Σταματίνα Σταματάκου
O Δρ. Θάνος Ασκητής, διδάκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγητής Ψυχιατρικής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου (E.U.C) στον τομέα Κοινωνικής Ψυχιατρικής, τακτικό μέλος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας και Διεθνές μέλος της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (APA), μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Σεξουαλικής Ιατρικής (ESSM) και της Διεθνούς Εταιρείας Σεξουαλικής Ιατρικής (ISSM) και Διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας από το 1994 μιλάει στη LiFO για το προφίλ των ανθρώπων που βλέπουν πορνογραφικό υλικό και τις παραφιλίες.
— Yπάρχει συγκεκριμένο προφίλ ανθρώπων, οι οποίοι επιλέγουν να δουν υλικό παιδικής πορνογραφίας;
Ναι, υπάρχει η μορφή που ψυχιατρικά και σεξουαλικά την ονομάζουμε παραφιλία. Υπάρχει δηλαδή μία σεξουαλική διαταραχή με πολλές συμπεριφορές που παρεκκλίνουν του φυσιολογικού, δηλαδή το δυαδικό των ενηλίκων, οτιδήποτε εκφράζει την ενήλικη σεξουαλική ζωή, χωρίς να επηρεάσει τη ζωή, την ψυχική και τη βιολογική του ανθρώπου με τον οποίο συνευρίσκομαι σεξουαλικά και χωρίς να εστιάζει σε ιδιαίτερους τύπους συμπεριφορών που η παραφιλία χαρακτηρίζει. Όπως είναι η ηδονοβλεψία, ο σαδομαζοχισμος, η παιδοφιλία, η οποία είναι μέσα σ’ αυτή τη διαταραχή κι άλλες πολλές, πουροφιλία, γεροντοφιλiα, μεροφιλία, δηλαδή διαταραχές που εστιάζουν σε συμπεριφορές ηδονιστικής κορύφωσης, οργασμικής κορύφωσης μέσα από συγκεκριμένο τύπο σεξουαλικής πράξης στο οποίο ουσιαστικά η σεξουαλική συνεύρεση είναι χωρίς τη συμμετοχή του σεξουαλικού μου συντρόφου συναισθηματικά. Δηλαδή, δεν παίρνω ηδονή από το σώμα του, παίρνω ηδονή, από ορισμένα χαρακτηριστικά, είτε φετίχ είτε φαντασιωσικά λειτουργικά, είτε μεμονωμένες αναζητήσεις οι οποίες μου προσφέρει το αντικείμενο του πόθου που αυνανιστικά και φαντασιωσικά λειτουργία στο μυαλό.
Αυτή είναι η συμπεριφορά του παραφιλικού ατόμου που κατά βάση είναι άνδρας. Είναι ένας άνθρωπος με πολύ κλειστά συναισθήματα, δηλαδή μια προσωπικότητα εσωστρεφής, καταθλιπτικόμορφη, πολλές φορές είναι καχύποπτοι, ανασφαλείς φοβικοί με πολλές παιδικές αισθηματικές αντιδράσεις και ασφαλώς αναρχικά στοιχεία, τα οποία χαρακτηρίζουν και τη σεξουαλικότητά και το φόβο του να διαχειριστεί την ενήλικη σεξουαλικότητα. Γι’ αυτό η παραφιλία και η παιδοφιλία είναι χαρακτηριστικά ατόμων, τα οποία έχουν και κάποια συνοδό ψυχική παθολογία. Θα υπάρχει μια ψυχική διαταραχή, είτε αυτό είναι με τη μορφή μιας ψυχοπαθολογίας είτε είναι μια σειρά συμπτωμάτων ψυχικής διαταραχής που συνδυάζονται με τη σεξουαλικότητα ως παραφιλική έκφραση. Παραφιλία, λοιπόν, είναι η σεξουαλική παρέκκλιση, η διαστροφή, κατά κύριο λόγο του ανδρικού φύλου, σε ένα πολύ υψηλό ποσοστό που περνάει το 5% είναι του ανδρικού φύλου και χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες συμπεριφορές που το άτομο εστιάζει στις φαντασιώσεις του και όχι στη σεξουαλική του επαφή με ένα ενήλικο άτομο.
“Η σεξουαλική αγωγή θα έπρεπε να έχει ισχυρή παρουσία στα παιδιά. Ιδίως στα παιδιά 6-12 ετών, που είναι και η μεγαλύτερη ηλικία κινδύνου”
— Υπάρχει κάποια ηλικιακή ομάδα η οποία προτιμά περισσότερο να παρακολουθεί τέτοιου είδους υλικό;
Η πορνογραφία είναι ένα πολύ ευχάριστο κομμάτι της παραφιλίας, η παραφιλία σχετίζεται με τον αυνανισμό. Άρα η πορνογραφία προκαλεί τη φαντασίωση και την πρόκληση του αυνανισμού, αλλά το άτομο φαντασιώνει συμπεριφορές και δεν μπορεί πολλές φορές να συνδεθεί συναισθηματικά με ένα άτομο που να έχει μία ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή. Στην πορνογραφία μιλάμε για παιδοφιλία. Για άτομα που έλκονται από παιδιά κυρίως μέχρι 14-15 ετών. Τα όρια είναι μέχρι 16 ετών λέει ο νόμος, 18 είναι το τοίχος αν είναι για παραπλάνηση, αποπλάνηση ή βιασμό. Η παιδοφιλία χαρακτηρίζεται από την εμπλοκή με παιδί, η σεξουαλική φαντασίωση, πρόκληση οποιασδήποτε μορφής παρεκκλίσεις και φυσικά επαφής με την παιδική ηλικία. Αυτό λοιπόν έγινε το καθοριστικό της παιδοφιλίας. Παιδόφιλος χαρακτηρίζεται από τα στοιχεία της αναζήτησης πορνογραφικού υλικού παιδικής πορνογραφίας, όπου με αυτόν φαντασιώνεται και του προκαλείται πολύ μεγάλη διέγερση. Από βρέφη μέχρι παιδιά ηλικίας 14-15 ετών, έως 16 ετών καθορίζει ο νόμος. Αλλά αυτό είναι κυμαινόμενο, δεν έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ηλικιακά από από τις άλλες παραφιλικές συμπεριφορές. Το 20% της πορνογραφίας σχετίζεται με την παιδική πορνογραφία, είναι δηλαδή υψηλό ποσοστό το οποίο είτε διακινεί πορνογραφικό υλικό είτε κάνει χρήση, δηλαδή είναι εμπλεκόμενοι με το νόμο. Οτιδήποτε εμπλέκεται σεξουαλικά με το παιδί έχει ποινικές ευθύνες και πολύ αυστηρές. Κατ’ επέκταση λοιπόν, η πορνογραφία μπορεί να ξεκινάει από έναν ενήλικα και πρέπει να έχει μια συμπεριφορά τουλάχιστον 6 μηνών αναζήτησης τέτοιου πορνογραφικού υλικού. Αυτό είναι το κομμάτι της πορνογραφίας, είτε με τη μορφή της διακίνησης είτε με τη μορφή του χρήστη. Αυτή λοιπόν, είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά είναι αν υπάρχει μία ηλικιακή ομάδα. Οι παραφιλίες κατά μέσο έχουν πολύ μεγάλη έκθεση από τα 22-23 χρόνια μέχρι τα 45-50, δηλαδή έχει ένα μεγάλο φάσμα ηλικιακής αναζήτησης η παραφιλική ηλικία. Δεν θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει ένα ψυχολογικό πλέγμα. Πρέπει να πούμε ότι η ηλικία 35 ετών, είναι μέσος όρος. Υπάρχει ένα φάσμα όμως που φαίνεται κινείται από τα 30 έως 40. Εκεί φαίνεται να έχουμε το μεγαλύτερο δείγμα των παραφιλικών -γενικότερα δηλαδή για τις παραφιλικές συμπεριφορές.
Το ηλικιακό φάσμα ξεκινάει από την ενήλικη ζωή και θεωρείται ένας άνθρωπος ότι έχει παραφιλία, είναι παιδόφιλος και κάνει χρήση φωτογραφικού υλικού, δηλαδή φωτογραφική παιδοφιλία, που αρχίζει από τα 17-18 χρόνια και σχετικά μειώνεται σημαντικά μετά τα 55, 60 χρόνια. Αν και έχουν αναφερθεί περιπτώσεις που δεν καταγράφονται όμως πλήρως από τα 65 χρόνια και μετά. Καθώς η σεξουαλικότητα υποστρέφει. Δεν μιλάω για τους πορνόγερους, αυτοί οι οποίοι έχουν δηλαδή άνοια. Υπάρχει ειδική κατηγορία σεξουαλικών συμπεριφορών που σχετίζεται με εγκεφαλοπάθεια ή άνοια, όπου εκεί η πρόκληση είναι χωρίς ηθικές αναστολές ανεξάρτητου τύπου σεξουαλικής διέγερσης, στόχου ή εμπλοκής; Η άνοια είναι αποτέλεσμα ψυχικής διαταραχής. Δεν έχει λογική διαχείριση της σεξουαλικότητας.
“Έχει αποδειχθεί ότι εκεί που υπήρχαν μαθήματα σεξουαλικής αγωγής, τα παιδιά ξεκίνησαν τη σεξουαλική τους ζωή μετά τα 16-17 χρόνια που είναι και το φυσιολογικό της σεξουαλικής ολοκλήρωσης του εφήβου”
— Πότε και πώς πρέπει ένα παιδί να ξεκινήσει να αγαπάει και προστατεύει το σώμα του; Η σεξουαλική αγωγή είναι απαραίτητη και αν ναι σε ποια ηλικία;
Η σεξουαλική αγωγή θα έπρεπε να έχει ισχυρή παρουσία στα παιδιά. Ιδίως στα παιδιά 6-12 ετών, που είναι και η μεγαλύτερη ηλικία κινδύνου ώστε να μπορέσει το παιδί να μάθει να αυτοπροστατεύεται, να αγαπάει το σώμα του, να το διαχειρίζεται θετικά, αλλά ακόμα η χώρα μας, όπως ξέρετε, είναι πολύ χλωμή στη σεξουαλική αγωγή. Παρά του ότι κάναμε πάρα πολλές προσπάθειες με τους συνεργάτες μου, φτιάξαμε και βιβλία για ηλικία 6-12 ετών που πήγε στο υπουργείο, εγκρίθηκε αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην πραγματικότητα από το Υπουργείο Παιδείας και εφαρμόζεται αποσπασματικά μέσα από διάφορα θέματα “αγαπώ το σώμα μου”, οι ιδεολογίες της ζωής” σε θεματικές που δεν μιλούν για σεξουαλική αγωγή. Θα ήταν καλό και για το γονιό και για το παιδί να γνωρίζει και όχι να πανικοβάλλεται και ο γονέας και το παιδί μέσα από το ίντερνετ. Δεν είναι και μικρός ο κίνδυνος να αποπλανήσει ένα παιδί από ένα παιδόφιλο οποίες πολλές φορές αρχίζει να επικοινωνεί με το παιδί ως παιδί. Δηλαδή χρησιμοποιεί τον εαυτό του σαν να είναι παιδί που επικοινωνεί με ένα οχτάχρονο παιδί και αρχίζει και την επικοινωνία μαζί του. Βρίσκει τρόπο να πλησιάσει τα παιδιά και να εκφράσει τη σεξουαλική επιλογή με έναν τρόπο που παγιδεύεται το παιδί. Γιατί το παιδί είναι αθώο, ανασφαλές και έχει μια παρορμητικότητα της περιέργειας και της μίμησης. Αυτά χρησιμοποιεί ο παιδόφιλος για να εκφράσει αυτή τη σεξουαλική του για τη διαταραχή.
Οι καθηγητές της σεξουαλικής αγωγής πρέπει να είναι φυσικά οι ψυχολόγοι εκπαιδευμένοι στη σεξουαλικότητα, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα και να πληροφορήσουν και το γονιό, να συνδεθούν με το γονιό, γιατί ο γονιός πρέπει να είναι πάντα παρόν σε οτιδήποτε μαθαίνει το παιδί του για να μη γίνει καχύποπτος και αρνητής. Ξέρετε πολύ καλά ότι η σεξουαλικότητα είναι πολύ εύκολο ν α παρεξηγηθεί, να παρερμηνευθεί και να πιστεύει ο γονιός ότι αυτός ο δάσκαλος που κάνει αυτό το μάθημα, ο ψυχολόγος που είναι εκπαιδευμένος μπορεί να παρασύρει σε μια πρώιμη σεξουαλική αφύπνιση, κάτι που φυσικά η σεξουαλική αγωγή ούτε το επιθυμεί, ούτε φυσικά το επιτρέπει. Τουναντίον έχει αποδειχθεί ότι εκεί που υπήρχαν μαθήματα σεξουαλικής αγωγής, τα παιδιά ξεκίνησαν τη σεξουαλική τους ζωή μετά τα 16-17 χρόνια που είναι και το φυσιολογικό της σεξουαλικής ολοκλήρωσης του εφήβου. Και όχι να βλέπουμε στην Ελλάδα, κατά μέσο όρο να έχουμε κατέβει από 15-14,5 χρόνια και κάτω από τα 14 χρόνια σεξουαλικών επαφών των κοριτσιών. Όλα αυτά λοιπόν είναι κομμάτια που συνδέουν την κοινωνία με την έλλειψη αγωγής και για τους γονείς και για τα παιδιά, αλλά και των ανθρώπων που έχουν διαστροφές και κυρίως εδώ μιλάμε για την παιδοφιλία, την πορνογραφική παιδοφιλία, δηλαδή την παιδική πορνογραφία, η οποία είναι ό,τι πιο αισχρό θα έλεγε κανείς, διαταραγμένο και φυσικά αποκρουστικό στην έννοια του τι είναι παιδί, τι είναι παιδικό σώμα, το οποίο ωριμάζει, αναπτύσσεται και εξελίσσεται, και προς το παιδί που μπορεί να βιώσει ένα μεγάλο τραύμα μετέπειτα στη ζωή του, έχοντας παρασυρθεί και παγιδευτεί στο διαδίκτυο από ένα παιδόφιλο, ο οποίος θα χρησιμοποιήσει πιθανά οποιοδήποτε υλικό του δώσει πάνω στην αφέλειά του.
— Κύριε Ασκητή ένας άνθρωπος που παρακολουθεί παιδική πορνογραφία είναι απαραίτητα και παιδόφιλος; Και ένας παιδόφιλος είναι απαραίτητα και παιδεραστής;
Αυτές οι λέξεις, επειδή υπάρχουν στην κοινωνία μας, είναι συνώνυμες. Ο παιδόφιλος είναι εκείνος ο οποίος έλκεται από παιδιά, δηλαδή έχει σεξουαλική έλξη από άτομα μη ενήλικα, άτομα που μπορεί να είναι από βρέφη – και μη σας φανεί περίεργο αυτό – μέχρι ηλικίες 15-16 χρόνων που θεωρείται ότι η σεξουαλική ζωή ξεκινάει μέσα σε μία ομαλή εξέλιξη του εφήβου. Ο παιδεραστής είναι και ένας ο οποίος εντελώς παθολογικά ανώριμος, και πολλές φορές και ψυχικά διαταραγμένος, ερωτεύεται κάποια παιδιά. Δηλαδή φαντασιώνεται σχέσεις με παιδιά. Σκεφτείτε λοιπόν ότι υπάρχει μια βαθύτερη ψυχική διαταραχή που συσχετίζεται με την εμπλοκή των σεξουαλικών του ορμών.
Ο μεν παιδόφιλος φαντασιώνεται, κατά βάση, σεξουαλικές επαφές με παιδιά, ο παιδεραστής, προσπαθεί να τις βιώσει, δηλαδή να λειτουργήσει μέσα από σεξουαλικές επαφές με παιδιά. Και όπως ξέρετε, παγκοσμίως υπάρχουν δυστυχώς μεγάλες κοινότητες παιδεραστών και παιδόφιλων, παρά φύση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και που ασφαλώς θα έπρεπε το κράτος και η πολιτεία αλλά και η πληροφόρηση και η γνώση παιδιών και γονιών να έχουν πιο συστηματικές προσεγγίσεις για να μην έχουμε αυτά τα φαινόμενα τα οποία δυστυχώς και εμπορικά γίνονται, όπως είναι η παιδική πορνογραφία, η οποία διακινείται στο διαδίκτυο έναντι ενός ποσού χρημάτων.
Βεβαίως όσον αφορά την ποινική τιμωρία που υπάρχει εδώ, οφείλω να πω πως η ελληνική αστυνομία και το ηλεκτρονικό έγκλημα κάνουν καλή δουλειά, προσπαθούν να πιάσουν πολλούς από αυτούς, οι οποίοι διακινούν το υλικό και αντιλαμβάνεστε πως είναι μια βαθιά υποτίμηση για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και εγώ σαν σεξολόγος τόσα χρόνια, σχεδόν 40 χρόνια, νιώθω ιδιαίτερη ντροπή και αρνητικά συναισθήματα για μια σεξουαλική συμπεριφορά που η παρέκκλιση προσβάλλει την ανθρώπινη φύση και μειώνει το κύρος και την αξιοπρέπεια του ενήλικα, ο οποίος έχει το δικαίωμα να εκφραστεί όπως θέλει με ενήλικα, με προϋπόθεση να μην προσβάλλει την προσωπικότητά του, να μην απειλήσει τη ζωή του και να μη δημιουργήσει βία πάνω στον ερωτικό σύντροφο, μειώνοντας το κύρος και την αξιοπρέπεια, την κοινωνική και την ψυχολογική.
— Μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος είναι ο παιδόφιλος να μην γίνει ποτέ του παιδεραστής;
Εάν δεν έχει εμπλοκή πραγματική, δε θα γίνει ποτέ παιδεραστής, αλλά θα είναι παιδόφιλος. Κανένας δε μπορεί να ξέρει. Ένας που του αρέσει να τρώει σουβλάκια, μπορεί ποτέ να μη φάει σουβλάκι στη ζωή του; Πιθανά, ναι, πιθανά και όχι όμως. Το θέμα είναι ότι ένας ο οποίος είναι παιδόφιλος και το συνειδητοποιεί και μέσα από το κείμενό σας, τον παροτρύνω να κάνει θεραπεία…
Εγώ έχω ζήσει κάτι τέτοιο, έχουν έρθει άνθρωποι και έχουν μπει σε θεραπείες και φαρμακευτικές, γιατί το κέντρο της ηδονής είναι πολύ ισχυρό για να σταματήσει έναν άνθρωπο να σκέφτεται έτσι. Ωστόσο υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού του που αντιλαμβάνεται το λάθος του και θέλει να το σταματήσει, είτε γιατί φοβάται τις ποινικές ευθύνες, είτε γιατί έχει οικογένεια και ο ίδιος. Ξέρετε ότι πολλοί παιδόφιλοι μπορεί να έχουν θέσεις και στο δημόσιο συμφέρον και στον ιδιωτικό χώρο και να είναι άτομα υψηλής κοινωνικής τάξης που όμως μέσα στο περιβάλλον του μυαλού τους υπάρχουν αυτές οι εικόνες. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει μπουν στη διαδικασία της συνειδητοποίησης, και ένα κομμάτι από αυτούς – βέβαια είναι πάρα πολύ χαμηλό – καταλάβει την ανάγκη της θεραπείας και της θεραπευτικής προσέγγισης, καλό είναι μέσα από το άρθρο σας, να παρακινηθεί ο παιδόφιλος να ζητήσει βοήθεια. Για να ξεφύγει από αυτό το ήθος μιας σεξουαλικής διαταραχής, η οποία δημιουργεί πολύ μεγάλο κόστος και στην οικογένεια και στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά στον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος καταλαβαίνετε ότι σημαδεύει εφ’ όρου ζωής τον εαυτό του και τη ζωή του, καταστρέφεται, μπορεί να φυλακιστεί, διώκεται από το γονιό που θέλει να του πάρει τη ζωή. Όταν ένας γονιός που αισθάνεται ότι το παιδί του πέφτει θύμα ενός παιδόφιλου, νομίζω ότι η βιαιότητα, η έντασή του και ο θυμός του είναι πολύ μεγάλα.
Άρα λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι νιώθουν ότι έχουν τέτοιες τάσεις και έλξεις, είναι καλό να ζητήσουν ψυχιατρική, κυρίως εξειδικευμένη σεξουαλική βοήθεια προκειμένου να σταματήσει αυτή η παρέκκλιση. Σε ένα ποσοστό πιστεύω υπάρχει ένα μέρος ανθρώπων τέτοιων που αναζητούν βοήθεια και αυτό είναι ιδιαίτερα θετικό γιατί υπάρχει βοήθεια, υπάρχει θεραπεία, δύσκολη, επίπονη και επίμονη, αλλά σημαντικά, ουσιαστικά τοποθετημένη στο μυαλό του να σταματήσει να εκφράζει αυτή τη σεξουαλικότητα, είτε να τη φαντασιώνεται, είτε να έλκεται ή πολλές φορές – πρέπει να πω – υπάρχει και η άλλη πλευρά, να φοβάται ότι μπορεί να γίνει, αν δηλαδή αν ένας ιδεοληπτικά φοβικός άνθρωπος φοβάται ότι μπορεί να γίνει παιδόφιλος. Εδώ μιλάμε για μια ψυχική διαταραχή, αυτός δεν είναι παιδόφιλος αλλά είναι φοβικά εμμονικός, ότι μπορεί να βλέπει το παιδί του σεξουαλικά και να έλκεται από αυτό και αντιλαμβάνεστε ότι μπαίνει ήδη σε έναν πολύ μεγάλο πανικό και σε έναν εξαιρετικό φόβο μιας ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής που έρχονται και ζητούν βοήθεια, αλλά εκείνοι δεν είναι πραγματικά παιδόφιλοι.
Οι παιδεραστές σπάνια θα ζητήσουν βοήθεια, οι παιδόφιλοι οι οποίοι δεν έχουν εμπλακεί σε σεξουαλικές συμπεριφορές με παιδιά και απλώς φαντασιώνονται, σε ένα πολύ μικρό ποσοστό έρχονται και ζητούν βοήθεια και από αυτό, ένα επίσης πιο μικρό ποσοστό θα πάρει βοήθεια και θα ελέγξει αυτή την παρόρμηση που είναι πάρα πολύ δύσκολο να ελεγχθεί και θέλει πολλή προσπάθεια και πολλή δουλειά για να σταματήσει αυτή την έλξη προς αυτή την παραφιλία, προς αυτή την παρέκκλιση.
— Ένας παιδόφιλος εμπλέκεται και σε περισσότερες έκνομες δραστηριότητες συνήθως;
Να πω ότι πολλές φορές, όλα αυτά συνδέονται και με συσχετίσεις ουσιών, όπως το χασίς, η κωδεΐνη. Οι άνθρωποι αυτοί που έχουν γενικότερα παρεκκλίσεις μας σεξουαλικής συμπεριφοράς, μπορεί να έχουν εμπλοκή και σε άλλες ψυχικές διαταραχές ή ακόμα και σε χρήση ουσιών.
— Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα στους γονείς που μας διαβάζουν;
Θα ήθελα να περάσω ένα μήνυμα: Εμένα δε με τρομάζει ο παιδόφιλος, αν υπάρχει ένας γονιός ο οποίος ξέρει, έχει εικόνα του περιβάλλοντός του και της οικογένειάς του, μιλάει με το παιδί του, έχει ανοιχτή επικοινωνία, συστηματική και τακτική.
Χωρίς φόβο και χωρίς το αίσθημα της απειλής και του τρόμου, θα μπορέσει το παιδί να καταλάβει από τη μικρή του ηλικία ότι μεγαλώνει ένα σώμα το οποίο θα φτάσει στην ενήλικη ζωή και θα διεκδικήσει μια φυσιολογική σεξουαλικότητα, που αυτό είναι το υγιές, το δομημένο και το αληθινό κεφάλαιο της ανθρώπινης ζωής.
Και νομίζω πως όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τη σεξουαλικότητα, θέλουμε να δώσουμε έμφαση σε αυτή την παράμετρο, στην ενημέρωση, στη γνώση, στη συμμόρφωση και στην οικογενειακή σύνδεση, καθώς πολλές φορές οι γονείς κολυμπούν πιο πολύ μέσα στο φόβο και στο άγχος, παρά μέσα στην πραγματικότητα της αλήθειας. Γιατί δεν είναι τόσο θέμα του «να προλάβω το κακό», είναι να γνωρίζω το κακό και να το αποφύγω και όταν γνωρίζω τι είναι παιδοφιλία και το παιδί από τη μικρή ηλικία κατανοήσει πόσο σημαντικό είναι να μην είναι αφελές, να προστατεύει τον εαυτό του, να επικοινωνεί γρήγορα με κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να το παρενοχλήσει. Γιατί πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι είναι απειλητικοί, παρενοχλούν ένα παιδί και επειδή δεν καταλαβαίνει τι γίνεται, αρχίζει σιγά σιγά και του προκαλεί φόβο, τρόμο, bullying για να το κατακτήσει και να το έχει υποχείριό του.
Εκεί λοιπόν, αν έχει καλή επαφή με τους γονείς – ζούμε σε μια εποχή που πρέπει αυτό να γίνει μήνυμα για όλους μας, ότι η γονική σύνδεση είναι το σημαντικότερο– αυτό το παιδί δε θα κινδυνεύσει ποτέ. Θα μιλήσει στον πατέρα ή στην μητέρα του ή σε ένα συγγενή του και θα του περιγράψει τι έχει υποστεί, είτε μέσα από το ηλεκτρονικό σύστημα, είτε στο δρόμο, είτε μέσω οποιασδήποτε προσέγγισης από άγνωστο άνθρωπο που με τον που τον δει, νιώσει ότι του προσφέρει κάτι που δεν είναι στα λογικά δεδομένα για την ηλικία του.
Κι όταν μιλάει με τον γονιό του και του τα λέει όλα από μόνο του, νομίζω θα προληφθεί όποια τέτοια προσέγγιση από ένα διαταραγμένο άτομο, το οποίο φυσικά αμέσως θα απομονωθεί, θα συλληφθεί και θα υποστεί τις συνέπειες του νόμου.
Αυτή είναι και η μεγάλη αλήθεια της κοινωνίας, να μπορούμε να μορφώνουμε και όχι να κρυβόμαστε από την αλήθεια, από το σεξ. Εάν για ακόμη μία φορά το Υπουργείο Παιδείας δεν δείξει πλήρως τη δύναμή του να εκφράσει αυτές τις απόψεις ή είναι τόσο δειλό στο να μιλάει για τη σεξουαλικότητα και την ωριμότητα της ευθύνης και της αναγνώρισης ότι το σώμα μεγαλώνει, διαφοροποιείται και αλλάζει και το παιδί έχει ορμές, έχει ορμόνες που αναπτύσσονται στην εφηβεία και έχει φυσικά την ανάγκη της σεξουαλικής επαφής στο κλείσιμο της εφηβείας, ως το υγιές κομμάτι της σεξουαλικής εξέλιξης και ανάπτυξης, τότε θα είμαστε πάλι στο σημείο μηδέν. Μόνο αν το αποδεχθούμε όλα θα είναι πάρα πολύ καλύτερα και δε θα είμαστε σε ένα δίκτυο και ένα διαδίκτυο το οποίο θα μας απειλεί ή να κυνηγάμε τον παιδόφιλο που είναι θέμα της αστυνομίας και του νόμου και της πολιτείας. Εμείς, ως γονείς των παιδιών μας πρέπει να μπορούμε να μιλάμε, να επικοινωνούμε και αυτή η επικοινωνία είναι το πιο ισχυρό όπλο για να προλάβουμε το οτιδήποτε μπορεί να έρθει ως απειλή, ως πραγματικότητα και φόβος. Όσο το παιδί να μαθαίνει τον εαυτό του από την μικρή του ηλικία και μαθαίνει να επικοινωνεί με το σώμα του, τόσο πιο καλά θα συναντήσει αύριο τη σεξουαλικότητά του στην ενήλικη ζωή του.
