Σε αυτά τα ερείπια θα φυτρώσει χλόη
Στην αναδρομική του Άνσελμ Κίφερ στο Μπομπούρ
Aυτό που ο αρχιτέκτονας του Χίτλερ, Σπέερ έλεγε ―ότι ο ναζισμός πρέπει να οικοδομήσει κτίρια τέτοια που να αφήσουν πίσω τους μεγαλειώδη ερείπια― ο 'Aνσελμ Κίφερ αποφάσισε να το κάνει κατευθείαν.
Οικοδόμησε ερείπια.
Καμμένα δάση, πυρπολημένα κτίρια, γκρεμισμένα σπίτια. Δεν χρειάστηκε να περιμένει τη φθορά του χρόνου, όλη τη δουλειά την είχε κάνει η ιστορία της χλωμής πατρίδας του. Ο ναζισμός. Κι αργότερα οι βομβαρδισμοί των συμμάχων. Για την ακρίβεια, ο Κίφερ γεννήθηκε μέσα στα ερείπια. Και αποφάσισε να γράψει ένα ποίημα γι αυτά.
Μπορείς να γράψεις ποιήματα για την φρίκη; Ο Αντόρνο έλεγε πώς όχι. Ο Κίφερ απέδειξε πώς ναι.
Στα έργα του, βλέπεις τη φρίκη να τραγουδάει. Το ματωμένο χιόνι στα δάση της Γερμανίας είναι σαν ξεβαμμένο λουλούδι του Ματίς. Πάνω από ένα ξαπλωμένο σώμα, τεραστια μαύρα ηλιοτρόπια γέρνουν να το σκεπάσουν. Στις λάσπες του Βρανδεμβούργου φυτρώνουν την επόμενη μέρα βιολέτες του Μονέ και άγριοι ανθοί ―σαν έκρηξη. Τίποτε δεν είναι τελεσίδικο λοιπόν...
Και παίρνει χειροπιαστή βοήθεια από τους ποιητές. Τους ερμητικούς, δίχως εικόνες στίχους του Τσελάν. Τη μελαγχολία του Κλάϊστ. Την απόγνωση της σπουδαίας αυστριακής ποιήτριας Ίνγκεμπορ Μπάχμαν.
Χτίζει με τα υλικά της κατεδάφισης το πιο φρικώδες ποίημα, το πιο ενδελεχές ερείπιο της Μεσευρώπης.
Η δική του δόξα είναι ο στοχασμός πάνω σε όσα έγιναν―για να μη ξαναγίνουν.
