Το συγκρότημα «Λευκή Συμφωνία» ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της δεκαετίας του ’80

Το συγκρότημα «Λευκή Συμφωνία» ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της δεκαετίας του ’80 Facebook Twitter
Η Λευκή Συμφωνία σε φωτογράφηση το 1987.
0

Το συγκρότημα Λευκή Συμφωνία υπήρξε ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας του '80 (και του '90). Μια μπάντα, που μετά από 35 χρόνια παρουσίας στη σκηνή υφίσταται ακόμη (έστω και μετά από ένα μεγάλο κενό διάστημα), δίνοντας συναυλίες (όπως εκείνη της 7ης Δεκεμβρίου στο Gagarin 205 και της 26ης Ιανουαρίου στο AN Club) και γράφοντας καινούριο υλικό, που, κάποια στιγμή, λογικά, θα μετατραπεί σε κάτι χειροπιαστό.

Προσφάτως, και με αφορμή την επανεμφάνιση των Λευκή Συμφωνία, ξανατυπώθηκαν δύο ξεχωριστά άλμπουμ τους από το παρελθόν, από τις εταιρείες Labyrinth of Thoughts / The Lab Records.

Το ένα είναι το παρθενικό τους «Μυστικοί Κήποι», που είχε κυκλοφορήσει από την EMI / Columbia το 1986 και το άλλο είναι τα «Χρώματα», που είχε τυπωθεί από την FM Records, δέκα χρόνια αργότερα, το 1996.

Οι εκδόσεις κόπηκαν σε 400 αντίτυπα (η κάθε μία) χρωματιστών βινυλίων και βάρους 150 γραμμαρίων, με νέο ανανεωμένο mastering (σε επιμέλεια από τον Νίκο Στυλίδη), συν innersleeves (με στίχους, φωτογραφίες κ.λπ.). Ευκαιρία, λοιπόν, να ξανακούσουμε τους δίσκους.

Η μπάντα εμφάνιζε πολλά ατού σε όλα τα επίπεδα: Έναν δυνατό frontman-τραγουδιστή, τον Θοδωρή Δημητρίου, πολύ καλές, ωραία παιγμένες μουσικές, έχοντας ταυτοχρόνως και στίχους εξαιρετικούς, γραμμένους μάλιστα στη γλώσσα μας.

Μυστικοί Κήποι

Είχα αγοράσει το πρώτο άλμπουμ της Λευκής Συμφωνίας με το που βγήκε, ενώ είχα δει το γκρουπ live εκείνη την εποχή (λίγο μετά τα μέσα του '80) μια-δυο φορές (τους θυμάμαι, σίγουρα, στο Club22, αλλά μάλλον τους είχα δει και στο Rodeo).

Από τότε, δε, είχα πολύ καλή γνώμη για την μπάντα, που εμφάνιζε πολλά ατού σε όλα τα επίπεδα:

Έναν δυνατό frontman-τραγουδιστή, τον Θοδωρή Δημητρίου (που έπαιζε και μελόντικα), πολύ καλές, ωραία παιγμένες μουσικές (ναι, σ' ένα dark wave ύφος, αλλά πολύ καλοβαλμένες και χωρίς εμφανείς αναφορές – και ας τους αποκαλούσαν τότε κάποιοι ως τους Έλληνες Cure), έχοντας ταυτοχρόνως και στίχους εξαιρετικούς, γραμμένους μάλιστα στη γλώσσα μας (και αυτό σημαντικό).

Το τονίζω, επειδή τότε δεν υπήρχαν πολλά σοβαρά γκρουπ, σ' αυτό το επίπεδο, και σ' αυτό το στυλ, που να τραγουδούσαν ελληνικά (εξαιρουμένων των Metro Decay).

Μάλιστα, και όσον αφορά στις γενικότερες απόψεις τους (για τις μουσικές και τα τραγούδια τους), αλλά και σε σχέση με τις επιρροές τους κ.λπ., έχω κρατήσει από εκείνη την εποχή δύο συνεντεύξεις των Λευκή Συμφωνία στο περιοδικό Μουσική, και απ' αυτές θα μεταφέρω, τώρα, εδώ, μερικά αποσπάσματα.

Το συγκρότημα «Λευκή Συμφωνία» ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της δεκαετίας του ’80 Facebook Twitter
Από την ηχογράφηση του δίσκου Μυστικοί Κήποι το 1985.

Από την πρώτη:

«Επιδιώκουμε χρησιμοποιώντας και αναλύοντας τις φόρμες του ροκ να τις ανανεώσουμε μορφολογικά και αισθητικά και να τις προσαρμόσουμε στη μουσική μας, προσπαθώντας φυσικά να αποφύγουμε τον κίνδυνο των κλισέ και της επανάληψης. Πιστεύουμε ότι μόνο με πολύ ψάξιμο και πίστη σ' αυτό που κάνεις, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι πρωτότυπο και ενδιαφέρον».

Και από τη δεύτερη:

«Έχουμε επιρροές από διάφορα είδη και εποχές του ροκ και παρόλο που σαν άτομα αρχικά ίσως είχαμε διαφορετικές επιρροές, η επαφή μας και η φιλία μας μέσα από το γκρουπ μάς έκανε, ανταλλάσσοντας τις μουσικές μας προτιμήσεις, να έχουμε πάνω-κάτω μια κοινή εκτίμηση γι' αυτά που μας αρέσουν και μας επηρεάζουν(...). Έτσι από τη μια ακούμε κομμάτια της δεκαετίας του '60, από Doors και πρώιμους Pink Floyd μέχρι τα πιο underground αμερικάνικα garage-punk και ψυχεδελικά γκρουπ, κι από την άλλη μας αρέσουν πολύ οι Echo and The Bunnymen, οι Joy Division, οι Cocteau Twins κι οι Medium Medium. Ο τρόπος που δουλεύουμε είναι συλλογικός. Τα πιο πολλά, αν όχι όλα μας τα κομμάτια δημιουργούνται τζαμάροντας στο στούντιο. Υπάρχει βέβαια μια βασική ιδέα από την οποία ξεκινάμε και φτιάχνουμε μιαν ακολουθία παίζοντας πάνω σε διάφορα θέματα, ώσπου το αποτέλεσμα να μας ικανοποιήσει».

Πολύ σοβαρά λόγια (εκείνης της εποχής, το ξανατονίζω), που δεν τα διάβαζες συχνά σε συνεντεύξεις ελληνικών συγκροτημάτων.

Το «Μυστικοί Κήποι» στην πρώτη έκδοσή του περιλάμβανε έξι κομμάτια (τρία ανά πλευρά), τα «Μυστικοί κήποι», «Η βροχή πέφτει δυνατά», «Λευκό φως», «Νεκροί άγγελοι», «Ένα μέρος να κρυφτώ» και «Ποιος θα διώξει μακρυά τη θλίψη», ενώ τώρα, στην έκδοση των Labyrinth of Thoughts / The Lab Records, χώρεσαν πολύ περισσότερα.

Στην πρώτη πλευρά του νέου δίσκου χαράχτηκαν τα έξι παλαιά tracks, συν ένα ανέκδοτο από το ίδιο στούντιο-σέσιον, το «Μελαγχολία» (το οποίο, δεν ξέρω γιατί, μου θυμίζει έντονα κάτι – ίσως να το θυμάμαι από τότε, από τα live), ενώ στη δεύτερη πλευρά παρουσιάζονται εφτά tracks, από ένα live του γκρουπ στις Φυλακές Κορυδαλλού, την Πρωτοχρονιά του 1986, που είχε μεταδοθεί ζωντανά, τότε, από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ.

Το συγκρότημα «Λευκή Συμφωνία» ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της δεκαετίας του ’80 Facebook Twitter
Συναυλία στο Ρόδον το 1989. Φωτο: lefkisymphonia.gr

Για τα κομμάτια της πρώτης πλευράς δεν χρειάζεται να πούμε κάτι ιδιαίτερο – έχει μιλήσει ο χρόνος. Όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά και κυρίως διακριτά, δίχως να θυμίζει, εννοώ, το ένα το άλλο, με ωραία παιξίματα, ερμηνείες, ενοργανώσεις, τα πάντα.

Και οι πέντε μουσικοί που ακούγονται εδώ, οι τέσσερις βασικοί (Θοδωρής Δημητρίου φωνή, μελόντικα, Τάκης Μπαρμπαγάλας κιθάρες, Διογένης Χατζηστεφανίδης μπάσο, κιθάρα, Σπύρος Χαρίσης ντραμς, κρουστά), συν τον guest Πέτρο Πρωτόπαπα σε σαξόφωνο, φλάουτο, κάνουν τέλεια δουλειά, η οποία αναδεικνύεται περαιτέρω και από το νέο mastering. Προτιμήσεις δεν υπάρχουν, το ξαναλέω, αφού όλα τα τραγούδια είναι ένα κι ένα.

Στη β' πλευρά, λόγω του live φυσικά, που δεν προοριζόταν για να μετατραπεί σε δίσκο, η απόδοση είναι κατώτερη –όχι του γκρουπ, της εγγραφής–, δίχως τούτο να σημαίνει πως ακόμη και εδώ δεν φαίνονται οι αρετές των Λευκή Συμφωνία.

Τα περισσότερα tracks είναι γνωστά, είτε από τους «μυστικούς κήπους» («Μυστικοί κήποι», «Λευκό φως», «Νεκροί άγγελοι»), είτε από το επόμενο LP τους, το «Ηχώ του Πόθου», που είχε βγει στην ΕΜΙ, το 1988 (λέμε για το «Φωνές στο σκοτάδι» και για το «Κάποια μορφή θανάτου», που είναι το «Ηχώ του πόθου» από το φερώνυμο άλμπουμ), ενώ υπάρχουν και τα «άγνωστα» «Πανικός» και «Υγρό καρδιακό άρωμα».

 

Λευκή Συμφωνία - Μυστικοί κήποι (2019 remastered LP reissue)

Χρώματα

Το δεύτερο άλμπουμ των Λευκή Συμφωνία, που τώρα επανεκδίδεται, είναι το «Χρώματα», όπως προείπαμε.

Η έκδοση των Labyrinth of Thoughts / The Lab Records περιλαμβάνει τα δώδεκα τραγούδια της πρωτότυπης LP-έκδοσης από το 1996, όχι όμως με το αυθεντικό track list, επειδή, τώρα, τα τέσσερα επιπλέον tracks άλλαξαν τη σειρά (προκειμένου να χωρέσουν όλα).

Ποια είναι αυτά τα επιπλέον; Δύο («Σε καλώ», «Δεν έχεις χαθεί») είχαν μπει μόνο στη CD-έκδοση της FM Records, ενώ τα υπόλοιπα δύο («Ελεύθερη πτώση από τον ήλιο», «Κάτι πιο μεγάλο από τη ζωή»), που είχαν ηχογραφηθεί την ίδια εποχή (1996), σαν demo live studio-tracks, ακούγονται εδώ για πρώτη φορά.

Τα χρόνια έχουν περάσει. Το 1996 ήταν δέκα χρόνια μακριά από το 1986, ενώ διεθνώς, όσον αφορά στο rock, είχε μεσολαβήσει το grunge, που είχε ως συνέπεια τη σκλήρυνση του ήχου πολλών συγκροτημάτων (και ελληνικών), που είχαν ξεκινήσει την πορεία τους στα eighties.

Θυμηθείτε, ας πούμε, πώς ηχούσαν οι Last Drive και οι Villa 21 στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 και πώς ηχούσαν στις αρχές των nineties.

Λογικό λοιπόν ήταν, και όσον αφορά στους Λευκή Συμφωνία, να υπάρξει κάποια σχετική προσαρμογή του ήχου τους, που ήταν όμως πολύ περισσότερο λογική από εκείνη των γκρουπ που προαναφέρθηκαν. Σ' αυτό, πέραν των καθαρά οργανικών στοιχείων σε κάποια tracks, είχαν συμβάλει, κυρίως, τα λόγια και οι ερμηνείες του Δημητρίου, που εξακολουθούσαν να κατακρατούν το λυρικό πνεύμα της προηγούμενης δεκαετίας.

Το συγκρότημα «Λευκή Συμφωνία» ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της δεκαετίας του ’80 Facebook Twitter
Το συγκρότημα «Λευκή Συμφωνία» ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της δεκαετίας του ’80 Facebook Twitter
Η Λευκή Συμφωνία το 1996. Φωτο: lefkisymphonia.gr

Πέραν, τώρα, του Δημητρίου, και όσον αφορά στη line-up, από 'κείνη την παλαιά ομάδα στο συγκρότημα είχε απομείνει μόνον ο Διογένης Χατζηστεφανίδης, ενώ τη θέση του κιθαρίστα Μπαρμπαγάλα (που έπαιζε τότε με τους Red Mist ή εν πάση περιπτώσει προετοίμαζε τους Will-O-The Wisp) είχε πάρει αρχικώς ο George Berger και εν συνεχεία ο Σωτήρης Καστάνης (αυτός ακούγεται στα «Χρώματα»), με τον ντράμερ Γιάννη Βεναρδή να βρίσκεται στη θέση του Σπύρου Χαρίση (ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή το 1993).

Μ' αυτήν ακριβώς τη σύνθεση οι Λευκή Συμφωνία γράφουν τα «Χρώματα», ένα πολύ καλό άλμπουμ – κάτι όχι αυτονόητο για ένα συγκρότημα με δεκαετή, τότε, πορεία στα πράγματα.

Στο LP ακούγονται εξαιρετικά τραγούδια, όπως τα «Κύμα», «Θα σε χρειαστώ», «Σε καλώ», «Δεν θα έχεις χαθεί» κ.λπ., ενώ και τα δύο unreleased tracks («Ελεύθερη πτώση από τον ήλιο», «Κάτι πιο μεγάλο από τη ζωή») είναι πάρα πολύ καλά, που σημαίνει πως η μπάντα βρισκόταν σε μεγάλη φόρμα εκείνα τα χρόνια.


Μάλλον σε ακόμη μεγαλύτερη και από τα eighties...

Όμως, στην ίδια υψηλή φόρμα βρίσκεται και η σημερινή Λευκή Συμφωνία (Θοδωρής Δημητρίου φωνή, Σωτήρης Καστάνης κιθάρα, Διογένης Χατζηστεφανίδης μπάσο, Θοδωρής Φοινίδης πλήκτρα, Βαγγέλης Τσιμπλάκης ντραμς), κάτι που αναμένουμε να αποτυπωθεί συν τω χρόνω και στη δισκογραφία...

 

Λευκή Συμφωνία - Όλα αυτά που σε σκοτώνουν (Χρώματα - 2019 remastered LP reissue)

www.labyrinthofthoughts.gr, https://www.thelabtshirtathens.com/the-lab-records/ 

Το συγκρότημα «Λευκή Συμφωνία» ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της δεκαετίας του ’80 Facebook Twitter
Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

30 χρόνια μετά τον θάνατό του Κερτ Κόμπειν, δημοσιεύονται για πρώτη φορά ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες του

Μουσική / 30 χρόνια μετά: Ο Κερτ, η Κόρτνεϊ και η κόρη τους σε ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες

Πριν από τριάντα χρόνια ξεκίνησε η μεταθανάτια ζωή του αυτόχειρα ροκ σταρ, κατά την οποία η φήμη, η επιρροή και το νόημα των τραγουδιών του αποκτούν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
THE LIFO TEAM
Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Απώλειες / Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Ο Ιταλός πιανίστας που καθόρισε τον μοντερνισμό, με σειρά ηχογραφήσεων έργων των Μπετόβεν και Σοπέν που σήμερα θεωρούνται κλασικές, πέθανε στα 82 του χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το Μυστήριο 100 –Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

Το «Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια» εστιάζει στα παραδοσιακά δρώμενα και τις τελετουργίες στην ελληνική μουσική και χορευτική παράδοση. Την επιστημονική και καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής Εθνομουσικολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
THE LIFO TEAM
Μια βραδιά με τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου

Μουσική / Τα τραγούδια της Σωτηρίας συγκινούν ένα νέο κοινό

Μικρές ιστορίες που κυλάνε σαν νερό, μια φωνή που πατάει στη Μπέλλου χωρίς να τη μιμείται, κόσμος που δακρύζει ή κρατάει τον ρυθμό με το πόδι του. Ένας θρύλος είναι ζωντανός μπροστά μας χάρη στη Χριστίνα Μαξούρη, στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Cutthroat

Μουσική / Το νοσταλγικό ραπ των Θεσσαλονικιών Cutthroat

Μια κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών που πιστεύει πως η προώθηση της μουσικής ήταν πιο αποτελεσματική μέσω του Myspace και όταν τα CD μοιράζονταν χέρι με χέρι μόλις κυκλοφόρησε το «Perfect Blue», ένα ραπ άλμπουμ εμπνευσμένο από τα καρτούν και τα παιχνίδια των '90s και των '00s.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
CHECK 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μουσική / 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μια κουβέντα με τον Salem Rashid Skourlis, τον ιδρυτή της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας ακραίου και ambient ηλεκτρονικού ήχου, έναν Έλληνα που ζει μεταξύ Τόκιο και Μπανγκόκ και διαπρέπει στο εξωτερικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ