Το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύεται από το φόρουμ.
Μιλώντας από προσωπική πείρα, 3 αρνητικές, δύο παλίνδρομες, δύο αποβολές και την μια εξωμήτρια κύηση – η τελευταία μου προσπάθεια έληξε σε δίδυμα που το ένα ήταν ενδομήτρια κύηση και το απέβαλα και το άλλο πήγε στην σάλπιγγα μου και χρειάστηκε να την αφαιρέσω, πρέπει να ξέρεις:
Πως κάποιες φορές πετυχαίνει και κάποιες όχι. Μπορεί να πετύχει με την πρώτη μπορεί με την έκτη. Kαι αυτό είναι τύχη. Το πιο σημαντικό είναι ότι όσο πιο γρήγορα καταλάβεις ότι όλο αυτό είναι σε ένα μεγάλο μέρος του ένα μαύρο κουτί και πολλές φορές θα βρεθείς να μην μπορεί κανείς να σου απαντήσει για το τι έφταιξε (ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει κάτι ξεκάθαρο όπως πχ. πολυκυστικές, η ανωμαλίες στον καρυότυπο του ζευγαριού, έμβρυα με πρόβλημα κλπ. και παλεύεις μόνο με θέματα όπως ποιότητα ωαρίων ή σπέρματος που ναι κάποιες φορές έχει να κάνει με την ηλικία σου κάποιες όχι) τόσο λιγότερο θα θυμώνεις.
Αν και αυτό ακούγεται οκ εύκολο να το κατανοήσεις είναι πολύ δύσκολο όταν βρίσκεσαι μπροστά σε άλλη μια αποτυχία (που το απεύχομαι) να δεχτείς ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις. Και είναι δύσκολο γιατί νιώθεις αβοήθητη. Γιατί αν κανείς δεν ξέρει τι φταίει κανείς δεν θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα ώστε να τα καταφέρεις επιτέλους και εσύ. Θα ρωτήσεις πολλές φορές πως γίνεται να συμβαίνει σε όλους (έτσι θα φαίνεται στα μάτια σου κάθε φορά που θα ακούς για άλλη μια εγκυμοσύνη) αλλά όχι σε εσένα.
Πως θα μπεις στην διαδικασία να διαβάσεις κάθε ιστορία. Και θα το κάνεις στην αρχή… αλλά δεν θα σε βοηθήσει και θα ήταν ίσως καλύτερα να το αφήσεις και να εμπιστευτείς τον γιατρό σου. Με τον οποίο θα θυμώσεις στην αρχή, θα τον αμφισβητήσεις ίσως και θα τον ρωτάς 100 γιατί τα οποία δεν έχουν απάντηση. Θα καταλάβεις αν είναι ο σωστός για εσένα όταν στις 100 ερωτήσεις δεν θα σε κοροϊδέψει, δεν θα σε αγνοήσει, αλλά θα προσπαθήσει να απαντήσει όσες μπορεί και να σου πει την αλήθεια για όσες δεν ξέρει γιατί ακόμα είναι πολλά αυτά που δεν ξέρουν, δυστυχώς. Θα είσαι πιο ήρεμη, όταν αντί να ψάχνεις στις 2 τα μεσάνυχτα μανιωδώς τα sites for infertility απλά σκεφτείς πως ο άνθρωπος που σε κουράρει ξέρει και θα κάνει το καλύτερο δυνατό για εσένα. Αν δεν το πιστεύεις απλά άλλαξε γιατρό.
Θα αμφισβητήσεις, θυμώσεις, εκνευριστείς, απογοητευτείς με όλους και με όλα: με εσένα, με τον σύντροφό σου, με τους γιατρούς, με το σύμπαν. Και είναι μέρος και αυτό τις διαδικασίας. Θα περάσεις όλα τα στάδια. Απλά αν το αποδεχτείς θα τα περάσεις πιο εύκολα. Θα σκεφτείς να χωρίσεις (στις αρχές). Μπορεί και να το κάνεις. Αν δεν χωρίσεις θα καταφέρεις ίσως να χτίσεις την πιο δυνατή σχέση της ζωής σου. Είναι άλλωστε αυτή με την οποία θα είσαι όταν τα παιδιά που θα αποκτήσεις (γιατί θα τα αποκτήσεις) θα φύγουν για να χτίσουν την δική τους ζωή.
Το μεγάλο βάρος, τις ορμόνες, τα χειρουργεία τα περνάς εσύ και το σύστημα άμυνας σου σε κάνει να σκέφτεσαι μόνο εσένα και πως θα επιβιώσεις από όλο αυτό. Αλλά δεν είσαι η μόνη που πονάει. Πονάει και ο σύντροφός σου.Φαίνεται αυτονόητο αλλά όταν είσαι τόσο στεναχωρήμενος δεν το σκέφτεσαι πάντα. Θα δοκιμάσεις τα όρια σου. Και θα δεις πως το σύμπαν δεν συνωμοτεί πάντα υπέρ σου όταν θέλεις κάτι πολύ. Ο μόνος συνωμότης στον αγώνα σου είναι η πίστη σου ότι θα τα καταφέρεις και ο σύντροφος σου που στέκεται δίπλα σου. Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει. Μόνο εσύ αποφασίζεις πως και πότε θέλεις να τελειώσει.
Θα σε βοηθήσει ίσως να δεις και κάποιον ειδικό για να διαχειριστείς το στρες σου. Μπορεί και όχι. Μπορεί σε κάποια φάση. Μετά από 6 χρόνια εγώ ένιωσα την ανάγκη πέρυσι. Δεν σκέφτηκα ούτε γιατί όχι νωρίτερα (όταν οι άλλοι μου έλεγαν γιατί δεν πας) ούτε γιατί τώρα. Είναι σημαντικό να είσαι λίγο αφυπνισμένη ας το πω με το τι νιώθεις και να κάνεις αυτό που πραγματικά σε κάνει να νιώθεις καλά. Είναι το μόνο που μπορείς να ελέγξεις.
Οι φίλοι σου λίγα θα καταλαβαίνουν. Διάβασα κάπου ένα debate για τον όρο infertility survivor που χρησιμοποιούσε μια κοπέλα σε ένα άρθρο και κάποιοι έλεγαν πως είσαι survivor από μια ανίατη ασθένεια και κακώς χρησιμοποιείται έτσι. Αλλά αν το έχεις ζήσει έτσι θα νιώθεις. ΠΡΕΠΕΙ άλλωστε να επιζήσεις από όλο αυτό. Αλλά για τους απέξω δεν είναι πάντα τόσο τραγικό, ουσιώδες. Παραδόξως ούτε για αυτούς που έχουν κάνει παιδιά (ίσως κάποιες φορές λιγότερο για αυτούς). Κάποιες φορές θα δεις ακόμα και ζευγάρια που έχουν προσπαθήσει για να αποκτήσουν παιδιά, αφού τα καταφέρουν να περνάν σε μια φάση αμνησίας που όλα αυτά τα έχει περάσει κάποιος άλλος και να σου λένε «θα τα καταφέρεις μην κάνεις έτσι». Που ούτε αυτό σε βοηθάει. Θα είσαι μόνη σου. Μόνη σου με τον σύντροφό σου που αν σε αγαπάει θα κάνει τα πάντα να σου σταθεί, αλλά δυστυχώς θα είναι δύσκολο και για εκείνον να καταλάβει γιατί δυο μήνες μετά την μηδενική χοριακή ή την αποβολή εσύ κλαις στο μπάνιο μέχρι που να μην ανοίγουν τα μάτια σου από το πρήξιμο.
Ξέρω πως ίσως δεν σου είπα πολλά για την εξωσωματική σαν διαδικασία. Είναι και αυτό διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εγώ πχ δεν έχω φρικτά συμπτώματα από τα φάρμακα. Ίσως γιατί και τα λίγα που έχω τα αγνοώ μπροστά στον σκοπό μου. Αλλά οι επισκέψεις πχ. στην κλινική ανά δύο μέρες, η αναμονή, το μέρα με την μέρα και θα δούμε με σκοτώνει. Στις αρχές με έκανε τόσο νευρική που ήξερα ότι την ημέρα της επίσκεψης θα ήμουν όλη την ημέρα χάλια.
Μην σκέφτεσαι πολλά βήματα παρακάτω. Γιατί μπορεί τα πράγματα να πάνε άσχημα (οκ μπορείς να είσαι απλά προετοιμασμένη) αλλά μπορεί και να πάνε τέλεια και να έχεις μπει σε όλο αυτό άδικα. Ένα βήμα την φορά.
Αυτά…ελπίζω να βοήθησα… η αλήθεια είναι πως βοήθησε και εμένα να τα βάλω σε ένα χαρτί. Σε ευχαριστώ που άνοιξες αυτή την συζήτηση που λίγοι θέλουν να ανοίγουν στην Ελλάδα (άσχετα αν τα καρότσια με τα δίδυμα είναι τριπλάσια από ότι πριν 10 χρόνια!). Ελπίζω να μοιραστούν κι άλλοι την εμπειρία τους!
-Serendipity
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πωπω.. πραγματικά είναι τόσα πολλά αυτά που δεν σου λένε. Για τους πόνους , για τους ανίδεους γιατρούς, για την ψυχική σου ισορροπία που δεν την βλέπεις ούτε με κυάλια. Και για το πόσο μεγάλη δοκιμασία είναι για το ζευγάρι. Ή που σε δένει ή που σε χωρίζει. Πλέον στον 4ο μήνα, όχι δεν έχω πάθει αμνησία. Οι πόνοι είναι εκεί να μου θυμίζουν τα βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Αυτά όμως πέρασαν και η λαχτάρα μου να το δω μεγαλώνει.4 and counting
Με το καλό το Blah blahάκι!
Σε ευχαριστώ πολύ ❤️
Με το καλό να πάρετε το κρατήσετε στη αγκαλιά σας!
Σε ευχαριστώ πολύ ❤️
Η εξωσωματική ήταν η αφορμή για να ξεστομίσω για πρώτη φορά στη ζωή μου την κουβέντα “δεν είμαι καλά”, να με νοιάζει μήπως στεναχωρήσω τους άλλους. Και υπήρξαν πολλές στιγμές στη ζωή μου που δεν ήμουν καλά. Αλλά εκείνη τη φορά, ήταν η πρώτη που με ένοιαξε μόνο ο εαυτός μου, χωρίς να το επιδιώξω.
Το Μαύρο Κουτί της Εξωσωματικής.
Σ’ευχαριστώ. Συμφωνώ με κάθε λέξη. Δεν μπορώ να τα γράψω καθόλου, πόσο μάλλον να τα γράψω καλύτερα.
*ΧΩΡΙΣ να με νοιάζει, damn it.
Κάνεις δεν μας προετοιμάζει, όλοι ακόμη και οι γιατροί σε αφήνουν σε ένα ροζ συννεφάκι που σε προσγειώνει ανώμαλα, αφήνοντας σε με μώλωπες σωματικούς και ψυχικούς. Κάπου εκεί για να βγούμε σωες χρειάζεται να μας νοιάζει ο εαυτός μας και μόνο.
Αυτο ακριβως Ποντια. “Η πρωτη φορα που με ενοιαξε μονο ο εαυτος μου”. Καινουριο συναισθημα. Δεν ηξερα οτι υπηρχε.
Κανεις δεν σε προετοιμαζει αληθεια γι’αυτο το ταξιδι. Να ειμαστε ολες καλα, παντα. Ανεξαρτητως που θα μας βγαλει/που μας εβγαλε το ταξιδι.
Έχω μπει στη διαδικασία 20 φορές. Μετά από μια βιοχημική κύηση, μια παλίνδρομη αφού είχα τη χαρά να ακούσω καρδιά, δυο εξωμήτρια, 2 αρνητικά. Το πρώτο παιδί ήρθε με την 7η προσπάθεια. Αργότερα επανέλαβα τη διαδικασία 2 φορές για να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Περιμένοντας την περίοδο για να ξεκινήσω την τρίτη προσπάθεια, αντί για την περίοδο ήρθε μόνο του το δεύτερο παιδί (ακόμα δεν το πιστεύω). Στις χαρούμενες επαφές που είχαν προηγηθεί θυμάμαι να λέω στον άντρα μου με δειλό παραπονάκι.. έτσι πρέπει να ξεκινά το ταξίδι ενός μωρού.. Ακολούθησαν άλλες 11 προσπάθειες για να προσθέσουμε ένα ακόμη μέλος… Διαβάστε περισσότερα »
Ήταν και για μένα τόσο τραυματικό, που πραγματικά πονάω να γράψω παραπάνω. Είναι όπως τα λες. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει, αν δε το έχει ζήσει. Δύναμη και μια μεγάλη αγκαλιά από μένα. Σε σένα και σε όλες, όσες το περνάνε.
Είναι πολύ παρήγορο να διαβάζεις ιστορίες ανθρώπων που καταλαβαίνουν απόλυτα τι περνάς. Πόσο μάλιστα εδώ, στο ασφαλές πλαίσιο του ΑΜΠΑ. Τα είπες τόσο όμορφα και αληθινά Serendipity. Σε ευχαριστούμε. Ένα μεγάλο ζήτημα για εμένα είναι το πόσο αδιάφορο είναι για τους γιατρούς το ψυχολογικό κόστος της εξωσωματικής. Ακόμη και οι μεγάλες κλινικές που ισχυρίζονται οτι παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία μέριμνα. Είναι κατάσταση για γερά νεύρα όπου έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, τις αντοχές σου και τα όρια σου. Διαπιστώνεις στην πράξη, πόσο ανίκανος είσαι να ελέγξεις οτιδήποτε γύρω σου πέρα από το πως διαχειρίζεσαι εσύ… Διαβάστε περισσότερα »
Από πού να το πιάσω δεν ξέρω. Από την ατελείωτη αναμονή στο κέντρο για έναν υπέρηχο; Από τις αιμοληψίες που πρέπει απαραίτητα να γίνονται πρωί πρωί αν και το εργαστήριο λειτουργεί μέχρι αργά; Βρε καλή μου εκείνη την ώρα η Κατεχάκη είναι πήχτρα, πώς θα έρθω, να το κάνουμε λίγο αργότερα; Αδύνατον δεν θα προλάβουν, για μια εξέταση που βγαίνει το πολύ σε μια ώρα. Που πας τελικά αλλά ο γιατρός έρχεται μιάμιση ώρα αργότερα, γιατί έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις μήπως; Και άντε και ήρθε ο υψηλότατος, κάτσε να δούμε αν ξύπνησε καλά μπας και σου πει καμιά κουβέντα… Διαβάστε περισσότερα »