Πώς η αδιάγνωστη κατάθλιψη έκλεψε τη ζωή μου Facebook Twitter

Πώς η αδιάγνωστη κατάθλιψη έκλεψε τη ζωή μου

23

Παίρνω το θάρρος να δημοσιοποιήσω στο ευρύ κοινό ένα πολύ προσωπικό μου βίωμα, σκεπτόμενος το ενδεχόμενο ότι ίσως βοηθήσει κάποιους, όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη, και, επιπροσθέτως, ίσως να συνεισφέρει ένα λιθαράκι στην εξάλειψη του στίγματος.

 

.......................................................................

Ονομάζομαι Παναγιώτης Μποζέλος, είμαι 27 ετών και κάνω το διδακτορικό μου στις Νευροεπιστήμες, στο Ηράκλειο Κρήτης. Τον περασμένο Νοέμβριο επισκέφθηκα έναν ειδικό ιατρό και διαγνώστηκα με Μείζον Καταθλιπτικό Επεισόδιο. Τα ανησυχητικά σημάδια επέλεγα για καιρό να τα αγνοώ -μάλλον αρκετά χρόνια- με αποτέλεσμα η κλινική μου εικόνα κατά το φθινόπωρο να επιδεινωθεί δραματικά.

Από λόξα χαρακτήρα, ίσως κεκαλυμμένη εσωστρέφεια, επέμενα να μη το μοιράζομαι με φίλους, προσπαθώντας στις παρέες να δίνω πάντα τον καλύτερο μου εαυτό, να μιλάω, να γελάω, να παραμένω ένας ενδιαφέρων τύπος, αυτός που δε θα απέφευγες ποτέ, γιατί γνώριζες ότι θα σου φτιάξει την ημέρα. Αλλά για μένα τηρούσα μια άτεγκτη σιγή, ή μάλλον ορθότερα: μια παραπλανητική στάση εθελοτυφλίας.

-Τι κάνεις; Καλά είσαι;
-Ναι, μια χαρά! Εσύ; (χαμόγελο!)

Μηχανισμός άμυνας η στάση εθελοτυφλίας;
Μήπως όλα είναι στο μυαλό μου;
Αν το συνειδητοποιήσουν οι άλλοι θα γίνει πιο αληθινό;
Τι συμβαίνει;
Εγώ δεν επιζητούσα ποτέ το δράμα.
Οπότε μόνο σιωπή και χαμόγελα.

Σαν από φόβο ότι θα με εγκαταλείψουν, σαν από ενοχή ότι φταίω. Ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι τη ζωή μου δεν τη ζω πια εγώ, αλλά ένα ανδρείκελο που αυταρχικά προστάζω να συμπεριφέρεται νορμάλ, με αταλάντευτη απάθεια απέναντι σε όποια δυσκολία.

Πριν αποφασίσω να αναζητήσω ιατρική αρωγή, τα κλινικά συμπτώματα [τα οποία παραθέτω στο τέλος του άρθρου] είχαν κλιμακωθεί σε βαθμό που δεν μπορούσα πια να ελέγξω. Είχα εξαντληθεί και η νόσος είχε προοδεύσει επικίνδυνα. Ευτυχώς, η εξειδίκευση που ακολουθώ στον κλάδο των Νευροεπιστημών με βοήθησε να αποδεχθώ -έστω και κάπως αργά- ότι αυτό πράγματι συμβαίνει σε μένα και, πιθανότατα, δεν θα έχει καλή κατάληξη, αν δε δράσω άμεσα. Αν δεν αναλάβω κάποια πρωτοβουλία, αν δεν πάρω τον εαυτό μου απ' το χεράκι, σαν ένας αποστασιοποιημένος παρατηρητής, που έρχεται σε γνωσιακή σύγκρουση με τις πεποιθήσεις/εμμονές του πρωταγωνιστή και επιθυμεί να δώσει λύση σε ένα αδιέξοδο έργο. Τραγική ειρωνεία δεν ονομάζεται αυτό;

Είναι παράλογο να μη θες να σηκωθείς απ' το κρεβάτι, να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Είναι παράλογο να μη θες να κοιτάξεις μέσα απ' το τηλεσκόπιο τα αστέρια που κάποτε τόσο αγάπησες. Πώς γίνεται τώρα να έχεις απομείνει μόνο με την ξέθωρη ενθύμηση ενός άλλοτε πηγαίου ενθουσιασμού; Θα συνέλθεις άραγε ποτέ; Είναι αναστρέψιμο;

Να επισημάνω σε αυτό το σημείο ότι είχα υπόψη μου το βεβαρυμένο κληρονομικό ιστορικό της οικογένειας μου και γνώριζα καλά ότι αυτό συνιστούσε παράγοντα επιβάρυνσης. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν εγώ -ο τρόπον τινά υποψιασμένος- ήμουν πεισματικά αρνητικός με την αποδοχή του προφανούς, τότε οι άλλοι, που ίσως να μην έτυχε να έχουν σχετικές προσλαμβάνουσες, πώς το διαχειρίζονται; Πόσο μόνοι νιώθουν; Πόσο αδύνατο τους είναι να επικοινωνήσουν την αλήθεια τους;

Η κλινική κατάθλιψη είναι μία πραγματική νόσος, με βιολογική υπόσταση. Διαταράσσεται η ισορροπία των νευροδιαβιβαστών που ελέγχουν τη διάθεση και τη σκέψη, αλλοιώνεται η συνδεσιμότητα των νευρικών κυκλωμάτων, το μοτίβο της ηλεκτροχημικής δραστηριότητας του εγκεφάλου, και εν τέλει καταρρέουν τα κίνητρα του ατόμου να πορεύεται δυναμικά και -γιατί όχι- κάπως "ανάλαφρα" σε αυτό το μάταιο βίο. Η κατάθλιψη σε βυθίζει σταδιακά σε μια αλγεινή κατατονία, νιώθεις ανίκανος να αποδράσεις. Είσαι πια φύσει αδύναμος να αντλήσεις χαρά/ικανοποίηση από οτιδήποτε, όλα μοιάζουν με "βουνό", αποσύρεσαι και παραλύεις καθημερινά μέσα σε μια παράλογη αλυσιτέλεια.

Γιατί είναι παράλογο να μη θες να σηκωθείς απ' το κρεβάτι, να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Είναι παράλογο να μη θες να κοιτάξεις μέσα απ' το τηλεσκόπιο τα αστέρια που κάποτε τόσο αγάπησες. Πώς γίνεται τώρα να έχεις απομείνει μόνο με την ξέθωρη ενθύμηση ενός άλλοτε πηγαίου ενθουσιασμού; Θα συνέλθεις άραγε ποτέ; Είναι αναστρέψιμο;

Συγχωρήστε μου τις λυρικές παρεκβάσεις, αλλά μόνον έτσι μπορώ να αποδώσω κάπως γλαφυρά το δικό μου τουλάχιστον υποκειμενικό βίωμα, που ονομάζεται κλινική κατάθλιψη.

Η κατάθλιψη, λοιπόν, είναι μια πραγματική νόσος και χρήζει αντιμετώπισης, ιατρικής παρακολούθησης, φαρμακευτικής ή/και ψυχοθεραπευτικής αγωγής. Δεν φταις εσύ! Πάψε να νιώθεις ενοχικά. Είναι φαύλος κύκλος αυτή η μανία αποσύμπλεξης του αιτίου/ αιτιατού. Ό,τι έγινε, έγινε!

Σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα γονίδια, το περιβάλλον, τα βιώματα. Και ένα 7-18% του πληθυσμού είναι στατιστικά βέβαιο ότι θα νοσήσει μετά τα 18 έως τα 40. Γι αυτό, κοιταχτείτε μεταξύ σας, και πάνω απ' όλα κοιτάξτε τον εαυτό σας. Ο εαυτός σας είναι ό,τι πολυτιμότερο έχετε, γιατί αυτός θα πρέπει να αντιμετωπίσει ξανά την επόμενη μέρα, αυτός θα δώσει στήριξη σε όσους άλλους έχουν επίσης δυσκολίες και σας χρειάζονται πραγματικά.

Για να κλείσω θετικά, ήδη νιώθω καλύτερα, η διάθεση μου βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, τα χρώματα γίνονται πιο έντονα, τα τραγούδια μου μιλούν ξανά, μου λείπουν ακόμη περισσότερο όσοι αγάπησα και είναι μακριά, ανακτώ κάθε μέρα τον παλιό, χαμένο μου εαυτό. Ειλικρινά ανυπομονώ να είμαι ξανά σε θέση να απολαύσω το ταξίδι!

~ἅπαξ μόνον βιοῖς~

Υ.Γ.: Γράφω αυτή την ανάρτηση στοχεύοντας να συνεισφέρω στην εξάλειψη του στίγματος και να παραινέσω όσους προβληματίζονται με κάποια συμπτώματα [δες πιο κάτω], να μη διστάσουν να αναζητήσουν την ενδεδειγμένη ιατρική βοήθεια. Δεν είναι ντροπή. Είναι αναγκαιότητα.

Αν ενδιαφέρεστε για τα πιο πρόσφατα άρθρα μου, έχετε ερωτήσεις ή επιθυμείτε να μου προτείνετε ένα θέμα, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο Facebook και να επικοινωνήσετε μαζί μου.

Κλινικά Συμπτώματα Μείζονος Κατάθλιψης:

  • Καταθλιπτική διάθεση στη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας, σχεδόν κάθε ημέρα, που αποκαλύπτεται είτε από υποκειμενική αναφορά (π.χ. αισθημάτων ή κενού) ή από παρατηρήσεις τρίτων.
  • Σημαντική ελάττωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης (ανηδονία) για όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες στη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας, σχεδόν κάθε ημέρα (που αποκαλύπτεται είτε από υποκειμενική περιγραφή είτε από παρατηρήσεις τρίτων).
  • Σημαντική απώλεια βάρους χωρίς περιορισμό της τροφής ή αύξηση βάρους (π.χ. μεταβολή του βάρους σώματος πάνω από 5% σε ένα μήνα) ή ελάττωση ή αύξηση της όρεξης σχεδόν κάθε ημέρα.
  • Αϋπνία (συχνά πρωϊνή - πρώιμη αφύπνιση) ή υπερυπνία σχεδόν κάθε ημέρα.
  • Ψυχοκινητική διέγερση ή επιβράδυνση, σχεδόν κάθε ημέρα (μπορεί να γίνει αντιληπτό από τρίτους αλλά δεν αποτελεί μόνο υποκειμενικό αίσθημα νευρικότητας ή νωθρότητας)
  • Κόπωση ή έλλειψη ενεργητικότητας σχεδόν κάθε ημέρα
  • Αίσθημα ματαιότητας ή υπερβολής ή αδικαιολόγητης ενοχής σχεδόν κάθε ημέρα
  • Μείωση της ικανότητας σκέψης ή συγκέντρωσης ή αναποφασιστικότητα σχεδόν κάθε ημέρα (είτε από υποκειμενική αναφορά είτε ως παρατήρηση από τρίτους).
  • Επαναλαμβανόμενες σκέψεις θανάτου (όχι μόνο φόβος θανάτου), επαναλαμβανόμενος αυτοκτονικός ιδεασμός χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο ή απόπειρα αυτοκτονίας ή συγκεκριμένο σχέδιο εκτέλεσης αυτοκτονίας.

 

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 26.1.2017

Υγεία & Σώμα
23

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά μας και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Υγεία & Σώμα / Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Το πιεστικό ερώτημα, ωστόσο, είναι: τι μπορούμε να κάνουμε; Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πλήρως κορεσμένος από τα smartphones: είναι σχεδόν αδύνατο, πλέον, να διεκπεραιώσουμε την καθημερινή μας ζωή χωρίς αυτά, ούτε φυσικά μπορούμε να κρατάμε τα παιδιά μας μακριά τους για πάντα.
THE LIFO TEAM
«Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / «Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Η Τζούλη Αγοράκη συναντά τη Φιορίτα Πουλακάκη, διευθύντρια της Κλινικής Μαστού του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, διακεκριμένη μαστολόγο, η οποία χειρούργησε και την ίδια όταν περνούσε τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Υγεία & Σώμα / H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Ο νευροεπιστήμονας Charan Ranganath εξηγεί πως όταν συναντά κάποιον για πρώτη φορά, συχνά τον ρωτούν «Γιατί δεν έχω καλή μνήμη και ξεχνάω εύκολα;». Όμως, η απάντηση που εκείνος δίνει είναι πως τον ενδιαφέρει περισσότερο τι θυμόμαστε, παρά τι ξεχνάμε.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Υγεία & Σώμα / Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Με το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά» περισσότερες από 15.000 γυναίκες που πιθανόν να ανακάλυπταν πολύ αργότερα ότι η υγεία τους κινδυνεύει διαγνώστηκαν με ευρήματα και έλαβαν θεραπεία έγκαιρα.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Υγεία & Σώμα / Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Κορίνα Πατέλη - Bell, μπορεί να πάρει τα δεδομένα των πιλοτικών προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε 42 περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου και οδήγησαν στη μετατόπιση των ασθενών σε πρωιμότερα στάδια διάγνωσης
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ

σχόλια

13 σχόλια
σε ευχαριστω οπως προειπε καποιος...το ερωτημα που μου ερχεται συχνα στο μυαλο ειναι ποτε ξερουμε οτι εχουμε κατι παθολογικο και δεν ειναι ολα στο μυαλο μας?γνωριζουμε εξαλλου ποσα τρελα παιχνιδια μας παιζει τουτο δω το ρημαδι...
Ο γιατρός μπορεί να το καταλάβει πολύ εύκολα μέσα απο μερικές απλές ερωτήσεις σε εσάς και τους οικοίους σας. Έχει σπουδάσει για να μπορεί να κάνει αυτή τη διάγνωση. Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, βρίσκεται, θέλει μόνο κουράγιο και ανοικτό μυαλό. Όπως είπε και το πολύ ωραίο άρθρο: «σαν ένας αποστασιοποιημένος παρατηρητής, που έρχεται σε γνωσιακή σύγκρουση με τις πεποιθήσεις/εμμονές του πρωταγωνιστή Πηγή: www.lifo.gr». Και θερμά συγχαρητήρια στον αρθρογράφο, φάνηκε η επιτυχία από το πλήθος των σχολίων και των θετικών ψήφων σε αυτα.
Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω κι εγώ την προσωπική μου εμπειρία, έστω και ανώνυμα.Είμαι 23 ετών και δουλεύω σε εταιρεία. Γενικά πάντα ήμουν άριστος σε ό,τι καταπιανόμουν και δεν είχα μάθει να αποτυγχάνω. Κάποια στιγμή στα 18, 1ο έτος στη σχολή, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ μια αποτυχία σε προσωπικό επίπεδο (ερωτική απόρριψη). Αυτό ήταν όμως η κορυφή του παγόβουνου. Ξαφνικά σκάσανε μαζί όλα: συνειδητοποίησα ότι δεν αγαπάω τον εαυτό μου και ότι δεν με αποδέχομαι όπως είμαι (μεταξύ άλλων, είμαι γκέυ και αυτό έπαιξε τον ρόλο του καθώς για χρόνια με απέρριπτα). Και για μισό μήνα ήμουν ένα ψοφίμι. Ξέρετε τι είναι κλινική κατάθλιψη? Τα περιγράφει πολύ καλά ο συμπαθής συντάκτης. Δεν είναι ούτε θλίψη ούτε κλάματα. Είναι απάθεια. Παντελής αδιαφορία για το οτιδήποτε, εάν θα φας, εάν θα πλυθείς, εάν θα βγεις να περπατήσεις. Ξαφνικά δεν μπορείς να αντλήσεις απόλαυση από τίποτα. Δεν χαμογελάς αλλά ούτε κλαις -σαν να έχεις μια μάσκα μούμιας στο πρόσωπο, όπως έλεγε εύστοχα η τόσο βασανισμένη συγγραφέας Μαργαρίτα Καραπάνου. Αυτό είναι κατάθλιψη -και είναι εφιάλτης. Σαν ξαφνικά να σου αφαίρεσαν τις μπαταρίες και νιώθεις ένα άψυχο πλάσμα, ένας νεκρός ανάμεσα στους ζωντανούς. Να μην τα πολυλογώ, υπέφερα. Για καλή μου τύχη, οι γονείς μου έσπευσαν και αναζήτησα ψυχιατρική βοήθεια. Τη 2η εβδομάδα το αντικαταθλιπτικό με είχε σηκώσει. Και έκτοτε παλεύω και δεν δέχομαι να σκύψω το κεφάλι. Δεν πρόκειται να τα παρατήσω, ό,τι και να γίνει. Δεν θέλω να με αφήσω να χάνει την ομορφιά της ζωής παρασυρμένος από άσχημες σκέψεις και -κυρίως- από τον φόβο. Ο φόβος είναι το πιο ύπουλο συναίσθημα. Σε παραλύει, σε μετατρέπει σε δειλό και πειθήνιο πλάσμα.Εντέλει έκτοτε αγωνίζομαι κάθε μέρα να τα βρω με τον εαυτό μου και να με αγαπώ έμπρακτα. Μη με παρεξηγείτε και το θεωρείτε υπερβολή -κατ' εμέ ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με το να τα βρουν με τον εαυτό τους. Άλλοι -πιο ευαίσθητοι, όπως εγώ- κάποια στιγμή αναγκάζονται να διαλέξουν ανάμεσα στο να παλέψουν να αγκαλιάσουν και να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους είτε να χαθούν στο σκοτάδι. Τέλος, όσον αφορά αυτούς (και είναι πολλοί γαμώτο μου) που γελάνε/κοροϊδεύουν/επικρίνουν όσους λαμβάνουν αγωγή ("ψυχοφάρμακα" μην ξεχνιόμαστε) ένα έχω να πω: σκατά στα μούτρα τους. Και να εύχονται μην τους χτυπήσει την πόρτα ο μαύρος σκύλος, γιατί δεν έχουν ιδέα πού μπορεί να σε φτάσει. Η κατάθλιψη είναι αρρώστια και θέλει θεραπεία. Όπως κάποιος που σπάει το πόδι του βάζει γύψο, έτσι και κάποιος που ραγίζει μέσα του ένα κομμάτι ψυχής θα βάλει "νάρθηκα". Ποτέ δεν κατάλαβα πώς πολλοί άνθρωποι, και ειδικά σε μια συντηρητική κοινωνία όπως η δική μας, κρίνουν και γελάνε με ανθρώπους που έχουν υποφέρει και βιώσει πόνο απύθμενο. Είναι δείγμα του πολιτισμού μας αυτό και της κακίας μας. Ακόμα ματώνει η καρδιά μου όταν σκέφτομαι ένα πρόσωπο που αγαπώ και σε τρυφερή ηλικία διαγνώσθηκε με διπολική. Και οι "φίλοι" του τρέξανε να το παραμερίσουν. Οι γονείς τους δεν θέλανε το τρελό στο σπίτι τους βλέπετε. Τους συγκεκριμένους ανθρώπους τους σιχαίνομαι μέσα από την καρδιά μου.Είναι καιρός να προχωρήσουμε μπροστά και να αφήσουμε πίσω την αμορφωσιά. Και δεν αναφέρομαι σε πτυχία και διδακτορικά -από αυτά χορτάσαμε.
Ακολουθώ οκτώ μήνες τώρα αγωγή από ψυχίατρο και προσπαθώ να το ξεπεράσω αλλά η αρνητικό τητα μου δεν με αφήνει να ξαναβρώ τη παλιά μου ζωή ...Νιώθω πως δεν θα φύγει ποτέ αυτό από πάνω μου
Μόνο η φαρμακεφτική αγωγή,δεν προσφέρει πολλά.Χρειάζεται και ομιλητική θεραπεία οπωσδήποτε.Για να σπάσεις την αρνηση και να βρεις την αιτία.Εάν το θες και το παλεψεις,θα βγεις στο φως.Στο χέρι σου είναι.Καλή δύναμη.
Θα ήθελα να πω πως όλα θα γίνουν καλύτερα, αλλά είμαι σε ανάλογη φάση και, τουλάχιστον προς το παρόν, έχω αποφασίσει ότι θα είμαι δυστυχισμένος. Ακολουθώ αγωγή για περισσότερο από έτος, με βοήθησε πολύ, ειδικά στην αρχή και την απερίγραπτη μαυρίλα που ζούσα μετά από διαζύγιο (αν και νομίζω ότι κρυβόταν για πάνω από δεκαετία μέσα μου), αλλά ως εκεί.Δεν έχω καμία διάθεση για ζωή, δεν θέλω να δημιουργήσω τίποτα ούτε μπορώ να δω πώς το μέλλον μπορεί να γίνει καλύτερο. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είναι καλά ο γιος μου, και είναι ο μόνος λόγος που ακόμα στέκομαι στα πόδια μου.Δοκίμασα παράλληλα ψυχοθεραπεία σε δύο διαφορετικούς ψυχιάτρους αλλά σταμάτησα, απλά δεν μου προσφέρει κάτι σημαντικό το να μιλάω περί ανέμων και υδάτων. Ούτε μου αλλάζει την οπτική το ότι θα διαβάσω αισιόδοξες εκτιμήσεις και οδηγίες ζωής. Τι να πω, καλή τύχη εύχομαι, σίγουρα δεν είναι όλοι στην κατάστασή μου.
Μετά από πολλά πράγματα που έχασα από τη ζωή μου αν έκανα το συναίσθημά μου εικόνα θα ήταν εγώ στο έδαφος και ένα τεράστιο πόδι να με πατάει κρατώντας με κάτω ακούνητη.
Με την πίεση το ίδιο πρόβλημα έχω και εγώ.Αντιμετωπιζω τώρα την ενόχληση των γνωστών και συγγενών μου στο άκουσμα της λέξης κατάθλιψη. Απλά σκέπτομαι πως τωρα θα γίνει το ξεκαθάρισμα, όσοι είναι για μένα θα μείνουν, όσοι υπήρχαν στην ζωή μου για άλλο λόγο ας φύγουν.
Λατρευω το αρθρο αυτο γιατι ειναι ειλικρινες κι αληθινο.Δυστυχως περασα και γω μια τετοια κατασταση. 3 χρονια απο τη ζωη μου βαλτωμενη, σα να μην υπηρχα. Καπως σαν εκεινα τα σωματιδια που ταξιδευουν στο συμπαν διαπερνωντας τα παντα χωρις να αλληλεπιδρουν με τιποτα.Πονουσα μεσα μου χωρις εμφανη λογο και αιτια. Κι οταν λεω πονουσα εννοω πονουσα. Ηθελα να πεθανω αλλα δεν ειχα την ορεξη να κανω τιποτα γι αυτο. Ευχομουν να μπορουσα να χαρισω τη ζωη μου σε καποιον που πεθαινει κι εχει ορεξη για ζωη. Δε με χωρουσε ο τοπος, ενιωθα οτι δεν ανηκω πουθενα. Ασε η μοναξια. Φοβερη μοναξια. 3 χρονια τα περασα χωρις φιλους και βολτες. Αυτα τα χρονια ειχα κ πολυ ανεβασμενη αρτηριακη πιεση. Το αστειο ειναι οτι οι κοντινοι μου ανθρωποι και γνωστοι ενοχληθηκαν απο την κατασταση μου και ντρεποντουσαν για μενα. Σαν η αδυναμια μου να τους φανηκε αηδιαστικη και παραλογη. Σιγα σιγα τα συμπτωματα αρχισαν να υποχωρουν απο μονα τους. Βεβαια νιωθω οτι ισως δεν εχει φυγει τελειως
Καλησπέρα σε όλους.Εγω προσωπικά είμαι ευτυχής που διάβασα το άρθρο σαςΉμουν ένα πολύ χαρούμενο άτομο.Αρχές Δεκεμβρίου επειγόντως νοσηλεύτηκε και χειρουργήθηκε η κόρη μου, εμένα συνέχεια στο νοσοκομείο.Οταν επιστρέψαμε στο σπίτι, διαπίστωσα πως ο,τι έκανα πριν δεν μπορούσα να το κάνω , ένιωθα μία τεράστια αηδία . Συγκεκριμένα, μου άρεσε να διαβάζω βιβλία, άκουγαατραγούδα μιλαγα με φίλους και φίλες, πήγαινα βόλτες.Η κόρη μου πρώτη κατάλαβε πως κάτι συμβαίνει και πως πρέπει να πάω σε ψυχίατρο.Εγω αρνιομουν πεισματικά.Εκλαιγα πολλές φορές κατά την διάρκεια της ημέρας.Δεν ήθελα να μου μιλάει κανένας .Μέρα με τη μέρα γινομουν χειρότερα, άρχισα να έχω άγχος και φοβίες. Στις 17/01/17, πήγα σε ψυχίατρο, διαγνώστηκα με διπλή αγχωδης και καταθλιπτική διαταραχή.Μού έδωσε χάπια και μου συνέστησε οπωσδήποτε ψυχολόγο.Είμαι σε αναμονή της καλυτέρευσης, διότι είχα κάποιες παρενέργειες από τα χάπια.Όλα τα συμπτώματα που αναφέρετε τα είχα , όλα μα όλα.Ένιωθα ένα τεράστιο κενό μέσα μου, δεν είχα συναισθήματα, ούτε λύπη , Τίποτα δεν με συγκινούσε τίποτα, δεν έτρωγα .Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στην αναμονή της ζωηςΗ διάγνωση με πλήγωσε , θέλω κάτι γι'αυτό να μου πείτε.Τις πρώτες μέρες με τα χάπια νιώσατε κάπως χαμένος;Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το άρθρο σας , σαν βάλσαμο στην καρδιά μου λειτούργησε.
καλησπέρα, τα φάρμακα πάντα θέλουν λίγο χρόνο να δράσουν. στη δικη μου περίπτωση πρώτα έδιωξαν το άγχος και μετά την κατάθλιψη, αλλά τις 2 -3 πρώτες εβδομάδες ένιωθα κάπως πιο βαριά κι εγώ. Δώστε χρόνο. Αν σας πλήγωσε η διάγνωση ίσως είναι γιατί ακόμα υπάρχει το στερεότυπο ότι οι ψυχικές νόσοι ισοδυναμούν με αδυναμία χαρακτήρα, κάτι που έχει καταρριφθεί από την επιστημονική κοινότητα. Αυτά συμβαίνουν στον οποιοδήποτε, είναι σαν να έχεις σπάσει το πόδι σου ή σαν να έχεις διαβήτη. Καλή συνέχεια!
Ημουνα τυχερός γιατί η δική μου περίοδος (περίπου 1,5 χρόνο) κατέληξε σε κατάρρευση. Αναγκάστηκα, λοιπόν, να δω τη κατάθλιψή μου κατάματα, να ζητήσω βοήθεια και, σχετικά σύντομα, να τη ξεπεράσω. Πολύ χαρακτηριστικό πρακτικά το ξύπνημα μετά από 2-3 ώρες ύπνου, αλλά και η αδυναμία να ακούσω μουσική, που λάτρευα. Τα υπόλοιπα δεν τα είχα συνειδητοποιήσει...Με στήριξαν φίλοι (όχι όλοι), οικογένεια αλλά και στη δουλειά. Καθοριστική ήταν η συμβολή της σκυλίτσας μου, που με έσπρωξε πρώτη να προγραμματίσω την καθημερινότητά μου, αλλά, κυρίως, η ισχυρή θέλησή μου να ξαναβρώ τον εαυτό μου.Το να ντρέπεσαι και να το κρύβεις (ακόμα κι από τον εαυτό σου), είναι σαν να ντρέπεσαι που κουτσαίνεις μετά από στραμπούληγμα και απλά να στέκεσαι, φτιάχνοντας γύρω σου ένα κόσμο σταματημένο. Ετσι δεν θα ξανατρέξεις ποτέ...Τα σέβη μου!!
Και εγώ έχασα μία δεκαετία, προσπαθώντας μόνο με θεραπεία λόγου, που ήταν καλή αλλά όχι αρκετή για την κατάσταση μου. Αρνιόμουν ότι είχα πρόβλημα, και αρνούμουν τα φάρμακα. Δυστυχώς ένας κακός ψυχίατρος ενθάρρυνε την άρνηση μου (...). Τώρα κάνω σωματική ψυχοθεραπεία, και παίρνω "ελαφριά" ψυχοφαρμακα που στηρίζονται στην αγομελατινη (μελατονίνη), στην αλλαγή του βιορυθμου (βρήκα τη δύναμη και πήγα 2 φορές σε έναν ψυχίατρο της προκοπής! ..ο οποίος μάλιστα μου επεσήμανε την άρνηση μου να παραδεχτω ότι έχω πρόβλημα).. είδα μεγάλη διαφορά χωρίς καμία παρενέργεια, πέρα από έναν ελαφρύ πονοκέφαλο στην αρχή. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο πολύ απλός διαλογισμός, που στην περίπτωση μου δούλεψε πολύ. Τώρα πηγαίνω σε εναν συμπαθή ψυχίατρο σε κέντρο υγείας.( Και τους δύο ψυχιάτρους μου τους σύστησαν φίλοι, αλλά ο πρώτος απεδείχθη κακός. Μην κολλάτε με έναν γιατρό όταν δε βελτιώνεστε.. πηγαίνετε σε άλλον μέχρι να βελτιωθείτε).Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους!!