Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους»

Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους» Facebook Twitter
Η Κρίσι Χάιντ στα 68: «Υπάρχει λόγος που δεν έφτασε ακόμα στη μουσική βιομηχανία το κίνημα #MeToo»
9

Στα 68 της πλέον και με το 15ο άλμπουμ στην καριέρα της να έχει μόλις κυκλοφορήσει (τίτλος του "Valve Bone Woe"), η Αμερικανίδα ροκ μουσικός που μετανάστευσε το 1973 στο Λονδίνο για να βιώσει ακολούθως το δικό της μύθο στην εποχή του πανκ και πέρα από αυτή ως τις μέρες μας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και δεν έχει κανένα σκοπό να προσέχει τα λόγια της για να είναι αποδεκτή από το κλίμα των καιρών.

Όπως δηλώνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Independent, υπάρχει ένα μόνιμο ερώτημα που την βασανίζει μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες μουσικής καριέρας: «Γιατί δεν υπήρξαν πιο πολλές γυναίκες στα συγκροτήματα;»

Και επιχειρώντας να δώσει μόνη της απάντηση, λέει: «Κάποιες θα πουν "επειδή κανείς δεν μας ενθάρρυνε". Αυτό όμως ήταν όλο το νόημα του να φτιάξεις ή να ενταχθείς σε μια μπάντα αν ήσουν κορίτσι. Το ότι κανείς δεν σε ενθάρρυνε! Το ότι έπρεπε να σκεφτείς "άντε γαμηθείτε, θα το κάνω μόνη μου!". Και κάθομαι και σκέφτομαι, "γιατί κορίτσι μου δεν έπιασες μια κιθάρα; Γιατί δεν χώθηκες σε μια μπάντα;" Τόσα πολλά κορίτσια θα μπορούσαν να είναι σε μπάντες αν το ήθελαν...»

Στο πρόσφατο βιβλίο απομνημονευμάτων της με τίτλο "Reckless" εξομολογήθηκε τη δική της εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν ακόμα έφηβη, από ένα μέλος μιας συμμορίας μηχανόβιων, σημειώνοντας όμως ότι έφερε και η ίδια ευθύνη, προκαλώντας τον.

Και συνεχίζει, επαναλαμβάνοντας αργά τη σκέψη της: «Αν ήθελαν. Αλλά δεν ήθελαν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Απλά δεν ήθελαν. Ήταν μάλλον απασχολημένες να φροντίζουν τους γκόμενούς τους. Αυτή είναι η αλήθεια δυστυχώς. Το ξέρω ότι δεν μπορώ να λέω τέτοια πράγματα σήμερα, αλλά ειλικρινά χέστηκα! Είμαι η ζωντανή απόδειξη αυτών που λέω!»

Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους» Facebook Twitter
Οι θεές του πανκ σε μια φωτογραφία: Deborah Harry, Viv Albertine, Siouxsie Sioux (πάνω), Chrissie Hynde, Poly Styrene, Pauline Black, Λονδίνο 1979

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Χάιντ – η οποία έχει δύο κόρες από επιφανείς μουσικούς, μία από τον δεσμό της με τον θρύλο των Kinks, Ρέι Ντέιβις και μία από τον τραγουδιστή των Simple Minds, Τζιμ Κερ – προκαλεί αίσθηση με αμφιλεγόμενες δηλώσεις της, σαν αυτές που είχε κάνει πρόσφατα σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση εις βάρος των γυναικών. «Αν δεν θέλεις να προκαλείς έναν βιαστή, μη φοράς ψηλά τακούνια για να μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις πιο εύκολα αν παραστεί ανάγκη» είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια στους Τάιμς του Λονδίνου. «Αν φοράς κάτι που δηλώνει "Έλα να με γ**ήσεις", καλύτερα να είσαι σβέλτη στα πόδια».

Στο πρόσφατο βιβλίο απομνημονευμάτων της με τίτλο "Reckless" εξομολογήθηκε τη δική της εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν ακόμα έφηβη, από ένα μέλος μιας συμμορίας μηχανόβιων, σημειώνοντας όμως ότι έφερε και η ίδια ευθύνη, προκαλώντας τον. «Πρέπει να αποδεχόμαστε την ευθύνη και για την δική μας συμπεριφορά» δηλώνει σήμερα στη συνέντευξη της, αναφερόμενη και στην παράδοση των "γκρούπις", των κοριτσιών που συνόδευαν τους ροκ μουσικούς προσφέροντας τους πάσης φύσεως ερωτικές υπηρεσίες.

Κατά τη γνώμη της, αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν έχει φτάσει ακόμα στη μουσική βιομηχανία το κίνημα #MeToo – επειδή όπως λέει «τα κορίτσια ήταν γκρούπις και πρόσφεραν εθελοντικά τον εαυτό τους». Η ίδια είχε άραγε αρσενικούς "γκρούπις"; Δεν υπήρξε τέτοιο πράγμα, τονίζει: «Ένας αρσενικός "γκρούπι" είναι απλά οπαδός. Δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι κάποιος που θα έρθει να σου προσφέρει χύμα στοματικό έρωτα...».

Μουσική
9

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

30 χρόνια μετά τον θάνατό του Κερτ Κόμπειν, δημοσιεύονται για πρώτη φορά ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες του

Μουσική / 30 χρόνια μετά: Ο Κερτ, η Κόρτνεϊ και η κόρη τους σε ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες

Πριν από τριάντα χρόνια ξεκίνησε η μεταθανάτια ζωή του αυτόχειρα ροκ σταρ, κατά την οποία η φήμη, η επιρροή και το νόημα των τραγουδιών του αποκτούν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
THE LIFO TEAM
Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Απώλειες / Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Ο Ιταλός πιανίστας που καθόρισε τον μοντερνισμό, με σειρά ηχογραφήσεων έργων των Μπετόβεν και Σοπέν που σήμερα θεωρούνται κλασικές, πέθανε στα 82 του χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το Μυστήριο 100 –Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

Το «Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια» εστιάζει στα παραδοσιακά δρώμενα και τις τελετουργίες στην ελληνική μουσική και χορευτική παράδοση. Την επιστημονική και καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής Εθνομουσικολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
THE LIFO TEAM
Μια βραδιά με τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου

Μουσική / Τα τραγούδια της Σωτηρίας συγκινούν ένα νέο κοινό

Μικρές ιστορίες που κυλάνε σαν νερό, μια φωνή που πατάει στη Μπέλλου χωρίς να τη μιμείται, κόσμος που δακρύζει ή κρατάει τον ρυθμό με το πόδι του. Ένας θρύλος είναι ζωντανός μπροστά μας χάρη στη Χριστίνα Μαξούρη, στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Cutthroat

Μουσική / Το νοσταλγικό ραπ των Θεσσαλονικιών Cutthroat

Μια κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών που πιστεύει πως η προώθηση της μουσικής ήταν πιο αποτελεσματική μέσω του Myspace και όταν τα CD μοιράζονταν χέρι με χέρι μόλις κυκλοφόρησε το «Perfect Blue», ένα ραπ άλμπουμ εμπνευσμένο από τα καρτούν και τα παιχνίδια των '90s και των '00s.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
CHECK 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μουσική / 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μια κουβέντα με τον Salem Rashid Skourlis, τον ιδρυτή της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας ακραίου και ambient ηλεκτρονικού ήχου, έναν Έλληνα που ζει μεταξύ Τόκιο και Μπανγκόκ και διαπρέπει στο εξωτερικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

σχόλια

6 σχόλια
Εμενα αλλο με καιει αυτη την στιγμη βλεποντας την φωτο με τις «θεες του πανκ» (η Pauline ηταν στην 2tone αλλα δεν θα κολλησουμε σ’αυτο τωρα): Πως μας ξεφυγαν (εμας της πατριαρχιας ντε) και τις αφησαμε να γινουν αστερια και δεν τις στειλαμε ζουπιτες στην κουζινα οπως λεει και η φιλη πιο πανω. Να θυμηθω να το θεσω ως θεμα στην επομενη συναντηση μας
Εγώ το είπα στην προηγούμενη συνάντηση: Αυτή η σιγουριά - στα όρια της αλαζονείας - θα μας φάει. Είμαστε και εμείς θύματα της πατριαρχίας μας, φοβάμαι...
«Αν δεν θέλεις να προκαλείς έναν βιαστή, μη φοράς ψηλά τακούνια για να μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις πιο εύκολα αν παραστεί ανάγκη» είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια στους Τάιμς του Λονδίνου. «Αν φοράς κάτι που δηλώνει "Έλα να με γ**ήσεις", καλύτερα να είσαι σβέλτη στα πόδια». Δυστυχώς και το τονίζω το δυστυχώς ισχύει πως ο βιαστής θα ειναι βιαστής ακόμα κι αν φοράς ράσο. Πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με το οπισθοδρομικό μυαλό του τα θες και τα παθαίνεις. Ναι, οι γυναίκες χρειάζονται γρήγορα πόδια...και αλεξίσφαιρο και αγκάθια σαν το σκαντζόχοιρο στη "κακιά την ώρα".Το πρόβλημα είναι οταν ρίχνει το βάρος στις γυναίκες. Μπορούμε πλέον να δώσουμε κάτι καλύτερο στις γυναίκες απο συμβουλές αποφυγής. Τα επιχειρήματα της ανοίκουν σε έναν άλλο αιώνα.Ο κόσμος δεν ειναι αγγελικά πλασμένος, εκτός απ' το αναγνωρίσουμε πρέπει ομως να κάνουμε και κάτι για να τον αλλάξουμε. Και δεν θα αλλάξει κουνώντας το δάχτυλο στις γυναίκες. Αυτό συνέβαινε πάντα και δεν βλέπω βελτίωση. Το θέμα δεν είναι να κομπάζεις ως ξεχωριστή χιονονιφάδα τι καλά που τα κατάφερες. Μη δίνεις επιχειρήματα στον βιαστή. Όσον αφορά αυτο που ειπε με τις γυναίκες σε μπάντες νομιζω πως πλέον δεν ισχύει. Όταν ανοίγεις δρόμο είναι μοναχικά. Τώρα το μονοπάτι έχει γίνει λεωφόρος. Μη γκρινιάζεις. Ενθαρρύνε.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται είναι πως τότε για να ξεχωρίσεις έπρεπε να είσαι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Και εκείνη ήταν πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Το θέμα είναι να υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν και οι υπόλοιπες λιγότερο επαναστατικές ίσως φωνές. Είναι πολύ ισοπεδωτικό το συμπέρασμα.Οι άντρες που τα καταφέρνουν (είτε είναι δάσκαλοι, είτε μουσικοί κλπ κλπ) δεν είναι όλοι διάνοιες ή εξαιρετικά εμπνευσμένοι και δυναμικοί, παρά ταύτα κανείς δεν τους έκλεισε το δρόμο. Ούτε τους είπε να πάνε στη κουζίνα τους.
…ναι μωρέ, εντάξει, σε κάποια θύματα επίσης είναι πιο εύκολη η σκέψη, ως διαχείριση τραύματος, να μην θεωρούν εαυτόν ως θύμα και να πουν ότι είχαν ένα "say" και "responsibility" πάνω στην κακοποίηση που υπέστησαν, γιατί τα κάνει ως άτομα να μην αισθάνονται έρμαια και ανίσχυρα και ευάλωτα και σκατά: psychology 101. Whatever rocks her boat, αλλά να μας πει η τύπα και γι' αυτά: https://ohiotoday.org/fall-2018/what-were-you-wearing/ Τόσο ρόουκ και ανατρεπτικές οι δηλώσεις όσο τότε που φορήγανε τσι σβάστικες τα βρετανικά πανκιά για να σοκάρουν την παλαιότερη γενιά: Bollocks (στα κάρβουνα με λεμονάκι).
{Αυτό όμως ήταν όλο το νόημα του να φτιάξεις ή να ενταχθείς σε μια μπάντα αν ήσουν κορίτσι. Το ότι κανείς δεν σε ενθάρρυνε! Το ότι έπρεπε να σκεφτείς "άντε γαμηθείτε, θα το κάνω μόνη μου!".} Αν είσαι γυναίκα όχι απλώς δεν σε ενθαρρύνουν αλλά σε αποθαρρύνουν από το να είσαι δημιουργική. Εδώ η Κρίσι Χάιντ προβάλει, δυστυχώς, το επιχείρημα της δυναμικής αντιφεμινίστριας.