Τους Imitate Your Mother τους έμαθα από έναν φίλο μου surfer (δεν είναι η μόνη του ιδιότητα, αλλά έτσι τον έχω καταχωρημένο). Επέμενε ότι έπρεπε να τους προσέξω και με βομβάρδιζε συνέχεια με βίντεο και κομμάτια τους στο inbox, μέχρι που με έπεισε να τους ακούσω. Οι Imitate Your Mother είναι το συγκρότημα του Γιώργου Χρανιώτη, και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση όταν τσεκάρεις τα βίντεό τους, ότι εκτός από ένας από τους πιο γνωστούς και συμπαθείς ηθοποιούς της γενιάς του, τα πάει μια χαρά και στο τραγούδι. Αυτές τις μέρες το κομμάτι τους No More είναι υποψήφιο για κομμάτι του μήνα στο διαγωνισμό του Jumping Fish και χρειάζονται την ψήφο σου. «Θα θέλαμε να κερδίσουμε για να μπορέσουμε να βγάλουμε τον δίσκο μας και να ακουστεί η μουσική μας περισσότερο» λέει ο Γιώργος. «H μπάντα γεννήθηκε το 2012, από την ανάγκη μου να πάρουν μουσική μορφή κάποιοι στίχοι που είχα γράψει».
Τον ρωτάω πώς προέκυψε το όνομα, Ιmitate your Mother. «Είναι η μυστηριώδης φράση που εμφανίστηκε στον μαυροπίνακα του σπιτιού μου, ύστερα απ’ την επίσκεψη του κολλητού μου, Γιάννη Παπαχρίστου. Ήταν το όνομα που έψαχνα για την μπάντα μου! Η μπάντα αποτελείται από τους Κώστα Λεβέντη (τύμπανα, τρομπέτα), Πάνο Βελούζο (κιθάρα, φωνητικά), Παύλο Ζησού (μπάσο, φωνητικά), κι εμένα που τραγουδάω, παίζω λίγη φυσαρμόνικα και γράφω στίχους. Τον Κώστα και τον Παύλο τους γνώρισα μέσα στην θάλασσα κάνοντας surf, τον Βελούζο στην Τήνο κάνοντας αλητείες. Και οι τρεις μου έδωσαν την εντύπωση παθιασμένων losers, sluckers με άποψη και αισθητική. Και πνεύμα ζωηρό».
Κάνουμε surf, τζαμάρουμε, πίνουμε, κουβεντιάζουμε, είμαστε κάτι σαν συμμορία.
Λέει ότι για πρώτη φορά τραγούδησε το 2005 με την Σπυριδούλα, την μπάντα του Παύλου Σιδηρόπουλου και πήγε να πάθει ανακοπή απ’ την χαρά και το άγχος του. «Ήμουν παθιασμένος και άτεχνος και τραγουδούσα διασκευές. Σαν περφόρμερ ήμουν μάλλον περισσότερο κινητικός από όσο άντεχα, γιατί ήθελα να είμαι κοντά στα είδωλά μου. Μετά ασχολήθηκα με 2-3 μπάντες, η τελευταία ήταν οι Barbus, εξαιρετικό σχήμα με υπέροχους μουσικούς και πειραγμένες διασκευές. Το ότι είμαι ηθοποιός δεν ξέρω αν με βοηθάει, σίγουρα όμως με επηρεάζει. Για παράδειγμα μου είναι αδύνατο να ανέβω στην σκηνή φορώντας τα ρούχα της καθημερινότητάς μου, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Έχω μάθει να ντύνομαι ανεβαίνοντας στην σκηνή του θεάτρου, οπότε το ένδυμα με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι μακριά από μένα, αλλά κοντό στον εαυτό μου».
«Για ποιο λόγο φτιάχνετε μουσική;». «Μάλλον γιατί βαριόμαστε να πίνουμε καφέδες. Θέλω να πω ότι κάνουμε παρέα ούτως ή άλλως, το καλοκαίρι ήμασταν πάνω από έναν μήνα στην Τήνο όλοι μαζί και κάναμε μόλις ένα liv. Κάνουμε surf, τζαμάρουμε, πίνουμε, κουβεντιάζουμε, είμαστε κάτι σαν συμμορία. Πάντα ‘ψάρωνα’ μικρότερος με τις μπάντες που έδιναν την εντύπωση της κολεκτίβας, αλλά είχα και τις επιφυλάξεις μου κατά πόσο αυτό ίσχυε. Σε μας είναι αληθινό και σκοπεύουμε να το κρατήσουμε αληθινό».
«Έχεις σκεφτεί ποτέ σε τι κοινό απευθύνεστε;». «Δεν είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει ποσοτικά το κοινά μας, αλλά δεν θέλουμε να μας ενδιαφέρει και πολύ. Σε καμιά περίπτωση δεν γράφουμε ένα τραγούδι σκεπτόμενοι σχετικά με το πού απευθύνεται, αλλά μας ενδιαφέρει εμείς να γουστάρουμε και να παθιαστούμε. Εγώ προσωπικά γράφω, -γράφω σε σημειωματάρια από μικρή ηλικία, γράφω για αυτά που με αναστατώνουν ευχάριστα ή δυσάρεστα. Κάποια κομμάτια μας έχουν υπαρξιακό βάρος, όπως το No more, άλλα είναι πιο σκοτεινά, όπως το Burning Roots, άλλα βαριά όπως το Hope, κι άλλα αταξινόμητα και γραμμένα σε δική μας γλωσσική διάλεκτο, όπως το Shakala Νομίζω ότι ο Βελούζος γράφει περισσότερο βιωματικά απ’ ο, τι εγώ. Για την ώρα, στίχους γράφουμε οι δυο μας. Εγώ θα μπορούσα να πω ότι ίσως λόγω της ιδιότητας του ηθοποιού, δεν μπορώ να αποφύγω την παρατήρηση και ταυτόχρονα να την περιγράψω σε ένα φαντασιακό σύμπαν».
Τι μουσική ακούς;». «Είμαι λόγο οld school, οπότε ακούω αρκετή παλιατζούρα. Τελευταία έχω πάθει μια εμμονή με τους Damned και συγκεκριμένα με τον πρώτο τους δίσκο, τον Damned Damned Damned, αγαπώ τους Fugazi, οι Sound πιστεύω ότι είναι μια τεράστια μπάντα, ο Jeff Buckley είναι άγγελος, ο μπαμπάς του ο Tim επίσης, αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα άλμπουμ που τελευταία με έχει εντυπωσιάσει όσο κανένα άλλο, είναι το Rotisserie από το Child of lov. Πολύ κρίμα που αυτό το παιδί έβγαλε μόνο αυτόν τον δίσκο και μετά μας αποχαιρέτησε. Πολύ κρίμα. R.i.p. Είμαι χαρούμενος που τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα βγαίνουν ολοένα και περισσότερες μπάντες από διάφορα μουσικά είδη και εκφράζονται με τον δικό τους τρόπο. Υπάρχει μια ψυχική ειλικρίνεια, μια ενδιαφέρουσα αφοβία και ταυτόχρονα ένα d.i.y κίνημα που αδιαφορεί για καριέρα και χρήματα, αλλά ενδιαφέρεται μόνο για έκφραση. Κι αυτό είναι υπέροχο και υγιέστατο. Προχτές άκουσα μια κομματάρα από τους No Sequence, το Inside me και πέρασα τόσο ωραία...».
«Τι νομίζεις ότι μας λείπει στη μουσική;». «Αφοσίωση, μάλλον».
«Γιατί τραγουδάτε στα αγγλικά; Δεν είναι περιοριστικό για το ελληνικό κοινό;». «Έχω μεγαλώσει με πατριό Αμερικάνο και μιλούσαμε αγγλικά στο σπίτι, τα ακούσματά μου σε ελληνική μουσική δεν είναι πολλά, αλλά στον επόμενό μας δίσκο θα έχουμε μάλλον και δύο ελληνικά κομμάτια που είχα γράψει το 2006. Καλώς ή κακώς νοσταλγώ τα χρόνια που μάζευα το χαρτζιλίκι μου για να πάω στο Happening και στο Rock City και να ψωνίσω βινύλια. Ήταν μια σχεδόν θρησκευτικής κατάνυξης διαδικασία να αφιερώσω όλο μου το χρόνο, όλη μου την ύπαρξη στην ακρόαση του δίσκου. Θα προτιμούσα να ακούω λιγότερη μουσική με περισσότερη αφοσίωση. Άκουγα ο, τι υπήρχε στο σπίτι, από Supertramp μέχρι Πάριο. Ο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος ήταν ‘Τα μπαράκια’ του Βαγγέλη Γερμανού και όταν άρχισα να αγοράζω μουσική ''επένδυσα" περισσότερο σε heavy και thrash ήχους. Slayer, Metallica, Venom, Celtic frost, Bathory… H μεγαλύτερή μου πώρωση ήταν οι Twisted Sister, είχα και έχω όλους τους δίσκους τους. Πολλές αναμνήσεις, live στο Ρόδον, stage diving, μακριά μαλλιά, σκουλαρίκια, ραφτά, από τα 15 μου και μέχρι τα 21 το έζησα πραγματικά. Υπάρχει ένα τραγούδι που με έκανε να δω με άλλο μάτι τα πράγματα, κι αυτό είναι το Stairway to Heaven των Led Zeppelin. Κατάλαβα, μάλλον, την μαγική διάσταση της μουσικής. Νόμιζα ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να παράξει ανθρώπινο πνεύμα τέτοιο θαύμα. Τι ωραία στιγμή!».
Τι σε ενοχλεί πιο πολύ γύρω σου;». «Με ενοχλεί η τσιγκουνιά, η αγένεια και που υπάρχουν άνθρωποι που θρηνούν. Και πεινούν. Δύναμη μου δίνουν ο κόσμος στα live μας, το crew μας που είναι φιλαράκια που μας ακολουθούν εμμονικά και πιστά, κάποιες φράσεις και αντιδράσεις στις εμφανίσεις μας, βλέμματα, χαμόγελα, σώματα που χορεύουν και η θάλασσα. Αυτά μάλλον.
«Τι ετοιμάζετε;». «Να κάνουμε κάτι, τα όνειρα μας. Αυτή την στιγμή συμμετέχουμε στον διαγωνισμό Jumping Fish της Cosmote και θα θέλαμε να κερδίσουμε, για να μπορέσουμε να βγάλουμε τον δίσκο μας και να ακουστεί η μουσική μας περισσότερο. Ο Μάρκος Φράγκος μας πρότεινε και τον ευχαριστούμε πραγματικά. Θα κάνουμε δύο live στο Faust στις 30 Μαρτίου και στις 20 Απρίλη, καθώς και στις 6 Απρίλη στο Τruebar, στον Πειραια. Συζητάμε για μια παράσταση που θα ανέβει σε μεγάλο χώρο και επίσης κάποια live το καλοκαίρι. Ονειρευόμαστε να παίζουμε μουσική όσο αντέχουμε και σε διαφορετικούς χώρους. Μικρούς και μεγάλους. Θα ήθελα πάρα πολύ να αφήσουμε το προσωπικό μας στίγμα στην μουσική».
σχόλια