Αυτή είναι η πιο ωραία σκηνή μάχης σε ταινία. Προβλέψιμο ίσως, αλλά και απαράμιλλο. Το θανατερό θέμα του Μάλερ, τριπάκι ζόφου, σα να πέφτεις, να πέφτεις, να πέφτεις στο κενό αυτού του πράγματος που είναι ο άνθρωπος, τα ένστικτά του, η τρέλα του της δύναμης και της εξουσίας.
Σε πλήρη συντονισμό και συνομιλία με τον Σαίξπηρ, που απαράμιλλα κι αυτός έδειξε τη μαύρη φόδρα της φιλοδοξίας και τον λεπτό πάγο πάνω στον οποίο βαδίζουν οι βασιλιάδες.
Σαν όραμα μεγάλου ζωγράφου, δεν έχει ξεθωριάσει ούτε μια σκηνή από αυτό το αριστούργημα ρυθμού, σύνθεσης, βίας και εντέλει ομορφιάς, που είχα δει ένα απόγευμα στο άδειο Αττικόν, τριάντα χρόνια πριν.
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
