Λοιπόν, κάθε φορά που πάω στις ανιψιές μου από τότε που πήγαιναν νήπια και είχα πάρει δυο γάτες, κάθε φορά με ρωτούσαν «Θείε Άρη γιατί δεν έφερες τα γατάκια μαζί σου;» και κάθε φορά τους έλεγα ότι δεν μπορώ να τις φέρνω όπως άλλοι φέρνουν τους σκύλους τους γιατί οι γάτες δε δέχονται να μετακινηθούν. Δεν είμαι σίγουρος αν με πιστεύουν, αλλά λέω αλήθεια. Και κάποτε θα διαβάσουν αυτό το άρθρο και θα το καταλάβουν.
Όταν πήρα χτες συνέντευξη απ' τον Κυριάκο Αθανασιάδη ξέροντας ότι μετακόμισε με σκύλο, γάτα και γυναίκα από την Θεσσαλονίκη στην Πράγα, τον ρώτησα πώς πήραν τα ζώα την αλλαγή περιβάλλοντος. Ο Αρσέν ο σκύλος προσαρμόστηκε αμέσως. Η γάτα όμως... «Έκανε μία εβδομάδα να ηρεμήσει. Τις πρώτες ημέρες κρυβόταν σε μέρη που δεν πήγαινε το μυαλό μας. Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πώς χωρούσε εκεί μέσα, σε ένα κλειστό συρτάρι που έχει το κρεβάτι μας, π.χ.: πώς το άνοιγε για να μπει; Μετά την πρώτη μας νύχτα στο καινούριο σπίτι, αρχίσαμε να φτιάχνουμε αφίσα, «Χάσαμε τη γάτα μας, δίνεται αμοιβή» κλπ., γιατί έκανε ώρες να φανεί και τα χάσαμε, τρελαθήκαμε. Τελικά ήταν κάπου στο σπίτι, δεν ξέρουμε πού, και εμφανίστηκε ξαφνικά για να τσιμπήσει κάτι.» Η ιστορία του μ' άρεσε πολύ αλλά δεν με εξέπληξε. Μοιάζει με όλων των γατο-γονιών που επιχειρούν να μετακομίσουν.
σχόλια