε, εντέλει, μια ιστορία προσωπικής επιτυχίας με στέρεα συστατικά: μπίζνες, διασημότητα, γυναίκες.

Επανέρχεται στο προσκήνιο αυτό που δεν έφυγε ποτέ από τη μέση, απλώς παραμερίστηκε από τη λάμψη του ζεύγους Ομπάμα: μια Αμερική αυτοπροστατευτική και βαθύτατα καχύποπτη με ό,τι δεν καταλαβαίνει στο σύγχρονο κόσμο.


Έτσι έδειξε αυτό που φαντάζεται ο λαός ως καλή ζωή, ως good life. Οι αισθητικές και ιδεολογικές ασχήμιες της συγκεκριμένης εικόνας αφορούν τους σοβαρούς κοινωνικούς κριτικούς, τους καθοδηγητές γνώμης, τα καλλιεργημένα παιδιά της μεσαίας τάξης των μεγάλων πόλεων. Αλλά ο Τραμπ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι' αυτά τα κοινά. Δεν είχε, ούτε έχει ποτέ πρόσβαση στη φιλολογία περί λαϊκισμού, αντιπολιτικής και ακροδεξιάς, σε όλο αυτό το κύμα ανάλυσης που ασχολήθηκε με την αφεντιά του και το κίνημά του. Απλώς πραγμάτωσε την υπόσχεσή του να πολιτευτεί αδιαφορώντας παντελώς για τις καθιερωμένες αξίες της ακαδημαϊκής μόρφωσης, της πολιτικής εμπειρογνωμοσύνης, της ρητορικής για τα δικαιώματα και τις ευαισθησίες των μειονοτήτων.

Εξέγερση κατά των ελίτ. Aπό τον Νικόλα Σεβαστάκη Facebook Twitter
Το βέβαιο είναι πως η νίκη του συνδέεται, αντικειμενικά, με μια αντιφιλελεύθερη και μισαλλόδοξη ιδέα της Αμερικής.

Και τώρα; Το βέβαιο είναι πως η νίκη του συνδέεται, αντικειμενικά, με μια αντιφιλελεύθερη και μισαλλόδοξη ιδέα της Αμερικής. Επανέρχεται στο προσκήνιο αυτό που δεν έφυγε ποτέ από τη μέση, απλώς παραμερίστηκε από τη λάμψη του ζεύγους Ομπάμα: μια Αμερική αυτοπροστατευτική και βαθύτατα καχύποπτη με ό,τι δεν καταλαβαίνει στο σύγχρονο κόσμο. Επιστρέφει η «αμερικανική σκουριά» (για να δανειστώ τον τίτλο του Φίλιπ Μάγιερ) που είναι συγχρόνως τα σκουριασμένα κουφάρια των εργοστασίων που έκλεισαν και η οξείδωση των αντιδραστικών και ρατσιστικών ιδεών.

Μου έκανε εντύπωση,για παράδειγμα, ότι σε όλη του την καμπάνια ο Τραμπ διάλεξε να αναφερθεί με ευγνωμοσύνη στην Εθνική Ομοσπονδία Όπλων (NRA), στο διαβόητο λόμπι της οπλοκατοχής.


Νομίζω πως αυτό δεν θα το έκανε τόσο ανοιχτά και με τέτοια άνεση κανένας άλλος πολιτικός, ούτε των Δημοκρατικών ούτε και των Ρεπουμπλικάνων. Από αυτά τα νεύματα μπορούσε κανείς να συμπεράνει τις ανατροπές που έχουν συντελεστεί στον κόσμο της πολιτικής και της επικοινωνίας. Και το ερώτημα είναι αν η εξέγερση εναντίον των ελίτ θα συνεχιστεί ή αν θα καταλαγιάσει, μια εξέγερση που συχνά γυρίζει σε αυτοχειρία των λαών. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία και πρέπει να περιμένουμε για να δούμε το μέλλον της.

15

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

8 σχόλια
Όλα θα εξαρτηθούν από τη στάση που θα κρατήσει ο Τραμπ. Οι ΗΠΑ χρειάζονται εδώ και χρόνια ένα "new deal". Άλλωστε, γι' αυτό ψήφισαν και τον Ομπάμα με το "yes, we can" αλλά τους βγήκε Τσίπρας και τελικά μπόρεσε μόνο με τα φιλαράκια του στη Wall Street. O Τραμπ φυσικά και είναι κομμάτι των ελίτ. Δεν είναι όμως κομμάτι του διεφθαρμένου πολιτικού και κυβερνητικού κατεστημένου όπως είναι η Χίλαρυ. Ο Τραμπ δεν είναι "δικός τους". Το ίδιο το κόμμα του τον βρίζει, τον αποφεύγει και ... δεν τον ψηφίζει. Οι deplorables, λοιπόν, δεν κλωτσήσανε στα τυφλά την καρδάρα με το γάλα. Αντίθετα, "επαναστάτησαν" όσο περισσότερο μπορούσαν εκ των έσω του συστήματος, επιλέγοντας τον υποψήφιο που δέχτηκε (και εμφανώς δέχεται ακόμα) την πλέον λυσσαλέα επίθεση ενός τεράστιου μηχανισμού προπαγάνδας. Δυστυχώς όμως γι' αυτόν τον μηχανισμό, το να είσαι deplorable δεν σε κάνει αυτόματα και ηλίθιο. Κάτι που θα πρέπει να θυμόμαστε όλοι μας, κάθε που μπαίνουμε στον κόπο να κατατάξουμε τους ανθρώπους σε "άριστους" και μη. Με τους "μη" να πετάγονται στα σκουπίδια χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι εδώ να θυμίσουμε ότι ο Ρούσβελτ, που οι σημερινοί Ρεπουμπλικάνοι αποκαλούν ανερυθρίαστα έως και ... κομμουνιστή, εκλέχθηκε με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, ήταν γέννημα-θρέμμα των ελίτ και τους πήγε κόντρα σε σημείο που τον βρίζουν κοντά 90 χρόνια μετά. Όμως, η τότε οικονομική του πολιτική, εξασφάλισε την κυριαρχία των ΗΠΑ στον πλανήτη από την λήξη του WW2 και μετά. Οι ελίτ δεν είναι ένα τεράστιο κοινό συμφέρον μιας μοναδικής φράξιας. Είναι πολλές, διαφορετικές, συγκρουόμενες και συνήθως ιδιαίτερα κοντόφθαλμες. Γι' αυτό και όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, είτε αλλάζει η πολιτική (δίνοντας στα πόπολα το κόκκαλο που τους αναλογεί για να επιτυγχάνεται η κοινωνική γαλήνη) είτε αλλάζουν οι ελίτ. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Καλώς ή κακώς η πολιτική ορθότητα, τουλάχιστον όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα, οδεύει αργά-αργά προς το θάνατο. Πλέον ο κόσμος δεν θα αρκείται σε βαρύγδουπες έννοιες, άνευ όμως ουσιαστικού περιεχομένου πολλές φορές.Εν προκειμένω στις ΗΠΑ η λευκή-προτεσταντική πλειοψηφία υποβιβαζόταν συνέχεια στη συνείδηση του κόσμου σε "white trash" και κατηγορούνταν για τα ΠΑΝΤΑ (από την εγκληματικότητα συμμοριών σε ισπανόφωνες συνοικίες, έως πολέμους που μαστίζουν χώρες στην άλλη άκρη του κόσμου). Ε κάποια στιγμή αυτή η πλειοψηφία μπούχτισε και στράφηκε σ' αυτούς που νομίζει ότι ακόμα την καταλαβαίνουν.Αλλά για να πάμε λίγο πιο κοντά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που βούλιαξαν οικονομικά από το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Η εύκολη απάντηση από την ασφάλεια της πρωτεύουσας ήταν "μπλα μπλα μπλα... ανθρώπινα δικαιώματα... μπλα μπλα μπλα... ρατσισμός...". Όταν όμως φτάσει ο κόμπος στο χτένι, οι κάτοικοι θα ξεσπάσουν και τότε το τελευταίο που θα τους ενδιαφέρει θα είναι αν η αντίδρασή τους είναι "πολιτικά ορθή" ή όχι.
Οι κοσμοπολίτες των αστικών κέντρων πρέπει να καταλάβουν ότι οι συμπατριώτες τους της επαρχίας δεν θα δέχονται πλέον αδιαμαρτύρητα τον υποβιβασμό σε "αμόρφωτους βλάχους που δεν ξέρουν ποιο είναι το καλό τους". Εφόσον υπάρχει δημοκρατία θα μετράει και η δικιά τους άποψη, αλλιώς αν δε μας αρέσει ας το γυρίσουμε σε ολιγαρχία των "πεφωτισμένων" για να τελειώνουμε.Έτσι την πάτησαν οι Λονδρέζοι που νόμιζαν ότι είναι το κέντρο του Η.Β. και ότι όλοι οι υπόλοιποι δουλεύουν γι' αυτούς, έτσι την πάτησαν και οι κοσμοπολίτες των βορειοδυτικών μεγαλουπόλεων των Η.Π.Α. που μια ζωή υποτιμούσαν τους υπόλοιπους "οπισθοδρομικούς επαρχιώτες". Και τώρα θέλουν δε θέλουν θα ξυπνήσουν απότομα.
Οι Αμερικανοί των red states θα έπρεπε να είχαν καταλάβει, από τον Μπους τον δεύτερο (και πιό πριν), πόσο τους δουλεύει ψιλό γαζί η ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Ότι δήθεν κόπτεται για τα ζητήματα που τους απασχολούν (όπλα, αμβλώσεις, χριστιανισμός), ή ότι μπορεί ως δια μαγείας να εξαναγκάσει την βαριά βιομηχανία να "επιστρέψει" στην καρδιά της Αμερικής--δυστυχώς ούτε μπορούν, ούτε και τους ενδιαφέρει να το κάνουν αυτό το τελευταίο. Ή ότι θα ενδιέφερε τον Ρεπουμπλικανό Πρόεδρο των ΗΠΑ να "πιεί μια μπύρα" μαζί τους (ή με κάποιον άλλο Αμερικανό, μορφωμένο ή μη, που δεν ανήκει όμως στον στενό κοινωνικό του κύκλο). Να κάθονται φρόνιμα τους θέλουν, να υπηρετούν στον στρατό και να σκοτώνονται/σακατεύονται, και--φυσικά--να ψηφίζουν το GOP και την ατζέντα του (πχ φοροελαφρύνσεις) κάθε 4 χρόνια."Οι κοσμοπολίτες των αστικών κέντρων", από την άλλη μεριά, ζουν σε Πολιτείες στις οποίες δεν θα αλλάξουν και πάρα πολλά--σε θέματα πχ δικαιωμάτων των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, ή των μειονοτήτων--και παρά την εκλογή του Τραμπ. Όπως δεν άλλαξαν και επί Μπους. Για τους Λονδρέζους δεν ξέρω--υποθέτω πως το Μπρέξιτ θα τους επηρεάσει πολύ αρνητικά.
Εννοώ ότι εφόσον συνεχίζουν οι decisionmakers να τους βλέπουν απλώς ως ζωντανά ψηφαλάκια αλλά στην πραγματικότητα θεωρούν τα προβλήματά τους δευτερεύοντα σε σχέση με τα μεγάλα κέντρα της Ανατολικής και Δυτικής Ακτής, έτσι κι αυτοί θα στρέφονται όλο και περισσότερο στο νεοσυντηρητισμό. Ο Τrump αν και Republican, προεκλογικά τους μιλούσε για πιο προστατευτικές οικονομικές πολιτικές (όχι πως θα τις εφαρμόσει, αλλά αυτοί που έπρεπε τσίμπησαν). Αν απογοητευτούν και από αυτόν, υπάρχει κι ένα Tea Party στη γωνία...Η ζωή στις πρωτοκλασάτες Πολιτείες φυσικά και δεν θα αλλάξει και δε νομίζω ότι θα υπάρξει γενικότερη συντηρητική στροφή όπως φοβούνται πολλοί. Απλώς πλέον θα διστάζουν να κουνάνε επιδεικτικά το δάκτυλο στους υπόλοιπους "γραφικούς" Αμερικανούς.
Lord Vader, κατά τη γνώμη μου πολλά (αν όχι όλα) θα εξαρτηθούν από την συμπεριφορά του Τραμπ. Αν επιδείξει ωριμότητα (εφόσον πέτυχε το παιχνίδι του) έχει καλώς, αν συνεχίσει να ρίχνει λάδι στη φωτιά της πόλωσης τα πράγματα θα γίνουν πολύ άσχημα. Ευτυχώς δεν είναι "θεούσα"(είναι όμως ο αντιπρόεδρος Πένς).
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το ό,τι δεν διάβασα ούτε ένα άρθρο για το τι έκανε ο Trump για το Ρεπουμπλικανικό κόμμα: Δίπλα του στέκεται μια γυναικάρα τη δική της πετυχημένη καριέρα στο χώρο του μόντελινγκ (δείτε τις συζύγους – θείτσες των πρώην ρεπουμπλικάνων προέδρων κι αναλογιστείτε τι ιδέα έχουν για τις μοντέλες) και μάλιστα την υπερασπίστηκε δημοσίως εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας για τις γυμνές φωτογραφίσεις που έκανε παλιά (κανείς δεν σχολίασε το πόσο φεμινιστικό είναι αυτό, ούτε βέβαια το πόσο αντιφεμινιστικό ήταν το ό,τι οι Hilary πήγε να το εκμεταλλευτεί προεκλογικά)Επίσης δημοσίως στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων δήλωσε πως θα υπερασπιστεί οποιονδήποτε Αμερικανό πολίτη μέλος της LGBT κοινότητας που θα δεχτεί δίωξη από έχοντες την νοοτροπία των …ούγκανων του ISIS. Μόνο γι’ αυτά τα δυο, οι Ρεπουμπλικάνοι θα έπρεπε ήδη να του στήσουν άγαλμα.Αλλά είπαμε… το κατεστημένο έσπρωχνε την Hilary.
Φεμινιστικό;Σοβαρά τώρα.Η Μελάνια είναι κλασική περίπτωση trophy wife,μια απο τις χιλιάδες τριτοκλασατες μοντέλες που παντρεύτηκαν εκατομμυριούχους γέρους για την υπηκοότητα ή για τα φράγκα ενω αυτοί ήθελαν να μοστράρουν μια ωραία σύζυγο γλάστρα που ούτε μιλάει ούτε λαλάει.Φυσικα ο Τραμπ ως πορνογερος που θεωρει οτι οι γυναίκες πρέπει να υπάρχουν πρωτίστως για την τέρψη των ανδρών(βλεπε pussygate)προφανως και θα υπερασπιστει τις γυμνες φωτογραφίσεις τις γυναίκας του.Με τη λογική σου φαντάζομαι και το οτι ήταν διοργανωτής καλλιστείων τον καθιστά φεμινιστή αφου έδινε ευκαιρίες ανάδειξης σε πτωχές κορασίδες βαθμολογώντας τις για το ποια έχει καλύτερα βυζιά.
νεοφιλελευθερα την δεκαετια του 30;;; ΜΟυ κανει εντυπωση οτι ακομα σε αυτη τη χωρα κανουμε συζητηση για το πιο ειναι πιο αποδοτικο και τελικα κοινωνικα ευεργετικο μοντελο παραγωγης και οργανωσης πορων: οχι δεν ειναι το απολιθωμα του κομουνισμου, αλλα η εκδοση της ελευθερης οικονομιας που εχουν φτωχες καιΚινεζοποιημενες χωρες οπως η Νορβηγια η Σουηδια η Δανια και η Ιρλανδια.Αυτος δεν συμπεριλαμβανει οτι πρεπει να εοχυμε καθαριστριες δημοσιες υπαλληλους αλλα οχι γιατρους.
Εξέγερση εναντίον των ελίτ, στηρίζοντας έναν από τους μεγαλύτερους πλουτοκράτες...Ο Τραμπ ΕΙΝΑΙ το κεφάλαιο, δεν είναι απλά εντεταλμένος εκπρόσωπός του. Στη συγκεκριμένη συγκυρία στις ΗΠΑ, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου έχουν καταστεί τόσο ανεπαρκείς, που το ΙΔΙΟ το κεφάλαιο παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Και πείθει το καταληστευμένο προλεταριάτο ότι πολιτική και οικονομία είναι ξεχωριστά πράγματα κι ότι ένας 'αμόλυντος' πολιτικά πάμπλουτος επιχειρηματίας είναι καλύτερος από έναν μολυσμένο πολιτικό. Κατανοητή η ανάγκη εξέγερσης του κόσμου απέναντι σε αυτή τη σαπίλα, παντελώς ακατανόητη η εμπιστοσύνη στην πλουτοκρατία.